muziek Archieven - 8weekly.nl

Muziek / Concert

Royal Republic brengt over the top naar een nieuw level

recensie: Royal Republic in de Melkweg

vrijdag 25 november 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 4 Sterren

Ze hebben even op zich laten wachten, maar de Zweedse mannen van Royal Republic kwamen maandag 21 november eindelijk naar Nederland met hun tour ter ere van hun album Club Majesty (2019). De over-the-top rockband waagde zich aan een disco album, dus deze avond beloofde één groot feest te worden.

Met fanatieke bands in het voorprogramma, strak instrumentaal werk, vlotte dancemoves en een flinke dosis publieksinteractie werd deze belofte werkelijkheid. Voeg daar de aankondiging van een nieuw album aan toe en de avond kan niet meer stuk.

Wisselend enthousiasme

De avond werd opgewarmd met niet één, maar twee voorprogramma’s. De twee Fransozen van de rockband Ko Ko Mo beten het spits af. Hoewel (bijna) niemand uit de zaal bekend leek te zijn met deze hardrock meets pop band, bleek die achterstand gauw ingehaald. Het gitaargeweld van zanger Warren Mutton, in combinatie met de energie van drummer K20, zetten de zaal al gauw aan het dansen. De band weet een modern jasje te geven aan klanken die rechtstreeks uit de seventies lijken te komen en het stemgeluid van de zanger zou niet misstaan hebben in Led Zeppelin. Het eerste voorprogramma wordt opgevolgd met een set van de Duits-Nederlandse rockband Ten Times A Million. Hoewel de vijfkoppige band met een groter aantal op het podium stond dan hun voorgangers en zich goed uitsloofden, wisten ze de energie van het publiek niet vast te houden. Wat dat betreft hadden de twee voorprogramma’s beter in een andere volgorde kunnen spelen.

Grote inhaalslag

Gelukkig kan het hoofdprogramma zelf als geen ander het publiek mee krijgen: Royal Republic zet meteen een goede start neer met ‘Fireman & Dancer’. Het concert is dan wel meerdere keren uitgesteld vanwege corona, deze show doet al dat vergeten. Leadzanger Adam presenteert tussendoor vol trots zijn heavy metal gitaar en constateert meteen dat die gitaar verwarrend is in combinatie met een (naar eigen zeggen) pop quartet. Hij legt uit dat de band houdt van een eclectische mix aan geluiden en genres en zo’n gitaar daarbij niet kan ontbreken. Hij voegt daaraan toe: “we like confusing people, since about 2010”. Wat meteen een perfecte omschrijving is van de band, want hoewel er een stevige garagerock basis ligt, flirten ze graag met andere genres. Soms per album en soms zelfs per nummer. Van metal tot disco, deze band verandert elke muziekstijl naar een typisch eigen geluid.

Het nummer ‘RATA-TATA’ (2021) is vrij nieuw en stond relatief vroeg op de setlist, maar is meteen een publiekslieveling. Het lijkt nu al publieksfavorieten zoals ‘Full Steam Spacemachine’ en ‘Tommy Gun’ te ontstijgen. ‘RATA-TATA’ werd aan het begin gespeeld door de band, maar het refrein werd regelmatig door het publiek herhaald gedurende het hele concert. Zodra er ergens een stilte viel begonnen ze massaal te zingen en later op straat hoorde je het vertrekkende publiek nog steeds. Het is dan ook moeilijk om voor te stellen hoe een concert van Royal Republic eruit heeft gezien voordat dit nummer werd uitgebracht.

Een verrassende wending

Na pittige nummers als ‘Stop Movin’ en ‘Full Steam Spacemachine’ leek het tijd voor een intermezzo. De lichten doofden en fanfaremuziek klonk uit de speakers. Al snel dook de band achterin de zaal bij de licht- en geluidtechniek op. Waarna ze de zaal op een akoestische uitvoering van het nummer ‘Boomerang’ en enkele anekdotes trakteerden. Zo vertelt Adam over ongemakkelijke interviews toen de band net bestond, interviewers dachten dat de bandleden zowel een erg rock ’n roll leefstijl hadden als dat ze elkaar goed zouden kennen, maar geen van beiden was toen het geval. De bandleden omschreven elkaar stuk voor stuk als ware gentlemen en ideale schoonzonen, totdat gitarist Jonas gevraagd werd om leadzanger Adam te omschrijven. De quote “you get a lot of Adam for your price” mag dan wel op meerdere manieren te interpreteren zijn, vanavond kiezen we voor de positieve manier. De tomeloze energie en het enthousiasme van de extravagante frontman spatten van het podium af en publieksinteractie wordt nergens geschuwd.

Van disco naar Metallica

Het hoofdprogramma werd afgesloten met mijn persoonlijke favoriet, het disco nummer ‘Anna Leigh’. De band had al duidelijk aangekondigd dat er nog een encore zou komen, maar wist toch het publiek te verrassen door de mannen van Ko Ko Mo mee het podium op te slepen. Samen brachten ze een cover van Lenny Kravitz’ ‘Are You Gonna Go My Way?’ ten gehore, wat al gauw werd opgevolgd door korte covers van Metallica en Mötorhead. Als échte afsluiter werd Royal Republic klassieker ‘Baby’ gespeeld, waar de vier mannen en het gehele publiek nog al hun passie in stopten.

Een avond met deze genre-overstijgende rockband is een aanrader voor wie zin heeft in goede rockmuziek én flink wil bewegen, want ik garandeer je, in de woorden van de vier Zweden zelf’: “you wouldn’t stop movin’ if you could stop movin’ “!

Royal Republic

Gezien op maandag 21 november 2022 in Melkweg, Amsterdam

Beoordeling: 4 sterren

Link: Royal Republic
Link: Melkweg
Link: Ko Ko Mo
Link: Ten Times A Million

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Concert

Royal Republic brengt over the top naar een nieuw level

recensie: Royal Republic in de Melkweg

vrijdag 25 november 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 4 Sterren

Ze hebben even op zich laten wachten, maar de Zweedse mannen van Royal Republic kwamen maandag 21 november eindelijk naar Nederland met hun tour ter ere van hun album Club Majesty (2019). De over-the-top rockband waagde zich aan een disco album, dus deze avond beloofde één groot feest te worden.

Met fanatieke bands in het voorprogramma, strak instrumentaal werk, vlotte dancemoves en een flinke dosis publieksinteractie werd deze belofte werkelijkheid. Voeg daar de aankondiging van een nieuw album aan toe en de avond kan niet meer stuk.

Wisselend enthousiasme

De avond werd opgewarmd met niet één, maar twee voorprogramma’s. De twee Fransozen van de rockband Ko Ko Mo beten het spits af. Hoewel (bijna) niemand uit de zaal bekend leek te zijn met deze hardrock meets pop band, bleek die achterstand gauw ingehaald. Het gitaargeweld van zanger Warren Mutton, in combinatie met de energie van drummer K20, zetten de zaal al gauw aan het dansen. De band weet een modern jasje te geven aan klanken die rechtstreeks uit de seventies lijken te komen en het stemgeluid van de zanger zou niet misstaan hebben in Led Zeppelin. Het eerste voorprogramma wordt opgevolgd met een set van de Duits-Nederlandse rockband Ten Times A Million. Hoewel de vijfkoppige band met een groter aantal op het podium stond dan hun voorgangers en zich goed uitsloofden, wisten ze de energie van het publiek niet vast te houden. Wat dat betreft hadden de twee voorprogramma’s beter in een andere volgorde kunnen spelen.

Grote inhaalslag

Gelukkig kan het hoofdprogramma zelf als geen ander het publiek mee krijgen: Royal Republic zet meteen een goede start neer met ‘Fireman & Dancer’. Het concert is dan wel meerdere keren uitgesteld vanwege corona, deze show doet al dat vergeten. Leadzanger Adam presenteert tussendoor vol trots zijn heavy metal gitaar en constateert meteen dat die gitaar verwarrend is in combinatie met een (naar eigen zeggen) pop quartet. Hij legt uit dat de band houdt van een eclectische mix aan geluiden en genres en zo’n gitaar daarbij niet kan ontbreken. Hij voegt daaraan toe: “we like confusing people, since about 2010”. Wat meteen een perfecte omschrijving is van de band, want hoewel er een stevige garagerock basis ligt, flirten ze graag met andere genres. Soms per album en soms zelfs per nummer. Van metal tot disco, deze band verandert elke muziekstijl naar een typisch eigen geluid.

Het nummer ‘RATA-TATA’ (2021) is vrij nieuw en stond relatief vroeg op de setlist, maar is meteen een publiekslieveling. Het lijkt nu al publieksfavorieten zoals ‘Full Steam Spacemachine’ en ‘Tommy Gun’ te ontstijgen. ‘RATA-TATA’ werd aan het begin gespeeld door de band, maar het refrein werd regelmatig door het publiek herhaald gedurende het hele concert. Zodra er ergens een stilte viel begonnen ze massaal te zingen en later op straat hoorde je het vertrekkende publiek nog steeds. Het is dan ook moeilijk om voor te stellen hoe een concert van Royal Republic eruit heeft gezien voordat dit nummer werd uitgebracht.

Een verrassende wending

Na pittige nummers als ‘Stop Movin’ en ‘Full Steam Spacemachine’ leek het tijd voor een intermezzo. De lichten doofden en fanfaremuziek klonk uit de speakers. Al snel dook de band achterin de zaal bij de licht- en geluidtechniek op. Waarna ze de zaal op een akoestische uitvoering van het nummer ‘Boomerang’ en enkele anekdotes trakteerden. Zo vertelt Adam over ongemakkelijke interviews toen de band net bestond, interviewers dachten dat de bandleden zowel een erg rock ’n roll leefstijl hadden als dat ze elkaar goed zouden kennen, maar geen van beiden was toen het geval. De bandleden omschreven elkaar stuk voor stuk als ware gentlemen en ideale schoonzonen, totdat gitarist Jonas gevraagd werd om leadzanger Adam te omschrijven. De quote “you get a lot of Adam for your price” mag dan wel op meerdere manieren te interpreteren zijn, vanavond kiezen we voor de positieve manier. De tomeloze energie en het enthousiasme van de extravagante frontman spatten van het podium af en publieksinteractie wordt nergens geschuwd.

Van disco naar Metallica

Het hoofdprogramma werd afgesloten met mijn persoonlijke favoriet, het disco nummer ‘Anna Leigh’. De band had al duidelijk aangekondigd dat er nog een encore zou komen, maar wist toch het publiek te verrassen door de mannen van Ko Ko Mo mee het podium op te slepen. Samen brachten ze een cover van Lenny Kravitz’ ‘Are You Gonna Go My Way?’ ten gehore, wat al gauw werd opgevolgd door korte covers van Metallica en Mötorhead. Als échte afsluiter werd Royal Republic klassieker ‘Baby’ gespeeld, waar de vier mannen en het gehele publiek nog al hun passie in stopten.

Een avond met deze genre-overstijgende rockband is een aanrader voor wie zin heeft in goede rockmuziek én flink wil bewegen, want ik garandeer je, in de woorden van de vier Zweden zelf’: “you wouldn’t stop movin’ if you could stop movin’ “!

Royal Republic

Gezien op maandag 21 november 2022 in Melkweg, Amsterdam

Beoordeling: 4 sterren

Link: Royal Republic
Link: Melkweg
Link: Ko Ko Mo
Link: Ten Times A Million

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist: Eerste Hulp bij Keuzestress

zondag 13 november 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Het einde van 2022 komt al voorzichtig in zicht en dat betekent dat het alweer bijna tijd is om te stemmen voor de Top2000. Het zal dus ook niet lang duren en de discussies over welk nummer op de eerste plek thuishoort zullen ook weer losbarsten. Wordt het alwéér Queen met Bohemian Rhapsody, of zullen de Eagles met Hotel California ze dit jaar van de troon stoten? Kiezen wat het ‘beste nummer allertijden’ is, is ook best een lastige opgave. 8WEEKLY biedt je graag wat ondersteuning hierbij aan, daarom hebben onze redactieleden enkele van hun favoriete nummers allertijden én hun favorieten uit 2022 op een rijtje gezet.

Op reis door de verhalen van Nick Cave

De naam van Nick Cave komt naar voren op meer dan één lijst, zowel Joost als Sanne zijn duidelijk fan van de artiest. Cave draait al meerdere decennia mee als succesvolle artiest die vooral live een uniek fenomeen schijnt te zijn. Sanne vertelt hierover dat Cave keer op keer het voor elkaar krijgt om zijn gehele publiek, tot aan de allerlaatste rij, muisstil te krijgen. Cave is een verhalenverteller die elke keer in een spanne van enkele minuten een complete wereld weet te scheppen waar de toeschouwer in wordt opgeslokt. Sanne kiest voor het nummer ‘Hollywood’, een van de langere nummers uit het oeuvre van Cave en ze raadt je aan om er eens goed voor te gaan zitten, niks anders te doen en je 14 minuten lang te laten onderdompelen in dit lied. Misschien is het geen toeval dat het nummer ‘Hollywood’ heet, want wanneer je het luistert heb je het gevoel je daadwerkelijk in een film te bevinden. Sanne is dan ook verwonderd hoe het kan dat Nick Cave vrijwel nooit de Top2000 haalt. Kortom, tijd om te genieten van Nick Cave en daar dit jaar verandering in te brengen!

Keuzestress vanwege The Doors

Een andere gedeelde favoriet van de 8WEEKLY redactie zijn The Doors. Marcel en Sanne zijn allebei enthousiast over deze band. Marcels voorkeur gaat uit naar het nummer ‘The End’ en omschrijft dat dit nummer zo mooi is door de prachtige wisselwerking tussen het Apollinische en het Dionysische, terwijl het nummer verder ook heerlijk Freudiaans is. Sanne kan maar lastig kiezen wat haar favoriet van The Doors is en vindt naast ‘The End’ het nummer ‘You Make Me Real’ prachtig. Ze zou dan ook graag met een tijdmachine terugreizen om Jim Morrison live te zien optreden, zeker met dit echte liefdesliedje.

Invloed van de theater- en filmwereld

Naast deze gedeelde favorieten zien we ook de invloed vanuit de theater- en filmwereld terugkomen in de lijsten van onze redactieleden. Zo gaat de voorkeur van Jorien uit naar ‘Laat Me’ in de uitvoering van Maarten Heijmans, een nummer dat hij coverde in de tv-serie Ramses. Els heeft een van haar favorieten in het theater leren kennen. Tom Waits zijn ‘Waltzing Mathilde’ zag zij bij een Shakespeare-voorstelling en daar is ze enorm van gaan houden. Ook in Judith’s voorkeur is de invloed van zowel theater- als film terug te zien in het nummer ‘Strangers Like Me’ van Phil Collins, een nummer uit de indrukwekkende soundtrack van Tarzan.

Ben je benieuwd naar de volledige lijst met favorieten van Jeroen, Jorien, Els, Judith, Joost, Karen, Marcel, Sanne, Vick en Malin? Het volledige overzicht is hieronder te lezen en te beluisteren in de nieuwste playlist!

De playlist van november

Jeroen (Kunst, Film)

Björk – Hyper-ballad
Dave Brubeck – Blue Rondo à la Turk
Donny Hathaway – Take a Love Song
Hiatus Kaiyote – By Fire
Kate Bush – Get Out Of My House

Uit 2022: Colter Wall – Let’s All Help The Cowboys (Sing the Blues)

Jorien (Theater, Muziek)

Within Temptation – Mother Earth
Apocalyptica ft. Nina Hagen – Seemann
Apocalyptica ft. Till Lindemann – Helden
Disturbed – Sound of Silence
Maarten Heijmans – Laat Me

Uit 2022: Rammstein – Zeit, Falling in Reverse – Zombified, Motionless in White – Masterpiece, Floor Jansen – Fire, Skillet – Surviving The Game

Els (Muziek, Kunst, Boeken en Film)

Kyteman – Sorry
Tom Waits – Waltzing Mathilde*
Barbara – L’Aigle Noire

Uit 2022: Nynke Laverman – Your Ancestor

*staat niet op Spotify, in de playlist te vinden in de uitvoering van Frank Blueka

Judith (Theater)

Maria Jose Liergo – La luz
Little Simz – Introvert
Phil Collins – Strangers Like Me
Greta Van Fleet – Age of Man
Creedence Clearwater Revival – Long As I Can See The Light

Uit 2022: Florence + The Machine – Free

Joost (Muziek, Boeken en Kunst)

Nick Cave and the Bad Seeds – Into My Arms
Pink Floyd – Shine On You Crazy Diamond
The Hollies – The Air That I Breathe
James Brown – Woman, pt. 1 & 2
Da Penn – One Of These Days

Uit 2022: Lady Blackbird – Five Feet Tall, Angel Olsen – All The Good Times, The Slow Show – Blinking

Karen (Eindredactie)

Moira Lú – A Wing Has Told Me
Holly Humberstone – Friendly Fire
The Staves – Devotion (Be Kind Version)
Monica Martin – Go Easy, Kid
Selah Sue – Full of Life

Uit 2022: Anna Rune – The Secret

Marcel (Muziek)

Bob Dylan – Like a Rolling Stone
The Doors – The End
Leonard Cohen – You Want It Darker
Bob Dylan – A Hard Rain’s Gonna Fall
Leonard Cohen – Happens to the Heart

Uit 2022: Bill Callahan – Coyotes

Sanne (Film, Podcast)

Nick Cave and the Bad Seeds – Hollywood
Red Hot Chilli Peppers – Eddie
Grace Jones – Pull Up To The Bumper
Prince – Musicology
The Doors – You Make Me Real
Talking Heads – This Must Be The Place

Uit 2022: Red Hot Chilli Peppers – Black Summer, Channel Tres – Just Can’t Get Enough

Malin (Muziek, Eindredactie)

White Lies – Time To Give
Iggy Pop, Kate Pierson – Candy
The Wombats – Moving to New York
The Police – Synchronicity II
The Beatles – Norwegian Wood (This Bird Has Flown)

Uit 2022: S10, Froukje – Nooit Meer Spijt, 5 Seconds of Summer – BLENDER, Stromae – Fils de joie, Eddie Vedder – Brother the Cloud

Vick (Podcast)

The Proclaimers – I’m Gonna Be (500 Miles)
Red Hot Chilli Peppers – By The Way
Coldplay – Clocks
Pokémon – Theme Song
Kanye West ft. Jamie Foxx – Gold Digger

Uit 2022: Glass Animals – Heat Wave

Tedeschi Trucks Band live in Rotterdam Ahoy

Ria van Dijk

Muziek / Concert

Gewaagde setlist heeft voors en tegens

recensie: Tedeschi Trucks Band – Rotterdam Ahoy

Ria van Dijk

zaterdag 05 november 2022 / door: Frank Kremer / beeld: foto Ria van Dijk 4 Sterren

Je neemt een zeker risico als je een setlist niet opbouwt rond je ‘greatest hits’ maar rond pas uitgebracht werk dat het publiek nog nauwelijks kent. De Tedeschi Trucks Band durft zich hier wel aan te wagen op de huidige Europese tour. In Rotterdam verzorgden ze een prachtig optreden, maar het publiek kregen ze er niet snel mee op de stoelen.

De 12-koppige Tedeschi Trucks Band (TTB) heeft als thuisbasis Jacksonville, de kuststad in het bovenste puntje van Florida. Inderdaad, de stad die bekend staat als geboorteplaats van de Southern rock, met illustere telgen als de Allman Brothers Band en Lynyrd Skynyrd. Denk aan lange jams en een gevarieerde mix van zuidelijke muziekstijlen als rock, blues, country, gospel en soul. Southern rock is ook precies wat de Tedeschi Trucks Band tot in de puntjes beheerst. Vooral live heeft de groep – met als spil het echtpaar Derek Trucks en Susan Tedeschi – een ijzersterke reputatie. Dit najaar touren de rasmusici door Europa en op 30 oktober deden ze Rotterdam aan (de RTM-stage in de Ahoy). Hun setlist is elke keer een verrassing, maar vooraf was wel duidelijk dat ze vooral veel nummers van het pas verschenen vierluik I am the moon zouden spelen. En zo geschiedde.

Klassiek thema in modern jasje

Het eerste deel van het optreden stond vrijwel geheel in het teken van deze meest recente release. Bron van inspiratie voor de 24 nummers van I am the moon was een oud Perzisch liefdesverhaal uit de twaalfde eeuw, genaamd Layla en Majnun. Het epische gedicht gaat over twee geliefden die noodgedwongen gescheiden van elkaar leven maar tot het eind van elkaar blijven dromen. De associatie met de coronatijd, met alle bijkomende gevoelens van isolement en scheiding, leverde de band meer dan genoeg ideeën op voor een moderne muzikale vertaling van dit klassieke thema. In Rotterdam bracht de band zeven lange nummers van het vierluik ten gehore, met als hoogtepunten Playing with my Emotions, de fraaie titelsong I am the Moon en het instrumentale Pasaquan. Het laatste nummer liet weer zien (horen) wat voor een virtuoze (slide-)gitarist Derek Trucks is. Ook het ingevoegde ‘duel’ tussen beide drummers was ronduit indrukwekkend.

Vooraan was het geluid in de RTM-stage van Ahoy ongekend goed. Van de uithalen van de drie blazers (trombone, trompet en saxofoon) tot alle keyboardklanken van Gabe Dixon; je kon er zelfs de kleinste details en nuances onderscheiden. Een band van deze omvang mag zich daar gelukkig mee prijzen, en het publiek natuurlijk helemaal. Muzikaal was het genieten van bijna twee en een half uur onversneden TTB-rock door een collectief dat uitstekend op elkaar is ingespeeld.

Superieure frontvrouw

Om één bandlid uit te lichten lijkt dan misschien wat onrechtvaardig, maar Susan Tedeschi is niet voor niets de frontvrouw van het gezelschap. Haar soulvolle stem kun je gerust het mooiste instrument van de Tedeschi Trucks Band noemen, al moet je haar gitaarwerk ook beslist niet onderschatten. Met name in de tweede helft van het programma stal ze de show met een aantal schitterende uitvoeringen. Uit haar vroegere solowerk trakteerde ze de bezoekers bijvoorbeeld op het bluesy Just Won’t Burn, inclusief fraaie solo op de Telecaster. De klassieker Angel from Montgomery speelde ze met minimale begeleiding en daar ontbrak helemaal niks aan. En ook met de verrassende cover van Sign of the times (Harry Styles!) pakte ze vocaal geweldig uit.

Dat er in de tweede helft meer ruimte voor ouder en bekender werk was, deed het publiek merkbaar plezier. De respons vanuit de zaal was zeker in het begin nogal lauw. Wat meer communicatie vanaf het podium en een minder avontuurlijke setlist hadden dit misschien kunnen voorkomen. Maar aan de andere kant, zo gauw het een ‘u vraagt, wij draaien’ show wordt, is de creativiteit vaak al ver te zoeken. Dat de Tedeschi Trucks Band vooral voor het laatste koos, bleek weer eens zijn voors en tegens te hebben. Hoe nieuw werk wordt ontvangen is – zeker live – vaak afwachten. Misschien wordt pas over tien jaar vol trots verteld: ‘Ik was bij de première!’ Maar dan is de Tedeschi Trucks Band ook al weer een decennium verder.

Tedeschi Trucks Band

Album: I am the moon
Prijs: 59,96
Aantal tracks: 24
Gezien op zondag 30 oktober 2022 in RTM-stage Rotterdam Ahoy, Rotterdam

Beoordeling: 4.5 sterren

Link: Tedeschi Trucks Band – Rotterdam Ahoy
Link: Tedeschi Trucks Band

Julian Maiwald

Theater / Voorstelling

De ware identiteit van de kinderen blijft geheim. Een verhaal over Iran.

recensie: Songs for no one

Julian Maiwald

woensdag 26 oktober 2022 / door: JudithvandenDool5 Sterren

Op 21 oktober 2022 speelde de voorstelling Songs for no one van Nastaran Razawi Khorasani in Amsterdam bij Podium Mozaïek. Een heel leuk theater met goede atmosfeer voor diepgaande voor/nagesprekken over de voorstelling.

Makende speler Nastaran Razawi Khorasani biedt tijdens de voorstelling een podium aan twee kinderen uit Iran. Een jongen en een meisje van respectievelijk 13 en 11 jaar. Wegens de aard van de gesprekken moeten hun ware identiteiten geheim blijven. Door middel van telefonische interviews vraagt Nastaran hen hoe het is om jong te zijn in een Islamitische dictatuur. Zo vertellen de kinderen het publiek hoe zij hun leven in Iran ervaren. Wat ze vertellen is soms diepzinnig, soms aandoenlijk door de kinderlijke oprechtheid. Het 13-jarige jongetje zingt een Amerikaans nummer waarbij hij zichzelf censureert door alle alcohol, drugs en seks gerelateerde woorden niet uit te spreken. Toen Nastaran hem vroeg waarom hij dat deed, vertelt hij dat hij niet wist of in Nederland dergelijke woorden in het theater gezegd mochten worden. Nastaran stelt hem gerust, hij hoeft zich daar niet druk over te maken. De gedachte is mooi dat in Nederland niemand zichzelf op die manier hoeft te censureren. En dat is nogal wat, alles mogen zeggen en doen. Nastaran viert die vrijheid door in haar onderbroek zichzelf te verven terwijl ze een maatschappijkritisch nummer zingt. Nastaran verhuisde met haar ouders naar Nederland toen ze 6 was. Daarom spreekt ze vloeiend Farsi en spreekt ze dat tijdens de gehele voorstelling. Op een ontzettende mooie, creatieve manier wordt de voorstelling ondertiteld in het Nederlands. De nummers klonken krachtig door de Perzische klanken. Niet alleen een genot om naar te luisteren, maar ook visueel was de voorstelling aantrekkelijk. Simpel maar effectief om de boodschap kracht bij te zetten. Met vlagen voelde het alsof je een live videoclip bekeek.

Tijdens de voorstelling wordt het 11-jarige meisje gevraagd over haar hoofddoek. Het meisje vertelt over hoe ze denkt over de hoofddoek in verhouding tot haar vrijheid. Ze vertelt dat haar hoofddoek warm is op haar hoofd en dat ze soms tijdens het spelen op school haar hoofdoek even af laat glijden. Expres, maakt ze duidelijk. Een kleine daad van verzet, zo omschrijft Narastan het. Een krachtige boodschap. Vooral dat deel van de voorstelling geeft krantenkoppen zoals “Iran schoolgirls remove hijabs in protests against government” (4 oktober 2022, BBC) kracht en context. Het maakt Songs for no one relevanter dan ooit.

Songs for no one

Regie: Nastaran Razawi Khorasani
Gezien op vrijdag 21 oktober 2022 in Podium Mozaïek, Amsterdam

Beoordeling: 5 sterren

Link: Actualiteit

Malin Hollaar

Muziek / Album

Onterechte B-Sides

recensie: White Lies – As I Try Not To Fall Apart [Bonus Edition]

Malin Hollaar

donderdag 20 oktober 2022 / door: Malin Hollaar4 Sterren

Dat het Britse trio White Lies een gift that keeps on giving is, blijven ze dit jaar bewijzen. In februari brachten ze het nieuwste album As I Try Not To Fall Apart uit, de bijbehorende tour zette meermaals voet op Belgische en Nederlandse bodem, en in september kwam het nieuwste nummer ‘Trouble In America’ uit. Deze single ging gepaard met de aankondiging dat op 21 oktober 2022 een deluxe editie van het in februari 2022 uitgebrachte album uitkomt. De suggestieve vraag of deze vier extra nummers dan geen afdankertjes zijn schuiven we graag van tafel!

As I Try Not To Fall Apart werd in februari al enthousiast ontvangen en kreeg van 8WEEKLY 5 sterren. Serieuze thema’s worden gecombineerd met euforische melodieën, die met vlagen nostalgie naar de jaren ’80 opwekken. Bassist en tekstschrijver Charles Cave geeft aan dat de band jaren geleden is gestopt met B-sides en ze albums willen maken die vol staan met zoveel mogelijk samenhangende nummers. Helaas betekent dit ook dat niet alle nummers binnen die samenhang passen en daardoor niet op het uiteindelijke album verschijnen, ondanks dat dit wel ontzettend goede nummers zijn.

Het ontstaan van het genre desperation funk

In september bracht het trio de single ‘Trouble in America’ uit, welke naar eigen zeggen het lastigste nummer was om van het originele album te schrappen. Het nummer werd enkele dagen na de single ‘Am I Really Going to Die’ geschreven en dat is te merken. De melodieën van beide nummers zijn energiek en worden door Charles Cave grappend omschreven als ‘desperation funk’. Beide nummers hebben ook, zoals we inmiddels gewend zijn van de band, de dood als centraal thema. Daar is ook alles mee gezegd, want waar ‘Am I Really Going to Die’ gaat over een terminaal zieke man in een soort ontkenningsfase, gaat ‘Trouble in America’ over een christelijke tienerdochter die ontdekt dat haar vader een seriemoordenaar is.

(zwartwit foto: © Charles Cave)

Het nummer opent met een stabiel steady, dansbaar tempo met etherische gitaartonen, maar komt echt tot explosie bij het refrein waar het hardrock-invloeden lijkt te krijgen. ‘Trouble in America’ klinkt als een liefdesbaby tussen David Bowie en White Lies, met een refrein dat naar eigen zeggen flink geïnspireerd is door Todd Rundgren. Eerdere B-sides van White Lies zoals ‘Hurt My Heart’ bleken later live-favorieten van fans die niet mogen ontbreken op de setlist en dit gaat ongetwijfeld met deze single ook gebeuren.

Een productieve Lockdown

Voor het verschijnen van de bonus editie besloot de band ook ‘Breakdown Days’ half oktober als single uit te brengen. De inspiratie voor het schijnbare vrolijke nummer haalde de band uit de lockdowns gedurende de coronapandemie. De tekst omschrijft de (waarschijnlijk) herkenbare negatieve gevoelens waar men toen mee worstelde. Deze woorden worden geserveerd op een aanstekelijke melodie, beïnvloed door klanken uit de new wave en disco genres. Voeg daarop twee derde van het nummer nog een synthesizer explosie toe en je hebt bijna een vrolijk popnummer. ‘Breakdown Days’ bewijst wederom dat deze band goed is in het verpakken van zwaardere thematiek in energieke en enthousiaste melodieën.

Met een knipoog naar The Cure

Verdere inspiratie uit de jaren ´80 is te vinden in het nummer ´Staring at the Sun´. De intro is lang en bouwt zich laagje voor laagje op, waarna het steeds meer begint te klinken alsof je een nummer van The Cure hebt opgezet. Echt lang duurt die verwarring niet, want al gauw schallen de bekende klanken van McVeighs stem door de boxen. Hoewel de titel ´Staring at the Sun´ bijna doet verwachten dat er misschien een positieve boodschap in dit lied zit, blijkt uit de tekst al gauw een beklemmende toon waarin de zanger sceptisch de verschillen tussen hem en de hoofdpersoon bezingt. Zo groot als het instrumentale vertoon is op de eerdergenoemde nummers, zo ingetogen lijkt het nummer ´What If We´re Bad Together´. Daarin wordt het herkenbare stemgeluid van zanger McVeigh voor het grootste deel alleen bijgestaan door een synthesizer. Hoewel het lied van vertrouwde White Lies kwaliteit is, valt deze het meest uit de toon tussen de andere nummers. De luisteraar krijgt zo toch meer inzicht in de keuze om dit relatieve niemendalletje niet op het oorspronkelijke album te zetten.

Wereldtournée in Nederland

Wederom worden serieuze, ietwat bizarre thema’s gecombineerd met grootse en euforische melodieën. Er wordt een knipoog uitgedeeld richting bekende artiesten uit de jaren ’80, zoals David Bowie en The Cure. Hoewel ze het oorspronkelijke album niet hebben gehaald, zijn deze nummers allesbehalve afdankertjes en gaan we dus zeker ‘Trouble in America’ nog terug horen op menig live optreden. Hoe dat zal klinken, dat valt te horen bij een van de vijf concerten die de band eind oktober 2022 in Nederland gaat geven. Wil je daarbij zijn? Wees snel want een deel van de optredens is al uitverkocht.

White Lies

Album: As I Try Not To Fall Apart [Bonus Edition]
Aantal tracks: 14

Beoordeling: 4 sterren

Link: [PIAS] Recordings
Link: Live optredens

Voor u geselecteerd door de auteur:

Dominik Scythe

Boeken / Non-fictie

Final Blues – De kruispunten van Harry ‘Cuby’ Muskee

recensie: De definitieve biografie van Cuby?!

Dominik Scythe

donderdag 13 oktober 2022 / door: Joost Festen5 Sterren

Jeroen Wielaert duikt voor de derde maal in het leven van Harry ‘Cuby’ Muskee, de legendarische voorman van Cuby + Blizzards. Feitelijk is het boek Final Blues een versie 3.0 van het boek dat eerder onder de naam De Missie verscheen en al twee edities kende. Wielaert doet een poging de finale versie te schrijven. Waarom poging? Daar kom ik graag later op terug.

Het schrijven van een biografie van een nog levende persoon is natuurlijk altijd riskant en nooit volledig. Nu Muskee al vele jaren niet meer onder ons is, zal een herziene versie dichter bij de finale versie kunnen komen dan eerder geval was. Of Wielaert slaagt in zijn missie valt te bezien en zal ook de toekomst leren.

Het boek als boek

Het boek Final Blues – De kruispunten van Harry ‘Cuby’ Muskee is een weldaad om te lezen voor de liefhebber van de muziek van Cuby + Blizzards. De stijl van schrijven van Wielaert is makkelijk leesbaar, maar roept tevens steeds de honger op om verder te willen lezen. Mogelijks bevat het boek zelfs voldoende elementen om het boek ook fijn leesbaar te maken voor niet-fans van de band. Daar uw recensent daar niet onder valt is dat lastig objectief te beoordelen.

Het boek kent zoals veel biografieën een sterk chronologisch karakter zonder doorkijkjes naar de toekomst. Het grote voordeel is dat we populariteit en ook de historische waarde van ontwikkeling van muziek van de band uitstekend kunnen volgen.

De betekenis van Muskee voor de bluesmuziek in Nederland wordt helder verwoord met het nodige perspectief. De latere bedevaartreis van Muskee naar de bakermat van de Blues in de USA staat op de juiste plek in het boek. Dat is historisch gezien op het moment van de erkenning van de status van Harry Muskee reeds lang en breed uitgekristalliseerd

Verhaal en leven verweven met muziek

Dat de composities van Cuby + Blizzards nauw verbonden is met het leven van voorman Harry Muskee en zijn bandleden The Blizzards is natuurlijk geen verrassing.

Dat de ontstaansgeschiedenis van de mooiste en historische liedjes ‘Window Of My Eyes’ en ‘Somebody Will Know Someday’ gelegen is in het liefdesverdriet van Muskee na het eindigen van zijn relatie met Miep Huisman, staat als een paal boven water. Het boek maak duidelijk dat de composities toch weer in een groepsproces zijn uiteindelijke vorm kregen. De invloeden van bijvoorbeeld Herman Brood en Eelco Gelling die ten tijde van bijvoorbeeld ‘Window Of My Eyes’ deel uitmaakten van de band is groot, vandaar dat ze als medeauteur genoemd worden. Liedjes die het hele muzikale leven van Muskee overigens al meegaan en hun plaats in bijvoorbeeld het collectieve muziekgeheugen van menigeen gegrift staan. Dat de toedracht van het verbreken van de relatie pas in 2006 voor Muskee een andere wending krijgt, stemt de muziekliefhebber blij dat deze liedjes er gekomen zijn. Het had immers zomaar anders kunnen zijn.

Het wel en wee van de band en muzikanten wordt op de voet gevolgd met al zijn ups-and-downs. Zo ook de ontwikkeling van de band met alle drie de fases is fijn om te lezen. Deze geschiedenis werpt een blik op hoe Cuby + Blizzards meerdere momenten in zijn gloriedagen heeft gekend en hoe dat historisch gezien tot stand kwam.

De finale versie?

Zowel Wielaert laat in het boek de vraag open of dit de finale of totale geschiedenis van Cuby + Blizzards zal zijn. Muskee schreef vlak voor zijn heengaan aan leverkanker teksten voor de opvolger van het album “Lost Cats”. Het album zou “Lost Dogs” moeten gaan heten. Die teksten zijn in het bezit van Daniël Lohues, die ook nauw betrokken was bij het laatste album. Of dat er ooit zal komen is een vraagteken. Lohues heeft wat dat betreft nog geen actie ondernomen.

Een ander punt is dat dit jaar voor het afronden van het boek er plots een livealbum verscheen van de band onder de titel “Grolloo Blues”. Een recensie van dat album verscheen eerder op onze site. Het album heeft de discografielijst in het boek net niet meer heeft gehaald. Een lijst die overigens uit eigen onderzoek meer gaten kent, ondanks de schijnbare volledigheid van het noemen van verschillende hoezen en misdrukken. Zo staat er de overzicht box van 28 CD’s + 1 DVD “Alles uit Grolloo” er niet in alsook minimaal één livealbum en samenwerkingsalbum “Boom Boom Bang In The Spirit Of John Lee Hooker”. Dat laatste is verbazingwekkend omdat de periode rond Hooker wel uitgebreid beschreven wordt. Een lijst met DVD’s ontbreekt eveneens, waardoor het optreden in Afrika niet is opgenomen in het boek.

Ondanks deze kleine puntjes is vooral de tekst van het boek zeer lezenwaardig en een aanrader voor de Nederlandse Blues liefhebber om meer inzicht te krijgen in de ontstaansgeschiedenis van deze muziekstroming in ons land.

Voor de liefhebbers van Cuby + Blizzards is het zelfs min of meer verplichte kost!

Final Blues

Schrijver: Jeroen Wielaert
Uitgever: Uitgeverij Koninklijke van Gorcum
Prijs: € 25,00
Bladzijden: 336 Blz
ISBN: 9789023259107

Beoordeling: 5 sterren

Link: Uitgeverij Koninklijke van Gorcum

Voor u geselecteerd door de auteur:

Pexels: https://www.pexels.com/photo/wood-people-music-musician-9401772/

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist – Halloween: The Theater Edition

maandag 10 oktober 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Oktober is de maand van Halloween en dat is lastig te missen. Zo staan op televisie verscheidene horrorfilms klaar, is het bijpassende snoepgoed in menig winkel te vinden en staan social media platforms alweer vol met mensen die hun kostuums uitproberen. Voor Halloween putten we inspiratie uit van alles dat eng is, of het nu gaat om heksen en monsters uit het fantasy genre of om moordernaars uit het thriller genre. Hoewel musicals vaak een vrolijk en extravagant imago hebben, passen ze juist perfect bij Halloween. Er zijn talloze musicals over enge monsters, lugubere moorden en verschrikkelijke geschiedenisverhalen.

De muziek van deze musicals is te vinden in de nieuwste 8WEEKLY playlist: Halloween: The Theater Edition. Gelukkig zijn enkele van deze musicals ook verfilmd. Voor wie nog twijfelt over welke musical of musicalfilm op de kijklijst moet heeft 8WEEKLY enkele aanraders op een rijtje gezet.

1. Sweeney Todd, een moordlustige kapper

Het lugubere verhaal over de demonische kapper van Fleet Street is een klassieker. De prijswinnende musical van Stephen Sondheim stamt uit 1979 en is sindsdien vele malen ten tonele gebracht. De musical komt in 2023 naar Nederland, waar Hans Peter Janssens en Simone Kleinsma de hoofdrollen van Sweeney Todd en Mrs. Lovett op zich zullen nemen. Voor wie eerder al een kijkje in de macabere wereld van de wraaklustige kapper en onsuccesvolle bakker wil krijgen is er de Oscar-winnende verfilming uit 2007, waar Johnny Depp en Helena Bonham Carter de rollen vertolken van Sweeney Todd en zijn partner in crime mrs. Lovett.

2. De Horror van High School

Dat voor velen de middelbare school de perfecte setting is voor een moordlustig verhaal blijkt wel uit de vele films in musicals die zich in high school afspelen. Bekende klassiekers als Carrie en Heathers zijn van film naar theater vertaald en vertellen beiden op geheel eigen wijze een verhaal vol tienerproblemen en bloedvergieten. Bij de off-Broadway musical We Are The Tigers lijkt er een seriemoordenaar het gemunt te hebben op leden van het cheerleader team. De off-Broadway komediemusical Zombie Prom gooit het over een iets andere boeg en draait om de rebelse Jonny die na zijn zelfmoord, die een nucleaire ramp veroorzaakte, op school terugkeert als zombie. Benieuwd hoe dat afloopt? Deze musical is verfilmd als short film waarin RuPaul de rol van de strenge schooldirectrice miss Strict vertolkt.

3. Ultieme horror: iemand die niet van musicals houdt

Er zijn nog meer zombies te vinden in The Guy Who Didn’t Like Musicals van de producent StarKids Productions. Het team dat bij het grote publiek bekend raakte met A Very Potter Musical brengt nog met enige regelmaat nieuw, hilarische (parodie)musicals uit via YouTube. In The Guy Who Didn’t Like Musicals maakt de kijker kennis met Paul die als enige niet van musicals lijkt te houden en daaropvolgende zombie uitbraak waarbij de zombies met elkaar lijken te communiceren door in zingen en dansen uit te barsten. Zijn zombies niet je ding? Wees niet getreurd, StarKids Productions heeft ook de musical Twisted online gezet. Deze musical vertelt, met een dikke knipoog naar het welbekende Wicked, het verhaal van Alladin vanuit het perspectief van de slechterik Jafar.

4. Een bloederige geschiedenis met powervrouwen

De wereldgeschiedenis blijkt een onuitputtelijke inspiratiebron vol bloederige verhalen. Dat deze verhalen goed samengaan met een enorme portie powervrouwen blijkt wel uit LIZZIE en Six: The Musical. Voor wie fan is van waargebeurde misdaadverhalen is LIZZIE een aanrader, deze female-fronted rockmusical vertelt het verhaal van moordenaar Lizzie Borden en haar zus. Wie liever verder de geschiedenis in duikt kan kiezen voor Six: The Musical waarin de zes (ex-)vrouwen van Henry VIII opscheppen over wie het het meest zwaarst had terwijl ze getrouwd met hem waren. En goed nieuws, deze internationale succesmusical komt in september 2023 in de originele versie naar Nederland.

Of je nu inspiratie zoekt voor welke film je gaat kijken met Halloween of wilt meezingen met verschillende musicals klassiekers, het kan allemaal met de nieuwste 8WEEKLY playlist. Naast hits uit de musicals Sweeney Todd, Heathers, The Guy Who Didn’t Like Musicals en LIZZIE wachten nog nummers op je. Veel luisterplezier!

De playlist van oktober

Beetlejuice: Say My Name – Alex Brightman, Sophia Anne Caruso, Kerry Butler, Rob McClure
Little Shop Of Horrors: Dentist! – Steve Martin, Michelle Weeks, Tichina Arnold, Tisha Campbell
Sweeney Todd: The Ballad of Sweeney Todd – Stephen Sondheim
The Rocky Horror Picture Show: Time Warp – Little Nell, Patricia Quinn, Richard O’Brien
The Book Of Mormon: Spooky Mormon Hell Dream – Benjamin Schrader, Kevin Duda, Brian Tyree Henry, Maia Nkenge Wilson, Lewis Cleale, Andrew Rannells, Michael Potts
Heathers The Musical: Dead Girl Walking – Carrie Hope Fletcher, Jamie Muscato
Love Never Dies: ‘Til I Hear You Sing – Andrew Lloyd Webber, Ramin Karimloo
Jeckyll & Hyde: Dangerous Game – Floor Jansen, Henk Poort
Tanz der Vampire: Der Tanz der Vampire – Original (German) Cast of “Tanz Der Vampire”
The Guy Who Didn’t Like Musicals: The Guy Who Didn’t Like Musicals – The Guy Who Didn’t Like Musicals Cast
Six: The Musical: Don’t Lose Ur Head – SIX, Christina Modestou
The Phantom Of The Opera: The Phantom Of The Opera – Andrew Lloyd Webber, Sarah Brightman, Steve Harley
The Scary Family: When You’re an Addams – Moonlight Heroes
Carrie: The Musical: Carrie – Molly Ranson
We Are the Tigers: The Breakdown – Lauren Zakrin, Jenny Rose Baker, Wonu Ogunfowora
Sweeney Todd: Epiphany – Michael Ball, Imelda Staunton
Crazy Ex-Girlfriend: The Cringe – Crazy Ex-Girlfriend Cast, Patton Oswalt
Heathers The Musical: Freeze Your Brain – Ryan McCartan, Barrett Wilbert Weed
Dracula the Musical: Life After Life – Jeremy Roberts, Frank Wildhorn, Lauren Kennedy, James Barbour
Jekyll & Hyde: Someone Like You – Linda Eder
The New Mel Brooks Musical – Young Frankenstein: Transylvania Mania – Christopher Fitzgerald, Sutton Foster, Fred Applegate, Ensemble
Jasper In Deadland: The Killing – Matt Doyle, Jasper World Premiere Company
LIZZIE: Sweet Little Sister – Storm Large, Carrie Manolakos
Once Upon a Time: The Musical Episode: Love Doesn’t Stand a Chance – Lana Parrilla, Giancarlo Esposito, Lee Arenberg, Tony Amendola, Beverly Elliott, Ginnifer Goodwin, Josh Dallas
Anna And The Apocalypse: Nothing’s Gonna Stop Me Now – Paul Kaye
Zombie Prom: Blast From The Past – Original Off-Broadway Cast of Zombie Prom
Carrie: The Musical: The Destruction – Molly Ranson, Carrie: The Musical Ensemble
Beetlejuice: Fright of Their Lives – Alex Brightman, Rob McClure, Kerry Butler, Beetlejuice Original Broadway Cast Recording Ensemble
American Psycho: Killing Time – Matt Smith, Jonathan Bailey
Hadestown: Road to Hell – André De Shields, Hadestown Original Broadway Company, Anaïs Mitchell
The Guy Who Didn’t Like Musicals: Join Us (And Die) – The Guy Who Didn’t Like Musicals Cast
LIZZIE: What the F**K Now, Lizzie?! – Storm Large, Carrie Manolakos
Nightmare Before Christmas: This Is Halloween – The Citizens of Halloween
Something Rotten!: Hard to Be the Bard – Christian Borle, ‘Something Rotten’ Ensemble, Wayne Kirkpatrick, Karey Kirkpatrick
Cry-Baby: The Musical: A Whole Lot Worse – Carly Jibson, Meg Buckley
Next To Normal: Didn’t I See This Movie? – Alice Ripley
The Phantom Of The Opera: Down Once More/Track Down This Murderer – Andrew Lloyd Webber, Gerard Butler, Patrick Wilson, Emmy Rossum
Twisted: Twisted – Original StarKid Cast of Twisted, Dylan Saunders, Jaimy Lyn Beatty, Nick Gage, Robert Manion
Six: The Musical: All You Wanna Do – SIX, Aimie Atkinson
Little Shop Of Horrors: Suddenly, Seymour – Rick Moranis, Ellen Greene, Michelle Weeks, Tichina Arnold, Tisha Campbell

Joost Festen

Muziek / Concert

Authentiek en eigenwijs

recensie: Merel van de Keer – Ghost in The Storm & Live @ Wagenberg

Joost Festen

zondag 02 oktober 2022 / door: Joost Festen / beeld: Joost Festen 4 Sterren

Merel van de Keer debuteert zoals zoveel artiesten tegenwoordig met een EP. Ghost In The Storm bevat louter eigen composities. De zes composities zijn samen met Joost Verbaak en Jan van Bijnen opgenomen en hebben een hoog blues, maar ook roots gevoel in zich. Van de Keer presenteert een heel authentieke sound.

Artiesten die fan zijn van grootheden en daarnaast ook eigen composities schrijven, zijn natuurlijk talrijk. Om jezelf te onderscheiden van de massa moet je ook een zekere mate van eigenwijsheid in je hebben, naast een flinke dosis talent en vakmanschap. Merel van de Keer heeft van alles voldoende om al met haar debuut op te vallen.

Historie van de EP

Merel van de Keer wilde samen met Joost Verbaak en Hans van Bijnen een EP met vijf eigen liedjes opnemen. Uiteindelijk zijn het er toch zes geworden op aandringen van Verbaak, die na de opnames van de eerste vijf aan Van der Keer vroeg of ze niet nog een nummer wilde spelen om de set compleet te maken.

Een ingetogen liedje dat al even op de plank lag ‘Will You Still Love Me’ werd als zesde toegevoegd, wel moest ze het even oefenen voor de opname. Verbaak verleidde haar tot de opname van dit laatste liedje van haar debuut. Het verhaal achter deze opname vertrouwde ze toe tijdens de presentatie van haar EP.

De opnames van de EP werden in één dag gemaakt in de gang van het oude huis waar ze woont in Raamsdonksveer. Reden van deze locatie is de natuurlijke galm die er klinkt. De resonator gitaar van Van de Keer klinkt daar heerlijk vervormd, vergalmd en toch bijzonder warm. Het geluid dat Van de Keer graag wilde hebben hoorde ze steeds daar en is de reden waarom alle apparatuur voor de opnames van de studio verhuisde naar de gang van het huis.

Presentatie van de EP

De presentatie van de EP vond plaats in de platenzaak waar Merel van de Keer al jaren graag komt om albums van blues grootheden als Rory Gallagher te bemachtigen. De grootste platenzaak van Nederland was op zaterdag 24 september 2022 het toneel voor liefhebbers van authentieke muziek. Kay’s Odyssey – The Experience is gevestigd in het dorp Wagenberg en is met voorsprong de grootste winkel van het kleine dorp.

De galm van de gang zoals deze klinkt op haar EP moet nu uit de apparatuur gehaald worden. Het bezielde optreden tussen de deuren in de platenwinkel laat een bevlogen artieste horen. Het schuchtere meisje van voor het optreden transformeert tijdens het optreden tot een zelfverzekerde vrouw die weet hoe ze haar zesentwintig jaar oude resonator gitaar de mooiste klanken laat ontlokken. Wanneer ze zingt laat ze de woorden klinken alsof ze ontstoken is in extase. Ook wanneer ze zoals in ‘Phoenix’ alleen het instrument laat zingen, weet ze de aandacht volledig naar zich toe te trekken.

Ze opent haar optreden met een gloedvolle uitvoering van het titelnummer van haar EP. ‘Ghost In The Storm’ staat direct als een huis en zet de toon voor de rest van haar optreden. Tijdens deze uitvoering speelt ze tegelijkertijd gitaar en de basdrum met haar linkervoet. De storm lijkt gearriveerd. Toch houdt ze ook in de meer rustige nummers als ‘Western Plain’ de aandacht op zich gevestigd, waarbij ze vaak de drum laat rusten.

Extra’s naast de eigen liedjes

Als extra’s speelt Van de Keer een drietal covers samen met een vrijwilliger van Kay’s Odyssey, Auke Bergsma op de elektrische basgitaar. De meest opvallende compositie is het door Salomon Burke als eerste gezongen en later door The Cats gecoverde ‘Goodbye Baby (Baby Goodbye)’. Het liedje werd ooit door Van der Keer opgenomen vroeg in haar carrière door meerdere tracks te dubben. Zij kende het liedje van The Cats. Het was Arnold Muhren die na publicatie van de opname van zich liet horen.

De uitvoering die wij deze middag te horen krijgen heeft niets met de palingpop van The Cats te maken en ook niets met de soul van Salomon Burke. Van de Keer heeft het liedje een bluesy makeover gegeven dat smaakt naar heel veel meer.

Nu de EP ten doop is gehouden is het natuurlijk lang wachten op een volledig album van deze gitariste / zangeres / songschrijver. In de tussentijd moet dit half dozijn liedjes ons geboeid houden met de cd-speler op repeat. Ondertussen trekt deze dame de verschillende locaties langs om haar live-spel te laten horen. Dat dit een aanrader is moge duidelijk zijn!

Merel van de Keer

Album: Ghost in the Storm
Aantal tracks: 6
Gezien op zaterdag 24 september 2022 in Kay’s Odyssey – The Experience, Wagenberg

Beoordeling: 4 sterren

Link: artiest
Link: platenmaatschappij

Voor u geselecteerd door de auteur:

Pexels: https://www.pexels.com/photo/wood-people-music-musician-9401772/

Simon van Boxtel

Muziek / Concert

RAKE COMBINATIE: WANTENAAR EN BRUCKNER

recensie: NTR ZaterdagMatinee

Simon van Boxtel

donderdag 29 september 2022 / door: Els van Swol / beeld: Simone van Boxter 4 Sterren

Het Vioolconcert van de jonge componist Mathilde Wantenaar en de Achtste symfonie van Anton Bruckner die 24 september 2022 werden uitgevoerd in het NTR ZaterdagMatinee door het Radio Filharmonisch Orkest met Simone Lamsma als solist en onder leiding van chefdirigent Karina Canellakis hebben meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zou denken.

Bij Wantenaar stond in het programmaboekje verrassend genoeg: ‘Met speciale dank aan mede-orkestrator Tijmen van Tol’. Musicoloog en auteur Michel Khalifa vermeldde in dat programmaboekje, dat Wantenaar ‘geplaagd door tijdnoot de instrumentatie van het eerste en derde deel toevertrouwde aan haar collega, vriend en sinds kort zwager Tijmen van Tol’. Dat heeft hij in haar geest gedaan. Dat wil zeggen dat je Wantenaars stijl primair kunt kenschetsen als impressionisme 2.0. In het eerste deel zelfs compleet met een octatonische (achttonige) toonladder.

Het Vioolconcert van Wantenaar
De trouwe Matineebezoeker kent Wantenaars werk en keek ongetwijfeld uit naar de wereldpremière van haar Vioolconcert. Het is een concert in een klassieke driedelige vorm. Ook de orkestopstelling was nagenoeg klassiek: eerste violen links, tweede rechts. Alleen de contrabassen en harpen hadden stuivertje gewisseld.

Opvallend aan de muziek van Wantenaar is dat het, zoals ze zelf op haar website schreef ‘eclectisch en toch authentiek is’. En – mag eraan worden toegevoegd – telkens weer verrast door een nieuwe invalshoek. Het is muziek die zowel een diepe ernst kent als een vleugje humor (het slot van het concert!) en van een soms adembenemende schoonheid, zoals de korte blazerssoli die de viool beantwoordden. Primair zangerig in de solopartij én met een grote speelvreugde, zoals met name in het derde deel, waarin opeens een Bartókachtige volksmelodie opduikt.
Het concert werd zowel door soliste als orkest intens gespeeld. Intens, zoals we dat van Simone Lamsma kennen.

De Achtste symfonie van Bruckner
Na de pauze volgde de omvangrijke Achtste symfonie van Anton Bruckner. Canellakis dirigeerde eerder Bruckners vierde en waagde zich nu voor het eerst aan diens achtste, de langste. En ook de enige waarin, net als bij Wantenaar, harpen voorkomen. Drie maar liefst.
‘Zingt’ ook Bruckner trouwens niet alsmaar door, met zijn unendliche Melodien? En spreekt meteen uit het begin, net als bij Wantenaar, ook niet een zekere dreiging? Raak getroffen – om beide werken tezamen op een concert te programmeren.

En: wat een geweldig orkest is dit toch, met ook hier fraaie blazerssoli. Canellakis bouwde de climaxen mooi op, of zette de raak getroffen stemmingen als blokken naast elkaar: zachte en luide passages, donker en licht. Terwijl de Generale Pauzes bleven zinderen van dreiging én verwachting. Nog een overeenkomst; bij beide componisten overwint uiteindelijk het licht boven de donkerte.
Rest misschien een wens voor een volgende Bruckner: de tempo-overgangen, ja, die zou je wellicht wat vloeiender wensen. Een detail, laten we ’t daarop houden bij zoveel moois.

NTR Zaterdagmatinee

Gezien op zaterdag 24 september 2022 in Concertgebouw, Amsterdam

Beoordeling: 4 sterren

Link: NTR Zaterdagmatinee
Link: Dit klassieke concert luister je hier terug

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Album

Een enorme verscheidenheid

recensie: Indie-update vol. 9 Mark Pontin Group, iET, Donna Blue

zaterdag 24 september 2022 / door: Joost Festen4 Sterren

De indie categorie van muziek is heel divers. In deze editie gaan referenties weer alle kanten op. Mark Pontin Group heeft zijn album niet voor niets Kaleidoscope genoemd en dat zullen we merken. iET weet met Hunger ons te raken en laat ons hongerig naar meer achter met het korte album. Donna Blue laat de tijd stil staan in een soort filmisch beeld.

Sommige albums die we terugvinden in het indie genre vragen veel luisterinspanning van de luisteraar. Inspanning omdat minder makkelijk in het gehoor liggende songstructuren soms verborgen schatten bevatten. De drie albums die we deze editie belichten hebben daar niet of nauwelijks last van. Ze zullen een liefhebber van het genre makkelijk verleiden om het album vaker te draaien en te laten groeien.

Mark Pontin Group

Het album Kaleidoscope is alweer een tijdje uit maar heeft de aandacht niet gekregen die het verdiende. Reden genoeg om hier alsnog de loftrompet te blazen.

Na de opening ‘Sunrise’ zet Pontin ons op het verkeerde been bij ‘Everything (today)’. De aanvang doet ons meteen denken aan ‘Big Log’ van Robert Plant, maar zich vervolgens ontvouwt als een bluesy-soul-nummer met een funky randje. Die funk horen we vervolgens ook in ‘Don’t Sleep’. ‘Starmaker’ duwt ons vervolgens naar de kracht van Gary Moore en Jimi Hendrix, het is een ballad met ballen, en toch een slow blues. ‘Roll With Me Easy’ start verrassend met strijkers om vervolgens uit te pakken met fraaie gitaarklanken in een weldadige ballad. ‘Forever’ is een powerrock nummer dat herinneringen oproept aan The Cars. ‘Hotel Diablo’ gaat naar de jazz-rock-hoek dat zelfs refereert aan Al Di Meola om in ‘Hell’s Kitchen’ zomaar Duane Eddy te laten klinken. ‘Waiting’ is een heerlijk zonnig nummer met gitaarwerk in de rock-blues-hoek en heerlijke dameskoortjes.

Alles maakt dat de albumtitel eer wordt aangedaan. Alles bij elkaar is Kaleidoscope een genre topper, maar welke genre? En dat met een ferme knipoog naar heel veel grootheden! Een album dat al veel rondjes maakte en dat zeker nog vaak zal doen.

iET

Het heeft zes jaar geduurd voordat iET na Clarity nu met een opvolger komt. Hunger verhaalt over het verlangen om een moeder en tegelijk een musicus te zijn en het lastige gevecht tussen die twee. Dit staat als boodschap linksboven op de achterkant van het hoesje. Dat verklaart de tijd die het kostte om een nieuw album te maken.

iET is het pseudoniem van Lisa van Viegen, een vrouw die met dit vijfde studioalbum een heel persoonlijk werkstuk in de wereld zet. Wie de titels leest, snapt met die boodschap in gedachte wat de teksten willen zeggen. Het openingslied ‘Can You Carry Me’ en de afsluiter ‘Life and Love’ markeren de in totaal negen liedjes die iET schreef voor dit album. iET verzorgt niet alleen de zang, ze speelt zelf onder andere akoestische gitaar en trompet. Ze heeft het album opgenomen samen met haar echtgenoot Budy Mokoginta (onder andere gitaar, bas), Keimpke Zigterman (cello), Thierry Castel (synthesizer, mellotron, piano, contrabas) en Mark Schilders (drums).

Samen weten ze een heel ingetogen geluidspallet te toveren waar de liedjes van iET heerlijk op gedijen en volkomen tot hun recht komen. Het tempo blijft altijd laag en is nergens schreeuwerig. Misschien is door de emotionele worsteling die spreekt uit de liedjes, dit wel het mooiste album geworden dat iET in haar carrière wist te maken tot nu toe. Of dat een voorbarige conclusie is, laat niet weg dat iedere beluistering van Hunger alleen maar meer honger oproept om het album nogmaals te spelen.

Donna Blue

De band Donna Blue bestaat uit het echtpaar Danique van Kesteren en Bart van Dalen. Na eerst een aantal EP’s te hebben gemaakt, is Dark Roses het debuutalbum.

Een album vol met filmische muziek, zeg maar een soundtrack zonder een film. De dromerige sfeer is verhalend, sfeervol en romantisch. Hier en daar is er een duistere kant die we kennen van bijvoorbeeld Julee Cruise, Ennio Morricone en natuurlijk Angelo Badalamenti. Toch is elke compositie een echt origineel en geenszins een kopie van een of ander bekend nummer. Het is gewoon de vertrouwde sfeer die het album uitademt die zorgt dat de genoemde vergelijkingen gerechtvaardigd zijn.

Het album opent met ‘The Beginning’ om te sluiten met ‘Reprise’, de link naar een filmmuziek gevoel is hiermee compleet. Het tweede nummer ‘The Idea’ trekt ons zomaar de jaren zestig in met de sound die Donna Blue etaleert.

‘Forever’ bezegelt de vergelijking met Julee Cruise en Angelo Badalamenti in een heerlijk zoet en zilt werkje.

Ondanks dat alle titels in het Engels zijn zal je verrast worden bij ‘Solitaire’ als je ineens een Franse tekst hoort. Het titelnummer ‘Dark Roses’ heeft een hoog cowboygehalte in de sfeer zitten wat de link naar Morricone onderstreept. Het instrumentaaltje ‘Waking Up From A Dream’ doet je als luisteraar wegdromen en zelf invullen waar het duo je heen gaat voeren in het vervolg van het album.

Wie zich heeft laten verwennen door Dark Roses is wellicht meteen verslaafd.