Een nieuw bestaan heelt geen oude wonden

Puttend uit eigen ervaring – de regisseur is zelf een Canadees met Zuid-Koreaanse roots – schildert Anthony Shim in de film een realistisch en ontroerend portret van een klein immigrantengezin in de jaren negentig van de vorige eeuw. Wat Riceboy Sleeps vooral boeiend maakt, is de gelaagdheid van het verhaal. Alleenstaande moeder So-Young (Choi Seung-yoon) en zoon Dong-Hyun (gespeeld door Dohyun Noel Hwang als klein jongetje en Ethan Hwang als tiener) slaan zich dan wel door de nodige biculturele uitdagingen heen, maar onder de oppervlakte schuilen grotere problemen.

Knokken voor je plek

De film begint met een korte voice-over waarin de achtergrond van moeder So-Young uit de doeken wordt gedaan. Deze intro verschaft je belangrijke informatie over haar harde jeugd in Zuid-Korea, de tragische relatie met een jonge student, en de reden waarom ze ver van haar thuisland een nieuw bestaan wil opbouwen. Het zijn gegevens die absoluut bijdragen aan een goed begrip van het verhaal.

Het eerste deel van Riceboy Sleeps maakt vooral duidelijk hoe de nieuwkomers moeten knokken voor hun plek. Op haar werk kan So-Young zichzelf wel kranig weren: dat ze buiten de groep valt, kan ze wel aan en tegen handtastelijkheden is ze verbaal goed gewapend. Maar zoontje Dong-Hyun – nu ‘David’ gedoopt, al had hij zelf liever ‘Michael Jordan’ als nieuwe Canadese naam gehad – wacht een wrede leerschool in het basisonderwijs. Voor zijn klasgenootjes is hij al gauw de riceboy, een scheldnaam die in het Nederlands wordt vertaald als ‘poepchinees’. Met zijn afwijkende uiterlijk en lunchtrommeltje is hij een mikpunt van pesterijen, waartegen ook de lessen van moeder weinig uitrichten. Van je afslaan is not done op deze school en brengt je alleen maar meer in de penarie.

Prachtig acteer- en camerawerk

So-Young en de jongere en oudere ‘David’ worden uitstekend neergezet door de gecaste acteurs. Juist door het drama klein te houden en niet te overdrijven, geven ze de film een sterk realistisch karakter. De camera speelt hierbij ook een belangrijke rol. Die beweegt vaak met de acteurs mee, zit ze dicht op de huid en de opnamen lijken soms wat snel en onbeholpen geschoten. Dit wekt de indruk dat je kijkt naar amateurbeelden, naar werkelijke scènes uit het dagelijks leven.

Fantoompijn

In het tweede en laatste deel van de film is ‘David’ een puber geworden. Hoewel het samenleven ook de gebruikelijke wrijvingen met zich meebrengt, lijken moeder en zoon ondertussen redelijk gesetteld. Maar onderhuids speelt er meer dan je ziet. Dat So-Young haar verleden consequent afwijst en doodzwijgt, legt een blijvende druk op het gezin. Wie niet in het reine komt met het eigen verleden – en dat is extra relevant voor mensen met een migratiegeschiedenis – wordt geplaagd door ‘fantoompijn’, zo zou je de strekking van de film kunnen samenvatten.

Misschien ligt de symboliek er een beetje dik bovenop, maar alles verandert wanneer So-Young erg slecht nieuws van een geconsulteerde arts krijgt. Aan haar tenslotte de keuze. Wil ze zoonlief in onwetendheid houden en alles laten zoals het is? Of is de tijd toch gekomen om samen de confrontatie met pijnlijke maar essentiële ervaringen in het familieboek aan te gaan? Haar besluit om nog eenmaal terug te keren, geeft de film een hartverwarmend einde. Heel mooi is ook de manier waarop regisseur Shim een Koreaanse parabel over onvoorwaardelijke moederliefde in het slotstuk verwerkt. Met Riceboy Sleeps heeft hij een klein juweeltje aan filmliefhebbers geschonken.

Gezien op Picl, de film is daar nog te streamen tot 11 maart 2024