Ton van TilEen hartelijke strijd: RIDCC bruist van het talent
Ton van TilDe Rotterdam International Duet Choreography Competition (RIDCC) is één van ’s werelds grootste springplanken voor jonge choreografen. Dit jaar gingen zestien choreografenduo’s op 12, 13 en 14 juni de strijd met elkaar aan. De tweede halve finale bleek een gemoedelijke competitie, waarin vooral het talent en de ontwikkeling van jonge makers centraal stond.
De RIDCC werd in 2017 opgericht door dansers Maya Roest en Mischa van Leeuwen. Zij wilden een dansfestival organiseren dat verder gaat dan een strijd om prijzengeld. RIDCC is een platform dat dansers met elkaar in contact brengt en hen helpt om zich ook na de competitie verder te ontwikkelen door middel van masterclasses en coaching. De grote juryprijs is voor vele jonge makers een droom die uitkomt: een ton om een dansproductie te maken samen met het Scapino Ballet Rotterdam. Ook de verschillende sponsoren, waaronder Het Nationale Ballet en Codarts Rotterdam, reiken elk hun eigen partneraward uit. Deze awards bieden de winnaar vaak de unieke kans om met een professioneel gezelschap te werken. Door deze vele gewilde prijzen schreven honderden jonge makers zich in voor de zevende editie van de RIDCC, door middel van een videoregistratie van hun choreografie. Uit de vele inzendingen werden zestien choreografieën geselecteerd om deel te nemen aan één van de twee halve finales in Theater Rotterdam.
Van existentiële vragen tot moleculaire biologie
VISCUM – Noé Chapsel, Fotograaf: Ton van Til
Tijdens de tweede halve finale werden acht van de zestien deelnemers gepresenteerd aan de jury en een publiek vol dansliefhebbers. De avond werd gevuld met een zeer gevarieerde verzameling aan choreografieën. De deelnemers gaven op verschillende manieren en met uiteenlopende thematieken invulling aan de dansvorm ‘duet’.
Het Noors-Belgische duo Anna Benedicte Andresen en Iannes Bruylant bijten het spits af met hun choreografie An Existential Duet. In eerste instantie lijkt het duo zichzelf voor te stellen, maar later blijkt dit alles onderdeel van de choreografie. Anna en Iannes bespreken op humoristische wijze – geleid door complexe liften en bewegingen – waar zij dankbaar voor zijn in het leven, zoals hun familie en het feit dat zij door het vele dansen niet naar de sportschool hoeven, en existentiële vraagstukken. Later verschuift dit naar een meer traditioneel duet op Franstalige muziek. De choreografie voelt zeer persoonlijk, alsof je naar een repetitie van vrienden aan het kijken bent.
VISCUM van de Franse Noé Chapsal heeft een totaal andere sfeer. De autodidact danst samen met Charlotte Louvel in een met touwen gecreëerde boksring. De dansers springen tegen elkaar aan, lijken te vechten in het midden van de ring. Na de confrontatie troosten zij elkaar en fatsoeneren zij elkaars leren pakken. VISCUM gaat over pogingen om dichter tot elkaar te komen, consent en het vinden van de juiste fysieke afstand.
Ook de zes overige choreografieën verkennen interessante en originele thema’s. Zo liet de Chinese Xiaoyun Fan zich inspireren door de term sticky end, jargon uit de moleculaire biologie dat het punt beschrijft waar DNA-strengen zich na een breuk opnieuw verbinden. De twee dansers beginnen de choreografie in een kledingstuk waarin ze aan elkaar vastzitten en zich als een spin over het podium bewegen. Na een periode van afstand, waarin ze zich vrijmaken uit het kostuum, vinden ze later de verbinding terug met een verzoenende kus.
In Trångt creëren de Deense Albert Buchreitz en de Zweedse Tilda Åsberg een vernieuwende choreografie op een zeer klein oppervlakte. Buchreitz en Åsberg beelden een huiselijk tafereel uit, en gebruiken krukken en andere attributen voor ingewikkelde liften. Voor de Nederlandse toeschouwer lijkt het haast een beklag tegen de huizencrisis, waarin velen tot te kleine huizen veroordeeld zijn.
Een hartelijke strijd
De deelnemers zullen de halve finales van het RIDCC ongetwijfeld als een warm bad hebben ervaren; niet alleen door het zeer enthousiaste publiek, maar ook doordat er een weinig competitieve sfeer heerste. De finalisten werden na afloop van de halve finale subtiel aangekondigd via de socialmediakanalen. Hierdoor lag de nadruk van de voorstelling vooral op de dansers, hun talent en de boodschap die zij via hun choreografie wilden uitdragen.
De RIDCC is zeker een aanrader voor dansliefhebbers die de talenten van morgen als eerste willen bewonderen. Daarnaast zullen vele dansende bezoekers Theater Rotterdam met een bulk aan inspiratie verlaten. Het dansfestival laat duidelijk zien dat duetten op vele creatieve manieren kunnen worden vormgegeven.
XL Production Award Winnaar Noé Chapsal, RIDCC 2025. Fotograaf: Marco de Swart
Volgend jaar zal de RIDCC plaatsvinden op 18, 19 en 20 juni met zestien nieuwe deelnemers. De halve finales en finale kunnen niet alleen in Theater Rotterdam, maar ook via een livestream bekeken worden. Daarnaast is de verwachting dat de winnaar van 2025 een productie met het Scapino Ballet Rotterdam zal ontwikkelen voor het komende theaterseizoen, vergelijkbaar met de productie van dit jaar.
© Hans Roggen 
Aad Hoogendoorn
Aad Hoogendoorn
Pixabay 
Universal Pictures 
Unsplash 
©Jan Willem Beutler 
Ben Houdijk 
Het Natuurhistorisch
Het Natuurhistorisch
