Zonder paard geen man

Dat dat niet erg is, bevestigt filmmaakster Chloé Zhao. Deze onafhankelijke kunstenaar gebruikt de werkelijkheid om in een gedramatiseerd verhaal vragen te stellen over de Amerikaanse mythe en mannelijkheid.

Rodeorijder

Helemaal echt is de familie Jandreau, het middelpunt van The Rider. Ze wonen in een trailer, vlakbij een indianenreservaat in Dakota. Laconieke vader Tim is na het heengaan van zijn Lakota-vrouw weduwnaar en verdient de kost als cowboy. Dochter Lilly heeft Asperger en leeft in een vrolijke fantasiewereld. Zoon Brady droomt van een bestaan als gevierd rodeorijder, maar ziet zijn toekomst in gevaar komen wanneer een paard zijn hoofd raakt en hij met een stalen plaat in zijn schedel door het leven moet. Dat het altijd erger kan, is te zien aan Brady’s beste vriend Lane. Dit ooit zo grote rodeotalent slijt zijn dagen vegeterend in een rolstoel.

Aan de familie Jandreau is verder niets verzonnen, maar regisseur Zhao vat hun dagelijkse handelingen in een vertelling over het najagen van de Amerikaanse droom. Daarbij kiest ze het perspectief van Brady waardoor The Rider zich laat bekijken als een ontroerend coming of age-verhaal.

Achterkant

Brady weigert ondanks zijn hersenletsel een carrière als rodeorijder op te geven. Hij begint na zijn herstel met het temmen en trainen van wilde paarden, maar de rodeo-arena blijft maar lonken. Zonder een paard voelt hij zich niet volwaardig als man. In een cultuur waarin mannen niet worden geacht pijn of emoties te tonen, klimt Brady met gevaar voor eigen leven toch weer op een paardenrug. Liever dood dan mislukt als cowboy.

Wie de achtergrond van The Rider niet zou kennen, zou de film kunnen bekijken als een volwaardige speelfilm met sterk naturalistisch spel. De beeldtaal is die van de western, met fraaie panorama’s en cowboys rond een kampvuur. Zhao gebruikt de regels van dat genre om juist de achterkant van die mythe te laten zien: een arme onderklasse die zich tegen beter weten in, vastklampt aan die grote Amerikaanse belofte die voor deze verliezers nooit zal zijn weg gelegd.  Deze dubbele laag maakt van The Rider een van de beste films van 2018.