Tag Archief van: film

Film / Films

Als alles wegvalt, blijft alleen de weg vooruit over

recensie: The Salt Path - Marianne Elliott
echtpaar op strandfilmdepot

Een echtpaar in de herfst van hun leven besluit, met deurwaarders aan de deur, het eeuwenoude South West Coast Path in Engeland te lopen. Ze hebben huis en haard verloren door een slechte investering, en met een diagnose van een mogelijk terminale ziekte op zak stappen ze moedig een onzekere toekomst tegemoet.

The Salt Path, het indrukwekkende regiedebuut van Marianne Elliott, is een ontroerend en visueel adembenemend drama gebaseerd op het waargebeurde verhaal van echtpaar Raynor (Ray) en Moth Winn. De film, met sterke hoofdrollen van Gillian Anderson en Jason Isaacs, vertelt het aangrijpende verhaal van verlies, overleven en liefde in harde omstandigheden.

Waargebeurd verhaal

Ray en Moth verliezen na een verkeerde financiële beslissing hun huis en bestaan. Alsof dat niet genoeg is, krijgt Moth ook nog de diagnose van een degeneratieve en potentieel terminale ziekte. Wat volgt is geen vlucht, maar een bewuste, moedige keuze; met niets meer dan een rugzak, een tent en elkaar besluiten ze het iconische South West Coast Path in Engeland te lopen: een tocht van meer dan 1000 kilometer langs ruige kliffen, afgelegen baaien en onvoorspelbare natuur.

De kracht van deze film zit niet alleen in het waargebeurde verhaal, maar vooral in de manier waarop het verteld wordt. Elliott kiest voor een ingetogen stijl waarin stilte, blik en lichaamstaal minstens zoveel zeggen als woorden. Gillian Anderson speelt Ray met een rauwe kwetsbaarheid; haar ingehouden verdriet, frustratie en kracht zijn voelbaar in elke scène. Jason Isaacs weet Moth tot leven te brengen als een man die zijn fysieke achteruitgang met waardigheid en humor probeert te dragen. Samen vormen ze een geloofwaardig en meeslepend stel, met een band die ondanks – of juist dankzij – de ontberingen alleen maar sterker wordt.

Visueel schitterende film

De cinematografie is adembenemend. De Engelse zuidwestkust wordt in al haar schoonheid en dreiging in beeld gebracht, van zonovergoten hellingen tot kletsnatte stormdagen. De beelden zijn meer dan een achtergrond: ze worden een spiegel van het innerlijk van de personages. Wanneer Ray zich afvraagt wie ze nog is zonder huis, zonder zekerheid, zonder toekomst, lijkt de woeste natuur haar tegelijk te breken én opnieuw op te bouwen.

Marianne Elliott laat met haar debuutfilm zien dat ze een subtiele en empathische verteller is. Ze vermijdt melodrama en laat het publiek zelf voelen wat er op het spel staat. Haar toneelachtergrond is merkbaar in de zorgvuldige regie van de acteurs en het minimalistische, maar effectieve gebruik van dialogen. In een tijd waarin films vaak overladen zijn met prikkels, kiest zij voor verstilling – en dat werkt.

De weg vooruit

The Salt Path is een ode aan de natuur, aan het menselijk uithoudingsvermogen en bovenal aan de liefde. Het is een verhaal dat laat zien dat je alles kunt verliezen – je huis, je toekomst, je gezondheid – en toch iets onbetaalbaars kunt vinden: jezelf, elkaar en een weg vooruit.

Met hun subtiele spel tillen Anderson en Isaacs dit verhaal naar een hoger niveau. De film raakt diep, zonder ooit sentimenteel te worden. The Salt Path is een ervaring die nog lang blijft hangen, net als het zout op je huid na een lange wandeling langs de zee.

Film / Films

Als alles wegvalt, blijft alleen de weg vooruit over

recensie: The Salt Path - Marianne Elliott
echtpaar op strandfilmdepot

Een echtpaar in de herfst van hun leven besluit, met deurwaarders aan de deur, het eeuwenoude South West Coast Path in Engeland te lopen. Ze hebben huis en haard verloren door een slechte investering, en met een diagnose van een mogelijk terminale ziekte op zak stappen ze moedig een onzekere toekomst tegemoet.

The Salt Path, het indrukwekkende regiedebuut van Marianne Elliott, is een ontroerend en visueel adembenemend drama gebaseerd op het waargebeurde verhaal van echtpaar Raynor (Ray) en Moth Winn. De film, met sterke hoofdrollen van Gillian Anderson en Jason Isaacs, vertelt het aangrijpende verhaal van verlies, overleven en liefde in harde omstandigheden.

Waargebeurd verhaal

Ray en Moth verliezen na een verkeerde financiële beslissing hun huis en bestaan. Alsof dat niet genoeg is, krijgt Moth ook nog de diagnose van een degeneratieve en potentieel terminale ziekte. Wat volgt is geen vlucht, maar een bewuste, moedige keuze; met niets meer dan een rugzak, een tent en elkaar besluiten ze het iconische South West Coast Path in Engeland te lopen: een tocht van meer dan 1000 kilometer langs ruige kliffen, afgelegen baaien en onvoorspelbare natuur.

De kracht van deze film zit niet alleen in het waargebeurde verhaal, maar vooral in de manier waarop het verteld wordt. Elliott kiest voor een ingetogen stijl waarin stilte, blik en lichaamstaal minstens zoveel zeggen als woorden. Gillian Anderson speelt Ray met een rauwe kwetsbaarheid; haar ingehouden verdriet, frustratie en kracht zijn voelbaar in elke scène. Jason Isaacs weet Moth tot leven te brengen als een man die zijn fysieke achteruitgang met waardigheid en humor probeert te dragen. Samen vormen ze een geloofwaardig en meeslepend stel, met een band die ondanks – of juist dankzij – de ontberingen alleen maar sterker wordt.

Visueel schitterende film

De cinematografie is adembenemend. De Engelse zuidwestkust wordt in al haar schoonheid en dreiging in beeld gebracht, van zonovergoten hellingen tot kletsnatte stormdagen. De beelden zijn meer dan een achtergrond: ze worden een spiegel van het innerlijk van de personages. Wanneer Ray zich afvraagt wie ze nog is zonder huis, zonder zekerheid, zonder toekomst, lijkt de woeste natuur haar tegelijk te breken én opnieuw op te bouwen.

Marianne Elliott laat met haar debuutfilm zien dat ze een subtiele en empathische verteller is. Ze vermijdt melodrama en laat het publiek zelf voelen wat er op het spel staat. Haar toneelachtergrond is merkbaar in de zorgvuldige regie van de acteurs en het minimalistische, maar effectieve gebruik van dialogen. In een tijd waarin films vaak overladen zijn met prikkels, kiest zij voor verstilling – en dat werkt.

De weg vooruit

The Salt Path is een ode aan de natuur, aan het menselijk uithoudingsvermogen en bovenal aan de liefde. Het is een verhaal dat laat zien dat je alles kunt verliezen – je huis, je toekomst, je gezondheid – en toch iets onbetaalbaars kunt vinden: jezelf, elkaar en een weg vooruit.

Met hun subtiele spel tillen Anderson en Isaacs dit verhaal naar een hoger niveau. De film raakt diep, zonder ooit sentimenteel te worden. The Salt Path is een ervaring die nog lang blijft hangen, net als het zout op je huid na een lange wandeling langs de zee.

Film / Films

Het scandaleuze enigma Sarah Bernhardt

recensie: Sarah Bernhardt, la divine (2024) – Guillaume Nicloux
Sarah-Bernhardt-la-divine_st_3_jpg_sd-highFilmdepot

Beroemd zijn, schathemeltjerijk, geliefd: dit alles maakt Sarah Bernhardt niet gelukkig, als we de biopic over haar mogen geloven. Ondanks alle overvloed komt Frankrijks beroemdste actrice over als een eenzame, ongelukkige vrouw in Sarah Bernhardt, la divine.

Het is wel een stoere, die Sarah. Zelfs wanneer bij de bejaarde actrice een been moet worden geamputeerd, blijft ze in de kliniek tegen haar bezoek lomp de spot drijven. Het lijkt alsof niets haar eronder krijgt. Toch ligt de eenzaamheid altijd op de loer: hoewel een hele batterij vrienden en bewonderaars haar bezoeken, heeft ze eigenlijk behoefte aan haar zoon Maurice. Die gebruikt haar vooral om zijn rekeningen te betalen.

Ster

Sarah Bernhardt (pseudoniem van Henriëtte-Rosine Bernardt, 1844-1923) was in haar tijd de beroemdste en rijkste actrice van Frankrijk. Een vedette van wereldformaat, en naar het schijnt zeer getalenteerd. Denk Meryl Streep, denk Nicole Kidman. In zekere zin heeft Bernhardt het ster-zijn zoals wij het kennen mede uitgevonden. Ze speelde zelfs in ‘stomme’ films, de sprekende film was nog niet uitgevonden. Ze acteerde in alle belangrijke toneelstukken van die tijd, zowel klassieke als hedendaagse, van Parijs tot New York. Grappig weetje: ze had een Nederlandse moeder en was verwekt tijdens een affaire met een Normandische advocaat.

Naast het podium maakte Bernhardt deel uit van de artistieke en intellectuele beau monde van haar tijd. In Sarah Bernhardt, la divine passeren mensen de revue zoals Victor Hugo (schrijver van Les Misérables), Edmond Rostand (Cyrano de Bergerac), Émile Zola (J’accuse!) zelfs beroemdheden zoals psychiater Sigmund Freud. Ze kende of ontmoette iedereen die in dat tijdsgewricht iets voorstelde, in Frankrijk, maar ook daarbuiten.
Maar ze viel vooral op door haar geëxalteerdheid; door haar spilzucht, haar indrukwekkende theatrale kleding, en zeker ook door haar ongeremde liefdesleven. Ze had minnaars en minnaressen en schrok niet terug voor een triootje.

Biografische elementen

De film van regisseur Guillaume Nicloux begint op Bernhardts sterfbed, en springt vervolgens heen in de tijd. Die keuze zal wel zijn ontstaan doordat de makers vooral de beroemdste biografische elementen uit haar leven naar voren wilden laten komen. Maar de vraag is of de vertelling er niet meer bij gebaat zou zijn geweest wanneer haar levensverhaal in chronologische volgorde was verteld. Daardoor had in elk geval voorkomen kunnen worden dat allerlei biografische elementen – zoals opgroeien zonder haar vader – in kromme bijzinnen alsnog meegedeeld moeten worden.

Weelderig

Oogverblindend in deze film zijn de decors en kostuums. Sarah en haar entourage wonen in weelderige interieurs vol Perzische vloerkleden, kunst aan de muur, beeldhouwwerken in de kamer. Bernhardt betaalde de decors en kostuums van haar rondreizende voorstellingen zelf. Zoals ze zegt tegen haar zoon: ‘Vier miljoen (Franse francs, red.) in vier jaar.’ Ze speelde makkelijk in drie toneelstukken tegelijkertijd om dat allemaal te kunnen financieren.

Geniaal

Het personage Sarah wordt gespeeld door de sublieme Sandrine Kiberlain. Zij is een groot deel van de film in close-up of in halftotaal in beeld, waardoor ze extreem veel aandacht krijgt. Kiberlain slaagt voor deze focus-test met vlag en wimpel, met een scala aan gezichtsuitdrukkingen, stemwendingen, een rijke lichaamstaal en een geniaal gebruik van betekenisvolle pauzes en stiltes. Kiberlains aanwezigheid maakt deze merkwaardige film de moeite waard.

Automutilatie

Want Sarah Bernhardt zoals scenarist Nathalie Leuthreau en regisseur Niclous haar neerzetten is knap onuitstaanbaar. Egocentrisch. Luid. Dwingend. Manipulatief. Bot. Hatelijk. Altijd aan het jongleren met meerdere minnaars en minnaressen tegelijkertijd. Je snapt niet dat mensen het van haar pikken. En dan reageert ze haar kennelijke frustraties ook nog af door middel van automutilatie: ze snijdt zich met een mes in de onderarm. De enige die enerzijds met haar dweept maar anderzijds tegen haar ingaat, is haar langjarige minnaar Lucien Guitry, gespeeld door een veelal zwijgende Laurent Lafitte. Zijn rol krijgt weinig reliëf door al dat kijken zonder te praten.

Kiberlain draagt deze film. Een geromantiseerde vertelling voor wie nieuwsgierig is naar het scandaleuze enigma Bernhardt. En natuurlijk voor wie zich wil vergapen aan de Franse pracht en praal.

‘Sarah Bernhardt, la divine’ draait vanaf donderdag 15 mei 2025 in de bioscopen.

Film / Films

Aangrijpend verhaal aangetast door rare keuzes

recensie: White Bird - Marc Forster (2022)
White Bird: A Wonder StoryLarry Horricks

We volgen een tienerjongen op zijn eerste dag op een nieuwe school. Altijd moeilijk zo’n eerste dag. Als hij thuiskomt, is zijn Franse oma er. Terwijl ze samen eten wordt duidelijk waarom de jongen op een nieuwe school zit. Hij is namelijk weggestuurd op zijn vorige. Zijn oma vertelt hem haar levensverhaal om hem te inspireren over hoe empathie een leven kan veranderen.

Dit verhaal is zowel een prequel als een sequel van de film Wonder uit 2017. Die film gaat over een jongen met het syndroom van Treacher Collins, waardoor zijn gezicht misvormd is. In deze film komen we erachter waarom de jongen van school gestuurd is: namelijk door het pesten van August Pullman, de jongen met het syndroom. Hij wordt in beide films gespeeld door Bryce Gheisar.

Het verhaal van Sara en Julien

De oma van de jongen (gespeeld door Oscarwinnares Helen Mirren) vertelt haar kleinzoon wat er is gebeurd tijdens de oorlogsjaren. Dan ontvouwt zich een verhaal van een joods meisje in een Frans dorpje dat gered en opgevangen wordt door een jongen uit haar klas. Deze jongen, Julien (Orlando Schwerdt), wordt gepest en ‘torteau’ (krab) genoemd omdat hij mank loopt door de gevolgen van polio.

Eigenlijk heeft Sara (Ariella Glaser), het joodse meisje, nooit omgekeken naar Julien, maar als ze ondergedoken zit in zijn schuur vinden ze in hun kleine wereld liefde voor elkaar. Samen ontsnappen ze aan de realiteit door een andere wereld te creëren en samen in hun verbeelding te reizen.

Ontroerend verhaal ontsierd door rare keuzes

Het gedeelte waarin oma vertelt over de Tweede Wereldoorlog is heel mooi gemaakt en ontroerend. Helaas hebben de makers enkele keuzes gemaakt die afdoen aan de film. Gillian Anderson, een grote naam in de filmwereld en onder andere bekend van de serie Sex Education en The Crown, speelt de moeder van Julien, Vivienne Beaumier. Haar rol in het verhaal is eigenlijk niet belangrijk, maar is duidelijk groter gemaakt. Helaas resulteert het in onnodig extra scènes. Daarnaast wilde Gillian Anderson duidelijk het meeste uit haar rol halen en overacteert dan ook met verve.

Sara wordt op een gegeven moment achternagezeten door klasgenoot-turned-nazi Vincent en met de dood bedreigd. Ze overleeft de aanval doordat wolven haar redden en Vincent vermoorden. Deze scène is opeens heel raar binnen het verhaal en laat de kijker in verwarring achter. Naast deze dingen zijn er nog een paar wonderlijke zijstappen: wat gebeurt er met de motor waarop Vincent bij de boerderij aankomt? En waarom offert de lerares van Sara zich opeens op om mee te gaan met de joodse kinderen tijdens de razzia op school?

Moralistische boodschap

De film zou oorspronkelijk uitkomen in 2022. Na uitstel tot 2023 werd de film opnieuw uitgesteld door de acteursstaking. In januari 2025 heeft de studio besloten de film stiekem uit te brengen op de streamingdienst Amazon Prime. En nu komt hij alsnog officieel uit in de bioscoop.

Het verhaal is ontroerend, maar doordat het verhaal van Sara een ‘les’ voor haar kleinzoon is, wordt het wel wat moralistisch. Op het einde heeft hij natuurlijk zijn les geleerd en is hij opeens de empathie zelve. Helen Mirren is perfect voor haar rol als oma. En de actrice, de 14-jarige Ariella Glaser, die Sara speelt als een 13-jarig meisje in het afgelegen Franse dorp, zal je hart stelen. Daarnaast zijn er passende locaties gevonden en mooie beelden gedraaid. White Bird is een mooi verhaal op zich, zonde van de rare zijstappen en het moralistische karakter. Onnodig.

Film / Films

Mysterieus syndroom treft asielkinderen in Zweden

recensie: Quiet Life - Alexandros Avranas
gezin op een rijfilmdepot

Een familie: vader, moeder en twee dochters verzamelen zich bij de voordeur. Netjes gekleed in een opgeruimd huis. Twee mensen komen binnen. Ze lijken niet op bezoek te komen voor de gezelligheid, maar om te controleren of de familie zich wel goed aanpast.

Het gezin is Russisch en zit midden in een asielaanvraag in Zweden. De dochters gaan naar school, de vader werkt (niet op zijn niveau) en de moeder zorgt voor het huishouden. Wanneer hun aanvraag voor een definitieve verblijfsstatus wordt afgewezen, raakt de jongste dochter in een onverklaarbare coma.

Koud en kil

Voor de setting van Quiet Life heeft regisseur Alexandros Avranas bewust gekozen voor locaties met een dystopische, kafkaëske sfeer, om te laten zien hoe hard en gevoelloos de asielaanvraag in Zweden is. Zo zijn de kamers waar de asielaanvraag behandeld wordt wit en kaal, als een gevangeniscel, en is ook het ziekenhuis kleurloos en leeg. Die sfeer trekt hij door in de hele esthetiek van de film.

Koud en kil is ook de afwijzing van het asiel voor ouders Sergei (Grigory Dobrygin) en Natalia (Chulpan Khamatova). De enige manier om nu nog asiel te krijgen is als hun jongste dochter getuigt van de wrede aanval op haar vader door de Russische overheid. Voordat dochter Katja kan getuigen in Zweden wordt ze getroffen door het terugtredingssyndroom (Resignation Syndrome).

Terugtredingssyndroom in Zweden

Sinds de jaren 90 zijn er honderden asielkinderen, voornamelijk uit Oostbloklanden als Rusland, Tsjechië en Slowakije, die zich door stress en onzekerheid terugtrekken in zichzelf. Als bescherming zetten ze een deel van hun hersenen uit en raken ze in een apathische staat.

Het is een intrigerend gegeven dat dit syndroom, dat tot op heden nog steeds niet officieel erkend wordt als medische aandoening, in Zweden voorkomt. Regisseur Avranas las in 2018 een artikel in de New Yorker over dit Resignation Syndrome. Hij werd er meteen door geraakt. Wat hem het meeste aangreep was dat het ruim twintig jaar verzwegen was door de Zweedse overheid.

In Quiet Life wordt de schuld vooral bij de ouders gelegd, die de stress van de asielaanvraag te veel laten merken aan hun kinderen. Terwijl hun kinderen in een soort ziekenhuis liggen, wordt hun geleerd – door een blonde, robotachtige vrouw – steeds te blijven glimlachen en kalm te blijven rond hun kroost. Doen ze dit niet, dan mogen ze hun kinderen niet zien. Ze werken volgens de vier regels van PAPA: praten over het verleden, over asiel, over problemen en angst laten zien. Dit zijn de dingen die je niet mag doen in het bijzijn van je zieke kind.

Familie legt zich er niet bij neer

Als dochter nummer twee ook in het ziekenhuis terechtkomt, besluit het gezin het heft in eigen handen te nemen. Ze halen hun kinderen uit de ziekenboeg en proberen met veel creativiteit en liefde het syndroom om te keren.ouders met kind bij boom

Net als de film hoopgevend wordt en de veerkracht en vechtlust van ouders Sergei en Natalia laat zien, eindigt die met een statement dat Zweden in de nabije toekomst nog veel meer kinderen met het terugtredingssyndroom verwacht, gezien de oorlog in Oekraïne. Geen vrolijke boodschap.

Ongemakkelijke waarheid

Quiet Life is een verbijsterend en aangrijpend verhaal dat eigenlijk niet prettig is om naar te kijken. Doordat Avranas het verhaal zo duidelijk in een koude, onverbiddelijke sfeer heeft neergezet, is het lastig om er warme gevoelens bij te krijgen, hoezeer je ook meeleeft met de Russische familie. Het is een film die onder je huid kruipt en waarvan je hoopt dat het niet de werkelijkheid is, al weet je helaas beter.

Film / Films

Heden in gesprek met het verleden

recensie: Praten met De Nachtwacht - Theu Boermans
Filmstill RembrandtFilmdepot

Wat als je helden van vroeger zou kunnen interviewen? Als je zou kunnen vragen wat ze heeft bewogen? Hoe ze tot hun creaties zijn gekomen? Wat zouden ze ons dan vertellen? De makers van deze film moeten ongetwijfeld dezelfde vragen gehad hebben en een poging hebben willen wagen.

FilmstillDe Nachtwacht is een schuttersstuk van de Hollandse schilder Rembrandt van Rijn, waar hij in 1642 de laatste hand aan legde. De kunstenaar en de markante figuren van De Nachtwacht nemen in de film plaats aan de interviewtafel van Coen Verbraak. Zo spreekt Verbraak Frans Banninck Cocq (René van Zinnicq Bergmann), de commandant van de schutterscompagnie. Ook neemt zijn luitenant Willem van Ruytenburch (Joris Smit) plaats aan tafel. Zij vertellen hoe de opdracht voor het schilderij tot stand is gekomen en hoe Rembrandt het werk heeft aangepakt. Verder vertellen ze, als antwoord op vragen van Verbraak, wat ze van het eindresultaat vonden en of ze daar tevreden mee waren.

Toneelstukje

Het concept is leuk, maar de uitwerking ervan komt nogal gemaakt over. Het is moeilijk serieus te nemen dat Verbraak tegenover mensen in zeventiende-eeuwse kleding zit. Het doet denken aan Welkom in de Gouden Eeuw, een kinderprogramma dat onze tieners (en onszelf!) voorziet van geschiedenisles met een komische twist.

Een kleine continuïteitsfout in de montage aan het begin van het gesprek met Rembrandt (Ramsey Nasr) draagt bij aan de gekunstelde aard van de film. Het glas water dat twee keer gevuld wordt, leidt erg af en benadrukt dat de scènes meerdere malen gedraaid zijn.

Leuke wetenswaardigheden komen aan het licht

Er is veel research gedaan naar de historische feiten rondom De Nachtwacht. Dit zorgt ervoor dat je als kijker leuke nieuwe feiten te horen krijgt. Bijvoorbeeld dat de sjerp van de commandant eigenlijk blauw had moeten zijn, maar dat Rembrandt dat ‘gewoon’ niet heeft gedaan. Dat Rembrandt net zijn geliefde eerste vrouw Saskia Uylenburgh had verloren en alleen achterbleef met zijn acht maanden oude zoon Titus. Dat hij Saskia een plek op De Nachtwacht heeft gegeven. En nog veel meer.

Het tot je nemen van dergelijke wetenswaardigheden is op deze manier toch leuker dan het informatiekaartje naast De Nachtwacht in het Rijksmuseum lezen.

Ontroering bij openbaringen Rembrandt en zijn vrouw Saskia

Filmstill SaskiaRamsey Nasr en Anna Raadsveld (Saskia Uylenburgh) ontroeren wel degelijk. Zeker als het over hun drie vroeggestorven kinderen gaat. Zij zijn het beste in hun rol gekropen, waardoor je even gelooft dat Verbraak daadwerkelijk met Rembrandt en Saskia in gesprek is. Nasr speelt de onaangepaste, ietwat nukkige Rembrandt zo goed dat je vergeet dat hij hem nadoet. Raadsveld speelt haar rol eveneens op een geloofwaardige manier. Als hun overleden kinderen ter sprake komen, zie je de pijn van het verlies in hun ogen.

De andere personen zijn allen acteurs van formaat, maar zij weten minder goed te overtuigen, ook omdat wat zij te vertellen hebben minder emotie oproept. Zij praten niet over verlies, maar bijvoorbeeld over te lang of tevergeefs wachten op Rembrandt. Het zijn voornamelijk irritaties of observaties. Het is dan ook moeilijk om dat meeslepend te spelen.

Unscripted Faction

Regisseur Theu Boermans (ook bekend van De Partizanen, waarvoor hij een Gouden Kalf kreeg) heeft met deze film een nieuw filmgenre gecreëerd: Unscripted Faction. Zoals hij het zelf beschrijft: ‘Met Praten met De Nachtwacht wil ik een meesterinterviewer en een aantal meesterlijke acteurs aan elkaar uitleveren in een fictieve tijdscapsule. Zonder uitgeschreven scenario, maar volgestopt met historische feiten aangevuld met waarschijnlijke aannames over hun karakters, sociale achtergrond en de mores van hun tijd.’ (bron: persmap)

Boermans’ idee voor dit nieuwe genre is echt heel leuk, maar Praten met De Nachtwacht toont dat er nog wel wat aan geschaafd moet worden.

Film / Films

Onderschat en ondergewaardeerd

recensie: The Amateur - James Hawes
Rami Malek in The Amateur© The Walt Disney Company

Een teruggetrokken maar briljante code-expert bij de CIA verliest zijn vrouw bij een terroristische aanslag in Londen. Al snel heeft hij achterhaald wie er achter de aanslag zit, maar als zijn leidinggevenden weigeren actie te ondernemen, besluit hij het heft in eigen handen te nemen en op zoek te gaan naar de daders.

Na het succes van One Life (2023) waagt regisseur James Hawes zich aan zijn tweede bioscoopfilm: een remake van The Amateur uit 1981, gebaseerd op de spionagethriller van John Littell. In deze nieuwe versie zijn alleen de grote lijnen van het boek overgebleven. Hawes had in eerste instantie Hugh Jackman (Wolverine) voor ogen als hoofdrol, maar heeft uiteindelijk gekozen voor Rami Malek.

Rami Malek is een perfecte Charlie

De Amerikaans-Egyptische Rami Malek (ook bekend van Bohemian Rapsody en No Time to Die) is de perfecte acteur om hoofdpersoon Charlie Heller te vertolken. De teruggetrokken, sociaal onhandige Charlie is hem op het lijf geschreven. Op geen enkel moment laat hij zich verleiden om zich te ontpoppen tot een actieheld, maar blijft hij op zijn eigen intelligente manier de strijd aangaan.

Rami Malek vond dat een groep mensen niet vertegenwoordigd werd in actiefilms, te weten de antiheld. In vergelijkbare spionage actiethrillers zoals The Bourne Identity (2002) en Mission Impossible (1996) ontpopt de hoofdpersoon zich tot een klassieke held die door één-op-één gevechten en bizarre stunts zegeviert. Rami Malek wil laten zien dat een gewone, over het hoofd geziene man, iets kan doen dat niemand zich kon voorstellen dat hij kon doen.

Het idee dat een alledaagse man evengoed voor gerechtigheid kan strijden is leuk. Dat hij een doelwit pas kan raken op één meter afstand en een YouTube-tutorial nodig heeft om een Parijse voordeur te openen vormt geen probleem, want hij heeft de skills om op afstand het glas van een zwevend zwembad te breken en zijn achtervolgers in de war te brengen met valse videobeelden.

De vaart zit er lekker in

Met het tempo van The Amateur zit het wel goed. De thriller mag dan de diepgang van bijvoorbeeld Memento (2000, Christopher Nolan) missen, maar Hellers tocht naar gerechtigheid gaat snel genoeg van Virginia, naar Londen, naar Parijs, enzovoort, om nooit te vervelen. Dat er op zoveel verschillende locaties is gedraaid, maakt het beeldmateriaal heel rijk. Je reist als het ware mee met Charlie.

Laurence Fishburne en Rami Malek

© The Walt Disney Company

Door al deze locaties zal het maken van de film niet goedkoop zijn geweest. Ook mede door het gebruik van grote acteurs als Laurence Fishburne (The Matrix) en Michael Stuhlbarg (The Shape of Water). Die laatste had een grotere rol verdiend. Dat had de film, die nu een beetje aan de oppervlakte blijft, meer diepgang gegeven. In de laatste scène waarin Charlie Stulbargs personage Schiller confronteert, is het Stuhlbarg die de scène naar een hoger niveau tilt en Malek die een acteerles krijgt.

The Amateur een ‘must see’?

The Amateur is een lange film met zijn 2 uur en 20 minuten, maar hij verveelt geen minuut. Er zit overal genoeg actie of achtergrond in dat het blijft boeien. Wat wel een beetje jammer is, is het einde, daar hebben ze zich iets te makkelijk vanaf gemaakt. Het is wel erg ‘Disney’: ‘Ze leefden nog lang en gelukkig’. Of is het een opmaat naar een sequel?

Vanaf donderdag 10 april 2025 in de bioscoop.

Pamela Anderson in The Last Showgirl
Film / Films

Pamela Anderson is terug van weggeweest

recensie: The Last Showgirl - Gia Coppola (2024)
Pamela Anderson in The Last Showgirl

Wat blijft er over van een showgirl zonder show? In The Last Showgirl brengt regisseur Gia Coppola Baywatch-icoon Pamela Anderson tot leven als Shelly, een van de laatste showgirls van Las Vegas – een verrassende hoofdrol waarin Anderson een kwetsbare kant laat zien die we niet eerder zagen.

Shelly is een van de laatsten uit een verdwijnend tijdperk: een klassieke showgirl uit de tijd dat Las Vegas – althans volgens haar – nog draaide om glitter, glamour en échte showmanship. De film volgt haar, in de nasleep van het nieuws dat haar show zal stoppen, terwijl ze probeert afscheid te nemen van het leven dat haar heeft gevormd

Comeback

Pamela Anderson is zonder twijfel het kloppende hart van The Last Showgirl. Haar spel is kwetsbaar, charmant en verrassend gelaagd. Er zit iets Monroe-achtigs in haar verschijning: giechelig en elegant, met een ondertoon van melancholie dat doet denken aan de sterren uit de Golden Age of Hollywood. Opvallend is dat dit pas haar eerste écht serieuze hoofdrol is, die haar meteen een welverdiende Golden Globe-nominatie heeft opgeleverd.

Ze wordt bijgestaan door veteraan in het vakgebied Jamie Lee Curtis (Halloween, Everything Everywhere All At Once), die de afgelopen jaren met opvallende rollen liet zien dat haar carrière nog lang niet is afgeschreven. Ook hier brengt ze haar kenmerkende energie: luid, scherp en onvoorspelbaar. Haar extraverte aanwezigheid botst bewust met Andersons ingetogenheid en zorgt voor een spannend contrast, hoewel het met vlagen meer overschaduwt dan aanvult.

Stijl boven inhoud

Visueel heeft The Last Showgirl onmiskenbaar flair. De film werd in slechts 18 dagen op 16mm opgenomen. De korrelige beelden zijn levendig en brengen een rauwe, bijna documentair aanvoelende directheid met zich mee. Het handheld camerawerk brengt je dichter bij de personages, en de neonverlichting van Las Vegas zorgt voor een sterk visueel contrast met de melancholische toon van het verhaal.

Coppola creëert moeiteloos sfeer, al wekken de beelden soms verwachtingen op die het verhaal niet weet in te lossen. De esthetiek werkt als een glanzende laag over een film dat toch op losse schroeven staat. De thematiek is helder: vergankelijkheid, moeder-dochterrelaties, de worsteling tussen vasthouden en loslaten, maar blijft helaas grotendeels op de oppervlakte. Emotionele momenten missen opbouw en worden vluchtig aangestipt waardoor scènes die zouden moeten raken, hun gewicht verliezen.

Vooral de relatie tussen Shelly en haar dochter schreeuwt om meer diepgang. Hun confrontaties voelen onverdiend, simpelweg omdat we nauwelijks zien hoe ze naar elkaar toe groeien. De korte speelduur van 85 minuten helpt daar niet bij: er wordt te veel aangeraakt, maar te weinig uitgewerkt. Beelden van een dwalende Shelly in het neonlicht van Las Vegas proberen de gaten in het verhaal op te vullen, maar blijven te vaag om echt diepgang toe te voegen, waardoor ze vooral aanvoelen als opvulling in een film die al aan de korte kant is. Uiteindelijk zorgt Coppola’s intuïtieve en rauwe filmstijl, ondanks de fraaie beelden, voor een gevoel van versnippering: de film voelt als een reeks losse flarden die niet altijd samen een geheel vormen.

The Last Showgirl is een film die leeft van zijn sfeer. Anderson schittert in een rol die haar recht doet, en op zijn best raakt de film iets oprechts en teder. Maar hoe mooi de film er ook uitziet, en hoe goed Anderson ook speelt, de echte emotionele diepgang blijft grotendeels uit. De glitter en glamour is aanwezig, maar de rode draad blijft achter het gesloten gordijn, nadat de laatste showgirl het podium heeft verlaten.

Film / Films

Realiteit haalt kunst in

recensie: An Unfinished Film - Lou Ye
Mannen in gesprek© Filmdepot

Chinese regisseur Mao Xiaorui bekijkt in 2019 een oude computer en vindt daarop een nooit voltooide liefdesfilm. Hij besluit hem, tien jaar na dato, alsnog af te maken. Tijdens het draaien wordt de film opnieuw onderbroken door onverwachte gebeurtenissen en heeft het team enkel beperkt contact met de buitenwereld via beeldschermen.

An Unfinished Film is een semi fictionele dramafilm die terugblikt op de komst en verspreiding van het covid-virus in China. Het laat de maar al te bekende effecten zien op het leven van gewone mensen, inclusief degenen die betrokken zijn bij het maken van films.

Change of plans

Regisseur Lou Ye had zijn favoriete acteur Qin Hao in gedachten toen hij dit project bedacht. Qin Hao speelt in meerdere van zijn films en de regisseur vond dat zijn vertolkingen doorheen de jaren de veranderingen van het afgelopen decennium in China weerspiegelden. Lou Ye wilde dus al een film gebaseerd op en aangekleed met oude beelden maken, maar toen kwam de pandemie en kwam hij zelf vast te zitten in Japan. Uiteindelijk week de film af van het oorspronkelijke plan (de veranderingen in China in het laatste decennium) en focust nu meer op de mensen die films maken tijdens de pandemie.

Lou Ye gebruikt nog steeds oud materiaal van zijn andere films, waaronder Suzhou River (2000), Mystery (2012), Spring Fever (2009) en Shadow Play (2018). Daarnaast heeft hij documentaire beelden van tijdens de pandemie ingevoegd in wat hij na de pandemie heeft gedraaid in Duitsland, om de Chinese censuur te ontlopen.

Controverse en censuur

Lou Ye heeft vaker in zijn carrière te maken gehad met Chinese censuur. Zijn films zijn bewezen controversieel in inhoud, want ze gaan vaak over zaken als seksualiteit, gender en obsessie. De Chinese overheid heeft zijn eerste film Weekend Lover (1995) maar liefst twee jaar in de ban gedaan. Als eerste Chinese filmmaker waagde hij het om de gewelddadig neergeslagen demonstraties op het Plein van de Hemelse Vrede in Peking in 1989 op te nemen in een speelfilm (Summer Palace, 2006). ‘Ik ga hiervoor een boete betalen’, wist de regisseur toen al. Hij kreeg een filmverbod van vijf jaar. De Chinese censuur verbood de film om zogenaamd esthetische reden, maar het was duidelijk dat de expliciete seksscènes en de kritische blik van Ye op de studentenprotesten van 1989 niet gewaardeerd werden.

Naast Suzhou River (2000), die eveneens resulteerden in een ban, was er ook bij An Unfinished Film eerst een verbod voor screening, omdat China bang was dat de film iets anders over de pandemie zou vertellen dan de officiële Chinese lezing.

Is An Unfinished Filmfinished’?

Een makkelijk antwoord is hier niet op te geven. Letterlijk gezien, nee: het einde van de film is een screening van een film die niet is geworden wat de regisseur (gespeeld door Xiaorui) zich ervan had voorgesteld en ook niet wat Lou Ye oorspronkelijk bedoeld had. Het is voor hem ook niet de bedoeling om een archief of documentaire achter te laten. Het enige dat hij wil laten zien is dat film voor altijd, ook in uitzonderlijke omstandigheden, zal overleven en belangrijk zal zijn.

De 107 minuten speeltijd is te lang. De film was krachtiger geweest als het eerste gedeelte (de vondst van oude beelden en het opstarten van de film afmaken) ingekort was. Nu word je meegenomen in een verwarrend verhaal dat uitmondt in een nog verwarrendere coronapandemie. Daarnaast was de film beter geweest als hij gestopt was na de viering van Chinees Nieuwjaar in lockdown in het hotel. Daarna volgt nog een half uur film: hoe ze uiteindelijk uit lockdown komen en naar huis kunnen, hoe de film afgerond wordt met beelden die ze hebben vergaard en de screening met cast en crew. Eigenlijk allemaal overbodig, want dit begrijp je ook zonder dat het getoond wordt.

Al met al is de film akelig herkenbaar en zeer goed (na)gemaakt. Geen luchtige kost, maar juist daardoor wel een aanrader.

Vanaf 27 maart 2025 in de bioscoop.

Film / Films

Sterrencast maakt dun verhaal meer dan goed

recensie: The Return - Uberto Pasolini
Filmstill OdysseusFilmdepot

De held Odysseus keert na twintig jaar terug op zijn eiland Ithaka, waar zijn vrouw Penelope onder druk staat te hertrouwen en zijn zoon Telemachus inmiddels zonder hem is opgegroeid en een man is geworden. Hijzelf is na de Trojaanse Oorlog en zijn omzwervingen daaropvolgend mentaal en fysiek gebroken. Kan hij zich op tijd oplappen zodat hij zijn plek als koning, man en vader weer in kan nemen?

filmstill PenelopeIthaka is in staat van verval. Het wordt bevolkt door mannen die elkaar verdringen om de hand van Penelope (een glansrol van Juliette Binoche), maar verder niets bijdragen aan het eiland. De zoon van Odysseus (Charlie Plummer) is niet bij machte om hier tegenop te treden. Penelope hoopt en wacht op de terugkeer van Odysseus (geweldig gespeeld door Ralph Fiennes).

Mythologisch verhaal van een held

Regisseur Uberto Pasolini heeft altijd een passie gehad voor het epische verhaal van Homerus over de held Odysseus. Hij ergerde zich er echter aan dat het verhaal van Odysseus’ terugkeer altijd onderbelicht bleef ten opzichte van Odysseus’ andere avonturen. Zijn heldendaden, zijn rol in de Trojaanse Oorlog, de toorn van de goden waardoor hij lang niet kon terugkeren naar huis; al deze verhalen zijn al talloze keren verteld, zowel in woord als in beeld.

Maar juist in deze tijd, waarin er daadwerkelijk mensen terugkeren uit oorlogsgebieden, vindt Pasolini het belangrijk het verhaal van Odysseus’ terugkeer te vertellen. Zoals Pasolini zelf zegt: ‘Het werk van Homerus dwingt ons om de tragedie van de oorlog, van hen die oorlog voeren en van hen die achterblijven onder ogen te zien op een manier die ongelooflijk en triest relevant aanvoelt.’ (bron: director’s statement persmap) Pasolini heeft er dan ook voor gekozen het verhaal van Odysseus te beperken tot zijn terugkeer en daarbij de magische elementen en mythische wezens achterwege te laten.

Sterrencast met Nederlands tintje

Pasolini heeft gelijk dat dit een belangrijk verhaal is om te vertellen. En hij heeft daarvoor een herkenbare held gevonden in Odysseus. Maar het blijkt lastig om de psychische gevolgen van een oorlog zo in beeld te brengen dat het 116 minuten blijft boeien. Het verhaal zelf kon in kortere tijdspanne verteld worden, maar Pasolini neemt de tijd om de zielenroerselen waar Odysseus mee worstelt uitgebreid te laten zien. Dit maakt de film bij tijd en wijle saai.

Dat de film toch de moeite waard is, is de verdienste van de cast die Pasolini heeft verzameld en de mooie cinematografie. Binoche en Fiennes spelen, in hun reünie sinds The English Patient (1996), erg sterk. Binoche moet het vooral met blikken doen, en daar weet ze ook het beste van te maken. Fiennes toont een getergd man die zijn vrouw niet onder ogen kan komen, omdat hij dan ook zichzelf onder ogen moet komen.

Filmstill AntinousEen speciale vermelding is er voor ‘onze’ Nederlandse Marwan Kenzari, die een van de aanbidders van Penelope (Antinous) speelt. Hij speelt deze rol bijzonder goed en geloofwaardig. Makkelijk zou zijn om de rol te spelen als onaardige man belust op macht en status, maar hij speelt Antinous als een man die verliefd is en echt het beste wil doen voor moeder en zoon.

Held Odysseus als voorbeeld voor ‘gewone’ mensen

Deze film is een must-see voor iedereen. Niet alleen is het een mooie film met prachtige landschappen (het is gefilmd op het Griekse eiland Corfu) en geweldige acteurs, maar de film toont ook de verwoestende effecten van oorlog op de lange termijn. Het is knap van Pasolini dat hij weg is gebleven van de magische elementen en mythische wezens van dit mythische verhaal, en van Odysseus een ‘gewone’ man heeft gemaakt. Een man die worstelt met wat hem is overkomen, zich schaamt en zich vertwijfeld afvraagt of zijn familie nog wel op hem zit te wachten. De film nodigt hiermee uit om over de verwoestende effecten van oorlog na te denken en daar wellicht vaker bij stil te staan.

Vanaf 27 maart 2025 in de bioscopen in Nederland.

Film / Films

Ik kan het

recensie: Ik zal zien
Ik-Zal-Zien_st_2_jpg_sd-high_Photo-by-Jurre-RompaJurre Rompa voor Filmdepot

Met een beetje fantasie zou je kunnen zeggen, dat de film Ik zal zien van regisseur Mercedes Stalenhoef speelt met zowel de vijf zintuigen (zien, proeven, ruiken, horen en voelen) als met de vier elementen (aarde, water, lucht en vuur). Het vormt in ieder geval een mooie kapstok om als kijker het verhaal van de 17-jarige Lot, die blind is geworden, na te kunnen voelen.

Natuurlijk is het teamwerk wat Stalenhoef in haar eerste fictiefilm voor elkaar krijgt; tot nu toe is zij bekend door mooie documentaires als Mijn grote broer (2023, Gouden Kalf), Ik hoor hier niet thuis (2014) en Het is mijn leven (2007). Voor Ik zal zien werkt ze samen met onder anderen medescenarioschrijver Britt Snel, cameraman Mark van Alleen, geluidsman Taco Drijfhout en componist Kaveh Vares. En natuurlijk met de hoofdrolspelers Aiko Beemsterboer (Lot), Roman Derwig (haar vriend Casper) en twee personages in het revalidatiecentrum: Minne Koole (Micha) en Edward Stelder (Ed). Stuk voor stuk geweldige acteurs, net als degenen die de kleinere rollen (bijvoorbeeld van de familie) voor hun rekening nemen.

De vier elementen

De film begint met een onderwaterscène. Lot, die een zeester om haar nek draagt, is gek op duiken en wil – blijkt uit het verloop van de film – onderwaterarcheoloog worden. Water speelt op allerlei momenten in het verhaal een grote rol. Ze zit met Cas in bad, en later alleen in bad waardoor haar wereld verengd, zoals de zee later een vijvertje wordt bij het revalidatiecentrum. Ze hoort het regenen wanneer ze een raam opent.
In de volgende scène zien we een ongeluk met vuurwerk waardoor Lot blind wordt. Een (tijdelijk) gehavend gezicht wordt evenmin geschuwd om in beeld te brengen als het pukkelkoppie van Casper. Zowel water als vuur komen in de dromen van Lot – waarin ze dus kan zien – telkens terug. De lucht staat symbool voor haar dromen. Net als de vogels die ze hoort.
De aarde is de rauwe werkelijkheid waarin Lot verkeert. Aan het begin van de film lijkt het even of ze zich wel erg snel gewonnen geeft, maar later is het meer een heen-en-weer geslingerd worden tussen hoop en wanhoop. Ze is leergierig en leert snel braille, sneller dan je zou verwachten. Af en toe verschijnt er een glimlach rond haar mond: ik kan het.

De vijf zintuigen

Het belangrijkste zintuig in de film zijn natuurlijk de ogen. Soms zien we de wereld op de manier die Lot nog een klein beetje kan ervaren: wazig en niet of nauwelijks in beeld, zoals aan het begin de mensen in het revalidatiecentrum. Later krijgen we ze wel te zien en dan vooral close up. Je ziet Lotte tasten met haar vork waar niet of nauwelijks iets aan zit. Er zitten trouwens aardig wat eetscènes in de film.
En uiteraard zijn de oren, het gehoor voor iemand die blind is erg belangrijk. De muziek speelt daarbij in de film een grote rol. Zoals een piano. We zien en horen hoe Lot het instrument verkent. Een andere cliënt van het revalidatiecentrum, Ed, speelt een passacaglia-thema (dans) of een riff in het lage register van de piano. En ook de muziek wordt, net als wat we min of meer zien door Lots ogen en haar omgang met het blind-zijn, opgebouwd. Wanneer we in een disco zijn horen we dreunende bassen. Als Ed – die aan een hersentumor lijdt – sterft, klinkt wéér dat thema in de piano.

Het is allemaal niet alleen razendknap maar ook vooral inlevend bedacht en vormgegeven. Zó, dat het verhaal meer is dan dat van een 17-jarig meisje dat blind wordt en opgroeit, groeit als mens. Het is een klassiek coming-of-age verhaal dat daar boven uit stijgt.