~

De band had al een tijd niet op het podium gestaan toen ze weer met een wereldtoer begonnen. Deze bleek zo goed te lopen dat er van deze series optredens een dubbel CD is gemaakt.

Nieuwe nummers worden afgewisseld met klassiekers als Breakfast in America, The logical song en School. Het is frapant om te horen dat de band ondanks het feit dat ze lang niet op het podium heeft gestaan niet statisch is geworden. Nog steeds klinken de live opnamen goed, degelijk en spontaan. Dit is opvallend omdat de band met een grote bezetting van acht man op het podium van de Royal Albert hal in Londen staat. Maar deze bezetting lijkt de band goed te bevallen.

Concluderend kunnen we dus zeggen dat deze live plaat een welkome aanvulling is de op stapel al aanwezige platen van Supertramp. Ondanks het feit dat de band al enkele jaren bestaat zijn de nummers op het album levendig gebracht, zonder daarbij de passie voor de muziek te verliezen.

~

Deze CD is duidelijk van de de soort die je eerst een fors aantal keer moet horen voordat je de muziek weet te waarderen. Vooral het openingsnummer “Trick” is niet erg toegankelijk. Het grote voordeel van dit soort albums is dat de muziek later dan nog allerlei verborgen schoonheden blijkt te hebben. Elke keer als je de plaat afdraait komt er weer een loopje te voorschijn wat je nog niet ontdekt had.

Vooral de nummers “Easy” en “Unreal” zijn uitblinkers op het album. De melodie van de nummers blijft aanstekelijk hangen. Velvet Belly maakt zich bij dit soort nummer los van de soms wat eentonige beat, en laat de melodie een belangrijke rol op zich nemen. Deze nummers komen daardoor in een perfecte balans met de begeleiding. Ook het laatste nummer op de CD “The man with the child in his eyes” is een goed nummer, hoewel het natuurlijk totaal niets is vergeleken bij het origineel van Kate Bush. De kwetsbaarheid die Bush´ versie kenmerkte is eenvoudig verdwenen door de iets te stevig aangezette begeleiding van Velvet Belly.

Concluderend kunnen we stellen dat “Lucia” zeker de moeite van het horen waard is. Af en toe dreigt de band eentonig te worden, maar aan de andere kant straalt de CD hierdoor ook een soort volwassen zelfvertrouwen uit. Dit maakt dat de CD niet altijd even toegangkelijk zal zijn, maar na een tijdje toch een lekkere luisterplaat blijkt te zijn.

~

In 1994 brachten ze hun debuut CD (Araban) uit, welke onder Amerikaanse studenten een cultstatus verwierf. In 1995 verscheen hun tweede, en bij mijn weten laatste, album: Hasheeda. Deze deed het erg goed bij de Nederlandse rock critici. De band heeft enige tijd de “Moordlijst” mogen aanvoeren en Hasheeda heeft een langdurige notering in de album top honderd gehad.

Hasheeda is een CD die een strakke sound afwisselt met een zo hier en daar wat zweverig, Indiaans aandoend geluid. Het grootste gedeelte van de CD is instrumentaal, slechts op nummer 12, Toenggoe Mati, is een soort van gezang waar te nemen. Dit is echter niet in Nederlands, Engels of andere moderne taal, met als gevolg dat ik geen idee heb of het om een aantal losse klanken gaat, of dat er daadwerkelijk in een taal een boodschap aan de luisteraar wordt meegegeven. Feit is echter dat het lekker klinkt, ook al heb je geen idee waar het over gaat.

De band besloot er in 1998 een einde aan te maken, omdat componist/gitarist Phantom Frankie Gerritsen last had van een langdurige handblessure. Het bleek dat hij met RSI te kampen had, door het voortdurend herhalen van dezelfde beweging. Dit is vooral jammer vanwege het feit dat de Treble Spankers internationaal zeer groot hadden kunnen worden en omdat ze een band vormden die je eigenlijk live moet zien, gezien de enorme hoeveelheid energie die ze produceert. Dat doet echter niets af aan Hasheeda, deze CD staat als een huis.