Film / Films

Word alsjeblieft mijn vrouw

recensie: The Story of My Wife
The story of my wife

“Word alsjeblieft mijn vrouw”, luidt de openingszin van kapitein Jakob Störr (Gijs Naber). In de internationale filmproductie The Story of My Wife (2021) schildert de Nederlandse acteur met Française Léa Seydoux een stormachtige liefdesrelatie.

De film is gebaseerd op het boek van de Hongaarse auteur Milán Füst dat uitkwam tijdens de Tweede Wereldoorlog. De film waarin Nederlands, Frans, Engels, Duits én Italiaans gesproken wordt, is in Hongarije opgenomen en gereleaset op het filmfestival van Cannes. Tegenwoordig is hij te bekijken op Film1.

Zorgen op zee

Gedurende het romantische drama ziet kapitein Jakob hoe hij de mensen om zich heen niet kan vertrouwen. Hij merkt dat zijn vrouw Lizzy steeds meer afstand neemt en doet er alles aan dit te stoppen. Terwijl hij probeert iemand te worden die hij niet is en zich verliest in de mogelijkheid dat er misschien iemand anders is, tuimelt Jakob verder in een neerwaartse spiraal.

Onzekerheid, impulsiviteit en brutaliteit

Aan het begin van de film vinden er enkele gesprekken plaats waaruit niet op is te maken wie Jakobs gesprekspartners zijn. Deze, in combinatie met een aantal tienerachtige opmerkingen van volwassen mensen, vormen geen sterke basis voor de rest van het script.

Nadat Jakob op een vreemdeling afstapt met een huwelijksaanzoek, doet deze vreemdeling, Lizzy, het spelletje mee en steken de twee de draak met een van haar aanbidders. Hoe deze volwassen man later op hun huwelijksnacht doodserieus vraagt hoeveel mensen Lizzy gekust heeft en voorstelt om strippoker te spelen, zijn gekunstelde, gênante vertoningen.

Hoewel hun tienergedrag nog is toe te schrijven aan de idealisering van liefde in een beginnende relatie, komen niet alle opmerkingen die ongemak veroorzaken van het nieuwe koppel. “Dat hele trouwgedoe. Ben je niet bang?”, is bijvoorbeeld niet bepaald een plausibele vraag van een zestigplusser. Vooral als er nog niet eens een vrouw in beeld is.

Karakteristieke keuzes

Cello bij spanning en accordeon bij feestjes; voor de muziek van de film zijn veel instrumenten gebruikt die mooi samenvallen met de scènes. Naast de victoriaanse stijl heeft de film ook een stel prachtige opnames, zoals één van een spiegel in een restaurant en één van een goudkleurige reflectie in een raam. Ook heeft de film wat eigenaardige trekjes: sommige passen niet, zoals overbodige zinnen, en andere wel, zoals de miauwende kat op een varende boot.