Rat Race is een hele flauwe komedie. Alle spelers, en dat is een hele cast vol steracteurs, spelen typetjes die het niveau van de gemiddelde lachfilm nauwelijks overstijgen. John Cleese als inhalige bookmaker, Rowan Atkinson als de stuntelige buitenlander en Whoopi Goldberg als sentimentele huismoeder. Maar het gekke is: het werkt. Rat Race is in al die flauwigheid en met al die sterren een film geworden waar de meligheid en het plezier vanaf straalt.

De ellende begint in Las Vegas, waar de eigenaar van een gokpaleis een nieuw soort weddenschappen levert. Zonder dat ze weten dat er op ze gewed wordt, worden verschillende mensen met een sleutel op pad gestuurd naar een kluisje waar twee miljoen dollar in ligt. Wie er het eerste is, krijgt het geld, en ‘bookie’ John Cleese kan bogen op een nieuwe succesformule. Natuurlijk gaat niet alles zoals gepland. Eigenlijk gaat niets zoals het hoort.

Rat Race is een remake van It’s a Mad Mad Mad Mad World uit 1963. Sommigen houden meer van het origineel, maar Rat Race mag er zeker wezen. De makers hebben hun best gedaan om de poep- en piesgrappen links te laten liggen en zo origineel mogelijk uit de hoek te komen. Verschillende grollen hebben een ingewikkelde plot waar zich catastrofe op catastrofe stapelt. De scenes met de auto van Hitler en de eekhoorn kunnen met gemak klassiekers worden.

Rat Race onderschat het publiek niet en biedt zo’n anderhalf uur entertainment voor iedereen. De sterrencast is goed uitgebalanceerd en Cuba Gooding Jr. heeft een van zijn ‘finest moments’ in een bus vol gillende dames. Whoopi Goldberg is charmant als altijd, komedie-veteraan Wayne Knight (3rd Rock From the Sun, Jurassic Park) speelt de sukkel die hij altijd speelt en Jon Lovitz is met zijn joodse familie de beste van allemaal. Rowan Atkinson is in dit verhaaltje de enige mindere. Zijn rol is een opgewekte Mr. Bean, en zoals iedereen weet is Bean op z’n best als het hem tegenzit.

Al met al kun je je met Rat Race heerlijk vermaken. Het is een komedie en de bedoeling is dat je lacht. Zelfs de meest doorgewinterde zuurpruim zal toch tenminste zijn mondhoeken op moeten trekken bij zoveel ‘mindless fun’.

Nadat de Amerikaanse pers niets van Pearl Harbor overgelaten had, waren mijn verwachtingen tot nul gereduceerd. Met lood in de schoenen vertrok ik om drie uren ellende te overleven. Ondanks alle mogelijke kritieken is Pearl Harbor toch niet het grote filmische dieptepunt dat ik verwachtte. Met een budget van maar liefs 152 miljoen is Pearl Harbor een film die heel wat waar moet maken, en dat lukt helaas slechts ten dele.

Danny (Josh Harnett) en Rafe (Ben Affleck) zijn hun leven lang al beste vrienden. Ze namen het altijd voor elkaar op en hun wegen waren onafscheidelijk. Met hun gezamenlijke droom om te kunnen vliegen komen ze terecht bij de luchtmacht. Daar zijn ze populaire jongens die alles naar hun eigen hand weten te zetten. Het zijn bange tijden, in Europa woedt WOII en de positie van Amerika wordt langzamerhand discutabel. Rafe is de meest talentvolle van de twee en besluit op een dag zich als vrijwilliger aan te melden bij de Britse luchtmacht. Het had niet veel gescheeld of Rafe was afgekeurd wegens slechte ogen, maar

door het goede hart van de mooie verpleegster Evelyn (Kate Beckinsale) wordt hij stiekem goedgekeurd. Op de avond voordat hij naar Engeland vertrekt blijken Evelyn en Rafe zielsveel van elkaar te houden; dit is ware liefde. De gedachte dat Evelyn er voor had kunnen zorgen dat Rafe niet weg zou gaan kwelt haar mooie tedere ziel. Ze beloven eeuwig van elkaar te houden en zullen bovendien altijd aan elkaar denken. Ze zullen elkaar met regelmaat brieven sturen; door de week vijf kantjes en op zondag tien! Helaas worden we geïnformeerd over de inhoud van de brieven. De diepgang van Evelyn en Rafe blijkt nihil. Als ze koud zijn dan worden ze opgewarmd met de gedachte aan de ander, zonnestralen doet hen denken aan hun grootse en ware liefde voor elkaar en de zonsopkomst is er slechts voor hen!

Absurde harmonie

Wanneer Rafe tijdens een aanval verongelukt blijkt de liefde van Evelyn toch niet zo eeuwig te zijn zoals het zich voordeed. Rafe’s maat Danny wordt stapelverliefd op Evelyn en probeert haar voor zich te winnen. Onder het mom van ‘het leven gaat door, je kunt niet eeuwig blijven treuren’ neemt ze genoegen met Danny’s liefde. Ze proberen een leven saampjes op te bouwen, maar dit wordt ernstig verstoord wanneer Rafe zowaar uit de dood weet te herrijzen. Zowel de liefde als de vriendschap krijgt het zwaar te verduren. Maar Evelyn weet dit op een prachtige manier goed te praten: “I’m giving my heart to Danny. But I’ll never look at another sunset without thinking of you.” Ofschoon het bijna te absurd voor woorden is brengt de aanval op Pearl Harbor de harmonie terug in de levens van onze helden.

De inhoud van Pearl Harbor is duidelijk een verhaaltje van niets. De dialogen zijn zeer matig en voegen meestal niets toe. De platvloerse dialogen zijn zelfs zo simpel dat je ze negen van de tien keer zelf kunt aanvullen. Van een liefdesgeschiedenis gezet in een historische achtergrond mag en moet je meer kunnen verwachten.

Wat maakt Pearl Harbor dan toch de moeite waard om heen te gaan? Zoals in veel Bruckheimerproducties kunnen we weer genieten van bombastisch beeld en geluid. De bombardementen zijn uitstekend gemaakt evenals de vlieg- en schietscènes. Met veel details en computerwerk worden onze ogen in een goedgemonteerde film wel degelijk verwend. Dat geldt ook voor het geluid. Sterke geluidseffecten opgevuld met degelijke muziek van Hans Zimmer maken het inhoudsloze Pearl Harbor toch draaglijker dan verkondigd wordt.

Vele mensen zijn op zoek naar een ander leven. De een hoopt stiekem op roem en geld, de ander is wat bescheidener en wenst slechts wat meer vrijheid. Zo ook Rosalba (Licia Maglietta). Zij is een lieve huismoeder die haar hele leven heeft opgeofferd aan de zorg voor haar man en zoon. Zodoende is Rosalba nooit aan de dingen toegekomen waar ze eigenlijk van droomde. Wanneer tijdens een vakantie met haar gezinnetje de bus zonder haar ervan doorgaat, hoeft Rosalba niet lang na te denken… ze gaat eens een kijkje nemen in Venetië. In al die jaren is ze nog nooit alleen op vakantie geweest. Rosalba maakt van de nood een deugd.

Op een heerlijk nostalgische manier laat Soldini ons Venetië zien. De mensen zijn niet van deze tijd… of nog beter: de tijd staat stil in Venetië. Ze ontmoet prachtige figuren als Fernando, hij is een depressieve IJslandse ober bij wie Rosalba een kamer huurt. Of de anarchistische bloemenman waar Rosalba een baantje heeft. Het zijn stuk voor stuk prachtige karakters die niet meer van deze tijd zijn.

Rosalba’s man is natuurlijk niet blij met haar vertrek en geeft een amateuristische detective de opdracht zijn vrouw op te sporen. Op een manier die veel lijkt op de avonturen van Bassie en Adriaan gaat de detective op pad.

Pane e tulipani is een heerlijke film. De personages zijn allerliefst, het verhaal is leuk en nog belangrijker: je wordt er hartstikke blij van. Het gaat er niet om dat alles nou geloofwaardig of goed moet zijn. Hier en daar grenst het aan het clowneske, maar het zij de film vergeven. Het is een komedie zoals de Italianen dat zo goed kunnen: licht verteerbaar en vermakelijk tot en met.

Pane e tulipani was een enorme hit in Italië zelf. Bij de David di Donatello filmprijs, de grootste van Italië, won de film maar liefst negen prijzen. Het doet mij deugd dat dit soort films nog steeds aanslaat. Bij het kijken van de film betrapte ik mezelf op de uitspraak: “Jammer dat dit soort films niet meer gemaakt worden.”
Ja, Pane e tulipani neemt je eventjes mee terug in een tijd waar alles altijd goed komt en de zon altijd schijnt.

Monic Hendrickx en Jeroen Willems hebben voor Nynke gepoogd de Friese taal onder de knie te krijgen. Dat dit niet makkelijk is blijkt uit het bewonderenswaardige maar povere resultaat van deze inspanningen. Dit zal de meeste bezoekers niet opvallen simpelweg om het feit dat ze de Friese taal niet machtig zijn, maar voor de rechtgeaarde Fries komen de dialogen over als nodeloze toeristische spraakinspanningen. Afgezien van dit heikneuterige gezeik van mij valt er op Nynke eigenlijk niets negatiefs aan te merken. Het is een uitstekende film met een prachtige cast over het leven van Nynke van Hichtum, kinderboekenschrijfster en vrouw van Pieter Jelles Troelstra.

Geboren als Sjoukje Bokma de Boer(1860-1939) ontmoet ze in 1885 de politiek geëngageerde advocaat en dichter Pieter Jelles Troelstra (1860-1930). Ze lijken voor elkaar gemaakt te zijn en leven de eerste jaren in volledige harmonie en geluk met elkaar. Wanneer Pieter Jelles zich steeds meer gaat inzetten voor zijn socialistische idealen komt zijn narcistische kant naar boven. Troelstra was niet vies van eigengeilerij en zag zichzelf als een groot en belangrijk man. Hij verwachtte dat zijn vrouw aan haar huiselijke plichten voldeed, zoals dat in die tijd gangbaar was. Het geijkte en tevens beklemmende levenspad dat Nynke moest gaan, zorgde ervoor dat ze een zenuwinzinking kreeg. Aan de wieg van de psychiatrie werd dat natuurlijk als hysterie gediagnosticeerd; de vrouw die net zo in het voetlicht wil staan als haar man leek een weerloos slachtoffer te worden van de zogenaamd ongeneeslijke hysterie. Van Hichtum werd opgenomen in Groningen en onderging daar in onze ogen een macabere therapie gevuld met dikdoenerij, onbegrip en onwetendheid.

Wanneer Pieter Jelles zich steeds meer gaat bevinden in de intellectuele kringen lijkt de discrepantie tussen hun levens steeds groter te worden. Pieter Jelles die zijn trouw aan zijn vrouw op talloze manieren probeert (of lijkt) te omzeilen, en Nynke die tegen beter weten in zich probeert neer te leggen bij de gang van het burgerlijk leven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo probeert ze een pad voor haar zelf aan te leggen. Langzamerhand realiseert Nynke dat ze moet schrijven, wil ze een draaglijk leven hebben. Vier jaar na het verschijnen van Afke’s Tiental scheiden ze; Pieter Jelles heeft een verhouding met het huishoudstertje dat nota bene ook Sjoukje heet.

Veel details over het huwelijk zijn nog steeds niet bekend, vaak lijken ze elkaar ook nog eens tegen te spreken; wie wilde er nou eigenlijk scheiden of wat waren de redenen van de bedproblemen? Troelstra trouwt met de jonge Sjoukje en de oude Sjoukje gaat een leven als schrijfster tegemoet zoals ze dat wenste, ten koste van de liefde maar wel gezegend met een sterke eigen wil en onafhankelijkheid, en dat is uiteindelijk waar je het voor doet.
Nynke geeft een mooi beeld van een voorbij Friesland, een cultuur waar te weinig films over gemaakt worden. Van al die kleine en dorre levens kunnen toch prachtige films gemaakt worden? Verhoeff is een filmmaker die een goed oog heeft voor kleine details, een juist oog voor het ontleden en tonen van het Friese verleden. Hopelijk worden er in de toekomst meer van dit soort films geproduceerd, het zou fijn zijn dat Nederlandse en Friese films elkaar in grotere regelmaat zouden afwisselen.

Het is triest maar waar: Polanski is zijn talent kwijt. Maakte hij in de jaren 60 en 70 tenminste vier klassiekers, waaronder Chinatown en Rosemary, in de jaren daarna zakte het peil van zijn films dramatisch, met als voorlopig dieptepunt The Ninth Gate, zijn nieuwste, met Johnny Depp in de hoofdrol.

Depp speelt Dean Corso, een expert op het gebied van zeldzame boeken, die wordt ingehuurd door de excentrieke bibliofiel Boris Balkan. Deze heeft kortgeleden één van de drie nog bestaande exemplaren van The Ninth Gate gekocht, een boek dat in 1666 (ja, je leest het goed!) werd geschreven en waarmee De Heer der Duisternis zelve met behulp van een ritueel tot leven kan worden gewekt.
Slaap je al? Het wordt nog erger: Balkan vermoedt dat slechts één van de drie boeken echt is, en stuurt Corso daarom met een hoop geld Europa in om de overige boeken
te gaan onderzoeken. Hij stuit daarbij op een nymfomane weduwe, een geblondeerde neger in een BMW en een “mysterieuze” studente die zich niet veel aan blijkt te trekken van de zwaartekracht.

Alhoewel de film erg goed begint met een zelfmoord die in een paar ingenieuze shots wordt neergezet, daalt de kwaliteit daarna met sprongen – te beginnen met de begintitels die volzitten met crappy computeranimatie.
De overige 120 minuten zitten vol met beelden en situaties die meer lachwekkend dan spannend zijn en eindigen met een absurd einde waarin in echte horrorstijl zelfs een optie wordt opengehouden voor een mogelijk deel twee.
Laten we hopen dat het nooit zover zal komen.