Black Widow

Er was een tijd dat Natasha Romanoff (a.k.a Black Widow) een ‘normaal’ bestaan leidde. Samen met haar surrogaatfamilie (moeder Melina, vader Alexei en jongere zusje Yelena) belichaamde ze de ideale ‘white picket fence’ familie in Ohio. Daar begint Black Widow. Maar de stuurse blik in de ogen van de jonge Natasha verraadt dat ze beter weet: Ze zijn geen familie. Melina en Alexei zijn spionnen en vroeg of laat is de missie over en zijn Natasha en Yelena weer overgeleverd aan de Red Room. Een geheim trainingskamp (geleid door badguy Dreykov) waar jonge vrouwen ontdaan worden van hun voortplantingsorganen(!) en opgeleid worden tot kille moordmachines.

Na een irritante cover van de Nirvana klassieker ‘Smells Like Teen Spirit’ die een eindeloos durende titelsequentie begeleidt, gaat de film verder in 2016. Direct na Marvel film Captain America: Civil War als Natasha (allang uit de Red Room ontsnapt, en al jaren een vast onderdeel van de Avengers) voortvluchtig is en zich schuilhoudt in Noorwegen.

Kille assassins

Hoewel Natasha (Scarlett Johansson) denkt dat de Red Room niet meer bestaat, blijkt niets minder waar. De Red Room is vol in operatie, met Dreykov nog immer aan het roer. Hij gebruikt nu zelfs een bepaald soort chemicaliën die zijn ‘red army’ omtovert in hersenloze moordenaars zonder vrije wil. Natasha besluit samen met haar – ook ontsnapte – zus Yelena (Florence Pugh) een eind te maken aan Dreykov (Rey Winstone) en de Red Room. Ze sporen hun vader Alexei (David Harbour) op die hen naar moeder Melina (Rachel Weisz) leidt omdat zij meer weet. En dus is het een kwestie van tijd voor het surrogaatgezin weer samen aan de keukentafel zit.

Snauwen vs menstrueren

Scarlett Johansson kroop in 2010 voor het eerst in de huid van Natasha Romanoff, en speelde de rol vervolgens met verve in tal van Marvel films. In 2019 schokte Avengers: Endgame fans toen bleek dat Natasha de film niet overleeft. Black Widow is dus een afscheid waarin Johansson nog één keer kan shinen als de titelheldin. Johansson, die zelf mee produceerde, stond erop dat de Australische cineaste Cate Shortland (o.a. Lore, 2012) de film zou regisseren. Shortland is tevens de eerste vrouw die een opzichzelfstaande Marvel film maakt. Toch is van haar inbreng weinig speciaals te merken. Natasha Romanoff heeft een backstory vol interessante ingrediënten: Van hoe ze op jonge leeftijd van haar moeder gescheiden werd tot het feit dat ze zelf geen kinderen kan krijgen. Maar Shortland behandelt het allemaal nogal banaal en oppervlakkig. Een scène waarin Alexei de snauwerigheid van zijn dochters automatisch koppelt aan ongesteldheid, slaat de plank volledig mis. Hoewel Yelena goed haar best doet om haar vader uit te leggen dat ze niet meer ongesteld wordt omdat ze (duh!) geen baarmoeder en eierstokken meer heeft, komt het allemaal nogal komisch over. De komedie lijkt zo bedoeld, maar toch voelt het, zeker als vrouwelijke kijker, behoorlijk wrang.

Verdrietig afscheid

Jammer is het ook dat dé scène waar het allemaal om draait, waarin de familie weer samen om tafel zit, zijn doel voorbij schiet. Dit was hét moment waar dingen besproken konden worden. Want Shortland laat wel al vanaf de eerste secondes zien dat Nastasha iemand is die zich dingen aantrekt. En van zus Yelena weten we dat inmiddels ook. Maar niks daarvan. Steeds als het even de diepte in lijkt te gaan komt er weer een flauwe grap over pies bovendrijven. Vanaf deze scene verandert de film in traag drijfzand waarin de acteurs (toch zeker niet de slechtste) veel moeite moeten doen om overeind te blijven. En dat je tijdens de ‘eindbattle’ afgeleid wordt door lelijke greenscreen technieken helpt ook niet mee. Het allertreurigste is misschien wel dat voor je gevoel niet Johansson, maar Pugh de echte ster van de film is. Johansson speelt zoals altijd formidabel maar ze lijkt haast te nederig. Alsof het hele doel van deze film was om het stokje over te dragen en de fans vast lekker te maken voor nieuwe Marvel superheld Yelena Belova. Vooropgesteld: Florence Pugh is fantastisch in deze rol. Een betere opvolger kon Johansson zich niet wensen. Maar juist nu we nog één keer 134 minuten lang van Natasha Romanoff konden genieten is dit toch een verdrietig afscheid.

Black Widow draait nu in de bioscoop.