Tag Archief van: Tilburg

Muziek / Concert

Leren broek aan en gaan!

recensie: The Struts en Barns Courtney - The Grand Union Tour in 013, Tilburg

Toen frontman Luke Spiller van The Struts hun tour met Barns Courtney aankondigde met de woorden dat hij niet kon wachten om met zijn ‘partner in rock’ op pad te gaan, wisten rockliefhebbers dat ze iets bijzonders te wachten stond. Tijdens de Grand Union Tour delen de Britten Barns Courtney en The Struts hun plek als headliner. Op 9 oktober streken ze neer in poppodium 013 in Tilburg, dat die avond omgetoverd werd tot een walhalla voor fans van oldskool rock ’n roll.

The Struts en Barns Courtney delen een basis in rock met invloeden van glamrock en classic rock. Maar waar The Struts uitblinken in meeslepende nummers vol theatrale flair, kiest Barns Courtney voor een iets rauwere sound met inspiratie uit zowel punk als blues. Het voorprogramma verzorgen van deze muzikale powerhouses zal geen gemakkelijke taak zijn, maar het is aan de Amerikaanse singer-songwriter James Bruner om die klus te klaren.

Een korte warming-up

Als Bruner – voor velen een nog onbekende artiest – om 19:00 uur zijn set begint, is de zaal nauwelijks halfvol. De zanger begint rustig, zijn gezang alleen ondersteund door zijn eigen gitaar. Maar schijn bedriegt en rustig blijft het zeker niet: de voltallige band voegt zich bij de zanger, de muziek wordt ruiger en de zaal stroomt vol. In amper een halfuur tijd zorgen de Amerikanen voor een bruisend optreden, waar al een tipje van de sluier wordt opgelicht voor een ouderwets potje rocken.

Krachtige podiumuitstraling en hilarische publieksinteracties

Zodra de eerste co-headliner het podium betreedt, wordt vrij gauw duidelijk dat de voorraad Duracel-batterijen nog lang niet op is. Sterker nog, deze voorraad is nog nauwelijks aangebroken. Barns Courtney en zijn band stormen het podium op en trappen de avond af met het aanstekelijke ‘Fun Never Ends’. Vanaf de eerste noot weten ze de aandacht van het publiek te grijpen, niet alleen door hun opvallende outfits, maar vooral door hun krachtige podiumuitstraling. De energie van Barns Courtney lijkt onuitputtelijk: op het ene moment staat hij boven op het drumstel te poseren, om vervolgens het publiek in te duiken voor een ronde crowdsurfen. Zelfs zijn microfoon wordt onderdeel van de theatrale act, wild rondgezwaaid aan zijn kabel en meermaals door de lucht gesmeten.

Gitarist Andrew Martin (vooraan) met zanger Barns Courtney die op het drumstel is geklommen.

De show is een aaneenschakeling van onverwachte momenten en verrassende interacties. Zo laat Courtney een man uit het publiek op het podium komen om polaroidfoto’s te maken en zorgt een dame met duidelijke interesse in zijn drummer voor de nodige hilariteit. Barns Courtney weet precies hoe hij de menigte moet bespelen, en het publiek reageert daar luidkeels op. Hits als ‘Glitter & Gold’ en ‘Fire’ krijgen de grootste reacties, maar zelfs degenen die niet echt bekend zijn met de band, verlaten als nieuwe fans de zaal – inclusief ondergetekende.

Ondanks de speelse publieksinteracties draait de avond in de eerste plaats om een strakke muzikale show. Zeker de chemie tussen zanger Courtney en gitarist Andrew Martin springt in het oog en voegt nog meer energie toe aan het optreden. Deze avond bewijst één ding: de muziek van Barns Courtney klinkt goed op CD, maar komt pas écht tot leven op het podium.

Charismatische primadonna en frontman

Zanger Luke Spiller en bassist Jed Elliot

Na de explosieve set van Barns Courney zou je verwachten dat de energie in de 013 niet meer verder op te voeren is, maar The Struts doen dit met gemak. De band opent met de knaller ‘Primadonna Like Me’ en weet daarmee direct de vonk op het publiek over te laten slaan. In hun matchende zwart-paarse kleding, afgewisseld met leer en glitter, speelt de band hit na hit en krijgt de zaal mee in zowel zang als dans. Als verrassing kijgt de zaal zelfs een voorproefje van de nog niet uitgebrachte single ‘Can’t Stop Talking’. Hoewel meezingen met een onbekend nummer een uitdaging lijkt, weet zanger Luke Spiller de zaal razendsnel de tekst te leren, zodat iedereen in no-time uit volle borst mee kan zingen.

The Struts weten van de hele avond een ware glamrockshow te maken, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Spiller is een geboren showman en de theatrale poses rollen daar natuurlijk uit voort, wat zeker tijdens nummers als ‘Dirty Sexy Money’ en ‘Too Good At Raising Hell’ naar voren komt. Met zijn unieke maniertjes, energieke bewegingen, poses en krachtige zang wordt hij dan ook wel vergeleken met grootheden als Freddie Mercury en Mick Jagger. Daarbij is ook hij een ster in publieksinteractie, wat tot een hoogtepunt komt tijdens de sing-off bij het nummer ‘Put Your Money On Me’.

Gitarist Adam Slack

Spiller nodigde het publiek al bij eerdere nummers uit om mee te zingen door verschillende kanten van de zaal aan te wijzen, maar bij deze sing-off komt hij zelf de zaal in. Hij splitst de zaal in tweeën en laat beide helften tegen elkaar op zingen. Terug op het podium geeft hij aan dat veel bands de energie van hun publiek meten aan het volume van hun geschreeuw, maar hij vindt dat het tegenovergestelde eigenlijk bijzonderder is. Hij start een stilte-experiment en weet hiermee binnen een seconde de hele zaal te bevriezen, om die vervolgens op zijn teken weer helemaal los te laten barsten. Op zulke momenten maken The Struts duidelijk dat hun shows niet alleen om hen draaien, maar dat juist het publiek een essentiële rol speelt in de gehele concertervaring.

Het enige minpunt van zo’n avond is: we willen meer! Een concert met co-headliners betekent twee steengoede acts, die ieder slechts 75 minuten kunnen spelen. Hoewel de combinatie van The Struts en Barns Courtney goed gevonden is, zijn deze bands het ieder waard om een volledige eigen show te spelen. En hoewel de bands onderling duidelijk verschillen, vinden ze elkaar in liefde voor glamrock en de bijbehorende extravagante outfits en poses. Een avond met The Struts en Barns Courtney is een avond vol oldskool rock ’n roll. Bij twijfel, trek gewoon je leren… eh, glitterbroek aan en ga! Het wordt gegarandeerd een groot feest.

 

Muziek / Concert

Leren broek aan en gaan!

recensie: The Struts en Barns Courtney - The Grand Union Tour in 013, Tilburg

Toen frontman Luke Spiller van The Struts hun tour met Barns Courtney aankondigde met de woorden dat hij niet kon wachten om met zijn ‘partner in rock’ op pad te gaan, wisten rockliefhebbers dat ze iets bijzonders te wachten stond. Tijdens de Grand Union Tour delen de Britten Barns Courtney en The Struts hun plek als headliner. Op 9 oktober streken ze neer in poppodium 013 in Tilburg, dat die avond omgetoverd werd tot een walhalla voor fans van oldskool rock ’n roll.

The Struts en Barns Courtney delen een basis in rock met invloeden van glamrock en classic rock. Maar waar The Struts uitblinken in meeslepende nummers vol theatrale flair, kiest Barns Courtney voor een iets rauwere sound met inspiratie uit zowel punk als blues. Het voorprogramma verzorgen van deze muzikale powerhouses zal geen gemakkelijke taak zijn, maar het is aan de Amerikaanse singer-songwriter James Bruner om die klus te klaren.

Een korte warming-up

Als Bruner – voor velen een nog onbekende artiest – om 19:00 uur zijn set begint, is de zaal nauwelijks halfvol. De zanger begint rustig, zijn gezang alleen ondersteund door zijn eigen gitaar. Maar schijn bedriegt en rustig blijft het zeker niet: de voltallige band voegt zich bij de zanger, de muziek wordt ruiger en de zaal stroomt vol. In amper een halfuur tijd zorgen de Amerikanen voor een bruisend optreden, waar al een tipje van de sluier wordt opgelicht voor een ouderwets potje rocken.

Krachtige podiumuitstraling en hilarische publieksinteracties

Zodra de eerste co-headliner het podium betreedt, wordt vrij gauw duidelijk dat de voorraad Duracel-batterijen nog lang niet op is. Sterker nog, deze voorraad is nog nauwelijks aangebroken. Barns Courtney en zijn band stormen het podium op en trappen de avond af met het aanstekelijke ‘Fun Never Ends’. Vanaf de eerste noot weten ze de aandacht van het publiek te grijpen, niet alleen door hun opvallende outfits, maar vooral door hun krachtige podiumuitstraling. De energie van Barns Courtney lijkt onuitputtelijk: op het ene moment staat hij boven op het drumstel te poseren, om vervolgens het publiek in te duiken voor een ronde crowdsurfen. Zelfs zijn microfoon wordt onderdeel van de theatrale act, wild rondgezwaaid aan zijn kabel en meermaals door de lucht gesmeten.

Gitarist Andrew Martin (vooraan) met zanger Barns Courtney die op het drumstel is geklommen.

De show is een aaneenschakeling van onverwachte momenten en verrassende interacties. Zo laat Courtney een man uit het publiek op het podium komen om polaroidfoto’s te maken en zorgt een dame met duidelijke interesse in zijn drummer voor de nodige hilariteit. Barns Courtney weet precies hoe hij de menigte moet bespelen, en het publiek reageert daar luidkeels op. Hits als ‘Glitter & Gold’ en ‘Fire’ krijgen de grootste reacties, maar zelfs degenen die niet echt bekend zijn met de band, verlaten als nieuwe fans de zaal – inclusief ondergetekende.

Ondanks de speelse publieksinteracties draait de avond in de eerste plaats om een strakke muzikale show. Zeker de chemie tussen zanger Courtney en gitarist Andrew Martin springt in het oog en voegt nog meer energie toe aan het optreden. Deze avond bewijst één ding: de muziek van Barns Courtney klinkt goed op CD, maar komt pas écht tot leven op het podium.

Charismatische primadonna en frontman

Zanger Luke Spiller en bassist Jed Elliot

Na de explosieve set van Barns Courney zou je verwachten dat de energie in de 013 niet meer verder op te voeren is, maar The Struts doen dit met gemak. De band opent met de knaller ‘Primadonna Like Me’ en weet daarmee direct de vonk op het publiek over te laten slaan. In hun matchende zwart-paarse kleding, afgewisseld met leer en glitter, speelt de band hit na hit en krijgt de zaal mee in zowel zang als dans. Als verrassing kijgt de zaal zelfs een voorproefje van de nog niet uitgebrachte single ‘Can’t Stop Talking’. Hoewel meezingen met een onbekend nummer een uitdaging lijkt, weet zanger Luke Spiller de zaal razendsnel de tekst te leren, zodat iedereen in no-time uit volle borst mee kan zingen.

The Struts weten van de hele avond een ware glamrockshow te maken, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Spiller is een geboren showman en de theatrale poses rollen daar natuurlijk uit voort, wat zeker tijdens nummers als ‘Dirty Sexy Money’ en ‘Too Good At Raising Hell’ naar voren komt. Met zijn unieke maniertjes, energieke bewegingen, poses en krachtige zang wordt hij dan ook wel vergeleken met grootheden als Freddie Mercury en Mick Jagger. Daarbij is ook hij een ster in publieksinteractie, wat tot een hoogtepunt komt tijdens de sing-off bij het nummer ‘Put Your Money On Me’.

Gitarist Adam Slack

Spiller nodigde het publiek al bij eerdere nummers uit om mee te zingen door verschillende kanten van de zaal aan te wijzen, maar bij deze sing-off komt hij zelf de zaal in. Hij splitst de zaal in tweeën en laat beide helften tegen elkaar op zingen. Terug op het podium geeft hij aan dat veel bands de energie van hun publiek meten aan het volume van hun geschreeuw, maar hij vindt dat het tegenovergestelde eigenlijk bijzonderder is. Hij start een stilte-experiment en weet hiermee binnen een seconde de hele zaal te bevriezen, om die vervolgens op zijn teken weer helemaal los te laten barsten. Op zulke momenten maken The Struts duidelijk dat hun shows niet alleen om hen draaien, maar dat juist het publiek een essentiële rol speelt in de gehele concertervaring.

Het enige minpunt van zo’n avond is: we willen meer! Een concert met co-headliners betekent twee steengoede acts, die ieder slechts 75 minuten kunnen spelen. Hoewel de combinatie van The Struts en Barns Courtney goed gevonden is, zijn deze bands het ieder waard om een volledige eigen show te spelen. En hoewel de bands onderling duidelijk verschillen, vinden ze elkaar in liefde voor glamrock en de bijbehorende extravagante outfits en poses. Een avond met The Struts en Barns Courtney is een avond vol oldskool rock ’n roll. Bij twijfel, trek gewoon je leren… eh, glitterbroek aan en ga! Het wordt gegarandeerd een groot feest.

 

Muziek / Concert

De koningin van de slidegitaar op volle sterkte

recensie: Erja Lyytinen @ Heyhoef Backstage te Tilburg
Erja LyytinenJoost Festen

Erja Lyytinen heeft inmiddels veel albums op haar naam staan. Toch is haar bekendheid in Nederland nog maar net aan het opklimmen. Lyytinen wordt de koningin van de slidegitaar genoemd bij de introductie voor het concert. Zij is nu met haar powertrio op tournee. Haar concert in Tilburg wordt bezocht door echte liefhebbers. Lyytinen speelt bijna anderhalf uur op volle sterkte en begeeft zich met plankgas naar het slot. Eén bonk adrenaline spat van het podium!

Samen met drummer Olli Huttunen en bassist/zanger Heikki Saarenkunnas weet Erja Lyytinen het aanwezige publiek aan haar te plakken. De kleine zaal van Heyhoef Backstage is warm, zo warm dat Lyytinen vraagt om wat handdoeken, die haar ook prompt worden aangeboden. Die warmte betreft overigens niet alleen de fysieke temperatuur, maar al snel ook de enorme energie die deze dame het publiek in weet te stuwen.

Voorafje naar hoofdschotel

Het voorafje Leaving Spirit is een jonge blues-/rockformatie uit Duitsland die nog meters moet maken op het podium. Deze jonge band weet op het podium beter uit de verf te komen dan op de albums die we via streaming kunnen beluisteren. Toch is de show niet overtuigend en is de performance niet vrij van schoonheidsfoutjes. De zangeres is nog jong en weet zich nog geen houding te geven, dat geeft een schoolse indruk. Haar zang is niet altijd even zuiver en doet afbreuk aan de gedegen begeleiding. Toch weet de band de gemoederen op te drijven richting de hoofdschotel van de avond.

Terwijl het podium grondig wordt verbouwd, wordt de zaal opgeluisterd met luide muziek, die het praten onmogelijk maakt. De opstelling wordt door de crew tot in detail meermalen gecontroleerd om te zorgen dat er niets aan het toeval wordt overgelaten om Erja Lyytinen en band volledig tot hun recht te laten komen. De hoofdtechnicus heeft het laatste woord of alles er tip-top bij staat en er ruimte gemaakt kan worden voor de band.

Drummer en bassist komen als eerste op en nadat Lyytinen het podium bestijgt weet ze alle aandacht op zich te vestigen.

Anderhalf uur plankgas!

Lyytinen laat er geen gras over groeien, ze laat het publiek direct horen dat zij het middelpunt van de belangstelling is en dat ze ons gaat bedienen van opperste vakmanschap. De koningin van de slidegitaar, zoals ze wordt aangekondigd, laat haar instrumenten én haar talent alle hoeken van de zaal zien. Haar vingervlugheid is uit de kunst in soms hele lange stukken die meermaals zeven minuten of langer weten te klokken.

Lyttinen heeft een stemgeluid dat prima past bij de blues, funky blues en bluesrock die ze ons voorschotelt, maar zou ook aansluiten bij bands als Within Temptation. Dus als ze daar om wat voor reden dan ook een invalster nodig hebben, dan zou het zomaar kunnen werken.

Hetzelfde theatrale dat daar past, weet Lyytinen als een volleerde performer ook het publiek in Heyhoef Backstage voor te schotelen. Het is geen seconde saai om de blik op het podium gericht te houden. Het is ook geen seconde saai in de oren. De band speelt een strakke en bijna perfecte set aan composities die allen een hoog tempo kennen. De energie van Lyytinen lijkt geen moment in te zakken, als het dat wel doet is dat voor luttele seconden om vervolgens weer onvermoeid verder te excelleren.

Onrust versus perfectie

Tijdens een van de songs lijkt Lyytinen even de controle te verliezen omdat er in haar ogen/oren iets hapert aan haar pedalen. Het is heel even aan haar gezicht af te lezen dat ze voelt dat ze de perfectie die ze nastreeft niet zal kunnen halen. Ze oogt even onrustig, zoekend naar de oorzaak en een oplossing voor haar probleem. Binnen een paar minuten, terwijl ze ‘Black Ocean’ gewoon doorspeelt, heeft ze alles weer onder controle en klaart haar blik helemaal op en weet ze het zinderende spel te hervatten.

Alle composities komen van haar keur aan albums en, wat later zal blijken, van haar nieuwe livealbum. Een kort moment speelt ze naar eigen zeggen een ‘Lullaby’ die al vrij snel overgaat in de bekende zinderende harde en snelle klanken. Heel af en toe weeft Lyytinen elementen van bekende liedjes in haar songs. Zo horen we een deel van de melodie weerklinken van ‘La Vie En Rose’.

Helaas laat Lyytinen nergens de ruimte om wat van haar ballads of semi-ballads te laten horen zoals we die o.a. van haar jongste studioalbum Waiting For The Daylight kennen. Dat wordt wel als een minpuntje van de show ervaren. Het had alles wat verfijnder gemaakt dan alleen maar plankgas naar het slot spelen. Zeker voor wie haar albums al wat langer kent, weet dat deze dame nog meer in haar mars heeft, dat kwam nu niet uit de verf.

Voor wie van bijvoorbeeld Ana Popovic houdt en Lyytinen nog niet kent, is er een wereld te ontdekken. Het op 6 oktober 2023 te verschijnen live album Diamonds On The Road (Live 2023) is wellicht een mooi startpunt met daarop wel een semi-ballad in de vorm van ‘Never Really Had You’. Vergeet bij die kennismaking het eerder genoemde studioalbum uit 2022 niet.

Muziek / Concert

De luisterachtbaan waarin Karsu je mee sleept

recensie: Karsu @ 013, Tilburg

Karsu won in 2016 de publieksprijs-Edison voor haar album Colors dat in 2015 het levenslicht zag. Vier jaar later is er eindelijk een opvolger. In de tussentijd trad deze Nederlandse in meer dan twintig landen op.

De kleine Jupiler stage van poppodium 013 in Tilburg is goed gevuld met publiek van alle leeftijden. Van jongeren, waaronder zelfs een klein kind, tot aan bejaarden. Het grote aantal Turkse luisteraars wordt duidelijk als Karsu vraagt de handen op te steken als iemand Turkse roots heeft. Karsu voelt zich duidelijk sterk verbonden met deze gemeenschap.

Nieuwe muziek en andere arrangementen

Drie jaar geleden bedacht Karsu de muziek die nu op haar nieuwe album Karsu is terechtgekomen en vanavond in een ander arrangement op het podium wordt gebracht. Het is een mengeling van Turkse en Engelstalige muziek, gestoken in een jasje dat zeker ook het predicaat ‘wereldmuziek’ mag dragen. ‘Agree To Disagree’ opent het album en is op de set van het concert een bijzonder hoogtepunt. Karsu staat stil bij het moment dat het liedje ontstond diep in een Turkse berg. De studio van de muzikant die ze als haar mentor voor de roots van haar muziek raadpleegde.

Een ander hoogtepunt in de show is het moment dat Karsu met haar band een bluesnummer speelt. Jaren eerder speelde ze deze voor het eerst op een podium in New York op uitnodiging van de muzikanten aldaar. Toen speelde ze het naar haar eigen zeggen nogal schuchter. Op deze avond in 013 doet ze een zeer overtuigende uitvoering van dit blues-uitstapje. De zaal raakt duidelijk geroerd door deze stevige muziek. Laat er geen misverstand over bestaan dat deze dame het ene moment heel lieflijk kan klinken om vervolgens stevig uit de kast te komen. Ze kan zeker als ze Turks zingt zelfs heel heftig, bijna kwaad zijn in haar uitdrukking/expressie.

Dubbele luisterervaring

Karsu vertelt tijdens het concert veel over de achtergrond van haar liedjes. Ze weet het publiek daarmee te boeien, maar dat laatste doet ze toch voornamelijk met haar muziek. Zeker als ze in het Turks zingt, krijgt ze vaak al wat meezingers bij een intro van een liedje. Opvallend is dat het publiek vooral luistert en niet praat met elkaar ondanks dat het een concert is waar iedereen moet staan. Bij ‘Vuslat’ vraagt Karsu om de lichtjes van de telefoons te laten schijnen. Het publiek voldoet in groten getale aan haar verzoek. Ze geniet van de reactie van het publiek en zet vervolgens een zeer fijne uitvoering neer van dit nummer. ‘Vuslat’ kwam voort uit een droom van Karsu wat ze na een nacht snel vastlegde met een demo. Later heeft ze het zo vormgegeven zoals ze het in haar droom hoorde.

Karsu sluit een heerlijke avond muziek af met het uitspreken van haar grote dankbaarheid naar haar publiek, om vervolgens alle tijd te nemen om buiten de zaal op de foto te gaan en albums te signeren. Ze is werkelijk een ster, maar heel bereikbaar voor haar fans. Wie het album Karsu reeds tot zich heeft genomen en een concert van Karsu bezoekt zal verrast worden door de andere arrangementen. De bewerkingen voor de concerten zijn allen van de hand van toetsenist, bassist en zanger Mart Jeninga, die de liedjes zonder uitzondering naar een hoger plan heeft getild. Als je na het concert de cd beluistert, gaat de muziek nog meer leven. Het verdient de aanbeveling om beide als luisterervaring te ondergaan.

 

Ann Veronica Janssens, Gaufrette Sequence no. 2, 2018, courtesy de kunstenaar; foto Peter Cox
Kunst / Expo binnenland

Een visueel spel met de waarneming

recensie: Ann Veronica Janssens in De Pont
Ann Veronica Janssens, Gaufrette Sequence no. 2, 2018, courtesy de kunstenaar; foto Peter Cox

Het werk van Ann Veronica Janssens (Folkestone, 1956) in museum De Pont in Tilburg biedt een intrigerend visueel schouwspel. Maar dit is zeker niet het enige wat Janssens de beschouwer te bieden heeft.

Ann Veronica Janssens, Untitled (White Glitter), 2016-doorlopend, courtesy de kunstenaar en Alfonso Artiaco Gallery, Napels; foto Ben Westoby

Ann Veronica Janssens, Untitled (White Glitter), 2016-doorlopend, courtesy de kunstenaar en Alfonso Artiaco Gallery, Napels; foto Ben Westoby

Een deel van de museumvloer ligt bezaaid met glitters die willekeurig lijken te zijn uitgestrooid. Wanneer je erlangs loopt, zorgt de reflectie van het licht op de kleine deeltjes voor een prachtig kleurenspel van goud-, blauw- en groentinten. Het standpunt van de beschouwer is dus zeer bepalend voor de receptie van dit werk; iets dat in meerdere werken van Janssens het geval is.

Een individuele ervaring

Voor Gaufrette Sequence no. 2 (2018) heeft Janssens glazen platen tegen een wand gezet. Tussen elk van de twee platen bevindt zich een iriserend kleurfilter. Daardoor zijn er andere kleuren waar te nemen als de kijker van plaats verandert. Ook in Acapulco Kiss (2011-2018) is de actie van de beschouwer belangrijk voor de waarneming van het werk. Het bestaat uit een glazen ‘aquarium’, gevuld met water, paraffine-olie en alcohol. Door reflectie en breking van licht ontstaan in het oppervlak verschillende kleuren en beelden. Als je om de glazen box heen loopt, krijg je telkens een ander beeld te zien.

Janssens speelt op deze manier met de individuele ervaring van de museumbezoeker. Als kunstenaar wil ze datgene aanbieden wat de toeschouwer nodig heeft om zijn eigen ervaring te kunnen bepalen. Janssens zegt hierover: ‘Niets is mooier dan de eigen perceptie van een persoon. Ik probeer de grenzen daarvan op te zoeken.’

Ann Veronica Janssens, Untitled (Light Beam), 2002, courtesy de kunstenaar; foto Philippe De Gobert

Ann Veronica Janssens, Untitled (Light Beam), 2002, courtesy de kunstenaar; foto Philippe De Gobert

Het onzichtbare zichtbaar

Volgens de tekst die het museum bij de tentoonstelling vermeldt, creëert Janssens beelden die het onzichtbare zichtbaar maken. De basismaterialen hiervoor zijn licht, kleur en ruimte. Haar werk speelt met de zintuiglijke waarneming van de toeschouwer, en vraagt ook om een actieve houding. Het spanningsveld tussen zichtbaar en onzichtbaar, of misschien nog wel meer tussen tastbaar en ontastbaar, wordt in Untitled (Light Beam) (2002) duidelijk. Een kleine donkere ruimte wordt met een krachtige lichtbundel diagonaal in tweeën verdeeld. Hoewel er geen sprake is van een daadwerkelijke grens zorgt de lichtbundel wel degelijk voor een radicale visuele tweedeling.

Gedesoriënteerd in het museum

De mistinstallatie in het midden van de museumruimte lijkt het klapstuk van de tentoonstelling: er staat een rij bezoekers te wachten om naar binnen te mogen. In de ruimte vol mist, verlicht door zacht gekleurde lichtbundels in blauw- en oranje tinten raak je als bezoeker al snel de oriëntatie volledig kwijt. Voorzichtig schuifel je door de ruimte, op de tast verkennend waar de wanden zich bevinden. Soms doemt onverwacht een andere museumbezoeker op uit de mist. Het maakt de mistruimte zonder twijfel een leuke ervaring. De bevraging van de eigen waarneming, wat Janssens met dit werk wil bewerkstelligen, komt in deze installatie echter minder sterk naar voren dan in haar andere werken.

Ann Veronica Janssens, Blue, purple and orange, 2018, courtesy de kunstenaar en Esther Schipper, Berlijn; foto Andrea Rossetti

Ann Veronica Janssens, Blue, purple and orange, 2018, courtesy de kunstenaar en Esther Schipper, Berlijn; foto Andrea Rossetti

De staande glasplaten en de glitters op de vloer roepen sterk op om nog een keer te kijken en de vraag te stellen wat we nu werkelijk ervaren en zien. De mistruimte is wellicht een wat te letterlijke vertroebeling van het zicht, waardoor de vraag zich minder opdringt.

Een uitnodiging tot verwondering

Ann Veronica Janssens zorgt ervoor dat je als museumbezoeker niet passief kunt consumeren. Haar werken lenen zich niet voor een vluchtige blik, maar dagen uit om dichtbij te komen, lang en intensief te kijken, en verschillende standpunten in te nemen. Janssens’ beeldtaal is niet complex en hoogdravend, haar werken zijn visueel aantrekkelijk en spreken tot de verbeelding. Maar ze doen meer dan dat: ze nodigen doeltreffend uit tot verwondering over alledaagse verschijnselen als licht, kleur, mist en reflectie.

Greta van Fleet live @ 013
Muziek / Concert

Flower power leeft!

recensie: Rocksensatie Greta van Fleet in 013, Tilburg
Greta van Fleet live @ 013

Als een geteleporteerde band uit de jaren ’70 weet deze jonge band iets unieks voor elkaar te krijgen. Een samensmelting van jong en oud publiek dat bewonderend toekijkt naar de wilde, uitverkochte optredens inclusief podiumgedrag wat hint naar grootheden uit de rockmuziek. De hype lijkt compleet, maar piekt Greta van Fleet niet te vroeg?

Als vage schimmen verschijnen de heren van Greta van Fleet op het podium met een verkorte versie van ‘Brave New World’. Gelijk na deze inleiding volgt het intro van ‘Highway Tune’ en knalt leadzanger Josh met een lange, rauwe schreeuw het nummer in. De overige Kiszka-broers en drummer Danny draaien het volume helemaal open, ver voorbij standje tien. Een krachtige opening wat de toon voor de rest van het optreden zet.

Gitaarsolo Jonge, oude jochies

Naast een identiek geluid aan dat van jaren ’70 rockbands, zien de bandleden er ook uit of ze uit dat tijdperk komen. Bodywarmers, strakke broeken, blote borstkassen… Nog maar te zwijgen over het podiumgedrag. Zo wordt het spelen van de gitaar op de rug niet over geslagen. Op de setlist van Greta van Fleet staan slechts 11 nummers waarmee de band bijna anderhalf uur weet te vullen. Niet zo gek, aangezien de coda’s zowat twee keer zo lang zijn als de rest van het nummer. De outro’s van de liedjes staan vol in het teken van veel te lange gitaarsolo’s die geen einde noch hoogtepunt kennen. De bluesladder wordt elke keer over de gehele gitaarhals compleet uitgebuit. Greta van Fleet weet wel te imponeren door een herkenbaar geluid van de oude rockgroove neer te zetten.

Dat kan helaas niet gezegd worden van het voorprogramma door Goodbye June. De leadgitarist speelt als het ware solo’s die een heel nummer duren en een melodisch duel aangaan met de leadzanger. Daarbij eist de gitarist zowel visueel als auditief veel aandacht op, wat de vraag oproept of er problemen zijn met de uitversterking en balans, of dat de leadgitarist wellicht te veel in de spotlights wilde staan. Opvallend is ook dat de kwaliteit van het optreden aanzienlijk verschilt ten opzichte van het studiomateriaal. Iets wat het ruwe geluid van de zangstem en gebrek aan muzikale variatie in het geluid van de band niet ten goede komt.

Memorabilia

Wat tussen de nummers door opvalt, is dat Josh met een andere stem praat dan dat hij zingt. De klank van zijn zangstem is veel ruiger. Bij vlagen klinkt het zelfs alsof hij zijn stem enorm forceert. Hierbij kun je afvragen hoe lang hij dit nog gaat volhouden. De band is ondanks dat ongetwijfeld een bezoek waard, zeker nu de jongens nog zo jong en heet zijn.

Kiszka Power

De jaren zullen uitwijzen of ze deze sound vast kunnen houden, terwijl ze zich als muzikanten verder ontwikkelen. Voor de echte rockliefhebber is het haast een tijdreis om toch een stukje memorabilia te beleven. Waarom wordt zulke muziek tegenwoordig niet vaker geproduceerd? Of meer van deze bands ontdekt, wat dat betreft.

Live te bewonderen:
27 februari 2019, AFAS Live, Amsterdam
28 februari 2019, Lotto Arena, Antwerpen

Bandleden:
Josh Kiszka (Zang)
Jake Kiszka (Gitaar)
Sam Kiszka (Bas)
Danny Wagner (Drums)

LaFave in 013 (1)
Muziek / Concert

Jimmy LaFave @ 013 Tilburg

recensie: Meesterlijke ballades
LaFave in 013 (1)

Voor het eerste optreden van zijn concertenserie in Europa staat Jimmy LaFave in 013 te Tilburg. Dat hij slechts een paar uur geslapen heeft en nog tegen zijn jetlag vecht, is allerminst hoorbaar in het openingsnummer dat ruim zes minuten klokt.

Met de ballad ‘The Beauty of You’ opent LaFave de avond op indrukwekkende wijze. De leiding is duidelijk in handen van LaFave zelf die heel subtiel zijn akoestische gitaarpartijen speelt als ondersteuning van zijn zang. LaFave wordt op het podium bijgestaan door een gitarist (John Edmond), bassist (Lin Shum), drummer (Bobby Calis) en pianist (Brian Petersen).

LaFave in 013 (2)Collega’s eren

Direct na de opening geeft Jimmy LaFave een ode aan de kersverse Nobelprijswinnaar Bob Dylan met een uitvoering van ‘Queen Jane Approximately’, afkomstig van het album Highway 61 Revisited. De meester wordt nog tweemaal geëerd met uitvoeringen van zijn composities: na een uur horen we een prachtige vertolking van ‘Just Like A Woman’ met in het midden van het nummer een gitaarsolo waar de stilte tussen de noten weet te kruipen en als afsluiter van het concert wordt het welbekende ‘All Along the Watchtower’ ten gehore gebracht.

Omdat 18 oktober de verjaardag is van Chuck Berry die de negentig aantikt, speelt LaFave ‘Johnny B Goode’. Helaas klinkt dit als een enigszins verveloos aftreksel van het origineel en is het daarmee een van de mindere momenten van het concert. Eigenlijk kunnen we daar alle uptempo liedjes bijvegen, want als LaFave wil schitteren dan moet het toch echt met de fraaie ballads uit zijn repertoire zijn, de werkelijke pareltjes waarvoor men eigenlijk komt. LaFave is zelf ook geen beweeglijk mens. De mimiek op zijn gezicht is minimaal. Sober gestoken in zwarte kleding moet LaFave het echt hebben van zijn muzikale kwaliteiten als song-smid en zijn uitvoering.

LaFaves gitaarGemengd gevoel

Meer dan de helft van het concert wordt gevuld met de prachtige ballades van Jimmy LaFave, die soms heerlijk uitgesponnen over het stille publiek worden uitgestrooid. De zang van LaFave is zo boeiend bij deze liedjes dat een ingehouden adem op zijn plaats is. Zachtjes mee-wiegen en meevliegen naar de grote hoogtes.

Maar als de band de ruimte krijgt om te soleren, grijpt gitarist Edmond dat aan om zijn gitaar flink te laten horen. Een enkele keer weet hij een solo in dienstbaarheid aan het liedje in te houden, maar meestal gaat hij zich helemaal te buiten. Ruim voor het einde van het twee uur durende optreden slaat de verzadiging dan ook al toe. Ook pianist Petersen laat zich soms gaan in zijn Jerry-Lee-Lewis-imitatie waarbij een hinderlijk los contact in de geluidsinstallatie ook nog opspeelt, wat een knetterende brom teweeg brengt. Dit ontsiert het zo fraaie deel van het concert, wat onvoldoende recht doet aan de kwaliteiten van LaFave.

Als eerste toegift klinkt ‘A Whiter Shade of Pale’ dat geplaagd wordt door het breken van een gitaarsnaar. Hierdoor wordt mogelijk de oorspronkelijk afsluitende ballade vervangen door het ruigere ‘All Along The Watchtower’. Met een gemengd gevoel wordt daarmee het concert afgesloten. Gelukkig kreeg of nam LaFave in grootste deel van de tijd zijn verdiende podium, maar de vraag doemt daarbij op hoe het geklonken zou hebben als de meester het hele concert solo en/of akoestisch had gedaan.

 

Alabama Shakes in Tilburg
Muziek / Concert

Door niets en niemand tegen laten houden

recensie: Power house Alabama Shakes live in 013
Alabama Shakes in Tilburg

Een nogal ingetogen publiek komt 16 november samen in de grote zaal van 013 in Tilburg voor wat een zeer expressief optreden zou moeten worden. Het publiek lijkt wat aangeslagen en angstig voor nieuwe aanslagen, wat ook de artiesten merken. Een uitverkocht concert met een dubbel randje.

Voor Michael Kiwanuka en de Alabama Shakes staat een bomvolle zaal te wachten. Zonder explosieven dan, want door extra veiligheidsmaatregelen zorgt de beveiliging ervoor dat iedereen gecontroleerd wordt en is de wachtrij voor de ingang bij 013 aanzienlijk langer dan normaal, en strekt zelfs tot in de parkeergarage. Eenmaal binnen zoekt iedereen een eigen plek op, waarbij de gesprekken over het afgelopen weekend de boventoon voeren.

Heerlijk relaxt

Hoewel de media speculeren dat de terreurdreigingen nog erg groot zijn, doet Michael Kiwanuka er alles aan om het publiek gerust te stellen. Hoewel we hem geen voorprogramma meer hoeven te noemen, onderkent hij zijn rol vanavond wel degelijk en neemt duidelijk een ondergeschikte positie aan. Hij speelt bescheiden met zijn band en ze staan tijdens de set dicht bij elkaar. De blues en de nieuwere, rauwere liedjes uit zijn repertoire mixen goed en worden lekker relaxt gebracht. Toch slaan de liedjes niet zo goed aan blijft er een aparte sfeer in de zaal hangen. Alleen met het bekende ‘Home Again’ lijkt het publiek even meer oog voor het podium te hebben dan voor elkaar.

Reïncarnatie van bekende zielen

Na de doorbraak in 2012 en een succesvolle editie van het SXSW-festival kon je eigenlijk niet meer om de Alabama Shakes heen. Nog steeds maakt de band een geweldige indruk vanaf de eerste paar noten, waaruit al gelijk blijkt dat de band de afgelopen tijd meer kleur heeft aan kunnen brengen aan het krachtige geluid wat ze al bezaten. De band is volwassener geworden en heeft meer geëxperimenteerd met klanken en genres van de jaren 60.

Brittany Howard en de Alabama ShakesHet optreden is afwisselend met Americana (‘Dunes’), Rock ‘n’ Roll (‘The Greatest’) en Soul (‘Future People’) waarin bekende stemmen zich gevestigd lijken te hebben. Een reïncarnatiemix van Janis Joplins rauwe vocals met valse lucht en het zielvolle, warme geluid van Otis Redding met een vleugje Bon Scott (AC/DC). Mocht je niet al onder de indruk zijn van de kwaliteiten van de band, dan zorgen Brittany’s stem en haar verschijning daar wel voor. Ze staat voor de band als een waar gebouw! Ze leidt de groep werkelijk fantastisch in haar nette, felle bloemetjesjurk, terwijl de rest in donkere kledij haar volgt.

Met een enorme passie brengt ze met de band een zeer dynamisch spel met geweldige, expressieve gezichtsuitdrukkingen. Het is een concert waar qua kwaliteit vrij weinig op aan te merken is. Muzikaal technisch is alles prima op orde, hoewel de duur van de set volgens sommigen toch wel wat langer had gekund; een uur en een kwartier inclusief encores is een beetje aan de korte kant.

Blijven volhouden en je niet laten tegenhouden

Toch lijkt er het grootste deel van de avond iets niet te kloppen. Tijdens het voorprogramma en het eerste half uur van het hoofdprogramma blijft het opvallend stil tijdens de liedjes en van opgaan in de zielvolle klanken is nauwelijks sprake. Het publiek lijkt nog door angst voor (nieuwe) aanslagen wat verstijfd te zijn. Brittany Howard merkt dat en moedigt het publiek na hun grootste hit ‘Hold On’ dan ook aan: “We gotta keep something beautiful alive, don’t we?”, waarmee ze verwijst naar de vrijheid waarvan de toeschouwers kunnen (of zelfs horen te) genieten tijdens concerten. Het publiek moet zich niet door de aanslagen laten beperken in zijn vrijheid. Dat doen de Alabama Shakes immers ook niet.

“I don’t wanna fight no more,” schreeuwt Brittany meerdere malen vol overgave in een poging het publiek op sleeptouw te nemen, en dat lukt haar. Wanneer de Alabama Shakes inzetten met het geweld in de opening van ‘Gimme All Your Love’ lijken alle eigen zorgen even vergeten en dendert de band de rest van de set onvermoeid en onverstoord door. De toeschouwers worden actiever en weten de Alabama Shakes uiteindelijk nog die waardering te laten blijken die ze verdienen, al heeft het publiek hier zich wel (te) lang van weerhouden. De Alabama Shakes valt niets te verwijten; zij hebben zich door niets en niemand laten tegenhouden.

Kamelot@013, Tilburg, 16-10-2015
Muziek / Concert

Ultieme test voor nieuwe zaal 013

recensie: Interview met metalen meesters Kamelot in 013, Tilburg
Kamelot@013, Tilburg, 16-10-2015

Na Gregory Porter, Rowwen Hèze en de Stereophonics, was het nu de beurt aan het zware werk, de metalmuziek van Kamelot, om de nieuwe zaal te testen voordat deze definitief in gebruik wordt genomen op 13 november. 8Weekly was er bij en interviewde niemand minder dan toetsenist Oliver Palotai over de nieuwe richting die Kamelot is ingeslagen.

In de vernieuwde, grote zaal van 013 is er nu meer ruimte voor het podium, waardoor er zo’n duizend man meer in kan dan voorheen. De karakteristieke trapstructuur is gelukkig behouden. Door de extra ruimte is ook de foyer groter geworden en zijn er twee lange barren aan de zijkanten van de zaal geïnstalleerd. De nieuwe zaal is minstens net zo fijn als dat het al was.

Op het podium is er nu ook extra ruimte, waardoor artiesten beter gebruik kunnen maken van attributen. Maar niet voor Kamelot. Zelfs het gebruik van kleine elementen of attributen op het podium is ingewikkeld en kost veel geld. Je zou er bijvoorbeeld een nieuwe truck voor nodig hebben om het te vervoeren en daar heeft Kamelot simpelweg het geld niet voor, legt Oliver uit. Gelukkig is er veel support van metalmuziekfans, waardoor ze veel inkomsten halen uit de verkoop van hun producten om zo de tour in de plus af te sluiten. Nederland heeft volgens Oliver waarschijnlijk de beste podia van de wereld:

“The standard here is really high compared to the rest of the world. Even the small stages are really well equipped. That is so cool, also for young bands. We basically have the same list of good and less good countries. The venues in Holland are usually on first or second place.”

Goede samenwerking en communicatie backstage

Backstage hangt er in ieder geval een ontspannen sfeer en iedereen lijkt er zin in te hebben. “I don’t have tension. I’m not the person for that,” vindt Oliver, terwijl de zanger van Gus G haastig de gangen doorloopt op zoek naar eten. De samenwerking en de communicatie tussen de bands verlopen erg goed.

“Both support acts are really nice guys, it’s a very relaxed tour, which is not always the case. Sometimes, especially young support bands, have really big egos. We make it very clear what their position is. That is necessary because if else, the show doesn’t run well. Everybody has to know his place, we do that too when we support. When we were supporting Nightwish we were definitely not number one, but some support bands just don’t understand that.”

Maar niet alleen de artiesten houden rekening met hun positie, het publiek laat ook zeker wel blijken dat er onderscheid is tussen de support acts en het hoofdprogramma. Zij lijken toch echt alleen voor Kamelot te zijn gekomen.

Kobra and the Lotus brengen hun optreden een beetje overdreven theatraal. Door de grote mate van vibrato is de zangeres nog nauwelijks te verstaan. De concertgangers blijven dan ook stijf staan; ze kijken en huiveren, niet zo goed wetende wat ze hiervan moeten vinden.

De band van gitarist Gus G – onder andere bekend van Ozzy Osbourne en Firewind, nu op solotour met eigen band – haalt het publiek gelukkig uit de stijve toestand tijdens hun set. Pas halverwege wordt het publiek echt warm door de power van de band. Ze plaatsen ook wel een heel mooi en gelikt sologedeelte halverwege de set voor de muzikanten. Vingervlugge passages van zestiende triolen en dreigende tromslagen vullen de zaal. Zelfs de zanger lijkt er steeds meer zin in te hebben en zoekt meer en meer interactie met het publiek door ze mee te laten schreeuwen. Wanneer blijkt dat de band nog paar minuten over heeft voor ze plaats moeten maken voor de hoofdact, spelen ze nog even Ozzy’s ‘Crazy Train’ als toegift; het dak gaat er af. Bijna letterlijk, want aan de druppels te voelen is het dak toch nog niet helemaal waterproof.

Hervonden energie

Het laatste album Haven, wat eerder dit jaar werd uitgebracht, is met lovende recensies ontvangen. De band lijkt zich in een stijgende lijn te bevinden na het tegenvallende album Poetry for the Poisoned uit 2010. Volgens Oliver doet de nieuwe zanger Tommy Karevik veel goeds met de band.Tommy Karevik

“The thing is, before Roy (de vorige vocalist) left, I had the feeling that the pool of energy was being drained. The last album before he left, Poetry of the Poisoned, was in my opinion one of the weakest. When Tommy came in, he brought a lot of new energy and motivation with him, and he’s a very easy guy to work with. That experience was good for me.”

En dat geldt niet alleen voor Oliver, maar de hele band bloeide er weer van op. Het was de start voor een nieuwe fase van Kamelot, waarin ze succesvoller zijn dan ooit. In tegenstelling tot veel andere artiesten, leeft Kamelot niet van hun oude hits. Sterker nog, de laatste twee albums hebben zelfs meer aandacht gekregen dan alle voorgaande, wat voor de band nogal een verrassing is. Voor Oliver was dat bij zijn vorige bands niet het geval.

“I played guitars for eight years with Doro. All the fans wanted was the old stuff from the 80s and the new stuff was so quickly forgotten… That’s an example of a band that didn’t really make it. She is still successful though, but that’s one of the reasons I couldn’t stay.”

Kamelot heeft de overstap wel kunnen maken, zonder daarbij haar unieke positie in het metalgenre te verliezen: “It has a certain thing that is unique and that’s great, because I don’t wanna sound like any other band. That’s what I always tell young bands, saying that the things they have to work on, you’ve gotta find your uniqueness,” vertelt Oliver, hoewel hij zich er bewust van is dat het publiek natuurlijk het meest bepalend is voor het ontvangen van de concerten. Het is dan ook moeilijk te bepalen waar nu precies de kracht van Kamelot ligt; de bandleden missen een compleet overzicht gezien ze de shows alleen van binnenuit kunnen beoordelen.

Uitingen van filosofieën

Tegenwoordig gaan de ideeën van de band richting het science-fictionthema. Oliver legt het idee achter Haven uit. Hoewel het op eerste gezicht veel weg heeft van een conceptalbum, is dat niet zo. De verhaallijnen van de liedjes hebben wel een connectie met elkaar.

Thomas Youngblood“We are talking a lot during the night when we drive, about philosophies and current events. In Silverthorn there really was a story, this time it’s really about mankind at the moment: bio-technology, virtual reality, artificial intelligence, all these things are playing a role in there. That is definitely an open book right now, in which direction we are drifting. That’s why the album sounds a bit open; we just have to see in which direction we eventually go.”

Een van die richtingen is meer de kant op van liedjes met een zogenaamde hook, zoals bij ‘Fallen Star’ en ‘Insomnia’ het geval is; krachtige melodische lijnen en teksten die veel herhaald worden en blijven hangen. Deze liedjes zijn volgens Oliver toegankelijker voor de hele wereld, niet slechts de symfonische metalwereld. Deze worden dan afgewisseld met liedjes waarin meer geëxperimenteerd wordt, die meer cinematografisch klinken en minder makkelijk te grijpen zijn zoals ‘Here’s to the Fall’. Uiteindelijk is het een groot en lang werk, wat vooral in de details gaat zitten. Het is één groot proces, je blijft er als het ware aan sleutelen.

Epische uitvoering

Voor de aanvang van het concert, galmde backstage door de gang dat dit optreden een soort try-out is voor de dvd die ze volgend jaar willen gaan opnemen. Dat kan haast niet anders een spectaculaire show worden met veel vuureffecten (zoals blijkt uit de setlist). Toch maakt Kamelot de verwachtingen vanavond niet helemaal waar. Er worden vooral veel oudere liedjes gespeeld; slechts vijf van de dertien nieuwe liedjes op het album, en dat van de totale negentien liedjes op de setlist. Een aantal killers van het album ontbreken geheel. Tijdens het interview vertelt Oliver dat een live-performance altijd anders uitpakt dan in de studio;

“The funny thing is that sometimes songs that are killers on the album, don’t work live. An example is ‘Fallen Star’, we thought this would be the song to open the show because it is has great rhythm, melodic lines, hymne style… It’s a powerhouse. We played it about 10-15 times, but it never took off well and there’s almost too much. The orchestration is very dense, and live it is very difficult to mix it, so that’s reason why it’s no longer on the setlist.”

Desalniettemin gaan de vuisten en de corna (ook wel bokkegroet of duivelshoorns) aan het eind van elk nummer in grote getalen de lucht in. Er zijn vele spontane acties van het publiek tijdens de show, waaronder veel geklap en geschreeuw. Bassist Sean TibbettsBij ‘Forever’ neemt het publiek de band zelfs op voortouw als Tommy (te) lang wacht met het inzetten van de zang. Daarnaast wordt er met de hele zaal ‘Happy Birthday’ gezongen, want drummer Casey Grillo is vandaag jarig.

Visueel is het spel van de band een lust voor het oog. De bandleden gaan helemaal op in de show, waarbij het podium compleet benut wordt en de draaiende haren bij het headbangen als extra verbeeldend effect dienen. De energie straalt van het optreden af. Bassist Sean Tibbetts bespeelt zijn bas zelfs bij een paar nummers als een cello. En zoals gebruikelijk is voor de optredens van Kamelot, ontbreekt ook een gastartiest niet. Elize Ryd van Amaranthe verzorgt additionele vocals. Er werden echter wel meerdere gastartiesten verwacht door de grote collaboratie op het album.

Het zal voor Kamelot, gezien de Nederlandse metalcommunity, altijd fijn zijn om terug te keren naar Nederland.

“In some Eastern European countries metal music is still underground, but for us it’s nice to play for more people. That’s important, a concert is always giving and taking. If the audience is great, we feel great afterwards. But if that’s not the case and we really have to work for a concert, we’re dead after the concert. “

Het had zeker niet misstaan als de bandleden na het afwerken van de setlist inclusief drie encores nog wel een paar uur door zouden spelen. De energie en het enthousiasme straalde van het optreden af tijdens de laatste show van hun tour. Kamelot voelt zich duidelijk thuis op Nederlandse bodem.