Tag Archief van: Danny Bryant

Muziek / Album

Is de elfde editie bluesupdate gek?

recensie: Bluesupdate 11: Danny Bryant, Braindogs & Geraint Watkins

In deze elfde editie van de bluesupdate in november aandacht voor wat heftige bluesmuziek, een eerbetoon en een bijzonder album dat maar deels onder de blues gerekend mag worden. Een beetje gek dus? Misschien wel maar ook verschrikkelijk lekkere muziek!

Het wordt bijna een traditie dat in de bluesupdate drie albums met een totaal verschillende signatuur aan de orde komen. Blues is nu eenmaal een heel oud genre dat vele vertakkingen kent en vele interpretaties.

Danny Bryant

Het nieuwe album van Danny Bryant komt voor mijn gevoel al heel snel na zijn vorige album. Toch dateert zijn vorige album Revelation alweer van april 2018. Het is dus bijna anderhalf jaar na het eerste album waar zijn vader niet meer in de band kon meespelen. Op Means of Escape lijkt Bryant haast heftiger in de blues-zak te blazen dan voorheen. Als je op deze manier je energie wilt kwijtraken dan mag dat, want daar vaart de blues-liefhebber wel bij. Nu was Bryant nooit een brave borst en wist hij de gemoederen altijd al stevig aan te jagen met zijn heftige gitaarspel en drijvende zang.

Voor menig liefhebber zal dit een album zijn om even lekker op los te gaan of stoom af te blazen na een drukke (werk)dag. Of het laadt je helemaal op voor een dag waar je moet gaan presteren. Als we kijken naar de voorwaarden die gezorgd hebben voor dit topalbum, dan zien we dat de mastering heeft plaatsgevonden in de Abbey Road Studio’s in London terwijl Bryant zelf tekende voor de productie. Alles is live opgenomen in de studio met de hele band bij elkaar. Dat heeft zeker bijgedragen aan de coherentie van het geluid, waar het spelplezier en vakmanschap gewoon vanaf spettert.

Braindogs

De adoratie van Ian Siegal voor de muziek van Tom Waits heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken. Als je Siegal hoort zingen in zijn eigen repertoire – solo of met band – dan kun je de referenties haast niet ontlopen. Met Braindogs, dat een verbastering is van een van de albumtitels van de meester zelf, gaat een lange wens van Ian Siegal in vervulling door met een groep andere rasmuzikanten in de huid van Tom Waits te kruipen. Real Live Brains – Celebration of Tom Waits is een samenwerking met Ripoff Raskolnikov, Mischa den Haring, Frenk, Livius Varga, Szabolocs Nacy en Laca Verga. Het album werd op 7 maart van dit jaar live opgenomen in The A38 te Budapest. In deze formatie treden ze vaker op rond de verjaardag van Waits, en nu zal het album zelfs een dag voor de zeventigste verjaardag van de meester in Nederland worden uitgevoerd.

Fans van Ian Siegal hoef ik niet uit te leggen dat hij net zo kan grommen als Waits. Waar hij de mosterd haalt spreidt hij hier in een prachtig eerbetoon open en bloot neer. Natuurlijk ontbreekt ‘Raindogs’ niet op dit album, gezien de naam van de gelegenheidsformatie. Verder maakt de band zich niet schuldig aan het voor het voetlicht brengen van enkel de grote successen. Wel speelt de band met veel energie en brengt de meester tot leven met een fraai verjaardagscadeau. Op het label van de cd prijkt de beeltenis van Tom Waits zoals we hem kennen. In veertien songs valt veel te genieten voor iedere bluesliefhebber die ook Waits een warm hart toedraagt.

Geraint Watkins

Er zijn van die albums, die als je ze draait, niet meteen op zijn plaats vallen. Zo’n album is Rush of Blood van de voor ons onbekende Geraint Watkins. Onbevangen luisterend gaat het album pas leven na meerdere draaibeurten. Wanneer de muziek van Watkins dan op zijn plaats valt, groeit het alsmaar verder. De stijl van Watkins is moeilijk te omschrijven. Collegamuzikant Nick Lowe noemt hem “the missing link between Paolo Conte and Howling Wolf”. Een treffende manier om het mysterie samen te vatten. De man speelde in de bands van Nick Lowe, Dave Edmunds en Van Morrison en trad o.a. op met Paul McCartney, Eric Clapton, Mark Knopfler en Rory Gallagher. Waar hij de inspiratie vandaan haalde is helder.

De tien composities op het album zijn allen van de hand van Watkins zelf, soms in samenwerking met anderen. Zonder uitzondering zijn het liedjes die als groeibriljantjes mogen worden aangeduid. Soms neigt Watkins naar de blues en dat is zelfs een niet eens zo heftig gevoel in ‘I Got The Blues’, maar vaker hangt hij richting de rootsmuziek. Zijn stem kleurt bij vlagen ook richting Johnny Cash, zoals in ‘Hold Back’. Daar waar Watkins de blues raakt is het in een akoestische versie van deze oerstijl. ‘On The Nside’ doet aan van alles uit het verleden denken en heeft in zijn essentie een blues ballad in zich. Watkins pin je absoluut niet vast als hij met ‘On My Mind’ weer doet denken aan legende Robert Johnson. Wat is dit toch een geweldig album dat steeds van kleur verschiet.

 

Live in Nederland:

Danny Bryant:
3 febr. 2020 Bibelot, Dordrecht
22 febr. 2020 Iduna, Drachten
23 febr. 2020 De Flux, Zaandam

Braindogs:
6 dec. 2019 in Q Factory, Amsterdam

Muziek / Album

Is de elfde editie bluesupdate gek?

recensie: Bluesupdate 11: Danny Bryant, Braindogs & Geraint Watkins

In deze elfde editie van de bluesupdate in november aandacht voor wat heftige bluesmuziek, een eerbetoon en een bijzonder album dat maar deels onder de blues gerekend mag worden. Een beetje gek dus? Misschien wel maar ook verschrikkelijk lekkere muziek!

Het wordt bijna een traditie dat in de bluesupdate drie albums met een totaal verschillende signatuur aan de orde komen. Blues is nu eenmaal een heel oud genre dat vele vertakkingen kent en vele interpretaties.

Danny Bryant

Het nieuwe album van Danny Bryant komt voor mijn gevoel al heel snel na zijn vorige album. Toch dateert zijn vorige album Revelation alweer van april 2018. Het is dus bijna anderhalf jaar na het eerste album waar zijn vader niet meer in de band kon meespelen. Op Means of Escape lijkt Bryant haast heftiger in de blues-zak te blazen dan voorheen. Als je op deze manier je energie wilt kwijtraken dan mag dat, want daar vaart de blues-liefhebber wel bij. Nu was Bryant nooit een brave borst en wist hij de gemoederen altijd al stevig aan te jagen met zijn heftige gitaarspel en drijvende zang.

Voor menig liefhebber zal dit een album zijn om even lekker op los te gaan of stoom af te blazen na een drukke (werk)dag. Of het laadt je helemaal op voor een dag waar je moet gaan presteren. Als we kijken naar de voorwaarden die gezorgd hebben voor dit topalbum, dan zien we dat de mastering heeft plaatsgevonden in de Abbey Road Studio’s in London terwijl Bryant zelf tekende voor de productie. Alles is live opgenomen in de studio met de hele band bij elkaar. Dat heeft zeker bijgedragen aan de coherentie van het geluid, waar het spelplezier en vakmanschap gewoon vanaf spettert.

Braindogs

De adoratie van Ian Siegal voor de muziek van Tom Waits heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken. Als je Siegal hoort zingen in zijn eigen repertoire – solo of met band – dan kun je de referenties haast niet ontlopen. Met Braindogs, dat een verbastering is van een van de albumtitels van de meester zelf, gaat een lange wens van Ian Siegal in vervulling door met een groep andere rasmuzikanten in de huid van Tom Waits te kruipen. Real Live Brains – Celebration of Tom Waits is een samenwerking met Ripoff Raskolnikov, Mischa den Haring, Frenk, Livius Varga, Szabolocs Nacy en Laca Verga. Het album werd op 7 maart van dit jaar live opgenomen in The A38 te Budapest. In deze formatie treden ze vaker op rond de verjaardag van Waits, en nu zal het album zelfs een dag voor de zeventigste verjaardag van de meester in Nederland worden uitgevoerd.

Fans van Ian Siegal hoef ik niet uit te leggen dat hij net zo kan grommen als Waits. Waar hij de mosterd haalt spreidt hij hier in een prachtig eerbetoon open en bloot neer. Natuurlijk ontbreekt ‘Raindogs’ niet op dit album, gezien de naam van de gelegenheidsformatie. Verder maakt de band zich niet schuldig aan het voor het voetlicht brengen van enkel de grote successen. Wel speelt de band met veel energie en brengt de meester tot leven met een fraai verjaardagscadeau. Op het label van de cd prijkt de beeltenis van Tom Waits zoals we hem kennen. In veertien songs valt veel te genieten voor iedere bluesliefhebber die ook Waits een warm hart toedraagt.

Geraint Watkins

Er zijn van die albums, die als je ze draait, niet meteen op zijn plaats vallen. Zo’n album is Rush of Blood van de voor ons onbekende Geraint Watkins. Onbevangen luisterend gaat het album pas leven na meerdere draaibeurten. Wanneer de muziek van Watkins dan op zijn plaats valt, groeit het alsmaar verder. De stijl van Watkins is moeilijk te omschrijven. Collegamuzikant Nick Lowe noemt hem “the missing link between Paolo Conte and Howling Wolf”. Een treffende manier om het mysterie samen te vatten. De man speelde in de bands van Nick Lowe, Dave Edmunds en Van Morrison en trad o.a. op met Paul McCartney, Eric Clapton, Mark Knopfler en Rory Gallagher. Waar hij de inspiratie vandaan haalde is helder.

De tien composities op het album zijn allen van de hand van Watkins zelf, soms in samenwerking met anderen. Zonder uitzondering zijn het liedjes die als groeibriljantjes mogen worden aangeduid. Soms neigt Watkins naar de blues en dat is zelfs een niet eens zo heftig gevoel in ‘I Got The Blues’, maar vaker hangt hij richting de rootsmuziek. Zijn stem kleurt bij vlagen ook richting Johnny Cash, zoals in ‘Hold Back’. Daar waar Watkins de blues raakt is het in een akoestische versie van deze oerstijl. ‘On The Nside’ doet aan van alles uit het verleden denken en heeft in zijn essentie een blues ballad in zich. Watkins pin je absoluut niet vast als hij met ‘On My Mind’ weer doet denken aan legende Robert Johnson. Wat is dit toch een geweldig album dat steeds van kleur verschiet.

 

Live in Nederland:

Danny Bryant:
3 febr. 2020 Bibelot, Dordrecht
22 febr. 2020 Iduna, Drachten
23 febr. 2020 De Flux, Zaandam

Braindogs:
6 dec. 2019 in Q Factory, Amsterdam

Muziek / Album

Blues uit diverse windstreken

recensie: Blues-Update Volume 8

Bluesmuziek is er in vele soorten en maten. Nieuwelingen melden zich met regelmaat aan het bluesfrong, terwijl oude bekenden nog steeds met uitstekend nieuw materiaal op de proppen komen. Inmiddels moet Ian Siegal zich tot de oudgedienden van de blues noemen. Danny Bryant komt met mogelijk zijn beste plaat ooit, nu hij verder moet zonder zijn vader in de band. Dana Fuchs groeit alleen maar verder.

Siegal komt met de bluesplaat van het jaar

Laten we er maar geen doekjes om winden: het nieuwe album van Ian Siegal doet direct een gooi naar de titel van bluesplaat van het jaar. All The Rage maakt al bij een eerste beluistering helder dat Siegal in topvorm is. Hij versnijdt de blues vakkundig met genres als soul, rock en een vleugje voodoo. De cover van het album is een schilderij van Ian Siegal zelf, gemaakt naar een foto die van hem werd geschoten. Zo zien we meteen dat Siegal niet alleen als muzikant veelzijdig is. Het maakt nieuwsgierig…

De albumopener ‘Eagle-Vulture’ kunnen we gemakshalve betitelen als een herkenbaar Siegal-nummer. Het is een kabbelende blues met de stevige zang en af een toe een gekke hoge uithaal. Wie het eerdere werk van hem kent zal het onmiddellijk herkennen. Gelukkig zijn niet alle tien de songs slechts een beetje meer van hetzelfde. Het is juist de diversiteit van de songs die de kracht van het album vormt. Zo horen we het warme door soul beïnvloede ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’ gevolgd door het opgewekte ‘Ain’t You Great’. Een heel verrassend moment van het album is de gospel in ‘Sweet Souvenir’; iets onverwachts van Ian Siegal. Ik wist niet dat hij dat in zich had.

Afscheid nemen stuwt naar grote hoogte

Revelation is het product van een periode waarin Danny Bryant worstelt met emotionele problemen rond het afscheid nemen van zowel een van zijn beste vrienden als zijn vader. Met zijn vader deelde hij vele jaren het podium; nu moet hij zonder hem verder. Die pijn resulteert in een van de beste bluesalbums van 2018. Bryant speelt met vlammend gitaarwerk dat bij tijden heftig over komt. Het geeft al snel het gevoel dat de lading van het album net zo heet moet worden genomen als het opgediend wordt. Met de wetenschap waar Bryant mee worstelt is dat niet minder dan normaal.

Het album opent met de titeltrack ‘Revelation’ waar Bryant direct en helder een openbaring uitschreeuwt. Hij verhaalt over de prijs die hij moet betalen voor de diefstal van zijn hart. Die directheid, boosheid en pijn vinden we in meer composities terug op dit album. Maar we kunnen niet zeggen dat het overal even heftig is. Bryant weet zeker ook gas terug te nemen en daarmee te ontroeren. ‘Isolate’ is als tweede nummer van het album van beide kampen. Met fraai gitaarwerk, afgewisseld met de nodige rustpunten, maar ook de tergende zang van Bryant. Ruige bluesrock vinden we vervolgens weer in ‘Liars Testament’. Eigenlijk is het een aaneenrijging van machtige hoogtepunten. Het enige absoute rustpunt op het album levert ‘Someday the Rains Will Fall’; voor het overige voert vooral de heftigheid, en daarmee ook de fraaie bluesrock, de boventoon. Het album brengt je snel van A naar B als je het draait op de snelweg. Let op je teller!

Alleen maar doorgroeien

Het debuutalbum Lonely For a Lifetime bleek in 2003 aan ons voorbij te zijn gegaan. De meeste liefhebbers leerden Dana Fuchs daarom kennen bij het uitkomen van de DVD Live from NYC in 2008. Met het liveoptreden wist Fuchs ineens wel de aandacht op zich te vestigen. Bij dit vijfde studio-album Love Lives On kunnen we gemakkelijk stellen dat deze Rod Stewart van de blues in vrouwspersoon alleen maar steviger in haar schoenen staat. De rock van deze bluesplaat heeft wel de overhand, waardoor de blues verder naar de achtergrond is verschoven.

Fuchs tapt uit een stevig vaatje rock, maar levert in het titelnummer dat als vijfde liedje op het album te vinden is een rustpuntje tussen de dertien fraaie composities. Er zijn geen zwakke momenten te vinden op dit album dat zich vooral uitnodigt om herhaaldelijk te worden beluisterd en wel direct na elkaar. Het duurt lang voordat de verveling zal toeslaan. Fuchs zit vol levenslust en vechtlust dat ze ook bezingt in ‘Fight My Way’, waarin ze verwoordt hoe ze zich terug vecht in het leven na een wat heftige periode. Het lijkt erop dat ze daarbij een haar depressie heeft overwonnen en zich terug vecht. Het geeft in ieder geval een fraai liedje dat naast ‘Love Lives On’ als rustpunt dient, maar dat wat betreft de tekst zeker niet is. Fuchs’ nieuwe album laat vooral van zich genieten door regelmatige consumptie op een goed volumeniveau.