Verwarrende emoties

Waterpop in Wateringen op 18 augustus 2001. Sinds 13.00 uur die middag zijn er al optredens van een grote hoeveelheid aan bands geweest en het 27 duizend man tellende publiek dat naar dit gratis festival gekomen is, lijkt deze dag dan ook erg te waarderen.

De topact die het concert moet afsluiten, het Finse Apocalyptica, moet dan echter nog komen. Ze arriveren laat op het festivalterrein, omdat zij die dag ook op het Bizarre festival in de buurt van Keulen hebben gestaan. Cellist Paavo Lötjönen legt 8WEEKLY uit waarom Apocalyptica zo’n asociaal druk toerschema heeft. De band heeft er namelijk voor gekozen om af en toe een periode heel intensief te toeren en dan weer een tijdje helemaal niets te doen. Na Waterpop zullen ze nog drie concerten doen en dan is er weer tijd om rust te nemen. Bijkomend voordeel van deze opzet van hun tour is dat de band de crew maar voor één dag hoeft te betalen, terwijl ze wel twee keer kunnen optreden.

De rustperiode die er voor het kwartet aan zit te komen zal nog niet aan het maken van een nieuwe plaat worden besteed. Lötjönen merkt op dat ze zich niet door de platenmaatschappij laten opjagen om een nieuwe plaat te produceren. Pas is er een nieuwe versie uitgekomen van Cult, met de veelbesproken single Path vol. 2, met de zangeres van de Guano Apes, er op. En een maand geleden kwam er zelfs een DVD met een live optreden van de band uit. Dit lijkt wel even genoeg en Lötjönen geeft ook aan dat er nog geen concrete plannen zijn voor een nieuw studio album.

Op de vraag hoe de band aan de titels van hun instrumentale nummers komt antwoordt Lötjönen dat het inderdaad een hele klus was om voor de nummers de juiste titel te vinden. Sommige titels lagen voor de hand, zoals Romance, maar anderen waren moeilijker te bedenken. Meestal zijn ze echter verwant met de emotie waar ze uit zijn ontstaan. Het nummer In memoriam, dat is opgedragen aan de in 1999 overleden sound engineer Tapsa Vihersaari, blijkt inderdaad ook geïnspireerd te zijn op de verwarrende emoties die voorkwamen uit het overlijden van de goede vriend van de band. Eicca Toppinen, de componist van de band, heeft naar weten van Lötjönen uit de emoties van dit verlies inspiratie geput voor dit nummer.

De meeste composities worden door Toppinen geschreven, maar de andere leden van Apocalyptica hebben ook wel regelmatig een idee voor een song. Die ideeën komen volgens Lötjönen echter nooit tot volledige bloei omdat Toppinen simpelweg een stuk makkelijker een nummer kan schrijven dan de rest van de band. Maar hij laat wel doorschemeren, dat het zeer waarschijnlijk is dat we in de toekomst ook muziek van de andere bandleden zullen horen.

Max Lilja komt binnenlopen. Verbaasd vraag ik Lötjönen of Lilja al weer aan de tour meedoet, omdat hij volgens de website zijn arm had gebroken, maar hij bleek slecht licht gewond te zijn geweest door een val van het podium en is weer volledig inzetbaar. Direct komt er ook iemand binnenlopen die meedeelt dat de band over een kwartier op het podium moet staan, dus nemen we snel afscheid van de band. Die blijken direct aan de slag te moeten gaan om de tour-bus uit de drassige grond van Wateringen te redden.

Twintig minuten later staan ze op het podium en spelen heel Wateringen plat. De windmolen draait harder, twee snaren begeven het en één cello overleeft het maar net. Een nieuw hoofdstuk in heavy metal is aangebroken en Apocalyptica schrijft de eerste zinnen.