Ik zal er maar geen doekjes om winden: ik kan Anna Levine Thompson niet uitstaan. Alles aan haar irriteert me. Van haar schouders, borsten, buik, heupen, benen en voeten word ik al niet blij. Maar het allerergste vind ik toch wel haar hoofd. Daar staat ze dan op het grote witte doek met die lijzige blik in haar ogen. En als ze alleen maar zou staan, en naar ons zou staren, dan zou ik er wel vrede mee hebben. Maar Anna Levine Thompson praat ook nog eens op een belachelijke zeikerige manier. Tot mijn grote schok kwam ik erachter dat ik al zestien films gezien heb waarin Anna haar opwachting maakte. Godzijdank waren de meeste rolletjes van haar niet zo groot, anders was de kans aanwezig dat ik nooit weer een film in mijn leven zou willen zien.

Anna werd cult toen ze in Sue een werkeloze kantoorsloof speelde. Ik had helemaal niet met haar te doen, vond haar wanhoop juist zeer smakelijk. Nu is er dan weer een nieuwe film met mijn grote vriendin in de hoofdrol.

Geloof het of niet maar in Fast Food, Fast Women speelt Anna een meisje dat Bella (sic!) heet. Nou weet ik ook wel dat Wopke ook niet een naam is om mee op te scheppen, maar ik vind Bella een nog dommere naam. Zelfs voor een hond of een koe.

Bella heeft op haar vijfendertigste niet alles op een rijtje: ze neukt met een getrouwde vent die nimmer zijn vrouw zal verlaten. Haar werk is ook niet om over naar huis te schrijven, ze is een serveerster.
Het leven lijkt dan ook niet veel te bieden. Maar de mensen in een grote stad als New York blijven hun weg zoeken met immer een stil verlangen naar de liefde. Amos Kollek probeert hiervan een luchtig portret geven. Met wat droge humor en geestige voorvallen volgen we levenspad van een paar inwoners. De film ergerde mij mateloos en bereikte bij mij een hoogtepunt van pissigheid. Fast Food, Fast Women lijkt mij het meest geschikt voor geflipte typmiepen die op hun dertigste nog steeds alleen zijn, maar wel dromen van toekomstige alimentatie.

Allegra Geller (Jennifer Jason Leigh) is een spelletjesontwerper, die nu met een nieuw revolutionair systeem op de markt komt. Door middel van een game pod kun je jezelf naar een andere realiteit verplaatsen. Wel virtueel, maar levensecht. Het doel van het spel moet je maar uitvinden naarmate je vordert in het spel. Een ontzettend cool idee, en iedereen die ook maar een beetje interesse heeft in de nieuwste computer games zal smullen bij het principe van eXistenZ.

Geller wordt in het verhaal van eXistenZ het doelwit van een terroristische aanslag wanneer zij het spel demonstreert voor een groep mensen. Ze weet samen met beveiligingsagent Ted Pikul (Jude Law) te ontsnappen en samen vluchten ze van deze terroristische groepering. Geller weet Pikul al snel te overtuigen dat hij ook aan eXistenZ moet geloven. En samen gaan zij het spel spelen. Vanuit hier wordt het allemaal zeer verwarrend en de verhaallijn die in het begin werdt gevolgd schijnt niet meer zo belangrijk te zijn. De film focust zich nu meer op het spel en zijn karakters, eigenlijk de essentie waarop de film is gebaseerd.

De hoofdpersonages bevinden zich nu in een spel waarvan ze het doel niet weten, en zijn compleet losgekoppeld van de realiteit. Naarmate de film vordert zijn de personages zo in de war, dat ze af en toe niet meer weten of ze zich in de realiteit bevinden of in het spel. Niks is meer zeker, en ondertussen vreest Geller nog steeds voor haar leven.
Als de film beëindigd is zit je nog tien minuten naar het scherm te staren over wat er nu precies in het laatste kwartier gebeurd is, en hoe jijzelf, de kijker, zo op het verkeerde been bent gezet de hele film door.

Dit is hoe films gemaakt moeten worden. Spannend, complex, een uitstekend script, en een geweldig einde. De film komt langzaam op gang, de eerste 30 minuten kunnen dan ook redelijk saai zijn, maar daarna komt de film goed op snelheid en zit je een uur lang zeer geboeid te kijken.

Natuurlijk is eXistenZ niet zo’n spektakelstuk als The Matrix, maar toch is de film zeer geslaagd qua verhaallijn en principe. Heel erg goed bedacht, en zeer goed uitgevoerd.

Iedere oorlog heeft zo zijn helden, althans ze zijn tot helden gebombardeerd. De meeste van deze helden zijn allang vergeten. Van sommige kunnen we nog een geweer of kledingstuk terugvinden in een museum, of er duikt er weer eentje op in de vorm van een boek of film. De held krijgt zo toch nog zijn postuum eerbetoon.
In Enemy at the Gates is de heldenrol weggelegd voor Vassali Zaitsev (Jude Law). Hij is eigenlijk een herder uit de Oeral waar zijn grootvader hem wolven leerde schieten. Wanneer tijdens een Duitse invasie Vassali een paar hoge Duitse militairen doodschiet, wordt dat opgemerkt door de politieke officier Danilov (Joseph Fiennes). Deze verplaatst Vassali naar de scherpschuttersgarde. Daarmee zijn we meteen bij het beste van de film aanbeland.

Met deze gegevens wordt de roemvolle carrière van Vassali in gang gezet. Bij elke Duitser die hij doodschiet groeit het Russische zelfvertrouwen. Ondanks dat hij voorpaginanieuws wordt, groeit zijn eigen zelfvertrouwen niet mee. Wanneer de Duitsers de aristocratische majoor König (Ed Harris) uit Berlijn laten overkomen om Vassali Zaitsev te laten vermoorden, zijn we meteen bij het beste van de film: de acteurs zijn erg goed in hun rol. Jude Law is zowaar geloofwaardig als Rus en Ed Harris is een uitstekende mof. Beiden spreken gewoon Engels, maar dat is verder niet storend.

~

Dat de persoonlijke relaties intiemer worden uitgebeeld is wat mij betreft geen bezwaar. Maar in Enemy at the Gates krijgen deze een merkwaardige, quasi-filosofische inslag. Zowel het nazisme als marxisme blijken niet naar behoren te werken; de ideologieën sneuvelen, zij het slechts op persoonlijk niveau. Deze lijn moet dan door worden getrokken naar de oorlog als geheel. Dit is een grote misser, wat de film iets hypocriets geeft.

Enemy at the Gates schijnt gebaseerd te zijn op ware gebeurtenissen, maar gezien de inhoud van de film heb ik daar zo mijn twijfels bij. Enemy at the Gates is met een budget van 70 miljoen dollar de grootste Europese filmproductie tot nu toe. De film werd volledig opgenomen in Duitsland. Ondanks dat dit een Europese productie is, lijkt de film meer op een Hollywoodproduct. Desalniettemin valt er genoeg te beleven in deze film; cinematografisch is het een lust voor het oog, de acteurs zijn goed gecast en leveren prachtige rollen af.
Enemy at the Gates mag dan niet in alle aspecten een geslaagde film zijn, maar is een bezoek wel degelijk waard.

De Lift uit 1983 is, of je het nu leuk vindt of niet, een mijlpaal in de Nederlandse filmgeschiedenis. Het was de eerste speelfilm van Dick Maas en hij was de eerste die in Nederland een “Amerikaanse” film maakte, met suspense in plaats van spruitjeslucht, een actierijk plot en gelikte cameravoering.

Bijna twintig jaar later blijkt dat er nog niets is veranderd aan Maas’ aanpak: suspense, actie en camerawerk zijn nog steeds de sterkste drie punten in Down, de Engelstalige remake van De Lift – en helaas blijft het daar ook bij.
Het verhaal van de monteur die te maken krijgt met een moorddadige lift is verplaatst naar het fictieve Millennium Building in New York (“102 floors, 72 elevators”). De film begint veelbelovend, met een fantastisch helicopter-shot dat begint boven het water van de Hudson en eindigt in close-up op twee beveiligingsagenten die de verrekijkers op de wolkenkrabber gebruiken om te kijken hoe Peer Mascini (in de eerste van tenminste drie Nederlandse cameo-rolletjes) een beurt krijgt van twee hoertjes.

~

Ik kijk altijd uit naar de nieuwe film van Dick Maas, maar tenzij hij zijn zwakke punten weet te verbeteren, zullen de resultaten altijd wel teleurstellend blijven.