Film / Films

Een meeslepend portret van menselijke desillusie

recensie: Oppenheimer- Christopher Nolan

In een tijd waar film vaak simpel vermaak is, levert Christopher Nolan een diepzinnig meesterwerk af met Oppenheimer. Dit verhaal over J. Robert Oppenheimer, ook wel de ‘vader van de atoombom’ genoemd, is meer dan alleen maar een biografische vertelling.

De indrukwekkende film neemt je mee op een aangrijpende reis door het turbulente leven van Oppenheimer. Een Amerikaanse natuurkundige, die leidinggaf aan het team dat de eerste atoombom ontwikkelde tijdens het Manhattan Project in de Tweede Wereldoorlog. Nolan schetst een wereld van wetenschap, ethiek en oorlog in slechts drie uur, zonder daarbij te vervallen in oppervlakkige interpretaties.

Vernieuwende en diepgaande blik

Gebaseerd op het boek American Prometheus dompelt de film ons onder in een tijdsperiode waarin de wereld aan de rand van een nucleaire afgrond staat. Door de ogen van Oppenheimer zien we de immense druk en de morele dilemma’s waarmee hij te maken krijgt. Zijn rol in het Manhattan Project, zijn persoonlijke beproevingen en zijn confrontaties met de politieke wereld worden meesterlijk in beeld gebracht. Nolans keuze om de daadwerkelijke bombardementen op Hiroshima en Nagasaki niet te tonen, maar in plaats daarvan de nadruk te leggen op de ethische kwesties en de nasleep van de bombardementen, biedt een nieuwe en diepgaande blik op een bekend historisch moment.

Ensemble van steracteurs

Cillian Murphy zet de rol van zijn leven neer als Oppenheimer, een man verscheurd door ambitie en geweten. Maar hij staat niet alleen. Het ensemble van steracteurs, waaronder Kenneth Branagh, Matt Damon en Robert Downey Jr., levert een onvergetelijke prestatie. Elk van hen brengt een unieke dimensie naar het scherm, waardoor de kijker zich middenin de complexiteit en het drama van die tijd bevindt. Murphy heeft het vermogen om innerlijke conflicten en emotionele nuance krachtig over te brengen. Dit helpt om de psychologische diepgang van het karakter op een overtuigende manier te verkennen.

Een ware cinematografische traktatie

Oppenheimer, Copyright 2022 Universal Studios. All Rights Reserved

Nolan, bekend om zijn visuele flair, stelt ook hier niet teleur. De afwisseling tussen kleurrijke en zwart-wit segmenten is niet slechts een stijlkeuze, maar dient als versterking van het verhaal. Elk frame voelt zorgvuldig overwogen aan, waardoor de film als geheel een cinematografische traktatie is. Wie Nolan kent, weet ook dat hij geen fan is van CGI. Hoewel hij natuurlijk geen echte nucleaire bom af laat gaan, reconstrueerde hij de eerste testexplosie in New Mexico (1945) zonder CGI.

Nolan’s team moest nieuwe technologie ontwikkelen om zowel de zwart-witscènes in IMAX te filmen als de schittering van de explosie af te stemmen op de daadwerkelijke ontploffing. Samen met zijn vaste cinematograaf Hoyte van Hoytema weet Nolan opnieuw een visuele symfonie te creëren die elke cinefiel zal waarderen.

De prijs van kennis

Wat Oppenheimer onderscheidt van andere biografische films is de manier waarop Nolan de man en zijn tijdperk verkent. De film gaat niet alleen over de atoombom of de wetenschapper achter de bom, maar over fundamentele vragen van ethiek, verantwoordelijkheid en menselijkheid in het aangezicht van immense macht. Oppenheimer’s beroemde uitspraak: ’Nu ben ik de dood geworden, de vernietiger van werelden’, weerklinkt als een echo door de hele film, waardoor kijkers worden aangespoord om te reflecteren op de dubbelzinnigheid van wetenschappelijke vooruitgang en de prijs van kennis.

Oppenheimer is een cinematografisch juweel, rijk aan inhoud en visueel verbluffend. Nolan heeft een film gecreëerd die zowel ontroert als aan het denken zet. Door de combinatie van sterk acteerwerk, een diepgaand script en schitterende beelden, levert hij een verhaal af dat zowel tijdloos als uiterst relevant is. Voor wie op zoek is naar een film die meer biedt dan alleen vertier, is Oppenheimer een absolute must-see. Het is niet alleen een ode aan een historische figuur, maar een reflectie op de menselijke natuur en de grenzen van onze ambities.