Dit toneelstuk is er een die nogal op de lachspieren inwerkt. Met een hoog slapstickgehalte ben je verzekerd van het continue gelach van de andere toeschouwers in je oren. Hoewel het gelach soms iets harder je gehoor doorboort dan nodig én terecht is, mag zeker gezegd worden dat dit stuk een geslaagde komedie is. Hotel Gouden Bergen biedt dat heerlijke avondje theater voor iedereen die vooral komt om vermaakt te worden omdat het toegankelijk is voor iedereen en het ook de nodige herkenning biedt.

Hotelgastenestafette

Voor een keer verliezen alle hotelgasten die Hotel Gouden Bergen bezoeken hun anonimiteit en valt hun masker af. Achter dat masker zitten onder andere: een gedateerde rockster, een heel erg bejaard stel, een oversentimentele vader die twijfelt over zijn eigen geaardheid, een sociaal onhandige ‘vieze man’, een oversekste regisseuse en een betrokken politicus.

Patrick Duijtshoff, Elisabeth ten Have en Kyrian Esser vertolken samen pakweg veertien rollen. Aan het begin van de voorstelling maakt het drietal hier meteen een grap over; ze introduceren in onnavolgbaar tempo meteen alle personages en dan is ook meteen de gekke ‘hotelgastenestafette’ begonnen. De inleiding roept meteen veel verwarring op en is chaotisch ten top: de drie laten elkaar geen moment uitpraten. Dit alles dient alleen om zoveel mogelijk chaos te creëren. Het is tevens een manier om op een luchtige wijze de vierde wand te doorbreken en het contact met het publiek aan te gaan (dat er erg veel zin in lijkt te hebben).

© Barbara Raatgever

Uitgewoond decor

Zodra de vierde wand is doorbroken, krijgt het publiek talloze scènes aangeboden met een duidelijke constante: het decor dat nooit een gedaanteverandering ondergaat. Achter het hoofdeinde van het bed kleden de drie spelers zich heel snel om. Dat een t-shirt of een bepaalde haardracht niet helemaal goed zit maakt totaal niet uit en draagt enkel en alleen maar bij aan een nog groter komisch effect. Er wordt ook slordig omgesprongen met de props: zo blijven de hoge hakken van de sekswerker – die een zeer eigenaardige jongeman moet ontmaagden – naast het bed liggen. Bloemen in een vaas, opengetrokken lades en warrig beddengoed; de hotelkamer wordt steeds meer uitgewoond. Misschien staan deze details op een onbewuste manier voor iets groters: een hotelkamer wordt – hetzij voor héél even – toch iemands huis. En op die plek laten we altijd een stukje van onszelf achter.

Machtsposities uitbuiten

Wat de hotelgasten met elkaar verbindt is niet slechts het gegeven dat ze dezelfde hotelkamer delen, maar dat ze allemaal op zichzelf aan het worstelen zijn met hun leven. Een moeder die zelfhulpboeken schrijft ergert zich groen en geel aan haar man, die zojuist zijn derde afscheidstournee heeft voltooid en niet in staat is om voor hun zevenjarige zoon Sam te zorgen. Daarin kun je ook een kritische noot zien over het ouderschap: niet iedere ouder ziet in dat zijn of haar leven aan diggelen valt met een kleine erbij en dat je concessies moet doen.

Net zo min ziet een vijftigjarige regisseuse in dat ze haar machtspositie misbruikt door een affaire aan te gaan met een acteur die er pas de helft van haar levensjaren op heeft zitten. Of neem Hamlet, de receptionist uit een oorlogsgebied, die zich vastklampt aan een fysieke versie van Duolingo en de meest vreemde zinnen uitkraamt terwijl hij liefkozend verwijst naar de ‘Groene uil’. Hij is de enige die het hotel nooit zal verlaten en zich dienstbaar blijft openstellen. Hetzij iets té open, aangezien hij met de politicus in bed duikt. En eigenlijk is het niet geheel anders dan de affaire van de regisseuse, want ook de politicus neemt wat hij wil en lijkt zich van geen consequenties bewust.

Overdreven teksten

Bovenal zijn de hotelgasten stuk voor stuk rare snuiters met gekke seksfantasieën of met de realiteit botsende gedachtes of verlangens. Is het dan erg ongeloofwaardig, dit gehele schouwspel? Nou, het is allemaal wel een beetje over the top. De meeste teksten worden er uitgebruld door de acteurs en soms krijg je het gevoel dat het een uit de hand gelopen improvisatieoefening betreft. De teksten zijn ofwel schunnig te noemen of – wat je dan misschien weer niet helemaal verwacht – vrij poëtisch. De meest dichterlijke teksten hoort men aan als het oude stel aan het woord is. De continue miscommunicatie tussen de bejaarden levert eigenlijk een heel mooie dialoog op vol talige dubbelzinnigheden.

Hotel Gouden Bergen is een toneelstuk dat bezoekers trakteert op een hoop grappige sketches en beelden die niet meer van je netvlies gaan. Hoewel er ook zeker een bepaalde maatschappijkritische houding doorklinkt in de doordachte teksten van Kyrian Esser, ontstijgt het niet echt het label van een komedie. Een luchtig en flauw blijspel dat in een ongekend hoog tempo wordt opgevoerd en de toeschouwers naar huis stuurt met enkele weloverwogen uitspraken die nog lang resoneren in het hoofd.

Hoe kun je een intelligente mens, die met zijn scherpe tong iedereen op zijn nummer zet, niettemin buitenspel zetten? Door hem aan te vallen op een kwetsbare plek waarop hij zelf geen invloed heeft: zijn uiterlijk. Bij Cyrano de Bergerac is dat zijn gedrochtelijke, lange neus. Die neus ontneemt hem zelfs de liefde waarnaar hij snakt.

Franse garde

Cyrano de Bergerac (1897) is een beroemd stuk van Edmond Rostand (1868-1918), veel gespeeld en ook verfilmd. Het personage is gebaseerd op een Fransman die in de zeventiende eeuw echt heeft geleefd.
Cyrano maakt deel uit van de Franse garde. Het land is in oorlog, soldaten staan voortdurend op het punt naar het slagveld gestuurd te worden. Ondertussen vermaken ze zich in herbergen, met ruzie zoeken, met eten en drinken. Bos Theaterproducties/Inge Bos voegt daaraan muzikanten en gezang toe.

Oliedom

Cyrano is heimelijk al een half leven verliefd op zijn achternichtje, de keurige Roxanne. Maar omdat hij lelijk – en arm – is, ziet zij hem niet staan. Bij gebrek aan inkomsten dreigt Roxanne een huwelijk te moeten aangaan met de nare, opdringerige, kapitaalkrachtige Graaf De Guiche.
Maar dan wordt de knappe Christian toegevoegd aan de garde. Roxanne valt onmiddellijk als een blok voor hem. Christian is echter oliedom, hij weet niks, hij snapt niks, hij zegt niks. Cyrano stelt aan Christian voor in diens naam liefdesbrieven te schrijven aan Roxanne om haar aan het lijntje te houden. Onderliggend motief: dan kan Cyrano meteen zelf zijn gevoelens verwoorden. Christian weet niets van de geheime verliefdheid en stemt in. Maar dan moeten Christian, Cyrano én De Guiche opeens naar het slagveld, met alle gevolgen van dien.

Neus

Bij Rostand is Cyrano de Bergerac een zeer gelaagd en complex tragikomisch personage. Hij is intelligent, liefdevol, spitsvondig, moedig, geestig, kritisch, loyaal, verdrietig, verlegen. Dat hij een absurd lange neus heeft, maakt hem onzeker en het jaagt hem in de verdediging. Het verhaal wil dat hij lelijk is, en daar schreeuwt de man niet overheen, al probeert hij het wel. Zijn onzekerheid laat hem steeds op het verkeerde moment gas terugnemen.

Lelijk en luid

De Cyrano (Jeroen Spitzenberger) waarvoor regisseur Jasper Verheugd kiest is een stuk vlakker dan de versie van Rostand. Zijn Cyrano is weliswaar rad van tong, maar hij moet vooral lelijk en nogal luid zijn, en hij heeft de lach aan zijn kont.
Regisseur Verheugd geeft Jeroen Spitzenberger feitelijk niet de ruimte de diepte op te zoeken, de lagen van zijn personage te laten zien. Bovendien is de door Roxanne afgewezen lelijkerd laten spelen door Spitzenberger bij voorbaat ongeloofwaardig, omdat Spitzenberger onbetwistbaar een mooie man is, ook al geef je hem een matje in zijn nek en een aanplakneus.

Actualisering

Verheugd maakt van Cyrano een hybride voorstelling die het midden houdt tussen teksttoneel, musical en muziektheater, weinig organisch gemonteerd. Alsof de makers niet konden kiezen tussen genres, met een rommelig geheel tot gevolg. Natuurlijk: er zijn eerdere musicalbewerkingen van Cyrano de Bergerac, bijvoorbeeld die met de ijzersterke Bill van Dijk in de titelrol (1993-94). Maar daar hingen muziek, zang en dans er niet bij, daarin waren ze geïntegreerd in de handeling.

De tekstbewerking, goeddeels op rijm, van Jibbe Willems streeft naar actualisering om het stuk naar het ‘nu’ te halen, maar schiet daarbij haar doel voorbij omdat te veel wordt gezocht naar koddigheid. Het resultaat is een aaneenschakeling van taalgrappen, woordspelingen, misverstanden en verdraaiingen.

Jongleren

Regisseur Verheugd mag zich gelukkig prijzen dat hij de beschikking heeft over een uitmuntend acteur als Jeroen Spitzenberger voor zijn Cyrano. Spitzenberger redt deze rommelige voorstelling. Hij jongleert met de lastige tekst, die ook nog eens deels op rijm is. Hij kijkt en luistert naar zijn medespelers en reageert voortdurend, maar zonder woorden. Zijn gezicht glijdt van emotie naar emotie naar emotie, van lachend naar sluw, voor boos naar geamuseerd. Hij improviseert probleemloos op kleinigheden die misgaan, terzijdes tegen het publiek zijn snel en scherp. Hij fladdert lichtvoetig over het podium, waarmee hij in zekere zin ook zijn tegenspelers inspireert en ze een extra zetje geeft. Hij steelt moeiteloos de show.

Shelley Bos als Roxanne heeft het niet makkelijk: Verheugd kiest niet of zij nou een keurig meisje is of een openlijk geile wijsneus. Daarbij moet ze alles wat Roxanne ‘zegt’ ook ‘spelen’: woorden krijgen een gelijkluidend handgebaar, haaks commentaar op haar tekst ontbreekt daardoor.

De spelers – deels ook muzikanten – hebben allemaal een heleboel dubbelrollen, op Cyrano, Roxanne, Christian (Keanu Visscher) en De Guiche (Finn Ponci) na. Dat is voor de spelers een enorme uitdaging, en ze verdienen daarvoor dan ook een pluim.

Balans

Alles aan het decor is scheef en uit balans in Cyrano van Bos Theaterproducties/Inge Bos. De houten speelvloer helt fraai schuin voorover, wat spelers voortdurend dwingt hun evenwicht te zoeken. Dat is een mooi idee in een stuk waarin alle balans voortdurend zoek is.
Merkwaardig is wel dat de spelers zijn gekleed in een soort piratenpakjes, waardoor ze eerder lijken op zeerovers dan op gardisten (decor en kostuumontwerp: Joris van Veldhoven).

Jeroen Spitzenberger is vandaag de dag weinig live te zien, hij staat vooral vaak voor de camera. Cyrano is een kans om met eigen ogen te gaan zien hoe ongelooflijk goed deze acteur is.

Tekst: Edmond Rostand
Bewerking: Jibbe Willems
Muziek: Fons Merkies
Decor- en kostuumontwerp: Joris van Veldhoven
Lichtontwerp: Bart van den Heuvel

De naamloze vrouw in Stiekem Hooglied werkt in opdracht aan een literaire tekst: een boek, een novelle, een kortverhaal misschien… eigenlijk heeft ze nog geen flauw idee. In elk geval heeft de vrouw geen zin om te schrijven, het beloofde verhaal wil maar niet vlotten.
De naamloze man zit, staat, hangt vooral doelloos rond.

Vertrouwelijkheden

Deze vrouw en deze man, die elkaar niet kennen, maken met de nachtelijke veerboot de oversteek van Nederland naar Kristiansand in Noorwegen. Beiden dachten op het lege bovendek alleen te zullen zijn, onder de sterrenhemel (decor en scenografie: Catharina Scholten). En hoewel ze zich allebei afvragen wat ze aan moeten met deze onbekende medepassagier, ontspint zich onwillekeurig toch een gesprek. Een conversatie waarin ze vertrouwelijkheden en geheimen met elkaar delen die ze een bekende niet makkelijk zouden vertellen.

Ze worden tijdens hun gesprek muzikaal begeleid door Pieternel Berkers en Renée Bekkers, die samen het accordeonduo TOEAC vormen. De muziek van de accordeons gaat mee met de handeling; begeleidt, ondersteunt die. De accordeons vormen een echo van de emoties van de mensen: ze zijn harmonieus, ze maken ruzie, ze zijn verdrietig en hitsig. De muziek zegt wat de personages niet tegen elkaar dúrven zeggen.

Bijbelboek

Het Hooglied is een boek in de Hebreeuwse bijbel. Het is een tweespraak tussen twee geliefden, een soort liefdesgedicht. In Stiekem Hooglied zien we zo’n soort liefdesgedicht. De dialoog (tekst: Peer Wittenbols) scheert langs thema’s zoals heimwee, verlangen, missen, liefde, eenzaamheid.

Eenzaam

Regisseur Ria Marks heeft de beschikking over twee acteurs die elkaar vertrouwen en elkaar iets gunnen, wat een fraaie voorstelling oplevert. Jammer dat Marks er sommige emoties iets te voorspelbaar laat uitspringen. Zo gaat opwinding gepaard met aan je kleren trekken terwijl je zit te hijgen.

Ariane Schluter is prachtig als de gekwelde, eenzame, gefrustreerde vrouw, die eigenlijk snakt naar liefde, ook al houdt ze mannen op afstand. Ali Ben Horsting als de man is vertwijfeld, in de war, bozig, een beetje cynisch. De twee lenen elkaar bijna ongeduldig het oor: vertel – vertel – vertel! En de toeschouwers denken dat met ze mee. Wat een prachtig kleinood is Stiekem Hooglied.

Tekst: Peer Wittenbols
Concept en muziek: TOEAC (Pieternel Berkers en Renée Bekkers)
Decor en scenografie: Catharina Scholten
Kostuums: Bernadette Corstens
Techniek: Jouke Seisvel