Boeken / Fictie

Geen gewone doorsneekinderen

recensie: De kinderen van Arthur

.

arthur.jpg

Met zijn tienen waren ze, een kleine overzichtelijke groep voor een klein overzichtelijk land. Tien kinderen uit verschillende bevolkingslagen, die om de zeven jaar zouden worden gefilmd en geïnterviewd, zodat de documentaire hopelijk zou kunnen achterhalen hoe bepalend de maatschappelijke achtergrond voor iemands verdere leven was. Of het uitmaakte of je met een zilveren dan wel met een plastic lepel in je mond geboren was. Of met helemaal geen lepel, dacht Arthur als hij zich Chantals krotwoning voor de geest haalde of Victors ondergrondse bestaan.

Regisseur Arthur Goemaere wil met zijn zevenjaarlijkse documentaires het Vlaamse publiek een spiegel voorhouden. Maar natuurlijk zijn de kinderen al na de eerste documentaire, als ze zeven jaar oud zijn, geen gewone Vlaamse kinderen meer. Hoezeer hij het ook probeert te voorkomen; door de kinderen te selecteren voor het project, oefent Arthur wel degelijk invloed uit op hun leven. Bijvoorbeeld op dat van Victor, een jongetje dat in een ondergronds toilet leeft en door zijn moeder wordt gedwongen om seksuele handelingen te verrichten met de bezoekers. Of op het leven van Désiré, voor wie Arthur regelt dat hij terug kan gaan naar zijn geboorteland Zaïre.

Kristien Hemmerechts heeft ervoor gekozen om vooral het karakter van één van de kinderen, Dora, verder uit te werken. Haar leven wordt op de voet gevolgd. Door haar medewerking aan Arthurs project wordt ze uiteindelijk zelf ook een succesvol televisiemaakster. Zij is ook degene die de meeste invloed zal uitoefenen op het leven van Arthur, want ze worden verliefd op elkaar en krijgen een verhouding. Hoewel er van een verhouding eigenlijk nauwelijks sprake is:

~

En het was ook niet goed voor haar imago, ze presenteerde een programma voor kinderen, het gaf geen pas om plotseling met een duistere liefde uit te pakken. Zelfs als ze de identiteit van haar mysterieuze minnaar geheimhield. Trouwens, hij had geen tijd voor een buitenechtelijke verhouding. Dat kon ze van hem niet verwachten. Dus hadden ze een verhouding zonder er een te hebben.

De conclusie van het boek is voor de hand liggend: ook als je uit een achterstandsmilieu komt, kun je heel gelukkig en succesvol worden in je latere leven. En als je met een zilveren lepel in je mond geboren wordt, is dat helemaal geen garantie dat je goed terecht zal komen. Dit is ook meteen de zwakte van het boek: het is allemaal wel erg voorspelbaar en onorigineel. En dat maakt De kinderen van Arthur tot een middelmatig boek.