Flinterdunne verhaallijn, maar toch vermakelijk

De Tatta’s gaat over de rijke familie van Kampen uit ’t Gooi. Ze raakten in de eerste film hun fortuin kwijt en moesten verhuizen naar een flat in de Hollandwijk. In dit tweede verhaal krijgt de familie het flink te verduren als ‘hun’ wijk met sloop wordt bedreigd en tot overmaat van ramp de vader van Erik ook nog komt logeren.

Bij de eerste Tatta’s film waren de recensies niet mals. Op een enkele uitzondering na was de algemene opinie in de media dat het een flutfilm was, die alle clichés uit de kast trok en waarin slecht geacteerd werd. Tel daar nog bij de ophef die ontstond doordat de Bijlmer in Amsterdam bijna als decor werd gebruikt en je hebt een flop in handen, dacht iedereen. Maar het tegendeel werd ruimschoots bewezen: De Tatta’s was een absolute bioscoophit die ook nog een Gouden Kalf Publieksprijs won.

Vervolg

Heel begrijpelijk dat de makers in waren voor een vervolg. De familie van Kampen, gespeeld door Leo Alkemade, Leonie ter Braak, Sterre Koning en Sem van der Horst, komt voor een aantal uitdagingen te staan: niet alleen komt de vader van Erik (een geweldige rol van John Buijsman) ‘eventjes’ logeren, maar ook heeft een projectontwikkelaar (Margot Ros) haar zinnen gezet op de Hollandwijk, om mooie nieuwe woningen voor de rijken neer te zetten.

John Buijsman een grotere rol geven was een gouden zet. Hij speelt de vader van Erik met zoveel humor dat je niet anders kan dan glimlachen. Dat, samen met Margot Ros (zij speelt de projectontwikkelaar), die haar rol ook met verve speelt, zorgt dat De Tatta’s 2 een prima film is, zolang je van de verhaallijn niet te veel verwacht.

Gemiste kans?

Regisseur Jamel Aattache (Zwaar Verliefd) probeerde in de eerste Tatta’s zijn eigen positieve kijk op de Nederlandse multiculturele samenleving over te brengen. In de tweede film is dat helaas op de achtergrond geraakt. De focus ligt nu meer op de moeilijkheden van de familie van Kampen, die toevallig in een multiculti wijk wonen. Dat is jammer, er zijn vast nog veel meer misverstanden in onze multiculturele samenleving waarop ingespeeld had kunnen worden. Wie weet hadden we er, op zijn minst, iets van op kunnen steken?

Dus was het een goede keuze om een tweede deel te maken? Of hadden ze het beter bij de eerste kunnen houden? Zonder De Tatta’s 2 had iedereen kunnen leven, maar aan de andere kant is het een luchtig en vermakelijk tijdverdrijf in deze koude, grijze wintermaanden. Kortom, verwacht bij dit tweede deel van De Tatta’s geen diepgaande verhaallijn, maar voor een vermakelijk anderhalf uur ben je aan het goede adres.

Vanaf 14 december in de bioscoop.