Op het eerste gezicht is Vogels een tamelijk traditioneel Romeo & Julia-verhaal. De Joodse onderzoeker Eitan (Jesse Mensah) en de Arabische historicus Wahida (Nastaran Razawi Khorasani) ontmoeten elkaar in de universiteitsbibliotheek van New York City en worden verliefd.
Na twee jaar neemt Eitan zijn vriendin mee naar Duitsland om haar voor te stellen aan zijn Joodse familie. Hun eerste reactie is voorspelbaar: natuurlijk mag deze Joodse jongen geen Arabische vriendin hebben. Alleen zijn Joodse grootvader, overlevende van de Holocaust, omarmt deze nieuwe liefde.

Bij een terroristische aanslag op de grens tussen Israël en Jordanië raakt de jonge Eitan echter ernstig gewond. Geliefde en familie moeten met de nieuwe situatie zien om te gaan.

Liefdespaar

Maar niets is wat het lijkt. Ouders en grootouders hebben geheimen, personages verbergen van alles. Mensen zijn beschadigd uit de Tweede Wereldoorlog gekomen. Joodse mensen die na de oorlog de staat Israël hebben gesticht in Palestina, hebben daar op hun beurt vuile handen gemaakt. Het is een land waarin alles politiek getint is en waarin aanslagen, gepleegd door beide partijen, aan de orde van de dag zijn.
Van een liefdespaar in New York met familie in Berlijn, verschuift de focus van Vogels naar het uitzichtloze Israëlisch-Arabische conflict. De vertelling verloopt niet lineair, maar springt heen en weer in de tijd. Zo krijgt de toeschouwer pas informatie op het moment dat die nodig is om het verloop van het verhaal te begrijpen.

Fladderen

De vogels uit de titel kennen verschillende dimensies. Het zijn de Joodse overlevenden van de Holocaust. Het zijn de vrije geesten die naar eigen keuze in de Joodse en in de Arabische wereld leven. En de vogels staan voor de identiteit van de personages, die uiteindelijk niet zo in steen gebeiteld blijkt als aanvankelijk lijkt.

Projecties van zwarte vogels fladderen op de witte achtergrond. De bijna volledig zwart/witte scenografie komt van Thomas Rupert. Vogels zitten in de uitgedroogde (stam-)boom die het decor completeert. Er wordt gesuggereerd dat hun restanten uit de lucht neerdwarrelen na de zoveelste terroristische aanslag.

Wonderschoon is de live muziek die de handeling begeleidt, uitgevoerd op diverse strijkinstrumenten door Amber Docters van Leeuwen.

Geëngageerd

Theatermaker en schrijver Wajdi Mouawad (1968), als kind gevlucht uit Libanon, stelt in zijn werk herkomst, identiteit en oorlog centraal. Zo ook in dit stuk. Regisseur Alize Zandwijk ensceneert met Vogels haar vierde stuk van deze schrijver.

Zandwijk heeft een lange staat van dienst wat betreft het regisseren van maatschappelijk-, en vaak politiek-geëngageerde voorstellingen. Bij het Ro Theater zette Zandwijk eerder onder andere drie stukken van Wajdi Mouawad neer. Ook Vogels is vooral een politiek verhaal.
De keuze voor de nadruk op het politieke boven het persoonlijke, resulteert in een nogal onevenwichtige regieopvatting. Personages van vlees en bloed zoals Eitan, Wahida en grootvader Etgar (Gijs Scholten van Aschat) kruisen voortdurend met figuren die vooral een concept uitdrukken en daardoor geen ‘levende’ mensen worden, zoals de extreem rationele psychiater (Marieke Heebink), de douanier (Hélène Devos) en de ‘symbolische Arabier’, neergezet door Yahya Gaier.
Daarbij duurt de voorstelling met twee uur en tien minuten, zonder pauze, echt te lang; dat is mede te wijten aan een aantal monologen waarin standpunten en filosofieën wel erg breed worden uitgesponnen.

Deze kritische noten daargelaten, is dit een fraaie, actuele, hartverscheurende en ijzingwekkende voorstelling.

Tekst: Wajdi Mouawad
Vertaling: Tom Kleijn)
Muzikant: Amber Docters van Leeuwen
Scenografie: Thomas Rupert
Kostuums: Sophie Klenk-Wulff
Hoofd techniek: Reyer Meeter
Fotografie: Fabian Calis

Kroniek van een aangekondigde dood is een toneelbewerking van Aron Goossens naar de gelijknamige roman van Gabriel García Márquez, het toneelstuk Wachten op Godot van Samuel Beckett en Verhalen uit het dal van Ararat. Het vertelt het verhaal van een meisje dat een paar uur na haar huwelijk naar huis wordt gestuurd omdat ze geen maagd meer zou zijn. De bruidegom bezorgt haar nog diezelfde nacht terug bij het ouderlijk huis zoals in sommige culturen de sociale code dicteert. Het huwelijk is daarmee ten einde. Haar familie dwingt haar de naam te noemen van de ‘dader’. Haar broers besluiten hem te vermoorden.

De voorstelling begint op de bruiloft. Iedereen danst uitbundig, is uitgelaten en blij totdat plotseling de muziek stopt en de bruid ineenzakt in het midden van de zaal. In het volle licht kijkt ze met geruïneerd kapsel en verkreukelde trouwjurk aangeslagen de zaal in. Ze zoekt hulp bij vrouwen uit het dorp maar die deinzen collectief terug. Haar twee broers, in het stuk Dario en Diego, dwingen haar hardhandig de naam te noemen van de dader. Ze wijst naar Santiago Yasim en het besluit is genomen: hij moet dood. Aan iedereen die ze tegenkomen melden ze hun voorgenomen moord maar niemand is echt bereid om te luisteren. Bij één van de broers ontstaat twijfel maar het is de eer van de familie die hem overtuigt. Ze zullen wachten tot het juiste moment zich voordoet.

Toneelbewerking

Toneelschrijver Aron Goossens bewerkte de roman tot een voorstelling van anderhalf uur. In lange dialogen overtuigen de broers elkaar om hun voorgenomen daad door te zetten. Ze bezoeken een plaatselijk café, praten met een geestelijke en wachten op een plek in het dorp met uitzicht op de voordeur van de dader. Ze fantaseren beurtelings over het doden van vreemdelingen en ongehoorzamen. Op harde muziek, felle lichtflitsen en de luide stem van een leider bidden ze in strak tempo met dorpsgenoten in de plaatselijke moskee. Wanneer het tweetal met stoere en seksistische mannenpraat het stenigen van vrouwen ter sprake brengt, reageren de vrouwelijke dorpsgenoten afwijzend door te spugen en te stampen op de grond.

Het toneelbeeld blijft de hele voorstelling vrijwel ongewijzigd. Al bij binnenkomst zien we in de zaal een houten tafel en stoel met op het achtertoneel een podium; de open ruimte tussen arena en podium is afgeschermd met een wit valletje met bloemmotief over de hele breedte. Op enkele momenten in het stuk vertonen de dorpsvrouwen zich in verschillende hoedanigheden: zingend, sissend, pratend, dansend, achter dit halve gordijn: hun hoofden net boven de rand zichtbaar. Tegen de achterwand hangt een hoge witte vitrage tegen een blauw verlicht decor. De fantasieën en verhalen van de broers verkleuren het decor van blauw naar rood.

Eerwraak kwalijk

Dat eerwraak nog aan de orde is, is voor regisseur Celil Toksöz een kwalijke zaak. Met dit toneelstuk maakt hij dit kenbaar. Vrouwen op deze manier behandelen vindt hij onterecht en daarvan wegkijken extra kwalijk. Voor Toksöz staat het probleem van wegkijken bij eerwraak ook voor andere problemen. Zo ook het klimaatprobleem dat volgens Toksöz nog steeds niet door ons allen wordt omarmd. ‘We reizen naar Oostenrijk en klagen over het gebrek aan sneeuw. Dat moet stoppen’, vindt hij. ‘Het is net als met roken, je wil ervan af maar je bereikt dat alleen door ermee op te houden.’

Het open decor aan het begin van dit toneelstuk maakt ons deelgenoot van de tragiek. De zaal klapt en beweegt vrolijk mee op de klanken van de Turkse muziek. Ook worden we toegesproken door een dame van plezier: ‘Jullie zitten hier nu wel maar neem je verantwoordelijkheid’, zegt ze wijzend met het vingertje. Maar met toespreken alleen kom je er niet. Wat we nodig hebben is een doorleefd en gelaagd toneelspel dat verdergaat dan het opzeggen van een tekst en het nalopen van de pasjes. Evenals diversiteit in de karakters, krachtige dialogen en een scherpe choreografie. En gezien de twijfel bij de broers – gevangen in een sociale klem – hadden enkele monologen hier ook niet misstaan om inzicht te krijgen in hun binnenwereld. Dan bereik je als regisseur wellicht de extase bij je publiek die je nodig hebt om hen af te helpen van gewoontegedrag.