~

Matje

Het verschil is dat Any Way the Wind Blows minder gekunsteld is. Sommige personen beleven vrijwel niets, anderen maken veel mee. De dingen die gebeuren, hadden bovendien op elke andere dag kunnen plaatsvinden. Een figurant niest in het voorbijgaan. Iemand wordt ontslagen en van een ander wordt de auto gestolen. Zelfs de man die in operagezang uitbarst in bakkerij annex ontbijtcafé Het Dagelijks Brood, zit er elke dag. Ook de Kiss-fan met het ranzige matje die in een platenzaak komt vragen om een elpee van zijn favoriete band, doet dat met regelmaat, blijkt uit de reactie van de verkoper. Het zijn de ongewone dingen die dagelijks in een stad plaatsvinden die het verhaal zo werkelijk maken.

~

Open einde

Het realisme wordt versterkt door de dialogen, die soms grappig, soms banaal, soms licht-filosofisch maar altijd ‘echt’ zijn, en de onbekende acteurs. De kijker wordt daardoor een voyeur: eindelijk kun je onbeschaamd – maar kort – in de levens gluren van mensen die je op straat nauwelijks zouden opvallen. Het kijken en bekeken worden is dan ook een van de rode draden die door de film lopen. Wie een “echt plot” verwacht, komt bedrogen uit. Het feestje, waarbij uiteindelijk de relaties tussen de acht mensen duidelijk wordt, is niet het einde van de film. Sommige verhaallijnen worden (gedeeltelijk) afgerond, andere niet.

dEUS als ringtone

Dit fragmentarische en doelloze karakter is het probleem van de film. Het is moeilijk de spanning vast te houden zonder verhaal en dat lukt Barman niet in elke scène. Juist omdat er geen echt einde is, had de film gemakkelijk een kwartier korter kunnen duren. Bovendien vond ik het jammer dat er in de laatste tien minuten opeens een paar heel onwerkelijke elementen opduiken. Wel heel leuk zijn de kleine verwijzingen naar films (de openingsscène lijkt op die van Jackie Brown of The Graduate), literatuur (iemand citeert Cees Buddingh’ alsof hij het zelf heeft verzonnen) en muziek (dEUS als ringtone).

Verliefd op Antwerpen

Voor wie niet per se een lineair verhaal wil zien in de bioscoop, valt er bij Any Way the Wind Blows veel te genieten. De montage en muziek zijn in het grootste deel van de film zo goed dat een plot overbodig wordt. Barman heeft gewoon het gevoel van een grote stad willen overbrengen, en dat is hem heel goed gelukt: tijdens het feestje ’s avonds heb je het idee na een lange dag zelf dronken tussen de groep vreemden te zitten. Je hoort flarden van gesprekken, gezichten zijn vaag, het is donker en er beweegt veel, maar met een kleine vertraging. Laat je meevoeren door Barman. Wie nog niet verliefd was op Antwerpen, wordt het na deze film.

~

Het verhaal is bekend. Twee Britse kindertjes (en hun ouders) zijn op zoek naar een nieuwe nanny, die op een dag gewoon aan komt waaien. Mary Poppins heet ze, en nadat ze via de trapleuning omhoogglijdt maken we kennis met een magische wereld vol liedjes, animatie en een snufje magie. Een bijzondere kinderjuf, die Mary Poppins. Zoals ze het zelf zegt: “Practically perfect in every way”.

Mary Poppins bestaat volgend jaar veertig jaar. In 1964 ging de film in première, in het Chinese Theater in Los Angeles. Dat weet ik niet omdat ik dat nagezocht heb, maar omdat op de dvd van Mary Poppins, de zogenaamde ‘speciale uitvoering’ een filmpje van de feestelijke première te zien is. Julie Andrews in een zilverkleurige bontmantel, Dick van Dyke en zijn voltallige familie, Walt Disney himself, voorafgegaan door een stoet van zeven dwergen en een Sneeuwwitje, allemaal betreden ze de rode loper. Het is een leuk filmpje: de commentator noemt namen waarvan je nog nooit gehoord hebt en de kleding is prachtig. Hollywood goed to a World Premiere heet het filmpje, en het is alvast één van de pluspunten.

Middelbaar

Volgende pluspunt: de film zelf. Hoewel Mary Poppins inmiddels de middelbare leeftijd heeft bereikt, is er nog niets gaan roesten. Kleuren zijn helderder dan ooit (Technicolor) en beeld en geluid zijn allemaal tiptop in orde. Maar ook de inhoud van het verhaal vertoont nog geen slijtplekjes. Omdat Mary Poppins geen seconde realistisch probeert te zijn, is er niets aan verouderd. De liedjes zijn nog net zo leuk en het verhaal is nog net zo romantisch-avontuurlijk als in je vroegste herinnering.
Het enige waaraan je je zou kunnen ergeren is de idiote grijns van Dick Van Dyke. Als straatartiest en schoorsteenveger Bert trekt hij een stel hyperactieve glimsmoelen die mij in ieder geval behoorlijk op de zenuwen gingen werken. Maar goed, het hoort er een beetje bij. In een film waarin gedanst wordt, vooral als het op tapdansen aankomt, horen nu eenmaal dergelijke glimsnuiten. Gene Kelly doet het ook, en daar zeg ik niks van.

Nogwat

~

Niet supercalifragilisticexplialidocious

Mary Poppins is een leuke dvd voor mensen die goed Engels spreken. Voor het predikaat ‘speciale uitvoering’ is het bonusmateriaal wat te mager. Het geheel is dan misschien niet supercalifragilisticexplialidocious, maar het gebodene (in het Engels) is in ieder geval, net als Mary Poppins zelf, “practically perfect in every way”.

Link:

www.animated-movies.net/MaryPoppins.html

~

De voortekenen waren erg goed. Jubelende vrouwenbladen, maar ook positieve recensies in kranten. Kameleon Ewan McGregor (van Young Adam tot Moulin Rouge) en Renée – “You had me with hello” (Jerry Maguire) – Zellweger in de hoofdrollen. Maar belangrijker nog: helemaal in de stijl van de Doris Day-films uit de jaren zestig. De tijd dat overkokende koffie nog dé manier was om seksuele opwinding in beeld te brengen. De tijd dat decors nog gewoon van bordkarton waren.

Technicolor

~

Sokophouder

Ook het camerawerk is aangepast: van de kadrering tot de splitscreen-techniek bij telefoontjes. De grijnzende “man’s man, ladies man, man about town” McGregor en de pruilende Zellweger – allebei met een dikke knipoog naar hun voorgangers Rock Hudson en Doris Day – zijn helemaal op hun plaats in deze omgeving. Hilarisch is bijvoorbeeld de discussie tussen sterreporter Catcher Block (McGregor) en zijn chef (David Hyde Pierce, Niles uit Frasier, hier met extra neuroses) over het nut van de sokophouder na de komst van de kniekous.

Vette moraal

Maar de betovering van Down with Love is te snel uitgewerkt. Het lijkt of de makers zich ook hebben laten verblinden door de felle pastelkleurtjes. Is deze film bijvoorbeeld een hommage of een remake? Voor een hommage is alles te dik besmeerd met een laag ironie. Voor een remake moeten de grappen toch net zo spicy zijn als toen, maar in een standaard studentenkroeg kun je tegenwoordig pikantere seksuele toespelingen horen. Daarbij is ook het verhaal niet goed aangepast aan deze tijdsgeest. Het boek van Novak, waarin vrouwen wordt geleerd hoe je onafhankelijk van een man kunt worden, is heel Sex and the City, maar de vette moraal van het verhaal blijft dat elke vrouw tóch een man nodig heeft om helemaal gelukkig te worden.

Simpel

Misschien kun je Down With Love pas echt op waarde schatten als je de oude Doris Day-films kun dromen en bij elke grap weet waar die vandaan komt. Ik vind alleen dat dit soort verwijzingen een extraatje moeten zijn voor de doorgewinterde filmkijker. Als het film moet dragen, werkt het niet voor het grote publiek waar Down With Love wel degelijk op mikt. Noem me simpel, maar bij een romantische komedie wil ik gewoon na een minuut of honderd met een gelukszalige glimlach de bioscoop verlaten. Dat dát niet het geval was, was de grootste teleurstelling.