Film / Films

Payback

recensie: Payback

Payback grijpt terug naar de rauwe gangsterfilms uit de jaren ’70. Dat wordt meteen al duidelijk in de eerste paar minuten, door de gortdroge stem van Mel Gibson die de gebeurtenissen van commentaar voorziet.
Gibson speelt Porter, een crimineel die door zijn vriend en vrouw is verraden en nu zijn geld terug wil. Hij kijkt niet op een lijk meer of minder en belandt uiteindelijk bij de hoogste regionen van de mafia.

De film is geschoten met behulp van een proces dat het zilver in het celluloid achterlaat, waardoor de beelden enorme contrapayback07.jpgsten vertonen en vaak zwart/wit lijken. Mel Gibson legt in één van de interviewfragmentjes op de DVD-release van Payback uit dat dit gedaan is omdat ze de film het liefst in echt zwart/wit hadden opgenomen. “Maar dat kan tegenwoordig in Hollywood niet meer: daar komt geen mens naar kijken.”

Zwart/wit of niet, feit is dat de film er geweldig uitziet – iets wat op DVD nog veel beter te zien is. Regisseur Brian Helgeland (die bekender is als schrijver van L.A. Confidential) kan niet alleen goed schrijven, maar heeft ook een uitstekend gevoel voor mooie beelden.
Payback is een rauwe en heel onderhoudende thriller.

Als extra’s op de DVD vind je de al eerder genoemde interviewfragmenten met Mel Gibson en een paar andere acteurs. De fragmenten variëren in lengte van ongeveer een minuut tot nog geen tien seconden

~

en bevatten vrijwel niets interessants. Opmerkelijk is dat er met geen woord wordt gesproken over regisseur Helgeland. Gibson en Helgeland kregen aan het eind van de productie mot met elkaar over (ik meen) de montage en omdat Gibson een grote ster is en Helgeland een debuterend regisseurtje, kon deze laatste vertrekken.

Verder bevat de DVD de trailer, die heel erg slecht is omdat hij een volstrekt verkeerd beeld van de film geeft: alle Lethal Weapon-achtige momenten werden achter elkaar geplakt, zodat Payback een actievolle komedie lijkt.

Beste toevoeging aan de schijf is evenwel de zogenaamde “pan-en-scan”-versie van de film. Deze laat helemaal niets over van de zorgvuldig gecomponeerde beelden van Helgeland en zijn cameraman en is daarom het beste argument voor widescreen dat ik ooit heb gezien. Zie de plaatjes hieronder voor een kleine demonstratie over hoeveel informatie verloren gaat bij de fullscreen-versie.

~