Veel zuipen en neuken, dat is de bedoeling van de duizenden hitsige mensen die jaarlijks afreizen naar Salou. Een paar weken leven in een droom, althans dat is wat discotheekeigenaar Ian (Victor Löw) zegt tegen zijn proppers. Een droom die Salou heet, ja echt waar! Rens (Daan Schuurmans) is een van die proppers. Hij mislukte op de middelbare school en is zodoende glazenwasser geworden. Misschien is Salou voor een glazenwasser wel een droom; in het buitenland gewoon in het Nederlands je bal gehakt kunnen kopen, zelfs met Nederlands geld. Wie de schoen past trekke hem aan!

Rens moet leuke meisjes en jongens ronselen voor de discotheek Costa. Iedere avond danst Rens daar met zijn mede proppers en sleept elke avond een nieuw gewillig meisje mee naar huis. Busladingen heeft Rens er al afgewerkt, het gaat goed met Rens. Hij is goed bevriend met zijn collega Frida (Katja Schuurman). Frida was ooit de boulevardslet van Salou, maar nu is ze op zoek naar een maatje… ja ook in Salou kun je volwassen worden!

Rens, Frida en de rest van de proppers zijn ook nog in een strijd verwikkeld met proppers van de concurrerende discotheek Empire. De proppers van Empire zijn gevaarlijke cocaïne snuivende klootzakken. De kleding maakt dat ook duidelijk: de Empire proppers in het zwart en onze helden gehuld in maagdelijk wit. De strijd is er ook eentje die er mag zijn, namelijk wie wint de MTV dancecontest. Wordt het Empire of toch Costa?

In dit circus moet ook nog plaats gemaakt worden voor romantiek en liefde. Gelukkig is Janet (Georgina Verbaan) tegen de wil van haar zus meegekomen naar Salou. Janet is een buitenbeentje; ze heeft geen vriendinnen, is onhandig, slijt haar dagen met het luisteren naar songfestivalliedjes en moet ook nog eens schijnbaar lelijk voorkomen. Janet mag niet mee naar disco, toch gaat ze natuurlijk stiekem achter haar zus aan en beland zodoende in Costa.

Wanneer Rens en Frida hun dansjes vertonen laat de klunzige Janet alle drankjes vallen. Janet wordt door iedereen genegeerd… arme Janet. Maar dan gebeurt het… Frida gaat bij een van haar kunstjes door haar enkel… Rens kijkt eens rond… en jawel hij trekt Janet op het podium. Rens wil het eigenlijk niet toegeven, hij is meteen verliefd. Hij wordt pas bewust van zijn gevoelens voor Janet op het moment dat hij geen plezier meer kan beleven aan een triootje met twee bloedmooie meisjes. Iedereen misgunt Janet haar plezier en probeert het voor haar te verprutsen. Frida wordt gemeen en probeert Rens voor haarzelf te winnen. Gelukkig komt alles wel goed. Rens zegt dan ook met heel veel genegenheid dat zij wél langer dan één nacht bij hem mag blijven! Janet en Rens zullen voor altijd bij elkaar blijven.
Alles wordt nog mooier, onze voormalige boulevardslet Frida blijkt lesbisch te zijn en gaat ervandoor met de zus van Janet!

Costa is een ongelooflijk slechte B-film. De hele film zit volgestouwd met uitgemolken clichés. Ik heb in deze film de slechtste oneliners ooit gehoord. Alles ziet er hopeloos amateuristisch uit. De dansscènes konden zo opgenomen zijn in een boerendiscotheek, de gevechtsscène is domweg te triest voor woorden en de grappen zijn waardeloos. Kortom: Costa is in alle opzichten een mislukte en bovenal domme film.
Ik zou dan ook alleen glazenwassers aanraden naar deze film te gaan

Wie de briljante korte films van de Britse Aardmanstudio’s kent, weet dat we met Chicken Run iets speciaals in handen hebben. Chicken Run is namelijk de eerste lange speelfilm van de makers van de oscarwinnende Wallace and Gromit-filmpjes, en dat betekent: spetterende actie, hartverwarmende personages en klei – veel klei.

Chicken Run speelt zich af op de boerderij van Mr. en Mrs. Tweedy, waar een heel regiment kippen bijna letterlijk aan de lopende band eieren legt. Een kip die onder de maat produceert, eindigt als avondeten op de bordjes van de Tweedy’s.
Als het bedrijf zich dan gaat richten op het maken van kippepasteitjes in plaats van eieren, is er maar één oplossing: ontsnappen.

Maar hoe?

Het antwoord komt – letterlijk – uit de hemel vallen in de vorm van de stunthaan Rocky (met de stem van Mel Gibson). Hij is een vliegende kanonskogel, maar de kippen denken dat hij echt kan vliegen en, erger nog, dat hij hun de vliegkunst wel bij zal kunnen brengen om zo te kunnen ontsnappen uit Tweedy’s concentratiekamp.

Chicken Run zit vol met de heerlijkste karakters: Ginger, die in alle

ontsnappingspogingen het voortouw neemt, de goedmoedige Babs, die met haar breiwerkje de ene simpele levenswijsheid na de andere uitspreekt, en Fowler, de gepensioneerde RAF-kip, die zijn kippen aanvoert als een heuse leger-officier. De film barst van de humor – de pret spat er van af, ondanks het sluimerende gevaar van Mrs. Tweedy’s pasteimachine. Aardman heeft met Chicken Run een nieuw meesterwerk afgeleverd en bewijst dat ze niet alleen korte films kunnen maken.

De DVD van de film is van even hoge kwaliteit: het haarscherpe beeld laat nergens een steek vallen en de print die is gebruikt is, is brandschoon. Met de slow motion-mogelijkheden van DVD wordt de prestatie van Aardman nog veel indrukwekkender: als je beeldje-voor-beeldje vooruit loopt door de film, zie je hoeveel details in de film zitten, en hoeveel werk het kost om een paar seconden te maken, laat staan een film van anderhalf uur.
Het geluid is even goed. Alhoewel ik geen DD5.1 of DTS-opstelling heb, klinkt de film door de koptelefoon prima. Bijzonder is dat er maar liefst zes geluidssporen op de schijf staan: Nederlands, Vlaams, en het Engelse origineel, beiden in Dolby Digital 5.1 en DTS.

Het is daarom niet verbazingwekkend dat de extra’s (en dat zijn er nogal wat, als je naar de hoes kijkt) op een tweede disc staan. Maar de producent heeft kwantiteit verkozen boven kwaliteit: de “interviews” met cast- en crewleden zijn in werkelijkheid slechts stukjes van een minuut of minder en worden in de andere extra’s vaak herhaald. Er staan twee making-ofs op de DVD, maar beiden hadden beter tot één langer filmpje gemonteerd kunnen worden vanwege de vele doublures en overbodig materiaal. Er worden maar hele beperkte kijkjes gegeven op het productieporoces van deze enorme film, en de interviewfragmenten zijn oppervlakkig.

Wel leuk is de Panic Button. Als je daar op drukt, krijg je een willekeurig stukje van een paar seconden uit de film te zien van kippen in paniek.

Om kort te gaan levert de DVD van Chicken Run superkwaliteit waar het moet: in de presentatie van de film zelf. Maar als je een goede kijk achter de schermen denkt aan te treffen, kom je bedrogen uit.

Wat Tom Cruise en Hollywood met Penelope Cruz hebben is mij dus echt een raadsel. In diverse bladen wordt ze als het nieuwe sekssymbool afgeschilderd, maar na het zien van Blow en Captain Corelli’s Mandolin kom ik tot de conclusie dat het hier weer eens om veel geblaat en weinig wol gaat. Haar acteerprestaties zijn nu niet bepaald bovensteplankwerk, en de haar toegedichte schoonheid valt ook eigenlijk wel reuze mee. [Noot: de rest van de SCREEN-redactie vindt Penelope wél erg lekker.]

Captain Corelli’s Mandolin is een romantisch niemendalletje over een Griekse vrouw en de ontsluierende liefde voor een Italiaanse soldaat (Nicolas Cage). Dit alles vindt plaats tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt wel alsof de meest stereotiepe romantiek altijd maar weer moet plaats vinden in deze afschuwelijke oorlog. Het verhaal loopt zonder de kijker ook maar één keer te verrassen naar het overduidelijke einde, dus daar zullen we u maar niet mee lastig vallen. Het enige wat ik erover kwijt wil is dat het previewpubliek af en toe in lachen

uitbarstte als er weer iets zoetsappigs of voorspelbaars gebeurde. Dit soort romantiek is vergelijkbaar met bijvoorbeeld Pearl Harbor. Je moet wel een ongelofelijke Hitkrant-lezeres zijn, of gewoon supermarktlectuurlezer om hier in te trappen. In deze productie word verder Engels met een Grieks/Italiaans accent gesproken, en dat werkt ook af en toe behoorlijk op de lachspieren. Bovendien houden sommige acteurs (Cruz en Cage voorop) dat niet altijd vol, voor je het weet spreken ze weer ‘gewoon’ Engels.

Gewoon weer een romantisch filmpje tegen de achtergrond van die ‘o zo wrede, maar ook o zo romantische’ Tweede Wereldoorlog. Vooral de stukjes waarin de wrede aspecten van een oorlog naar voren komen, zien er erg plichtmatig uit. De enige functie hiervan is om aan te geven hoe moeilijk romantiek in die tijd geweest moet zijn.
Maar is er dan werkelijk niets positiefs over deze film te melden? Zoals iemand naast me in de zaal zei: “In elk geval zien we maar weer eens dat Griekenland een prachtig land is.” En inderdaad, aan de prachtige beelden heeft het niet gelegen.

Hugh Grant zegt fuck. Hugh Grant, die stijve, onberispelijke, irritant innemende Brit zegt fuck. En vaak ook. En zo onberispelijk is hij helemaal niet, want hij is er met de verloofde van iemand anders vandoor gegaan. Wie had dat gedacht!

In romantische komedies is de man vaak de stuntelaar, maar Bridget Jones draait de rollen om. Zij is degene die geen speeches kan houden, die zichzelf voor aap zet met karaoke en die haar gasten een diner met blauwe soep voorschotelt. Ze is al in de dertig, maar nog altijd vrijgezel. En dat terwijl zowel Hugh Grant als Colin Firth in haar onmiddelijke nabijheid navigeren. Dat vrijgezellenbestaan duurt niet lang meer.

Renée Zellweger speelt Bridget Jones, ruim 60 kilo, rokend, drinkend en dringend op zoek naar een partner. Bridget stelt zich aan de kijker voor middels een prachtige scène in pyjama op de bank, waar ze hartstochtelijk All by myself van Celine Dion playbackt. De toon van de film is gezet. In vlot tempo ontmoeten we Bridgets vrienden en leren we de twee potentiële partners kennen. De ene is Daniel, een geile uitgever, de andere is Mark, een nurkse advocaat. Raad eens wie Bridget uiteindelijk vast mag houden? Een heerlijk voorspelbaar einde, een echte vrijgezelle-dertigersfilm, maar bij vlagen zichzelf parodiërend en daardoor alleen maar sterker.

Colin Firth speelt in Bridget Jones’s Diary dezelfde Mark Darcy als in Jane Austens Pride and Prejudice, waar de film losjes op is gebaseerd. Renée Zellweger glimlacht lief als altijd, maar haar dikke kont en knappe Britse accent zijn een aangename variatie op haar rollen in Nurse Betty en Jerry Maguire. Zelfs Salman Rushdie speelt een een rol, die van eloquent schrijver. En Hugh Grant? Die zegt fuck!