~

Misschien is Jalla! Jalla! niet zo origineel als de eerder genoemde films, maar wel erg leuk, en zeker genoeg voor een ontspannende filmavond. Alleen de grootste zuurpruimen op aarde zouden de relatieproblemen van twee bevriende collega’s niet kunnen waarderen. De volgende onderwerpen passeren o.a. de revue: impotentie, uithuwelijken, vreemdgaan, hulpstukken, voodoo, proleten, bemoeizuchtige families, seks, homofobie, SM, muziek en vervelende hondeneigenaren (die de poep van hun viervoeters niet opruimen). Oftewel: een goede film! Het is te hopen dat het bioscooppubliek deze film zal ontdekken, net zoals bij Fucking Åmål en Together gebeurde.

The Insider vertelt het verhaal van dr. Jeffrey Wigand, een werknemer bij een grote sigarettenproducent die nadat hij ontslagen wordt zijn verhaal kwijt wil aan 60 Minutes, het actualiteitenprogramma van de Amerikaanse zender CBS.
“Zijn verhaal” gaat in dit geval over de leugens die door de producenten van sigaretten worden verspreid over wat ze nu echt in die dingen stoppen. Lowell Bergman, de producent van 60 Minutes duikt op het verhaal, dat al gauw uitgroeit tot een nationale mediasensatie en een persoonlijke tragedie.

Michael Mann is ooit begonnen als regisseur bij de politieserie Miami Vice, maar heeft zich in de loop der jaren weten te ontwikkelen tot een regisseur die met veel visuele bravoure en goede acteurs zijn verhalen neerzet, en The Insider is daarop geen uitzondering.
Allereerst is daar Al Pacino, wiens acteerstijl vrijwel nooit verandert maar altijd fascinerend is om naar te kijken, als de keiharde producent Bergman, die koste wat kost de waarheid op het scherm wil brengen. Jeffrey Wigand, de insider uit de titel,

~

The Insider is een goeie film; hij duurt alleen veel te lang. Dit is niet zozeer te wijten aan de fysieke lengte van de film – ik heb niks tegen drie uur cinema – maar wordt voornamelijk veroorzaakt doordat de focus van de film na ongeveer twee uur opeens verschuift van Wigand naar Bergman. Tot dan toe hebben we vooral met Wigand meegeleefd, van de eerste aarzelingen over het wel of niet in zee gaan met 60 Minutes tot het weglopen van vrouw en kinderen, maar het laatste uur is vrijwel geheel gereserveerd voor Bergman en zijn persoonlijke motieven om het programma uitgezonden te krijgen. Die zijn misschien voor journalisten erg interessant, maar voor de gewone man, die zich twee uur lang heeft ingeleefd in de emotionele wereld van iemand die vindt dat de waarheid verteld moet worden, is het alsof hij een epiloog van een uur voorgeschoteld krijgt.

Ondanks het briljante camerawerk van Dante Spinotti en de mooie muziek van ex-Dead Can Dance-lid Lisa Gerrard weet The Insider slechts als docu en niet als drama te overtuigen, en dat is jammer.

“The weekend has landed. All that exists now is clubs, drugs, pubs and parties. I’ve got 48 hours off from the world man. I’m gonna blow steam out of my head like a screaming kettle.”

De uitgangspositie is gezet met deze quote. Het is weekend en voor vijf Engelsen betekent dat zuipen en drugs gebruiken tot je erbij neer valt. Jip, Lulu, Koop, Moff en Nina zijn vijf vrienden die doordeweeks een saaie, duffe en uitzichtloze baan hebben maar in het weekend compleet loskomen! Elk hebben ze hun eigen verhaal, hun eigen problemen en hun eigen rare trekjes. De film volgt de vijf vrienden individueel voordat het weekend aanbreekt. Jip, die niet kan wachten tot het weekend wordt en hij zijn suffe baantje in het winkelcentrum weer voor 48 uur gedag kan zeggen. Koop, de mafkees die werkt in een platenzaak, helemaal gek van muziek en elke klant smeert hij wel een plaat aan (hilarische scènes waarin elke klant spontaan mee begint te dansen met de muziek).

~

De vergelijking met andere Britse films als Trainspotting en The Acid House is onvermijdelijk. Maar niet geheel terecht. Human Traffic is compleet anders dan bovenstaande films omdat Trainspotting en The Acid House serieuzer zijn en meer de negatieve kant van drugs laten zien. Human Traffic doet het tegenovergestelde en laat zien dat drugs helemaal niet slecht hoeven te zijn. Na het uitkomen van een aantal “anti drugs films” de laatste tijd (Traffic, Requiem For A Dream) is het goed om te zien dat er ook nog films bestaan zoals Human Traffic die het onderwerp op een komische, minder melodramatische manier bespreekbaar maken.

Human Traffic is de perfecte film om te kijken voordat je uitgaat, of gewoon zomaar om in de stemming te komen, de acteerprestaties zijn van erg hoog niveau, personages worden goed uitgediept, emoties en gevoelens worden daardoor zeer realistisch weergegeven.
De verschillende geniale details (bijvoorbeeld een situatie die we vier keer overnieuw te zien krijgen), het briljante camerawerk plus een fantastische soundtrack maken deze film tot een waar meesterwerkje. THE WEEKEND HAS LANDED!!

De film opent met de laatste relatiebreuk van Rob en we zien zijn vriendin Laura (Iben Hjejle, Mifune’s Last Song) haar koffers pakken en Rob achterlatend in zijn aftandse appartement die is afgeladen met oude grammofoonplaten. En daarmee blijft Rob achter met zijn enige betrouwbare liefde; de popmuziek.

De rest van de film wordt gewijdt aan het geven van een antwoord op het hoe en waarom van deze tragedie. Daarvoor wordt de kijker getrakteerd op een fiks aantal flashbacks die opgehangen zijn aan de relatietop-5 van Rob Gordon. Halverwege de film besluit Rob dat hij van elke verloren liefde persoonlijk wil horen wat de motivatie voor de breuk was om dit repetatieve patroon te onderzoeken en wellicht te wijzigen, en dus zien we hem zijn oude liefdes opzoeken. Meest hilarische scene is het moment dat hij zijn tweede ex-vriendin vraagt waarom zij met hem heeft gebroken. Dan blijkt dat hij door de jaren heen is vergeten, dat hij degene was die het uitmaakte omdat de sex zo lang op zich liet wachten.

Rechtstreeks in de camera

De kijker raakt al snel betrokken bij de queeste van Rob naar zichzelf en er zitten scherpe dialogen in. Mooiste line: “Was het de muziek die mij rot deed voelen, of voelde ik mij al rot?”

~

Rob heeft een platenzaak met twee medewerkers die ook zijn twee enige vrienden zijn. Hij verteld over hun dat hij ze voor drie dagen had aangenomen, maar dat ze al snel elke dag verschenen omdat ze verder nergens naartoe konden. Medewerker Dick (Todd Louisa) is een beetje schlemielige man die sociaal onderontwikkeld lijkt en altijd drie keer een vraag hardop overdenkt voordat hij een antwoord geeft die ook driemaal herhaald wordt. Medewerker Barry (Jack Black) is een gezette aso die geen enkele rekenschap houdt met zijn medemens en iemand het liefst nog een paar beledigingen toevoegd. Tim Robbins speelt Ian Ray, de nieuwe geliefde van Laura en hij doet dat op zijn typische manier.

Klein menselijk drama

Robbins en Cusack hebben in verleden vaker samengewerkt (The Player, Bob Roberts) en beleven daar kennelijk veel plezier aan. Catherina Zeta-Jones speelt een koude carrièregerichte bitch en doet dat zeer overtuigend.

~

~

De kerstfilm van dit jaar is How The Grinch Stole Christmas van Ron Howard. Het is een verfilming van het beroemde (doch mij onbekende) verhaal van Dr. Seuss. Het speelt zich allemaal af in Whoville, waar de mensen rare snuitjes hebben en bovendien zo materialistisch als de pest zijn. De ware essentie voor de Who’s is dan ook om zoveel mogelijk cadeautjes tegen een zo laag mogelijke prijs te kopen. Wie dit allemaal niet zo ziet is de Grinch (Jim Carrey). Hij leeft op de afvalberg van het dorp, leeft van de niet meer gewenste spulletjes van de Who’s. De Grinch is dan ook niet bepaald een graag geziene gast in het o zo gezellige Whoville. Gelukkig is er toch nog een klein schattig meisje dat zich om de Grinch bekommert en het goede in hem ziet, en niet wil dat hij met kerst alleen is.

Gaandeweg wordt ons duidelijk gemaakt waarom de Grinch niet zo blij is met kerst… en wat mij betreft heeft de Grinch daar helemaal gelijk in!
Bijzonder geestig zijn de scènes waar de levensvisie van de Grinch naar voren komt: leuke zwartgallige humor die mijn sympathie voor de Grinch wonnen. Jim Carrey huppelt vrolijk rond alsof hij op Broadway staat en is en blijft ondanks zijn pak en make-up ontzettend zichzelf.

De decors zien er uit als speelgoedwinkels en mijn god, wat is alles volgestapeld met prullaria… vandaar dat de film dan ook 123 miljoen dollar gekost heeft.

Het verhaal zit rommelig in elkaar en gaat uiteindelijk een verkeerde kant uit. Van een heus kerstgevoel zonder cadeautjes is toch niet echt sprake; ongeïnspireerd staan de Who’s hand in hand met een zogenaamd kerstgevoel.

Ondanks de hypocrisie van de Who’s is The Grinch een onderhoudende film met voldoende ‘volwassen’ grapjes om je honderd minuten te laten glimlachen.