Misschien kent een enkeling van jullie Vals Licht van het kleine hitje Het licht, afkomstig van het tweede album van de band: Dieseldjunks. Maar voor dat de band met dit nummer kwam was ze al veel langer actief in de muziek. In eigen beheer bracht ze al de singles Alles wat ik voel en Verjaardagsfeest (inderdaad, het nummer van Frank Boeijen) uit. Deze investeringen resulteerden in 1998 in een platencontract bij Sony. In dit jaar kwam ook het debuut van de band, Lunapark uit.

Direct komt ook de single Discjokey uit. In dit nummer wordt de macht van de platendraaiers in Nederland op de hak genomen. Inmiddels is in veel gevallen de rol van deze man overgenomen door muziekcoördinatoren, maargoed. De single wordt desondanks wel eens op de radio gedraaid, maar echt een hit wordt het nummer niet.

Toch geeft dit nummer goed aan waar de band mee bezig is. Ze maken grunge-achtige rockmuziek in het Nederlands. Stevige teksten en duidelijke muziek. Geen gezeur, maar muziek.

Het album begint met Laat me leven, dat net als het nummer Ver over zee al verscheen op Verjaardagsfeest. Stevig zet de band zijn voeten vast. Helaas blijkt de muziek daarna een beetje te eentonig te zijn, maar dit valt niet op doordat Vals Licht een zo verrassend geluid weet te produceren.

De teksten zijn zoals al eerder op werd gemerkt stevig. Vals Licht beperkt zich niet tot een “Ik hou van jou en blijf je eeuwig trouw”, of in het geval van grunge muziek een “Ik hou van jou een wil neuken”, maar wil een boodschap brengen. Ooit is hier het vieze woord maatschappelijk betrokken voor uitgevonden, en ik denk dat die onder inflatie onderheven term wel ongeveer weergeeft waar je de teksten van de band moet plaatsen.

Er kan dus geconcludeerd worden dat er van Vals Licht veel verwacht mag gaan worden. Hou je van een stevig stuk rockmuziek en teksten met een meerwaarde – Get it!

Gepassioneerde en getalenteerde rockformatie afkomstig uit de Ierse hoofdstad, in 1978 opgericht als ‘schoolbandje’ door de tieners Bono (Paul Hewson), The Edge (Dave Evans), Adam Clayton en Larry Mullen. Na het verschijnen van het ontroerende, maar krachtige en zeer zelfverzekerde debuutalbum Boy (’80) groeit U2 internationaal al snel uit tot een bühne-act van formaat, zoals het sprankelende en glorieuze optreden op Pinkpop ’81 aantoont. Opvolgers October (’81), War (’83) en Under A Blood Red Sky (’83) liggen muzikaal geheel in de lijn van Boy en zijn van vergelijkbare kwaliteit. De band levert met regelmaat degelijke kwaliteitsplaten af, terwijl de groep gestaag uitgroeit tot een spraakmakende live-act van het niveau Pink Floyd. Deze combinatie maakt U2 tot de grootste popgroep van de jaren tachtig. Een status die de meesterlijke albums The Unforgettable Fire (’84) en The Joshua Tree (’87) meer dan waar maken. Na dit voorlopige hoogtepunt slaat de band een andere richting in, op zoek naar een nieuw geluid. De platen Achtung Baby, Zooropa en Pop zijn het gevolg. Experimenteel; het moet grootser, excentrieker, hipper en dansbaarder. U2 raakt de traditionele aanhang hierdoor uit het oog, en het wordt stil rondom de groep. Er volgt na jaren slechts een verzamelaar voor de ‘op safe spelende’ muziekliefhebber. Het is dus ongeveer tien jaar behelpen geweest voor de doorgewinterde U2-fan, maar…

All That You Can’t Leave Behind trapt af middels de succes-single Beautiful Day, de eerste Nederlandse nummer 1 hitnotering voor de groep. Het is de luisteraar meteen duidelijk: U2 is weer terug op het oude nest en durft weer een rockband te zijn, een tak van sport waarin de groep onnavolgbaar is. Gevolgd door Stuck In A Moment, een rustig, zeer melodieus popliedje met een kop en een staart. Bono is in topvorm en weet in z’n eentje dit nummer een extra dimensie te geven. Zijn gevoelige, lange uithalen in het refrein voeren de luisteraar langs toppen en dalen. Elevation is een stevige rocker; een nummer dat live goed uitvoerbaar is, maar dit tegelijk combineert met de ‘dansbaarheid’ waarnaar de groep lang op zoek is geweest. De meeslepende nummers Walk On en Kite zijn echte juweeltjes. De groep grijpt terug naar het vertrouwde geluid van de jaren tachtig, en weet dit te perfectioneren. Nummers die zo van The Joshua Tree hadden kunnen komen.

Hierna volgen een aantal nummers waarin U2 wederom het experimentele pad betreedt. In A Little While is een goed voorbeeld. Het nummer wordt gedragen door een swingende beat, maar echte ‘dansbaarheid’ blijft uit. Jammer! Wild Honey is daarentegen weer overdreven ‘poppy’. De melodie is luistervriendelijk en aanstekelijk, maar de vocale talenten van de stoere zanger Bono worden niet volledig uitgebuit. Een voorzichtigheid die U2-onwaardig is. Het volgende nummer, het ingetogen Peace on Earth, is weer helemaal U2. De politieke en sociale betrokkenheid (een eigenschap die de populariteit van de groep aanzienlijk deed vergroten middels o.a. Live Aid ’85, het Artists United Against Apartheid-project uit ’86 en activiteiten voor Amnesty International en Greenpeace) van de titel doet het al vermoeden. Ook de nummers When I Look At The World en New York doen sterk denken aan de begin-periode van U2, door het licht dromerige wave-geluid. Nostalgische herhalingsoefeningen blijven echter uit. Deze meesterwerkjes zijn absoluut ‘millennium-proof’ en klinken toch zeer ‘anno 2000’.

All That You Can’t Leave Behind is een topplaat waarop U2 weer helemaal U2 klinkt. Het lange wachten van de luisteraar wordt daarmee ruimschoots beloond. Het album is van begin tot eind boeiend, indrukwekkend en meeslepend. Een ideaal cadeau voor in de schoen of onder de boom.

Leuker is het evenwel om de Godspeed-sound aan den lijve te ondervinden. Voor de lezers die geen geld, zin of bandbreedte hebben om muziek van Godspeed te kopen of te downloaden voordat ze weten waar ze aan beginnen, heb ik het volgende experiment bedacht:

Ga in gedachten op de rails van een spoorlijn staan. In de verte komt er een trein aan. Minutenlang wordt het geluid harder en harder, totdat je er niet meer tegen kunt; je trommelvliezen trillen bloedend je oren uit, je knijpt je ogen dicht in de hoop dat je daarmee het aanstormende monster kunt laten verdwijnen, nog een paar seconden en je schreeuwt het uit van angst en – vooral – pijn.

En dan is het stil.

Naast de piep in je oren hoor je de wind weer, en een vogeltje dat vrolijk fluit. Maar het is maar voor even: daar is het geluid van de trein weer, nog harder en nog verschikkelijker dan daarvoor, het lijken er wel twee! Voordat je het beseft is hij al bij je, raast over je heen met een bloedgang van tweehonderd kilometer per uur en sleept je minutenlang mee totdat je gebroken en bebloed met je voet achter een biels blijft haken.

Halfdood krabbel je overeind, blij dat je maar half dood bent. En dan komt langzaam het verschikkelijke besef bij je op dat je het lekker vond.

Skinny Fists is subtieler en minder intens dan zijn beide voorgangers, maar dat betekent niet dat het een slecht album is – integendeel. De vier tracks op de CD hebben een gemiddelde speelduur van ruim twintig minuten (vier volle LP-kanten) en bestaan zoals gewoonlijk uit lange melodische, instrumentale nummers die vanuit een langzaam begin met violen en celli naar een overdonderende climax toewerken, waarbij tenminste twee drummers, drie gitaristen, een bassist en een glockenspiel-ist worden ingezet. Daartussenin hoor je stukken interview met religieuze fanatici, opnames uit supermarkten, Franse kinderliedjes en oude herinneringen aan het Amerikaanse pretpark Coney Island.

Fans die bekend zijn met het live-werk van Godspeed zullen verschillende tracks herkennen en blij zijn dat World Police, het beste nummer van de band (en daarmee één van de beste nummers allertijden), eindelijk in een studioversie wordt uitgebracht, hier als onderdeel van de track Static.

Skinny Fists bevat een paar van de mooiste melodiëen van de band ooit en de algemene toon is iets vriendelijker en iets minder confronterend dan de vorige werken. Voor de mensen uit de eerste alinea is Skinny Fists dan ook een uitstekend album om in de wereld die “Godspeed” heet te stappen.