You Can Count on Me

Als een film het stempel ‘Hollywooddrama’ krijgt is dat vaak een typering die niet veel goeds voorspelt. Rustieke dorpjes met witte houten huizen, een gezin waarbinnen familieleden worstelen met dood, ziekte, bloedvetes of ontvoering en vooral veel vioolmuziek. Films als Terms of Endearment en Steel Magnolias, gemaakt om van te huilen.

You can count on me is een sprookjesachtig realistisch verhaal. Dit is een van de weinige keren dat zo’n drama geen goedkope tranen trekt, maar gewoon boeit en medemenselijkheid opwekt in plaats van medelijden. Laura Linney is de moeder die het druk heeft met kind Rudy, broer Terry, relatie en slippertje-met-de-baas, en het mooie is dat ze dat niet met afgetobd gezicht en betraande ogen hoeft te doen, maar gewoon zoals elk mens zich door dat soort moeilijkheden slaat: kaken op elkaar en relativeren. Mark Ruffalo als Terry heeft een ingebouwde pruillip maar is evenmin een sentimenteel figuur. Als hij in tranen uitbarst nadat hij heeft gehoord dat zijn vriendinnetje een zelfmoordpoging heeft ondernomen, wil je hem troosten. Niet meehuilen, maar hem vertellen dat het wel weer goed komt.

In de meest letterlijke You can count on me eigenlijk ook helemaal geen Hollywoordfilm, want een onafhankelijke productie. Het geheel ziet er echter wel zo uit en de witte houten huizen met geraniums en veranda’s doen je zuchten. Er is een lichte irritatie -want waarom wonen al die drama-figuren toch altijd in zulke huizen?- maar het formidabele acteerwerk maakt veel, zo niet alles, goed. Deze film draait niet op hartverscheurende laatste woorden of gloedvolle afscheidsscènes, maar op de karakters. Linney, Ruffalo en Rory Culkin (het broertje van…) als Rudy dragen de film met gemak, en tillen You can count on me af en toe naar grote hoogten.

Het komt ook weer goed met de mensen in You can count on me. Ze zeggen het zelf: “We’ll be alright. Sort of.” Die relativering is er een die de meeste doorsneedrama’s moeten missen. You can count on me heeft het.