Rasartiest tot na zijn dood

In 1984 kreeg Charles Aznavour een 16mm camera van Edith Piaf, die hij tot 1982 ontzettend veel gebruikt heeft. Dit feit alleen al geeft een intiem kijkje in het privé leven van de beroemde zanger. Het maakt hem namelijk meteen al menselijk: ooit waren Aznavour en Piaf beginnende artiesten, die het blijkbaar goed konden vinden als lotgenoten.

Totaalplaatje

De documentaire is ontzettend persoonlijk, geen emotie wordt buiten beeld gelaten. Aznavour neemt je mee naar verre oorden, vertelt over tegenslagen en teleurstellingen en verschillende vrouwelijke partners passeren de revue. De zanger reisde letterlijk de hele wereld over en zag landen en culturen die destijds door weinig andere ogen werden gezien. Ook zijn Armeense achtergrond en de band met zijn ouders komen aan bod. Geen onderwerp blijft onaangetast.

Smaakt naar meer

83 minuten is eigenlijk veel te kort. De film kijkt heerlijk weg en is plotseling afgelopen. Niet dat zijn carrière toen voorbij was – hij stond tenslotte op 93-jarige leeftijd nog in een zo goed als uitverkocht AFAS Live drie jaar geleden. We weten natuurlijk hoe het afloopt: de rasartiest heeft tot aan zijn dood op het podium gestaan. De rest van zijn leven zou makkelijk in de documentaire verwerkt kunnen worden en dan nog was de film boeiend gebleven.

De held van de film is overigens regisseur Marc di Domenico. Hij heeft, samen met Aznavour zelf, de wirwar aan korte filmpjes op indrukwekkende wijze weten te combineren met het repertoire van Aznavour, waardoor de documentaire een heel logisch verloop heeft. Vanuit zijn graf weet Charles Aznavour nog steeds te entertainen, met zelfs een nieuwe carrière als filmmaker.

Aznavour, le regard de Charles is nu te zien in de bioscoop.