~

De Assepoester in dit verhaal is Julia Roberts, de boze stiefzus heet Catherine Zeta-Jones en de knappe schoonbroer is John Cusack. Hoe het allemaal fout ging en hoe het allemaal weer goed komt is van geen belang, leuker is de tijd daar tussenin. De ingewikkelde misverstanden en geslaagde one-liners getuigen van het vakmanschap van mede-scriptschrijver Crystal. Geen suffe slapstick of gewetenloos taarten gooien, voor deze grappen moet je opletten en luisteren. Dat het soms een seconde duurt voordat het kwartje valt houdt de kijker, en de film, aangenaam fris.

Natuurlijk is het allemaal heel luchthartig en blij. Als Crystal een satire op Hollywood voor ogen had, heeft hij in de ogen van sommigen gefaald. Maar niet elke film over Hollywood hoeft over te lopen van zelfkritiek, en misschien is het juist leuker om ook een keer pretentieloos te lachen om al die acteurs, regisseurs, studiobonzen en critici. Er mag ook wel eens gewoon om filmland gelachen worden zonder dat we al die zelfkritiek erbij hoeven slikken. Er zijn al veel te veel films die zichzelf te serieus nemen.

America’s Sweethearts is in niet zo gek veel woorden te vangen: een luchtige komedie met satiristische trekjes die handelt over de relatieproblemen van het ideale paar Hollywoodacteurs. Een vakkundige film, die voor sommigen niet genoeg spot met het geld en de grootheidswaan van de filmindustrie. America’s Sweethearts is gewoon een leuke film. Daar kun je moeilijk over gaan doen omdat je het te gemakkelijk, te gemiddeld en te gewoon vindt, maar diep van binnen moet je toch bekennen dat je eigenlijk heel hard hebt moeten lachen. En dus is dit een leuke film. Niet meer, niet minder.

Hoeveel reclame kan er voor een film gemaakt worden? Toen ik onlangs 2 weken in New York was voor vakantie werd Tomb Raider uitgebracht in de bioscopen. En we hebben het geweten. In werkelijk elk reclameblok zat wel een spotje voor de film. Het is ook niet verwonderlijk dat de film in het openingsweekend al 33.5 miljoen opbracht.

Mijn gedachte voor dat ik de film inging waren niet al te positief voor deze film. Ik verwachte een leeghoofdige actie film. Geen plot, geen acteerwerk, alleen maar de ronde vormen van Lara die de hoofdrol vormen.

Eenmaal in de film kwamen mijn voorspellingen voor een groot deel uit. Lara Croft (Angelina Jolie, Girl Interrupted) moet de wereld redden. Geen verrassing daar. Maar waarom? Een aantal planeten staan binnenkort zo opgelijnd dat er iets speciaals gedaan kan worden. Er zijn namelijk 2 artifacten verspreid over de wereld (Colombia en de noordpool) die, als ze gecombineerd worden, de bezitter ongelooflijke krachten geeft om tijd te buigen, en nog meer van dat soort onzin. Lara moet voorkomen dat haar vijand, de sluwe Manfred Powell (Iain Glen) deze artifacten in zijn bezit krijgt.

Het verhaal is belachelijk noch vermakelijk. De filmmakers hebben nog wel geprobeerd er wat humor in te stoppen, maar alle pogingen van Jolie om grappen te maken falen miserabel. Net als Mission: Impossible 2 neemt Tomb Raider zichzelf veel te serieus en dat is jammer. De actie scenes zijn zeer explosief en wederom erg vermakelijk, alleen dat was ook al zo in MI2 en in de nieuwste James Bond films. Kortom het is allemaal al eens gedaan, niks nieuws dus ook niets origineels.

Voor diegene die het spel vaak hebben gespeeld zal deze film toch een must zijn. Angelina Jolie is de perfecte persoon om Lara Croft te spelen. En het is dan ook een genot om naar haar voorvleugels te kijken die flink op en neer gaan.

Titus Andronicus was een van de eerste (zoniet de eerste) werken van William Shakespeare. Veel van zijn latere werken zijn volgens vele gebaseerd op de complexe en driedimensionale karakters uit Titus Andronicus, een stuk dat vol staat met haat, wraak, dood en verderf.

Julie Taymor, de regisseur van Titus, is verliefd geworden op dit stuk van Shakespeare. Zij regiseerde in 1994 het toneelstuk, en in 1999 besloot ze om het controversiele stuk naar het witte doek te transformeren.

Het verhaal van het stuk wordt op een geheel andere, bijna futuristische wijze door Taymor weergegeven. In plaats van de film in het oude Rome te laten spelen, heeft ze gekozen om de link met het heden te leggen in de film. Het resultaat is pooltafels, videoarcades en zelfs auto´s allemaal in de setting van het oude Rome. Taymor wil hiermee de gruwel en horror in die tijd in contrast zetten met al het geweld van deze tijd.

Titus (Anthony Hopkins), de aanvoerende Romeinse generaal keert terug van een lange, doch succesvolle oorlog tegen de Gothen. De overwinning is binnen, maar niet geheel zonder grief. De grote militaire leider van het land heeft nu nog enkel vier zonen over van zijn eens enorme kroost.

~

De dialogen wordt eigenlijk net als William Shakespeare’s Romeo and Juliet compleet in “Shakespeare-taal” gesproken, en dit is soms zeer storend. Elke emotie, die normaliter een uitbarsting van woede of verdriet zou veroorzaken, wordt vervangen door moeilijke, rustige en duidelijk opgeratelde teksten. Hierdoor komt nooit het gevoel door dat de personages echt zijn, en je hebt continu het gevoel dat je naar een stel acteurs aan het kijken bent die het moeilijk hebben met hun teksten. Hopkins is dan ook verloren in zijn rol, en pas aan het eind van de film, als hij in een soort van Hannibal-rol wraak mag nemen komt hij in zijn element.

Toch straalt de film straalt wel op sommige momenten. Vooral het werk van Harry Lennix als Aaron is adembenemend, en Jessica Lange is tevens uitblinker. Maar wie denkt dat Titus dezelfde pretenties heeft als Braveheart of Gladiator komt bedrogen uit.
Titus is anders dan bovenstaande films, vooral een stuk zieker, maar minder moraliserend. Verwacht daarom ook geen helden of happy ends, verwacht eerder een harde, gruwelijke realiteit die, hoe krom het ook moge klinken, prachtig wordt samengesmolten met onze tijd.

Titus is vanaf 21 juni te zien in Nederland. De officiële site is hier te vinden.