Fast Food, Fast Women

Ik zal er maar geen doekjes om winden: ik kan Anna Levine Thompson niet uitstaan. Alles aan haar irriteert me. Van haar schouders, borsten, buik, heupen, benen en voeten word ik al niet blij. Maar het allerergste vind ik toch wel haar hoofd. Daar staat ze dan op het grote witte doek met die lijzige blik in haar ogen. En als ze alleen maar zou staan, en naar ons zou staren, dan zou ik er wel vrede mee hebben. Maar Anna Levine Thompson praat ook nog eens op een belachelijke zeikerige manier. Tot mijn grote schok kwam ik erachter dat ik al zestien films gezien heb waarin Anna haar opwachting maakte. Godzijdank waren de meeste rolletjes van haar niet zo groot, anders was de kans aanwezig dat ik nooit weer een film in mijn leven zou willen zien.

Anna werd cult toen ze in Sue een werkeloze kantoorsloof speelde. Ik had helemaal niet met haar te doen, vond haar wanhoop juist zeer smakelijk. Nu is er dan weer een nieuwe film met mijn grote vriendin in de hoofdrol.

Geloof het of niet maar in Fast Food, Fast Women speelt Anna een meisje dat Bella (sic!) heet. Nou weet ik ook wel dat Wopke ook niet een naam is om mee op te scheppen, maar ik vind Bella een nog dommere naam. Zelfs voor een hond of een koe.

Bella heeft op haar vijfendertigste niet alles op een rijtje: ze neukt met een getrouwde vent die nimmer zijn vrouw zal verlaten. Haar werk is ook niet om over naar huis te schrijven, ze is een serveerster.
Het leven lijkt dan ook niet veel te bieden. Maar de mensen in een grote stad als New York blijven hun weg zoeken met immer een stil verlangen naar de liefde. Amos Kollek probeert hiervan een luchtig portret geven. Met wat droge humor en geestige voorvallen volgen we levenspad van een paar inwoners. De film ergerde mij mateloos en bereikte bij mij een hoogtepunt van pissigheid. Fast Food, Fast Women lijkt mij het meest geschikt voor geflipte typmiepen die op hun dertigste nog steeds alleen zijn, maar wel dromen van toekomstige alimentatie.