Bluesupdate 11: Danny Bryant, Braindogs & Geraint Watkins - Is de elfde editie bluesupdate gek?

Het wordt bijna een traditie dat in de bluesupdate drie albums met een totaal verschillende signatuur aan de orde komen. Blues is nu eenmaal een heel oud genre dat vele vertakkingen kent en vele interpretaties.

Danny Bryant

Het nieuwe album van Danny Bryant komt voor mijn gevoel al heel snel na zijn vorige album. Toch dateert zijn vorige album Revelation alweer van april 2018. Het is dus bijna anderhalf jaar na het eerste album waar zijn vader niet meer in de band kon meespelen. Op Means of Escape lijkt Bryant haast heftiger in de blues-zak te blazen dan voorheen. Als je op deze manier je energie wilt kwijtraken dan mag dat, want daar vaart de blues-liefhebber wel bij. Nu was Bryant nooit een brave borst en wist hij de gemoederen altijd al stevig aan te jagen met zijn heftige gitaarspel en drijvende zang.

Voor menig liefhebber zal dit een album zijn om even lekker op los te gaan of stoom af te blazen na een drukke (werk)dag. Of het laadt je helemaal op voor een dag waar je moet gaan presteren. Als we kijken naar de voorwaarden die gezorgd hebben voor dit topalbum, dan zien we dat de mastering heeft plaatsgevonden in de Abbey Road Studio’s in London terwijl Bryant zelf tekende voor de productie. Alles is live opgenomen in de studio met de hele band bij elkaar. Dat heeft zeker bijgedragen aan de coherentie van het geluid, waar het spelplezier en vakmanschap gewoon vanaf spettert.

Braindogs

De adoratie van Ian Siegal voor de muziek van Tom Waits heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken. Als je Siegal hoort zingen in zijn eigen repertoire – solo of met band – dan kun je de referenties haast niet ontlopen. Met Braindogs, dat een verbastering is van een van de albumtitels van de meester zelf, gaat een lange wens van Ian Siegal in vervulling door met een groep andere rasmuzikanten in de huid van Tom Waits te kruipen. Real Live Brains – Celebration of Tom Waits is een samenwerking met Ripoff Raskolnikov, Mischa den Haring, Frenk, Livius Varga, Szabolocs Nacy en Laca Verga. Het album werd op 7 maart van dit jaar live opgenomen in The A38 te Budapest. In deze formatie treden ze vaker op rond de verjaardag van Waits, en nu zal het album zelfs een dag voor de zeventigste verjaardag van de meester in Nederland worden uitgevoerd.

Fans van Ian Siegal hoef ik niet uit te leggen dat hij net zo kan grommen als Waits. Waar hij de mosterd haalt spreidt hij hier in een prachtig eerbetoon open en bloot neer. Natuurlijk ontbreekt ‘Raindogs’ niet op dit album, gezien de naam van de gelegenheidsformatie. Verder maakt de band zich niet schuldig aan het voor het voetlicht brengen van enkel de grote successen. Wel speelt de band met veel energie en brengt de meester tot leven met een fraai verjaardagscadeau. Op het label van de cd prijkt de beeltenis van Tom Waits zoals we hem kennen. In veertien songs valt veel te genieten voor iedere bluesliefhebber die ook Waits een warm hart toedraagt.

Geraint Watkins

Er zijn van die albums, die als je ze draait, niet meteen op zijn plaats vallen. Zo’n album is Rush of Blood van de voor ons onbekende Geraint Watkins. Onbevangen luisterend gaat het album pas leven na meerdere draaibeurten. Wanneer de muziek van Watkins dan op zijn plaats valt, groeit het alsmaar verder. De stijl van Watkins is moeilijk te omschrijven. Collegamuzikant Nick Lowe noemt hem “the missing link between Paolo Conte and Howling Wolf”. Een treffende manier om het mysterie samen te vatten. De man speelde in de bands van Nick Lowe, Dave Edmunds en Van Morrison en trad o.a. op met Paul McCartney, Eric Clapton, Mark Knopfler en Rory Gallagher. Waar hij de inspiratie vandaan haalde is helder.

De tien composities op het album zijn allen van de hand van Watkins zelf, soms in samenwerking met anderen. Zonder uitzondering zijn het liedjes die als groeibriljantjes mogen worden aangeduid. Soms neigt Watkins naar de blues en dat is zelfs een niet eens zo heftig gevoel in ‘I Got The Blues’, maar vaker hangt hij richting de rootsmuziek. Zijn stem kleurt bij vlagen ook richting Johnny Cash, zoals in ‘Hold Back’. Daar waar Watkins de blues raakt is het in een akoestische versie van deze oerstijl. ‘On The Nside’ doet aan van alles uit het verleden denken en heeft in zijn essentie een blues ballad in zich. Watkins pin je absoluut niet vast als hij met ‘On My Mind’ weer doet denken aan legende Robert Johnson. Wat is dit toch een geweldig album dat steeds van kleur verschiet.