Witte onschuld
In Wit maakt de Amerikaanse enfant terrible van de literatuur korte metten met de gevestigde orde in het algemeen en de linkse in het bijzonder. Eén van zijn troeven is vloeken in de kerk en er vervolgens mee wegkomen. Min of meer.
Wie de social media kanalen van Ellis bijhoudt, zal menig onderwerp en relletje in Wit bekend voorkomen. Ellis brak in de jaren ’90 door met American psycho, een expliciet meesterwerk waarover de meningen nog altijd verdeeld zijn. Zijn handvol overige romans worden wisselend beoordeeld, maar over één ding zijn critici het eens: Ellis is ongeëvenaard in het creëren van verdorven personages die het slachtoffer zijn van onze kapitalistische en hedonistische samenleving. Wit is het eerste non-fictiewerk van zijn hand, maar is qua thematiek niet ver verwijderd van zijn eerdere werk.
Persoonlijke vetes
Vermoeiend is Ellis’ obsessie met Twitter. Voor iemand die claimt dit weinig serieus te nemen besteedt hij veel ruimte aan zijn beslommeringen op dit medium. Interessanter en meer onderbouwd zijn de cultuurkritische passages, waarin hij onder andere de film Moonlight door het slijk haalt en afzet tegen het volgens hem betere Weekend.
Het lijkt alsof Ellis nog een appeltje te schillen had met…tja, met wie niet eigenlijk? De auteur lijkt het vooral op Links gemunt te hebben, ooit zijn kant van het spectrum maar volgens hem nu ‘onherkenbaar’. Ook millenials moeten het bekopen; Ellis (als vertegenwoordiger van generatie X) hekelt hun zelfverkozen slachtofferschap. Ze zijn zo snel beledigd dat ze een werkelijke discussie praktisch onmogelijk maken. En Ellis kan het weten want zijn eigen partner is een millenial..
Halfbakken werk
Met Wit heeft Ellis een knuppel in het hoenderhok gegooid en dat is an sich geen slechte zaak. Sommige kwesties bieden stof tot nadenken. Zijn we inderdaad sneller op onze teentjes getrapt tegenwoordig? Of dienen we in (online) discussies meer rekening te houden met elkaars opvattingen of gevoel?
Helaas zijn de passages die weten te boeien spaarzaam en bestaat het gros uit een ongestructureerd beklag over alles dat ook maar naar politieke correctheid ruikt. Het is daarom lastig een echte kern aan te wijzen. Ellis weet de vinger op een aantal zere plekken te leggen, maar het is aan de lezer om hier een boodschap uit te destilleren.
