Film / Films

The Goddess of 1967

recensie: The Goddess of 1967

.

De gemiddelde Nederlander is wel ergens compleet weg van. Velen onder ons dromen van snelle auto’s en lekkere wijven. Voor de een blijft het bij dromen, omdat zijn wensen bijvoorbeeld te absurd zijn, weer een ander probeert er voor te sparen in de hoop dat zijn droom ooit eens verwezenlijkt zal worden. JM, een jongeman uit Tokio, is al jaren geobsedeerd door een Citroën DS uit het jaar 1967. Op het internet vindt hij er tenslotte een. In Australië. JM besluit af te reizen om zijn droom in bezit te nemen.

Wanneer hij daar aankomt blijkt de eigenaar en zijn vrouw dood te zijn. Alleen een blind meisje, ‘genaamd’ BG, en een kind zijn nog aanwezig. Gelukkig is zijn droomauto nog wel aanwezig. BG haalt JM over en ze gaan met de Citroën op reis.

~

We krijgen hier een road movie voorgeschoteld met het prachtige Australische land als decor. Maar waar gaan ze naar op zoek? Wordt het een reis naar het verleden, of een reis voor de verwerking van het verleden. Dit alles wordt niet echt duidelijk gemaakt, en komt ook niet echt uit de verf. Veel thema’s passeren de revue: de maagdelijke liefde, de vernietigende werking van het verleden, het zoeken naar voldoening en zo kan ik nog wel even door gaan. Is dit niet wat veel voor een film van twee uren? Ja. Veel te veel als je het mij vraagt. Clara Law (Floating Life) probeert zoveel mogelijk onderwerpen te behandelen zonder een duidelijke en goed uitgewerkte overkoepelde thematiek. We worden geconfronteerd met allerlei pijnlijke jeugdherinneringen die mijns inziens geen duidelijk verband houden met het uitgangspunt van de film. De Citroën vervult niet de thematische functie die het had moeten doen. De auto had voor een verbindend patroon moeten zorgen, maar doet dit in het geheel niet. Misschien moeten we de betekenis dan zoeken in de aanwezigheid van de auto. Het is tenslotte een model uit het jaar 1967. Maar hierover wordt niet verder uitgeweid.

Dit alles is jammer, vooral omdat The Goddess of 1967 een werkelijk prachtig gemaakte film is. De beelden zijn schitterend, alles ziet er cinematografisch buitengewoon gelikt uit. Het ziet er zelfs zo mooi uit dat de meeste mensen die ik gesproken heb over deze film geen klachten hadden over de inhoud ervan. Ondanks de geleverde kritiek, moet gezegd worden dat The Goddess of 1967 geen slechte film is. Pas wanneer je de puzzelstukjes in elkaar wilt zetten kom je erachter dat het een en ander ontbreekt. Op deze manier blijft er nou eenmaal van het positieve beeld dat ik had op het laatst weinig over.

Film / Films

Gladiator

recensie: Gladiator

.

~


Alhoewel ik niet beschik over een professioneel home theater, was het toch duidelijk dat de beeldkwaliteit van deze disc uitmuntend is: de kleuren zijn zo mogelijk nog intenser dan toen ik de film in de bioscoop zag en alle details zijn zichtbaar in materialen als bont, haar en stof. Zelfs de poriën in de huid van de acteurs zijn te zien.
Het geluid zal ongetwijfeld even indrukwekkend zijn, gezien het feit dat er zowel een Dolby 5.1- als een DTS-soundtrack aanwezig is. Helaas heb ik thuis slechts mono…

Extra’s
Daarom maar snel door naar de goodies. Daar zijn er zoveel van, dat er twee DVD’s voor nodig waren om ze kwijt te kunnen.
Eerst is daar het audiocommentaar onder de film van regisseur Scott, cameraman John Mathieson en editor Pietro Scalia. De drie mannen, en met name Scott, praten uitvoerig over de thematiek van het verhaal, het productieproces en historische achtergronden. Alhoewel de technische kant wat beter belicht had kunnen worden, is dit een boeiende commentaartrack zonder dode punten.
Disc twee bevat twee documentaires: de eerste is een standaard Making Of, met genoeg blikken achter de schermen en komische quotes van met name titelheld Russel Crowe om interessant te blijven. De tweede gaat over de echte gladiatoren. Hun leven wordt in historisch perspectief gezet door een stel deskundigen en is met een speelduur van bijna een uur aan de lange kant.
Interessanter zijn de deleted scenes, met optioneel commentaar van Scott, waarin hij uitlegt waarom hij (soms met pijn in het hart) bepaalde scènes heeft moeten verwijderen uit de film. De mooiste van deze scènes heet de Treasure Chest van editor Scalia, die speciaal voor de DVD-release zeven minuten ongebruikt materiaal aan elkaar heeft gesneden op muziek van Hans Zimmer. Deze “schatkist” zit vol met hele mooie shots en is een genot om naar te kijken.
Een genot om naar te luisteren is de soundtrack van Gladiator en in Hans Zimmer: Scoring Gladiator wordt Zimmer 25 minuten lang geïnterviewd over het componeerproces. Uitgebreid vertelt de componist over zijn werkwijze, het zoeken naar thema’s en het verfijnen van de score aan de hand van de gemonteerde beelden.
Naast deze drie documentaires bevat de DVD van Gladiator nog honderden stilstaande beelden in de vorm van foto’s, storyboards, promotiemateriaal en het dagboek van de jonge acteur Spencer Treat Clark, die Lucius, het neefje van de keizer, speelt.
Trailers en televisiespots zetten de spreekwoordelijke puntjes op deze mooie special edition, waar je wel een paar uurtjes zoet mee bent.

Film / Films

Gladiator

recensie: Gladiator

Gladiator begint met een veldslag: de Romeinen tegen de Duitsers. Generaal Maximus (Russell Crowe) heeft de leiding over de Romeinse manschappen die hij deskundig naar de overwinning brengt. De keizer is dusdanig onder de indruk van zijn capaciteiten dat hij hem voorstelt niet meer de leiding over een leger te hebben, maar over heel Rome. Voordat de twijfelende Maximus antwoord kan geven, is de keizer dood – vermoord door zijn eigen zoon Commodus, die de keizersvacature al bijna aan zijn ogen voorbij zag gaan.

~

Commodus (Joaquin Phoenix) geeft opdracht Maximus ook te doden, maar deze ontsnapt en komt in een gladiatorenschool terecht, nadat hij heeft gezien hoe zijn vrouw en zoontje zijn gedood door Commodus’ mannen. Maximus ontpopt zich als een ware held die maar één ding wil: Commodus vermoorden om zijn vrouw en kind te wreken. In een serie uitermate gewelddadige en prachtig gefilmde gevechten werkt hij zich omhoog naar de natte droom van elke gladiator: het Colosseum in Rome.

Ondanks zijn lange staat van dienst is regisseur Ridley Scott slechts bekend door drie films: de sciencefictionmeesterwerken Alien en Blade Runner en de feministische roadmovie Thelma & Louise. De rest van zijn filmografie wordt doorgaans ergens tussen ‘middelmatig’ (Legend, Black Rain) en ‘slecht’ (G.I. Jane) geklassificeerd, met als voornaamste verwijt dat alles er prachtig uitziet, maar dat de inhoud ver te zoeken is.

~

Met Gladiator slaat Scott evenwel hard terug. Natuurlijk werd een groot deel van het budget opgeslokt door de production design en de visuele effecten, waardoor de film de meest authentieke visie op het oude Rome tot nu toe geeft, maar deze keer wordt de menselijke kant niet verwaarloosd: gladiator Maximus is geen hersen- en harteloze vechtmachine à la een Schwarzenegger of Stallone, maar een emotionele figuur die zwaar getroffen is door het verlies van zijn geliefden. Dit gegeven wordt alleen maar krachtiger doordat het zich afspeelt in een van de wreedste periodes van de geschiedenis van de mensheid.

Film / Films

Bring It On

recensie: Bring It On

Cameron Diaz, Lauryn Hill, Uma Thurman, Madonna, Halle Berry, Raquel Welch, Dwight D. Eisenhower, Kirsten Dunst, Shirley MacLaine, Priscilla Presley, Samuel L. Jackson en Steve Martin zijn allemaal cheerleader geweest. Zo zien we maar weer eens waar je met wat aanmoediging kan komen. Cheerleading is een echt Amerikaans fenomeen gebleven, het schaamrood stijgt me naar de kaken wanneer ik die stumperdjes zie die de Amsterdam Admirals proberen aan te moedigen. In Amerika gebeurt dit fenomeen tenminste op een dermate profesionele wijze dat er studiebeurzen te verkrijgen zijn voor de zogenaamde ‘stunters’, de jongens die de meisjes de lucht in gooien. Zo hoort het.

~

Bring it On wordt om onverklaarbare redenen in Nederland uitgebracht onder de titel Girls United. Ook is het jammer dat de film slechts in Alkmaar, Arnhem, Eindhoven, Maastricht en Venlo draait. Bring It On is namelijk een erg vermakelijke en blije komedie waarmee je dag niet meer stuk kan.

Kirsten Dunst is de populaire Torr Shipman die in de harde cheerocratie tot nieuwe aanvoerdster van het Rancho Carne Highschool cheerleaderrteam is gekozen. Haar team is niet zomaar een team, ze zijn al vijf keer nationaal kampioen geworden. Torr is een cheerleader met een doel. Wanneer een van de cheerleaders uit de handen van een stunter glipt en ten aarde stort wordt het dringend tijd voor een invalster. Zie hier Eliza Dushku als Missy. In de ogen van de andere cheerleaders een geboren überdyke. Maar Missy is goed, en kwaliteit komt altijd van pas.

Op de weg naar de nationale kampioenschappen stapelt het ene probleem zich op de ander: ruzie met een zwart cheerleaderteam over gestolen cheeracts, jaloezie, verliefdheden en nog veel meer van die highschool kwaaltjes. Alles is bij voorbaat bekend, maar dat is dankzij de feestelijke aanpak en invulling juist erg grappig en bevredigend.

83% van de cheerleaders schijnt gemiddeld een B of hoger te scoren op school. Het zijn harde tijden voor de liefhebbers van domme naïeve dansende meisjes. Gelukkig zijn er films.

Film / Films

The Gift

recensie: The Gift

Dit soort films is bekend. Een vrouw met paranormale gaven, een beetje het buitenbeentje van het dorp vanwege dat enge gedoe met die kaarten. Maar wel erg handig als je wilt weten of je een goed huwelijk krijgt of je andere problemen opgelost wilt zien. Deze vrouw, in deze film heet ze Annie Wilson (Cate Blanchett), krijgt van de cynische sherrif de opdracht haar gave aan te wenden om een vermissing op te helderen. Het vermiste slachtoffer is dood, Annie krijgt daar enge dromen van en helpt de politie. De ogenschijnlijke moordenaar wordt gepakt maar de echte killer loopt uiteraard nog rond, wat nog meer enge visioenen oplevert. In een enge scène bij een enge waterpoel met een eng onweer volgt de ontknoping. De moordenaar was degene van wie iedereen heilig geloofde dat hij het niet was.

~

Van zulke films gaan er doorgaans dertien in een dozijn en ze zijn allemaal bedoeld om de kijker de stuipen op het lijf te jagen. Met paranormale visioenen in je film heb je een uitgelezen kans gebruik te maken van schokeffecten, van verminkte lijken en vaag flitsende scènes met zaklampen en andere slagwapens. Ook The Gift maakt veelvuldig gebruik van visioenen om de kijker overeind te doen schieten. Ze werken: regisseur Raimi heeft ze goed gepland en stemmig enge muziek erbij gezet, maar het niet-paranormale gedeelte van de film is als vanillevla: wel lekker, maar elke hap hetzelfde en je hoeft niet eens te kauwen.

Cate Blanchett is niet op haar best in slobberige joggingbroeken of vormeloze rokjes. Zij speelt het medium en moet de film dragen, maar dat lukt maar half. Ze speelt de waarzegster te integer en te passief, terwijl ze het scenario makkelijk had kunnen uitbuiten en er wat meer karakter in had kunnen leggen. Keanu Reeves is een stuk beter als redneck en echtgenoot-met-losse-handjes, maar omdat hij al voor de ontknoping opgesloten wordt als dader mist de ontknoping een aantal sinistere blikken die de film best had kunnen gebruiken. Greg Kinnear, de bordkartonnen dokter uit Nurse Betty, doet in deze film alles wat hij kan: oprecht en integer kijken. De hele film door, met een vlotte scheiding in het haar en opgetrokken wenkbrauwen. In Nurse Betty was hij dan ook veel beter op zijn plaats.

The Gift moet het hebben van de schokeffecten, die visueel goed in elkaar zitten. Lijken zweven in bomen en uit de kraan druppelt bloed. De dromen van Annie zijn gestileerd met veel cross-overs en technisch ziet de film er goed uit. Jammer alleen dat zowel de cast als het scenario te wensen overlaat. Voor een avondje plat griezelen is The Gift echter uitstekend geschikt.

Film / Films

Frequency

recensie: Frequency

Tijdreizen. Dit begrip heeft de frequente bioscoopbezoeker vaker gehoord. In films als Back to the Future en Bill & Ted’s Excellent Adventure wordt hier op een leuke manier aandacht aan besteed. Ook bij TV-series als The Outer Limits en Quantum Leap is tijdreizen een groot onderwerp en wie de boeken van Michael Chrichton kent is het boek Timeline misschien wel de meest serieuze gedachte ten opzichte van tijdreizen. Met behulp van Quantumtechnologie wordt het mogelijk om terug te gaan in de tijd.

Nu dan Frequency, een film die op een zeer originele wijze omgaat met het principe tijdreizen. John Sullivan (Jim Caviezel) is een politieagent die op een dag in zijn ouderlijk huis (dat hij geërfd heeft, en nog steeds woont) de oude radiozender van zijn vader onderin een oude doos ontdekt, en mee begint te spelen voor ‘old times sake’. Al gauw maakt hij contact met een brandweerman die bezeten is van honkbal. Snel komt John erachter dat deze man een zeer bekende is. Namelijk zijn vader Frank Sullivan (Dennis Quaid), die op dezelfde plek als John, alleen 30 jaar geleden, ook met zijn radio aan het spelen is.

Heel vreemd dus, maar Frequency slaagt er goed in om het op een duidelijke manier uit te leggen wat er precies aan de hand is. Wat is namelijk het geval, doordat het noorderlicht actief is in het gebied waar het huis staat van John (en Frank vroeger) ontstaat een grote hoeveelheid statische lading waardoor de juiste frequentie bereikt kan worden om radiocontact te maken met het verleden!
John en Frank beginnen elkaar veel te veel te vertellen over hun levens. Vooral John legt ongeveer de gehele toekomst uit voor zijn vader, inclusief dat hij snel dood zal gaan in een brand. Doordat Frank dit te weten komt, weet hij zichzelf te redden uit de brand, en dit had nu juist niet mogen gebeuren. Hij had daar in die brand om moeten komen omdat alles wat hij nu doet, invloed heeft op de toekomst. Herinneringen veranderen onmiddellijk, en nu is Frank opeens twintig jaar later doodgegaan aan kanker.
Tot zover het zeer boeiende eerste half uur van Frequency. Het gegeven dat alles wat Frank doet en zegt in het verleden, invloed heeft op het heden is fascinerend om te zien en erg goed gebracht.

Maar vanaf dit punt lijkt de regisseur(Gregory Hoblit, bekend van films als Fallen en Primal Fear) de weg een beetje kwijt. Nu Frank is blijven leven, wordt zijn moeder door een seriemoordenaar vermoord (die nooit had geleefd als Frank was gestorven) en moeten John en Frank samenwerken om de killer te pakken te krijgen voordat hij Johns moeder vermoordt. Wat er gebeurt is dat een zeer goed principe omgevormd wordt tot een zeer matige politiefilm met een zoetsappig einde wat ontzettend voorspelbaar is en tevens de hele theorie ongeloofwaardig maakt.

Frequency. Erg goed bedacht, zeer sterk eerste deel, maar de film haalt de eindstreep jammer genoeg niet.

Film / Films

Flawless

recensie: Flawless

Een nukkige homohater krijgt na een beroerte zangles van een travestiet. Zo luidt de samenvatting van het verhaal van Flawless, de nieuwste film van de regisseur die eerder de Batmanserie volledig liet ontsporen. Joel Schumacher is geen man van subtiliteiten: als er iets gebeurt in zijn films, gebeurt het ook met veel poeha en dit is in Flawless niet anders.

Robert De Niro speelt de ex-agent die na een beroerte het advies krijgt om zangles te nemen zodat hij zijn spraakfuncties weer enigszins terugkrijgt. Toevallig woont hij in een gebouw dat bevolkt wordt door een stel uitzinnige zingende travestieten, aangevoerd door de fantastische Philip Seymour Hoffmann (Magnolia, Happiness). Hoffmann overacteert alsof hij nooit anders heeft gedaan en past precies in zijn rol. De Niro lijkt zijn Oscarwinnende rol in Awakenings voort te zetten en speelt zeer overtuigend de door een beroerte gevelde man.

De acteerprestaties zijn dus geweldig, iets wat van het script niet gezegd kan worden. Een als een quasi rode draad door de film heen lopend subplot over een gestolen tas met geld fungeert als belangrijkste drijfveer voor de gedragingen van de personages en is weinig origineel of geloofwaardig. Toch zitten er een paar hele leuke scènes in de film, die met een iets beter uitgedacht script voor een evenwichtiger geheel hadden gezorgd.

Film / Films

Finding Forrester

recensie: Finding Forrester

“Wat goed is, kan beter”, moet regisseur Gus van Sant gedacht hebben toen hij, na het overweldigende succes van Good Will Hunting (1997), het script van Finding Forrester las. Alle ingrediënten tot weer een feel good-movie zijn dan ook aanwezig: een briljante, donkere tiener in het New Yorkse getto The Bronx vindt zijn leraar in een bokkige kluizenaar die ooit de Pulitzer Prize won, maar nu de buitenwereld vermijdt. Finding Forrester is echter meer dan alleen een feel good-movie.

Sean Connery speelt dit keer dus de rol van de leraar, William Forrester, en Rob Brown, een nieuwkomer in de filmwereld, die van de leerling Jamal Wallace. In tegenstelling tot Good Will Hunting zijn de rollen hier echter omgedraaid: Wallace komt bij toeval in aanraking met Forrester, maar die wil niks met hem te maken hebben. “Schrijf maar een opstel van 5000 woorden over dat je op moet rotten”, schreeuwt hij Wallace na, wanneer deze de kluizenaar opzoekt.

Wallace doet dit en zo breekt langzaam het ijs tussen de twee karakters. William Forrester schreef ooit het beste boek van de eeuw, maar bleef daarna anoniem in zijn met boeken overladen appartement in The Bronx. Hij brengt zijn tijd door met lezen en kijkt door zijn raam naar de tieners uit zijn buurt die op een pleintje basketballen. Een van die tieners is Jamal Wallace die gek is op lezen en schrijven. Hij verbergt zijn uitmuntendheid op het schrijfvlak echter en kiest voor basketbal om door zijn ‘peers’ geaccepteerd te worden.

Ook hierin blinkt de jonge Wallace uit en zodoende weet hij, mede door zijn hoge cijfers voor een schoolonderzoek, een beurs te krijgen bij een vooraanstaande middelbare school. De verhaallijn klinkt nogal clichématig en in feite is zij dat ook. Aan het begin van de film is het einde eigenlijk al te voorspellen. Toch blijft de film door zijn echtheid en zijn symboliek overeind staan.

Het prachtige acteerwerk van vooral Connery draagt hier echter ook aan bij. Zijn spel is groots en zeer meeslepend. In de titelrol kan hij zijn Schotse accent bovendien lekker zijn gang laten gaan. Daarnaast is het bijna opzienbarend de opstandige rapper Busta Rhymes te zien in een schattige grote broer-rol.

Een rapper zien we ook in de beginscène van de film, waarin Van Sant The Bronx treffend neerzet. De film eindigt met een medley, wat symbolisch is voor de ontwikkeling die Forrester en Wallace hebben doorgemaakt. Het is ook de symboliek die Finding Forrester meer maakt dan een ordinaire feel good-movie.

Film / Films

Final Fantasy: The Spirits Within

recensie: Final Fantasy: The Spirits Within

.

Final Fantasy is voor sommige mensen een begrip in video-gaming. Voor mij persoonlijk in ieder geval wel, want ik speel de spellen al sinds 1994. Final Fantasy 2 op de oude Super Nintendo was een geweldig spel en zijn opvolger Final Fantasy 3 (hoe verrassend) wordt nog steeds door veel mensen als een van de beste Role Playing Games ooit beschouwd. Want daar gaat het hier om: RPG’s, spellen waar je bijna honderd uur over doet om volledig uit te spelen. En nu hebben de makers van onder andere Final Fantasy 7 (waardoor FF doorbrak bij het grote publiek) besloten om er een 106 minuten durende animatiefilm over te maken.

Geen gemakkelijke opgave, want probeer maar eens een Final Fantasy-verhaal, wat normaal enorm uitgediept kan worden in de spellen, nu zo in te korten dat het nog wel het FF-stempel verdient, maar ook nog eens spannend en toegankelijk is voor het grote popcornpubliek.

~

Het verhaal van Final Fantasy: The Spirits Within gaat over een buitenaards ras dat de wereld rap aan het overnemen is. Deze aliens zijn er in de vorm van geesten die alleen te spotten zijn met een soort van night-vision goggles en tevens zeer hardnekkig zijn om te verslaan. Het verzet heeft twee opties om de aliens terug te dringen. Optie nummer 1 is een enorm kanon dat recht in de meteoor zal schieten en hopelijk de gehele colonie spookjes zal vernietigen. General Hein is de grote voorstander hiervan, tevens gek in z’n hoofd, en zal daardoor alles doen om dit plan door te laten gaan.
Optie nummer 2 is een stuk minder rigoureus en ook zo onwaarschijnlijk als wat, maar ja we hebben het hier over Final Fantasy, dus er moet een beetje fantasie bij aan te pas komen. Aki Ross is eigenlijk optie 2, zij is geinfecteerd door de aliens, en probeert de nog resterende levensvormen van de planeet af te plukken om de aliens zo te bestrijden. Het is namelijk hun idee dat de levensvormen als tegenovergestelde van het alien-dna de aliens kunnen zuiveren. Tevens is het voor Aki Ross een strijd tegen de klok, want zij gaat zelf ook steeds meer een stukje dood door de infectie in haar lichaam. Ross krijgt elke nacht dromen over het alien ras, die haar steeds een stukje meer laten zien over hun motieven. De dromen zijn werkelijk schitterend weergegeven en zijn duidelijk de mooiste scènes in de film.

Het verhaal van Final Fantasy: The Spirits Within begint goed, maar eindigt matig. Aki Ross wordt op haar zoektocht naar de levensvormen ondersteund door het Deep Eyes-team en door haar mentor Doctor Sid (goed trouw gebleven aan de spellen). Naarmate het einde nadert zie je toch dat de regisseurs het even niet meer wisten. De gehele film wordt dit verhaal opgebouwd, en dan binnen tien minuten is eigenlijk alles voorbij. General Hein is geobsedeerd door zijn plan, en draait compleet door en met het Deep Eyes-team gaat opeens ook alles fout. Het is allemaal wat abrupt afgelopen en dat is misschien jammer van het verhaal. De film had ook makkelijk twee uur kunnen en moeten duren. Maar toch zal de standaard scifi-fan zich niet vervelen bij het verhaal en absoluut watertanden bij de prachtige, oogverblindende visuals die Final Fantasy: The Spirits Within rijk is.

Film / Films

Fast Food, Fast Women

recensie: Fast Food, Fast Women

.

Ik zal er maar geen doekjes om winden: ik kan Anna Levine Thompson niet uitstaan. Alles aan haar irriteert me. Van haar schouders, borsten, buik, heupen, benen en voeten word ik al niet blij. Maar het allerergste vind ik toch wel haar hoofd. Daar staat ze dan op het grote witte doek met die lijzige blik in haar ogen. En als ze alleen maar zou staan, en naar ons zou staren, dan zou ik er wel vrede mee hebben. Maar Anna Levine Thompson praat ook nog eens op een belachelijke zeikerige manier. Tot mijn grote schok kwam ik erachter dat ik al zestien films gezien heb waarin Anna haar opwachting maakte. Godzijdank waren de meeste rolletjes van haar niet zo groot, anders was de kans aanwezig dat ik nooit weer een film in mijn leven zou willen zien.

Anna werd cult toen ze in Sue een werkeloze kantoorsloof speelde. Ik had helemaal niet met haar te doen, vond haar wanhoop juist zeer smakelijk. Nu is er dan weer een nieuwe film met mijn grote vriendin in de hoofdrol.

Geloof het of niet maar in Fast Food, Fast Women speelt Anna een meisje dat Bella (sic!) heet. Nou weet ik ook wel dat Wopke ook niet een naam is om mee op te scheppen, maar ik vind Bella een nog dommere naam. Zelfs voor een hond of een koe.

Bella heeft op haar vijfendertigste niet alles op een rijtje: ze neukt met een getrouwde vent die nimmer zijn vrouw zal verlaten. Haar werk is ook niet om over naar huis te schrijven, ze is een serveerster.
Het leven lijkt dan ook niet veel te bieden. Maar de mensen in een grote stad als New York blijven hun weg zoeken met immer een stil verlangen naar de liefde. Amos Kollek probeert hiervan een luchtig portret geven. Met wat droge humor en geestige voorvallen volgen we levenspad van een paar inwoners. De film ergerde mij mateloos en bereikte bij mij een hoogtepunt van pissigheid. Fast Food, Fast Women lijkt mij het meest geschikt voor geflipte typmiepen die op hun dertigste nog steeds alleen zijn, maar wel dromen van toekomstige alimentatie.