Het aardige van het festival in Rotterdam is dat veel aandacht wordt besteed aan de ontwikkeling van de moderne cinema. Het filmfestival speelt hierin zelf ook een belangrijke rol. Het Hubert Bals Fonds en de Tiger Award zijn hier mooie voorbeelden van.
Het Hubert Bals Fonds werd in 1988 opgericht en is genoemd naar de eerste festival directeur. Het Hubert bals fonds is bedoeld voor filmmakers uit ontwikkelingslanden die wel de ideeën hebben maar door geld gebrek vaak hun project moeten staken. De afgelopen 12 jaar zijn er op deze manier ruim 270 projecten geholpen.
Ook dit jaar zijn er weer mooie films uit het fonds tot stand gekomen. El sur de una passion is hier een mooi voorbeeld van. Het is het speelfilmdebuut van Christina Fasulino. Het is een prachtige lowbudget film geworden over een meisje Susan, dat een incestueuze relatie met haar vader heeft. Ze brengt haar tijd door in een goedkope nachtclub waar haar vader zingt en zuipt. Wanneer haar vader in de gevangenis terechtkomt “besluit” ze de prostitutie in te gaan. Ondanks dat prostitutie wel het laagte is waarin je kunt verzanden, weet Susan hier de vruchten van te plukken en zodoende een beter leven weet te creëren. Deze film is een toonbeeld voor wat je met weinig geld kunt doen. Een andere prachtige film uit het Hubert Bals Fonds is Urbania van de Braziliaanse regisseur Flávio Frederico.
Frederico had de film al twee jaar geleden geschoten maar had geen geld voor het ontwikkelen en monteren. Urbania is een kruising geworden tussen een speelfilm en een documentaire waarin geëxperimenteerd wordt met de narratieve structuur. De film is buitengewoon eenvoudig: een oude man rijdt met zijn chauffeur een etmaal door São Paulo. De herinneringen van de oude man botsen met de hedendaagse stad. Onder het mom van vroeger was alles beter worden we geconfronteerd met het harde stadsleven in Zuid Amerika: straatkinderen, diefstal, sloppenwijken, prostitutie en bewoners van vuilnisbelten. Door veel afwisseling van 35 mm en digitale video krijgen we een niet alleen een beeld van een sentimentele man op zoek naar de verloren tijd, maar ook een contrasterend beeld van São Paulo. Het Hubert Bals Fonds bewijst elk jaar weer dat met relatief weinig geld prachtige films gemaakt kunnen worden. Misschien een goede les voor jonge filmmakers: je hebt geen miljoenen nodig om een aantrekkelijke film te maken!
De Tiger Award is een prijs waar alleen filmmakers met hun eerste of tweede speelfilm voor in aanmerking komen. De filmmakers die hiervoor genomineerd worden zijn geen mainstream regisseurs. Eigen ideeën en stijl zijn hiervoor een vereiste. Van de vijftien genomineerden krijgen drie een Tiger Award. De regisseurs krijgen hiervoor elk 10.000 euro en de winnende films worden het komende jaar vertoond in de Nederlandse filmhuizen.
De diversiteit was enorm. Van Aziatische misdaadfilms tot rauwe psychologische drama’s geschoten op digitale video. Twee films die niet gewonnen hebben maar zeer zeker de moeite waard zijn Verboden te zuchten van Alex Stockman en Compassionate Sex van Laura Mañá.
~
geeft een prachtig melancholisch beeld van Brussel. In dit decor loopt Joris rond. Zijn eerste liefde is ervan door en hij heeft besloten Brussel te verlaten. Maar Brussel verlaten is toch niet zo makkelijk als het lijkt. Hij besluit nog enkele dagen te blijven en brengt zijn laatste dagen door in een muf hotel. De melancholische sfeer in combinatie met een aardig gevoel voor humor zorgt voor een prachtige ingetogen film, die misschien hier en daar iets te veel overhelt naar geschreven tekst.
Een volledig andere film is Compassionate Sex. In een door mannen overheerst dorpje in Mexico valt weinig te beleven, laat staan lachen. Het leven gaat zijn gang zonder veel of weinig dieptepunten. Maar voor wie het leven niet veel meer te bieden heeft is de goedige Dolores. Het is een schat van een vrouw die altijd voor iedereen klaar staat. Maar ondanks haar goedheid is haar geliefde Manolo toch bij haar weggegaan. Te veel goedheid stoot net zo af als boosaardigheid. Op zoek naar een manier om te zondigen bezoekt ze regelmatig de depressieve en menshatende priester. Ook deze wordt niet goed van Dolores en stuurt haar keer op keer weg. Wanneer ze op een dag hoort dat je man belazeren wel het ergste is wat een vrouw kan doen lijkt de redding nabij! Maar het tegendeel is het geval: naarmate Dolores met meer mannen slaapt, wordt het dorp gelukkiger. De mannen in het dorp worden behulpzaam en behandelen hun vrouwen niet langer als vuil. Wanneer Manolo terugkomt wordt hij als een held gezien. Een man met zo’n geweldige vrouw moet wel zeer bijzonder zijn. Maar wanneer Manolo zijn vrouw ziet als hoer en alles lijkt weer terug te gaan naar af…
Compassionate Sex is een prachtige parodie geworden op de gedragspatronen van Latijns-Amerikanen. De feministische inslag is zeer beheerst en subtiel verwerkt. De gebaren en mimiek van de acteurs is tot in de puntjes verzorgd. De surrealistische aanpak van de film maakt Compassionate Sex tot een fantastische parabel.
Een van de Tiger Awards en de MovieZone Award ging naar 25 Watts, de eerste onafhankelijke film uit Uruguay (en eveneens tot stand gekomen met de hulp van het Hubert Bals Fonds).
25 Watts is een verrassende vermakelijke en simpele film. We zien een zaterdag uit het leven van drie vrienden in Uruguay. Alles wat de drie jongens doen is wat rondlummelen, bellen en televisie kijken. Het lijkt verrassend veel op het studentenleven hier!
Met een prachtig gevoel voor humor, toevalligheden en een goed oog voor non-actie is 25 Watts een kruising geworden tussen Beavis and Butthead en Stranger than Paradise.
~
De overige twee Tiger Awards gingen naar
Bad Company van Furumaya Tomoyuki uit Japan en
In den Tag Hinein van de Duitse Maria Speth.
Enige twijfels had ik bij de samenstelling van het Critics Choice programma. De films in dit programma werden geselecteerd door vooraanstaande filmcritici uit verschillende landen. De taak van deze critici was een film uit te zoeken welke model zou kunnen staan voor verdere ontwikkeling in de filmwereld. Naar mijn mening voldeden slechts de Nederlandse critici aan deze eis. Peter van Bueren (Volkskrant) koos voor Michael Haneke’s nieuwe film
Code Inconnu en Bianca Stigter (NRC) koos voor het (vooral cinematografisch) prachtige
Beau Travail van Claire Denis.
De Canal+ Publieksprijs ging verrassend naar Promises, de Amerikaanse documentaire van Justine Shapiro. Promises volgt Joodse en Palestijnse kinderen en onderzoekt op deze manier het conflict tussen de Joden en de Palestijnen.
Het hoofdprogramma bezat een mooie verscheidenheid aan films waar iedereen wel blij van moet worden. Veel van deze films zullen in de loop van het jaar in roulatie gaan en in deze rubriek besproken worden.
Skulls biedt maar weinig
.
Stel je eens voor: je wordt uitgekozen voor een elitegezelschap. Al je wensen worden ingewilligd, van de mooiste auto, de meest mooie vrouwen tot volledige betaling van je studie. Wie o wie zou zo’n aanbod afslaan!?
Luke Mcnamera (Joshua Jackson, Dawsons Creek) krijgt dit aanbod voorgeschoteld en slaat het natuurlijk niet af. Je bent student, zit krap bij kas en als je wordt uitgekozen voor zo’n gezelschap zeg je natuurlijk geen nee. Luke wil rechten gaan studeren en “the Skulls” (de al zeer sinister klinkende naam voor dit gezelschap) betaalt alles voor hem, en geeft hem tevens alles wat zijn naïeve hartje begeert. Niks dan voordelen denkt Luke.
Hij wordt dan ook prompt vermoord en dit is het moment waarop Luke iets begint te vermoeden. Hij besluit om samen met de hulp van een waar Mission Impossible 3-team de beveiligingstape te achterhalen waarop de moord staat van zijn beste vriend. Luke wil verder niks meer te maken hebben met “the Skulls” maar zo gemakkelijk gaat dit niet. ‘You live by the rules, you die by the rules’ luidt immers het motto van het gezelschap. Uiteindelijk lukt het Luke natuurlijk allemaal wel. Niet zonder horten en stoten, toegegeven. Maar de afloop van The Skulls staat al vast.
~
Zeer matig allemaal.
The Skulls
Regie: Rob CohenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Acid Tetris
.
Deze week heb ik ook maar eens de moeite genomen om een game te reviewen die voor iedereen met een internetverbinding toegankelijk is. De game waar ik het hier over heb is echt een geweldige tetris game. Wat is tetris hoor ik iedereen nou alweer roepen, maar als jullie even goed graven in dat slome geheugen van jullie dan zullen jullie ongetwijfeld nog wel een spelletje herinneren met van die vallende blokjes. Rinkelt er al een belletje? Nee? Laatste hint, als je een hele rij vol had dan verdween hij en krijg je punten. Oh ja, nu weten we het weer. Dat spelletje waar menig een helemaal verslaafd aan gezeten heeft, wanhopig om die ene highscore van zijn vriend(in) nou eindelijk eens te breken.
Mijn beoordeling luidt dan ook :
Graphics : 7
Geluid : 8
Gameplay : 9
Houdbaarheid : 7,5
Overal : 7,8
De game hier besproken is “shareware”, dat betekend dat je hem gewoon mag downloaden, en dat kan dan ook hier.
‘Zeg dat Pinochet deugt!’
‘Nooit!’
.
Het leven in ‘Tillsammans’ wordt op stelten gezet als Görans zus Elisabeth met haar twee kinderen erbij komt. Elisabeth is door haar man geslagen. Dat pikt ze niet. En dat hoeft ze ook niet te pikken, leert ze van Anna. Anna heeft in een cursus geleerd dat ze eigenlijk lesbisch is. Haar man Lasse wordt intussen verleid door Klas, een Zweedse versie van Margreet Dolman. Signe en Sigvard vinden het niet leuk dat er een televisie komt en vertrekken naar een andere commune, ‘Moeder Aarde’. Kortom, genoeg verwikkelingen in het toch zeer heldere verhaal.
De kinderen zijn de dupe van wat de ouders ze opdragen. Ze hebben geen keus en moeten hun leven net zo inrichten als hun ouders. Stefan en Eva, Elisabeths kinderen, willen helemaal niet in die commune wonen. Buurjongen Fredrik mag niet met die gekke hippies spelen van zijn mama. Tet, zoontje van Lasse en Anna, legt uit waar zijn naam vandaan komt: “Er was iets in Vietnam en dat heette het Tet-offensief.” Stefan kijkt hem aan. “Ben jij Vietnamees dan?” Daarna gaan ze samen Pinochetje spelen. “Zeg dat Pinochet deugt!” – “Nooit!”
Die gekke hippies uit de jaren zeventig met hun bloemenmotieven op gordijnen, banken, behang en overhemden zien er niet uit. Heerlijk lachen om de seventies, maar ergens is het toch jammer dat die tijd, waarin alles makkelijker leek, voorbij is. Regisseur Lukas Moodysson (ook van Fucking Åmål) is in 1969 geboren, maar toch weet hij de flowerpower-tijd uitstekend weer te geven. In de Verenigde Staten is de film alleen te zien voor mensen boven de achttien, vanwege bloot en seks. Conservatieve Yanks weerden ook Fucking Åmål uit de bioscopen, omdat de titel te grof was. Jammer voor hun. In Together missen ze een juweeltje.
Together
Regie: Lukas MoodyssonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Black & White
.
Na 2 jaar lang nagelbijtend elke dag op de site te hebben gekeken, alle mogelijke nieuwsbrieven als eerste gelezen te hebben en tot drie keer toe bijna een zenuwinzinking gehad te hebben omdat het weer uitgesteld werd, ligt hier dan eindelijk voor mij: Black & White.
Black & White (B&W) is een godgame. Dat wil zeggen dat je, in dit geval letterlijk, een god bent die op alles een invloed heeft en wonderen kan verrichten. Globaal komt de gameplay er op neer dat je een aantal dorpen hebt waar je indruk op moet maken om zo te zorgen dat mensen in jou gaan geloven en jou als hun god gaan kiezen. Als je ze zover hebt gekregen moet je ook voor ze zorgen, dit houd in dat je moet zorgen dat ze voldoende voedsel hebben, dat er gebouwen bijgebouwd worden, etc. Een heel positief punt hierbij is dat je van mensen discipelen kunt maken door ze vlak bij een desbreffend gebouw/gebied neer te zetten. Deze discipelen zullen dan voor de rest van hun leven dat werk gaan doen, erg makkelijk want dan hoef je het zelf niet aldoor te doen.
~
Ik heb het tot nog toe ook nog niet gehad over de “creatures” in B&W, het is namelijk zo dat elke god in B&W een zogeheten “creature” krijgt. Dit is een opgevoerde versie van een gewoon bestaand beest, zoals bijvoorbeeld een koe of een tijger. Hij kan net zo groot worden als een berg en kan ook wonderen leren verrichten. Je beest zal zich (net als de hele omgeving trouwens) aanpassen naar de keuzes die jij maakt tussen goed en slecht. Als jij slecht bent dan zal je beest graag mensen eten, huizen vernielen en er heel erg vervaarlijk uitzien. Ben je echter meer van het goede gediend dan zal je beest zich lief gaan gedragen en mensen in nood redden bijvoorbeeld. De overgang tussen goed en slecht is traploos dus als je een uur aan het spelen geweest bent dan kan je beest er ineens heel anders uitzien en daar heb je zelf (omdat het zo verspreid wat over het uur) niets van gemerkt).
~
Niet alleen de graphics in dit spel verdienen lof, ook het geluid is echt subliem. Het spel maakt gebruik van alle mogelijkheden die de moderne geluidskaarten bieden. Zo heb je galm als je vlak langs de bergen vliegt en slaat de bliksem over al om je heen in. Wat al helemaal eng goed is, is het “WWWS” oftwel het World Wide Weather system. Als je online speelt dan zal de game interfacen met een server waarop het weer op allerlei plaatsen op de wereld word bijgehouden en zal de game het weer in het spel aanpassen naar het weer dat bij jou buiten heerst! Gewoon eng!
Helaas voor de eerlijke kopers heb ik een sneue mededeling: in Nederland is het spel alleen in het Nederlands te verkrijgen (de engelse versie komt wel, alleen dat duurt nog een maand of wat) en de Nederlandse versie is zo kneus vertaald dat je je er echt aan gaat ergeren. Ik bedoel : “Regen des levens”? En dan is het ook nog eens door Vlamingen ingesproken. Niets tegen Vlamingen, maar ze kunnen gewoon geen Nederlands praten.
Alles bij elkaar is Black & White wel een absolute must, het spel is echt zo ontzettend gaaf dat ik besloten heb mij af te zonderen van de buitenwereld komende dagen en mij een lekker goddelijk ga verwennen met een leuke 48-uurs marathon Black & White!
Trolösa (Faithless)
.
Deze in 2000 gemaakte Zweedse film is een raamvertelling waarin Ingmar Bergman (Erland Josephson), een schrijver-regisseur, luistert naar het relaas van een vrouw (Lena Endre), die zichzelf Marianne wil noemen. Ze vertelt over de ontrouw, die ze haar man, Markus (Thomas Hanzon), heeft aangedaan met een van hun beste vrienden, David (Krister Hendriksson). Het gaat van kwaad tot erger, tot uiteindelijk niemand meer gelukkig is. Hieromheen wordt duidelijk dat Bergman afrekent met de demonen die hij al die tijd met zich meegedragen heeft.
De vertelde monoloog van Marianne, die met passie, frustratie, woede en tragiek uitlegt
~
Het aangrijpende en melancholieke verhaal van Trolösa wordt grotendeels gedragen door het sterke acteerwerk van Endre. Samen met Josephson baant ze zich een weg door het verleden dat hen samen bindt, maar aan het treurige eind blijft de oude en door het verleden getekende man alleen achter.
Helaas moet ik toegeven dat deze art film meer bedoeld is voor de ‘arthouse’ liefhebber en iets minder voor het dagelijkse filmpubliek, maar wie geïnteresseerd is in de verfilming van ontrouw, liefde en vervlogen hoop, kan het gewoon niet laten om deze film te gaan zien. Zin in een verfilming van Bergman’s demonen? Ook dan is deze film een must.
Trolösa (Faithless)
Regie: Liv Ullman / Ingmar BergmanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
You Can Count on Me
.
You can count on me is een sprookjesachtig realistisch verhaal. Dit is een van de weinige keren dat zo’n drama geen goedkope tranen trekt, maar gewoon boeit en medemenselijkheid opwekt in plaats van medelijden. Laura Linney is de moeder die het druk heeft met kind Rudy, broer Terry, relatie en slippertje-met-de-baas, en het mooie is dat ze dat niet met afgetobd gezicht en betraande ogen hoeft te doen, maar gewoon zoals elk mens zich door dat soort moeilijkheden slaat: kaken op elkaar en relativeren. Mark Ruffalo als Terry heeft een ingebouwde pruillip maar is evenmin een sentimenteel figuur. Als hij in tranen uitbarst nadat hij heeft gehoord dat zijn vriendinnetje een zelfmoordpoging heeft ondernomen, wil je hem troosten. Niet meehuilen, maar hem vertellen dat het wel weer goed komt.
Het komt ook weer goed met de mensen in You can count on me. Ze zeggen het zelf: “We’ll be alright. Sort of.” Die relativering is er een die de meeste doorsneedrama’s moeten missen. You can count on me heeft het.
You Can Count on Me
Regie: Kenneth LonerganJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Filmfestival Rotterdam 2001
/ 0 Reactiesdoor: Wopke Vriesinga0 Sterren.
Het aardige van het festival in Rotterdam is dat veel aandacht wordt besteed aan de ontwikkeling van de moderne cinema. Het filmfestival speelt hierin zelf ook een belangrijke rol. Het Hubert Bals Fonds en de Tiger Award zijn hier mooie voorbeelden van.
Het Hubert Bals Fonds werd in 1988 opgericht en is genoemd naar de eerste festival directeur. Het Hubert bals fonds is bedoeld voor filmmakers uit ontwikkelingslanden die wel de ideeën hebben maar door geld gebrek vaak hun project moeten staken. De afgelopen 12 jaar zijn er op deze manier ruim 270 projecten geholpen.
Frederico had de film al twee jaar geleden geschoten maar had geen geld voor het ontwikkelen en monteren. Urbania is een kruising geworden tussen een speelfilm en een documentaire waarin geëxperimenteerd wordt met de narratieve structuur. De film is buitengewoon eenvoudig: een oude man rijdt met zijn chauffeur een etmaal door São Paulo. De herinneringen van de oude man botsen met de hedendaagse stad. Onder het mom van vroeger was alles beter worden we geconfronteerd met het harde stadsleven in Zuid Amerika: straatkinderen, diefstal, sloppenwijken, prostitutie en bewoners van vuilnisbelten. Door veel afwisseling van 35 mm en digitale video krijgen we een niet alleen een beeld van een sentimentele man op zoek naar de verloren tijd, maar ook een contrasterend beeld van São Paulo. Het Hubert Bals Fonds bewijst elk jaar weer dat met relatief weinig geld prachtige films gemaakt kunnen worden. Misschien een goede les voor jonge filmmakers: je hebt geen miljoenen nodig om een aantrekkelijke film te maken!
De Tiger Award is een prijs waar alleen filmmakers met hun eerste of tweede speelfilm voor in aanmerking komen. De filmmakers die hiervoor genomineerd worden zijn geen mainstream regisseurs. Eigen ideeën en stijl zijn hiervoor een vereiste. Van de vijftien genomineerden krijgen drie een Tiger Award. De regisseurs krijgen hiervoor elk 10.000 euro en de winnende films worden het komende jaar vertoond in de Nederlandse filmhuizen.
De diversiteit was enorm. Van Aziatische misdaadfilms tot rauwe psychologische drama’s geschoten op digitale video. Twee films die niet gewonnen hebben maar zeer zeker de moeite waard zijn Verboden te zuchten van Alex Stockman en Compassionate Sex van Laura Mañá.
~
Een volledig andere film is Compassionate Sex. In een door mannen overheerst dorpje in Mexico valt weinig te beleven, laat staan lachen. Het leven gaat zijn gang zonder veel of weinig dieptepunten. Maar voor wie het leven niet veel meer te bieden heeft is de goedige Dolores. Het is een schat van een vrouw die altijd voor iedereen klaar staat. Maar ondanks haar goedheid is haar geliefde Manolo toch bij haar weggegaan. Te veel goedheid stoot net zo af als boosaardigheid. Op zoek naar een manier om te zondigen bezoekt ze regelmatig de depressieve en menshatende priester. Ook deze wordt niet goed van Dolores en stuurt haar keer op keer weg. Wanneer ze op een dag hoort dat je man belazeren wel het ergste is wat een vrouw kan doen lijkt de redding nabij! Maar het tegendeel is het geval: naarmate Dolores met meer mannen slaapt, wordt het dorp gelukkiger. De mannen in het dorp worden behulpzaam en behandelen hun vrouwen niet langer als vuil. Wanneer Manolo terugkomt wordt hij als een held gezien. Een man met zo’n geweldige vrouw moet wel zeer bijzonder zijn. Maar wanneer Manolo zijn vrouw ziet als hoer en alles lijkt weer terug te gaan naar af…
Compassionate Sex is een prachtige parodie geworden op de gedragspatronen van Latijns-Amerikanen. De feministische inslag is zeer beheerst en subtiel verwerkt. De gebaren en mimiek van de acteurs is tot in de puntjes verzorgd. De surrealistische aanpak van de film maakt Compassionate Sex tot een fantastische parabel.
25 Watts is een verrassende vermakelijke en simpele film. We zien een zaterdag uit het leven van drie vrienden in Uruguay. Alles wat de drie jongens doen is wat rondlummelen, bellen en televisie kijken. Het lijkt verrassend veel op het studentenleven hier!
Met een prachtig gevoel voor humor, toevalligheden en een goed oog voor non-actie is 25 Watts een kruising geworden tussen Beavis and Butthead en Stranger than Paradise.
~
Enige twijfels had ik bij de samenstelling van het Critics Choice programma. De films in dit programma werden geselecteerd door vooraanstaande filmcritici uit verschillende landen. De taak van deze critici was een film uit te zoeken welke model zou kunnen staan voor verdere ontwikkeling in de filmwereld. Naar mijn mening voldeden slechts de Nederlandse critici aan deze eis. Peter van Bueren (Volkskrant) koos voor Michael Haneke’s nieuwe film Code Inconnu en Bianca Stigter (NRC) koos voor het (vooral cinematografisch) prachtige Beau Travail van Claire Denis.
Het hoofdprogramma bezat een mooie verscheidenheid aan films waar iedereen wel blij van moet worden. Veel van deze films zullen in de loop van het jaar in roulatie gaan en in deze rubriek besproken worden.
Misschien ook iets voor u
Meet the Parents
.
En dat is regisseur Jay Roach heel aardig gelukt in zijn komedie Meet the Parents. Een aanstaande schoonzoon die indruk wil maken op de ouders van zijn geliefde is weliswaar een makkelijk verhaaltje, maar Roach maakt er een origineel werkje van.
Ben Stiller, bekend uit There’s Something About Mary, speelt Greg, die zijn vriendin Pam ten huwelijk wil vragen. Maar hij moet eerst bij de vader op bezoek. En de vader is nou niet direct een makkelijke man. Robert de Niro is op dreef als Jack, de man-met-een-verleden. Hij is een ouderwetse zeur, een pappie die alleen het beste voor zijn Pam-cake wil. Arme Greg. Hoe harder hij het probeert, hoe meer hij blundert. Bij het voorstellen gaat het al mis. “Greg, we vroegen ons af; hoe spreek je jouw achternaam uit?”
“Nou gewoon, zoals je het schrijft.”
“Aha: Focker.”
~
Tot overmaat van ramp moet Greg Focker ook nog op bezoek bij Pam’s ex-vriendje Kevin (Owen Wilson). Kevin woont in een landhuis dat koningin Beatrix niet zou misstaan en naast de aandelenhandel is zijn grote liefde houtsnijden. Owen Wilson speelde eerder een cowboy met ruwe bolster edoch blanke pit in Shanghai Noon, maar is met zijn rare aardappelstem een stuk beter gecast als kabeltrui-geruit-bloesje succesvol blondje.
Vader Jack heeft nog meer van die onuitstaanbare vrienden. Artsen die denken dat Greg een grapje maakt als hij zegt dat hij verpleger is. Die vervolgens vriendelijk lachen als Greg zegt dat hij toch écht verpleger is. Is hij dan misschien te dom om dokter te worden?
Greg speelt met vuur, verft katten, laat mensen letterlijk in de stront zakken en komt daardoor steeds dieper in de problemen. Maar zoals alle komedies heeft ook Meet the Parents een happy end. In een hilarische scène tussen Greg en Jack komt alles toch weer goed. Greg wordt weer opgenomen in de Kring van Vertrouwen en kan zijn geliefde Pam toch nog ten huwelijk vragen.
Greg Focker en zijn Pamela kunnen zonder problemen in de echt verbonden worden. ’s Avonds in bed realiseert de moeder van Pam echter iets: “Pam’s second name!” Vader Jack zucht. “Pamela Martha Focker.”
Meet the Parents
Regie: Jay RoachJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Baldurs Gate 2
.
Baldurs Gate 2 is de nieuwste role playing game van Interplay. Het verhaal van Baldurs Gate 2 gaat verder waar Baldurs Gate ophield. Je begint gevangen in een kooi bij een tovenaar die allemaal experimenten op je uitvoert. Gelukkig is je ouwe trouwe vriendin er ook en bevrijdt zij je. Dan kan het avontuur pas echt beginnen.
Het spel heeft ten opzichte van zijn voorganger veel dingen die het spelen van het spel een stuk relaxter maken. Zo was het zo dat je bij Baldurs Gate als je in je inventory (alles wat je bij je hebt) ging kijken, het spel niet meer op pause stond. Dat had tot gebolg dat er ineens een beest op je in stond te hakken terwijl je hem niet eens zag aankomen!
De gpaphics en het geluid van Baldurs Gate 2 zijn niet vooruit gegaan op zijn voorganger. Toegegeven, de tekenaar die ze nu gebruiken voor de wapens kan mooier tekenen, maar alles is op de engine (dat wat het beeld en geluid maakt uit het spel) van Baldurs Gate 1 gemaakt. Hier dus geen verbetering, maar dat is gelukkig ook niet nodig.Overall is de erg lekker te spelen en de houdbaarheid is erg hoog omdat je volgens prognose tussen de 200 en 300 uur nodig hebt om het uit te spelen (gelukkig kun je saven!). Je kunt het spel ook met meerdere mensen over het internet of een lokaal netwerk doen, alleen is de interface dan wat irritant aan het werk. Maar er zijn toch niet zo veel mensen die dit multiplayen, dus zullen we het maar een schoonheidsfoutje noemen.
Zeker een aanrader als je van fantasy games en role playing houd.
Graphics : 7,5
Sound : 8
Gameplay : 9
Houdbaarheid : 9
Overall : 8.3
De Nacht van de Wansmaak
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 Sterren“Hoer!” klinkt het keihard door de zaal als Nada van Nie in beeld verschijnt. De kreet wordt met gelach ontvangen. Normaal doe je zoiets niet, roepen tijdens een film, maar voor één keer mag het. In de Nacht van de Wansmaak mag alles.
Jan Doense presenteert de Nacht van de Wansmaak met verve. Zijn crêpe overhemd misstaat de titel ‘wansmakelijk’ niet, net als de vele blokjes met trailers die hij de revue laat passeren. Hij vertelt waar je op moet letten en verhaalt kleurige anekdotes.
psychopatische moordenaars en andere bloedstollende figuren voorbij, maar het blijft meer lachen dan griezelen. Twee mannen in kartonnen robotpakken die elkaar te lijf gaan kun je moeilijk als een serieuze science-fictionfilm beschouwen.
Zijn blokjes hebben titels als ‘worst of the worst’, ‘sterke vrouwen’, ‘skeletons in the closet’ en ‘curiosa’. Veelvuldig komen er weerwolven, zombies,
De enige trailer die echt gruwelijk genoemd mag worden, is het voorstukje van de film Shocking Africa. Een vruchtbaarheidsonderzoek bij een vrouw bestaat eruit dat een sjamaan een slang bij haar naar binnen laat glijden. Besnijdenissen van jongens en meisjes in Afrika, die geen van allen geacteerd zijn. Flink aan de voorhuid trekken en dan -tsjak. Het mannelijke publiek knijpt de billen samen.
Rudi Carrell, die Nederlandse quizmaster in Duitsland, heeft ook nog een blauwe maandag geacteerd. In Wenn die tollen Tanten kommen speelt hij de rol van zijn leven als travestiet. De film lijkt met veel plezier gemaakt, maar er is geen touw aan vast te knopen.
Raymond van het Groenewoud, het toppunt van beleefdheid met een scheiding in zijn haar en een lieve glimlach, poogt uit te barsten in woede: “en nu is het genoeg!” roept hij, waarna hij onzeker glimlachend de camera wil wegdenken.
Hoogtepunt van de avond moet Reptilicus zijn, een deense film over een klomp vlees die bij een koperboring ontdekt wordt. In het laboratorium regenereert de homp zich tot een aandoenlijk monster, dat groene slierten giftig slijm over de roze verkleurde beelden spuit en de voorpoten net onder de nek heeft zitten. De samenvatting die de organisatoren hebben gemaakt duurt net iets te lang. Het is twee uur ’s nachts en het publiek heeft al zoveel gezien, dat Reptilicus een beetje flauw wordt. Als het monster de Grote Markt van Kopenhagen oversteekt, begint dan ook prompt een discussie: “Geen gat!” – “Wel een gat!” – “Hoer!”
Misschien ook iets voor u