~

De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat mijn geschetste romantisering vooral geldt voor het genoemde debuut en haar opvolger At Dawn. Beide albums kennen meer rustige momenten geschikt voor bij het kampvuur. It Still Moves is veel meer een rock ’n rollplaat. De elektrische gitaar à la Neil Young wordt geregeld uit de kast gehaald. Een vergelijking met Young gaat trouwens ook op wanneer we het hebben over de stem van James. Ook kiest My Morning Jacket voor een uitbreiding van het muzikale arsenaal in de vorm van een blazerssectie. Een goede keuze, die zorgt voor ietwat meer luchtigheid. It Still Moves ligt op bepaalde momenten minder zwaar op de hand dan de twee voorgangers.

Tranen in je ogen

Wel kent It Still Moves haar godsgruwelijk mooie – tranen in je ogen – momenten. Het hyperemotionele I Wil Sing You Songs ligt in het verlengde van I Will Be There When You Die (van The Tennessee Fire). Degene die destijds bij dat nummer geen kippenvel kreeg… nou ja, u begrijpt wat ik bedoel. Om nog maar te zwijgen over het meer dan zeven minuten durende Steam Engine. Voor wie zich durft te laten meeslepen.

Ook in de ouderwetse rock ’n roll blinkt My Morning Jacket uit. Op At Dawn gaf de band al een voorproefje van haar kunnen op dat gebied en ook de bijbehorende optredens stonden als een huis. Alles wat Jim James en de zijnen doen, barst van de kracht en de energie: de belangrijkste ingrediënten van rock ’n roll. De muziek mag dan op het eerste gehoor wel wat luchtiger klinken, wanneer je de teksten er echter op naslaat komt de melancholieke aard van James weer naar voren.

Onsterfelijkheid

~

In 1999, bij het uitkomen van The Tennessee Fire, verkocht James nog bagels in zijn woonplaats. Laat dit, mede dankzij een groter platencontract, niet meer nodig zijn. My Morning Jacket is het aan de muziekminnende mensheid verplicht deze muziek live ten gehore te brengen. We worden dan ook op onze wenken bediend, want de band staat op 2 november in Vera Groningen en op 3 november in de Melkweg te Amsterdam.

Link:

http://mymorningjacket.com

~

Terugkeer

Uitgezonderd van een tien jaar durende pauze maakt David Bowie (David Robert Jones) al bijna vijfendertig jaar mooie, goede en veelal vernieuwende muziek. De single Space Oddity (1969) was zijn eerste doorbraak bij het grote publiek. In de jaren zeventig en de eerste helft van de jaren tachtig beleefde hij, ondanks of dankzij verschillende drugsverslavingen (hoe slechter het met hem ging, hoe beter de platen waren), vele muzikale hoogtepunten.

Eind jaren tachtig leek hij echter de weg kwijt te raken: hij gaf zijn geslaagde solocarrière op om toe te treden tot de weinig succesvolle rockgroep Tin Machine. Het duurde vervolgens tot 1995 voor Bowie weer serieus aan de slag ging. De man die in de jaren zeventig en tachtig had bewezen ontluikende trends als glamrock en new wave voor een groot publiek toegankelijk te kunnen maken, richtte zich vanaf dat moment weer op opkomende stromingen. Jungle en industrial waren nu de stijlen waar hij mee werkte.

Aandacht

Deze hernieuwde interesse in het nieuwe, resulteerde in de elektronische plaat Outside (1996). Dit was Bowies eerste solowerk sinds jaren. Hoewel er in de pers veel aandacht voor zijn terugkeer was, duurde het tot vorig jaar voor zowel journalist als publiek Bowie weer omarmde. Van het album Heathen – aangeprezen als classic David Bowie – werden miljoenen exemplaren verkocht. Na de verloren jaren en het elektronische experiment was Bowie weer terug op zij oude niveau. Ook werkte hij voor het eerst sinds twintig jaar weer samen met producer Tony Visconti. Samen maakten ze van Heathen een plaat die klonk als het oude werk van Bowie.

Heathen = Reality?

~

Dit betekent echter niet dat Reality ook klinkt als een iets wildere variant van Heathen. Het tegenovergestelde is eerder waar: Reality is saaier. Muzikaal is de nieuwste plaat zeker niet slechter, maar sterk vergelijkbaar is het allemaal wel. En dat is nou precies wat Bowie niet moet doen. Hij is groot geworden door te vernieuwen en in te springen op trends. Die slag lijkt hij nu te verliezen van Madonna; als zij komende jaren lef toont, wordt zij de kameleon die Bowie ooit genoemd werd.
Bij Heathen werd Bowie nog geprezen omdat hij eindelijk zichzelf toonde, maar nu hij hetzelfde trucje herhaalt, komt een nostalgisch verlangen naar de oude, vernieuwende Bowie op.

Als Bowie op deze ogenschijnlijk veilige weg door gaat, is het tijdperk van hem en al zijn alter-ego’s waarschijnlijk voorgoed voorbij. Critici zullen zijn werk dan afdoen als niet slecht, maar wel erg voorspelbaar en de muziekliefhebber koopt een derde vergelijkbare plaat niet meer, omdat hij de twee voorgaande al heeft. Áls Bowie doorgaat, moet hij zichzelf nog zeker éénmaal vernieuwen. Anders dreigt een einde van zijn carrière dat David Bowie, Ziggy Stardust, The Thin White Duke, Aladdin Sane en al de andere alter-ego’s onwaardig is.