Gameverfilmingen zijn altijd lastige kwesties in Hollywood. De hoop raakte redelijk verloren toen series en films gebaseerd op games uitkwamen, zoals Resident Evil en Tomb Raider, en magere recensies kregen van zowel recensenten als het algemene publiek. Daar lijkt nu een einde aan te komen als we kijken naar de meest recente remakes zoals The Last of Us en Sonic the Hedgehog.

Een mystieke missie

In Dungeons & Dragons: Honour Among Thieves beleeft de bende van dief Edgin, gespeeld door Chris Pine, de meest doldwaze avonturen in het mystieke land van Dungeons & Dragons wanneer Forge, de schurk van het verhaal en gespeeld door Hugh Grant, Edgins dochter gevangenhoudt in zijn koninkrijk. Het is noodzakelijk dat de groep van dieven, een magiër en een druïde, het land afspeuren om het middel te vinden waarmee hij zijn dochter kan bevrijden. Dit loopt niet helemaal lekker doordat de personages zichzelf zijn verloren in de jaren waarin de bende uit elkaar raakte door een mislukte missie. De queeste om Edgins dochter te redden kan alleen lukken wanneer de bende weet samen te werken zoals vanouds. Daarvoor moeten eerst oude angsten geconfronteerd worden.

Rollenspel komt tot leven

De avonturen die tijdens de film te zien zijn, komen dicht bij de beelden die je oproept als je met je vrienden het klassieke bordspel speelt. Hierdoor zal de film voor de echte Dungeons & Dragonsfanaten een lust voor het oog zijn. Over de top verhaallijnen, spectaculaire missies, bizarre twists en mislukte plannen. Je zou het allemaal kunnen ervaren tijdens het spelen van het bordspel en hier maken de regisseurs (John Francis Daley en Jonathan Goldstein) graag gebruik van. Toch is het ook makkelijk inkomen als je nieuw bent in de Dungeons & Dragonswereld. De bende zorgt voor het verhaal en jij kan heerlijk meegezogen worden in een wonderlijke wereld vol fantastische beesten, kleurrijke effecten en details. Met een lach hier en daar en een aantal easter eggs waar menig D&D-fan van zal opkijken.

De verhaallijnen van een aantal personages uit de bende zijn ietwat cliché en sommige grappen komen soms niet helemaal aan. Dat neemt niet weg dat deze film voor hardcore fantasiefans een verademing is ten opzichte van de talloze films en series die we de afgelopen jaren voorbij zagen komen, die níet het fantasiegehalte bereikten.

Fantasie als vanouds

Dungeons & Dragons: Honour Among Thieves laat mensen weer zien hoe grappig en verfrissend fantasiefilms kunnen zijn. Een verhaal kan een hoog gehalte aan magische wezens en bizarre gebeurtenissen bevatten, maar deze film weet die nostalgische en fantasierijke gebeurtenissen op beeld te zetten, zonder het verhaal kwijt te raken. De film is grotendeels humoristisch, maar dat is ook nodig om het verhaal geloofwaardig over te brengen aan de kijker. Dat is met deze film absoluut gelukt.

De film speelt zich af in de toekomst op een verre planeet genaamd New World, waar alle levende wezens elkaars gedachten kunnen horen en zien door een fenomeen genaamd ‘Noise’. Het verhaal volgt de jongeman Todd Hewitt (Tom Holland). Hij ontdekt dat er een geheimzinnig meisje, Viola Eade (Daisy Ridley), op de planeet is geland. Samen gaan ze op een gevaarlijke reis om de waarheid achter de geschiedenis en de bewoners van New World te ontdekken. De film heeft naast Holland en Ridley ook rollen voor Mads Mikkelsen, Cynthia Erivo en Nick Jonas.

Tom Holland en Daisy Ridley schitteren op het witte doek

Todd is een complex personage met een emotioneel verleden. Hij heeft zijn moeder verloren en heeft daardoor veel moeite om zijn emoties te uiten. Zijn personage heeft ook een bijzondere eigenschap: hij kan zijn eigen gedachten niet verbergen voor anderen. Dit maakt hem kwetsbaar. Todd ontmoet het mysterieuze meisje Viola, dat van een andere planeet komt. Hun ontmoeting zorgt voor een gebeurtenis die Todd dwingt om te vluchten, waardoor zijn leven en de wereld om hem heen verandert. Samen moeten ze op zoek naar antwoorden over hun verleden en de geschiedenis van New World.

De ontwikkeling van Todd is interessant om te volgen. Hij begint als een onzekere jongeman die weinig weet over de wereld en is niet gewend om met anderen samen te werken. Gedurende de film groeit hij uit tot een dapper en vastberaden persoon die bereid is om risico’s te nemen voor degenen van wie hij houdt. Viola zet Todds leven op zijn kop. Zij is de enige vrouwelijke persoon die Todd ooit heeft ontmoet en hij is meteen gefascineerd door haar aanwezigheid.

De acteerprestaties van Holland en Ridley zijn uitstekend. Ze hebben een goede chemie samen en weten de emotionele momenten in de film goed te vertolken. Vooral Holland laat zien dat hij een veelzijdige acteur is die in staat is om een scala aan emoties te tonen.

Een lust voor het oog

De wereld van Chaos Walking wordt prachtig in beeld gebracht en de landschappen zijn adembenemend. Ook de actiescènes zijn goed gechoreografeerd en zorgen voor de nodige spanning en sensatie. Het gebruik van kleuren en visuele effecten om de gedachten van de personages weer te geven is inventief en voegt iets toe aan de film. Het toont de emoties en intenties van de personages op een unieke manier. Hierdoor begrijpt de kijker beter wat er in het hoofd van de personages omgaat en wat ze van plan zijn.

Intrigerend concept, gebrekkige uitwerking

Chaos Walking slaagt er helaas niet in om het boeiende concept tot zijn recht te laten komen. En helaas is de film daarmee niet zo meeslepend als gehoopt. De eerste helft van de film voelt langdradig aan en het duurt even voordat het verhaal echt op gang komt. Sommige scènes voelen overbodig aan en hadden beter weggelaten kunnen worden om de film wat meer vaart te geven. Hoewel het idee van de hoorbare gedachten en het ontbreken van vrouwen intrigerend is, slaagt de film er niet in om de kijker volledig te betrekken bij het verhaal. Ook het acteerwerk en de visuele effecten zijn niet genoeg om de film te redden. Het gebrek aan een duidelijke richting in het verhaal en het onevenwichtige ritme zorgen ervoor dat de film niet in staat is om de aandacht van de kijker er volledig bij te houden. De tweede helft van de film lijkt zelfs te worden afgeraffeld. Chaos Walking weet het intrigerende concept niet helemaal te benutten. De film slaagt er dus niet in om de kijker volledig te betrekken en eindigt teleurstellend.

Blanchett is op de toppen van haar kunnen

Cate Blanchett vertolkt de rol van Lydia Tár, een prestigieuze vrouw die zichzelf de allereerste vrouwelijke dirigent van een groot Duits orkest mag noemen. Haar succes begint langzaamaan zijn tol te eisen. Waar haar kennis en doortastendheid eerst resulteerde in een hoog aanzien, zorgt de druk vanuit de industrie er nu voor dat Lydia’s duistere kanten aan het licht komen. Haar bevlogenheid verandert in arrogantie, haar intelligentie wordt dominantie. Relaties en vriendschappen brokkelen langzaam af terwijl Tár obsessief bezig blijft met haar werk. Blanchett, die de film tevens heeft geproduceerd, slaagt erin om een zeer complex karakter neer te zetten. Laagje voor laagje komt de kijker meer te weten over haar ware aard. De gelaagdheid van Blanchetts acteerwerk zorgt ervoor dat deze film de kijker nog maanden zal bijblijven.

De psychologie achter Tár

De film is intiem. Dit is zeker te danken aan de meesterlijke cinematografie. Blanchett en regisseur Todd Field lijken enorm goed op elkaar te zijn ingespeeld. Aan het begin van de film danst de camera in lange one-takescènes om haar heen, terwijl deze haar later liever van een afstand vastlegt. In feite stappen we langzaamaan haar aura uit, om vervolgens duidelijk te kunnen zien: ze staat er alleen voor.

De set design en de muziek dragen bij aan een intimiderend effect. Imponerende Berlijnse gebouwen die worden weergegeven onder begeleiding van de bombastische orkestrale muziek, wekken een dreigende indruk. Het wordt ogenschijnlijk steeds meer bewolkt naarmate de film zijn climax bereikt. Het totaalplaatje van de cinematografie, het narratief, de set design en de muzikale begeleiding, weerspiegelen heel effectief de eenzaamheid die Lydia Tár ervaart.

Muzikaal tempo

De film is een ware slow burn. De filmfan zal ervan smullen, maar vermoedelijk zal de gemiddelde filmganger zich storen aan het lage tempo van de film. Blanchett houdt de aandacht goed vast, maar vooral in de eerste helft zit er nog niet veel progressie in het plot. Dit was voor velen echter geen probleem, de film is niet voor niets genomineerd voor Best Picture bij de Academy Awards 2023. Tár is een film die de kijker uitnodigt om actief te onderzoeken hoe Lydia Tár zich verhoudt tot haar werk. De filmganger die liever passief toekijkt zal er vermoedelijk goed aan doen om Tár over te slaan.