Het zijn niet alleen dolken die vliegen in House of Flying Daggers. Bijna alles vliegt: pijlen, bamboestokken, stenen, zwaarden en zelfs mensen. In het Chinees heet de film Shi mian mai fu, wat iets als ‘hinderlaag van tien kanten’ betekent. De Chinese titel doet daarmee meer recht aan de inhoud van de film, waarin de karakters in elkaars vallen verstrikt raken – op het gebied van oorlog, liefde, en vertrouwen.

Het verhaal lijkt simpel: in de Chinese middeleeuwen strijdt een rebellenbeweging, die zich ‘het huis van de vliegende dolken’ noemt, tegen de plaatselijke heerser. Eén van de rebellen, de beeldschone en blinde spionne Mei (een prachtrol van Ziyi Zhang, bekend van Crouching Tiger, Hidden Dragon en Hero), wordt ontdekt en gevangen genomen. Vervolgens laten de twee militairen Jin en Leo haar opzettelijk ontsnappen. Jin doet zich voor als haar handlanger, terwijl Leo het vluchtende stel op afstand volgt. Zo hoopt het tweetal de schuilplaats van de Vliegende Dolken te ontdekken.

Wuivend graan

Tussen Mei, Leo en Jin ontstaat een driehoeksverhouding waarin liefde, wraak en bedrog de hoofdrol spelen. Net als in Hero is niets zoals het lijkt te zijn: Zhang komt met een aantal wendingen in het verhaal die je versteld doen staan. Dat is ook wel nodig, want de film bevat soms een overdaad aan esthetische elementen die de vaart uit het verhaal haalt. Het beeld speelt altijd een belangrijke rol bij Zhang. Flying Daggers lijkt op een sprookje: de vluchtende Mei en Jin trekken door diepgroene, schemerige wouden en door heuvels met wuivend graan in diepgele tinten. De regisseur heeft werkelijk ieder beeldje goed overwogen, en dat geeft de film, zeker in combinatie met de muziek, een poëtische schoonheid.

Niet alles is echter perfect in Flying Daggers. Zoals gezegd is het camerawerk magnifiek, maar staan de beelden het verhaal soms in de weg. En hoofdrolspeler Leo, gespeeld door Hong Kong-filmster Andy Lau, weet maar niet te overtuigen. Lau – een goed acteur – lijkt zich maar niet goed in te kunnen leven in de nauwe rol van stugge militair die hem gegeven is. Pas aan het einde van de film ontdooit hij. Maar het is ook dat stuk dat je in verwarring achterlaat. De spanning tussen het drietal komt tot een ingewikkelde climax. Hier verstapt Zhang zich: zijn verhaal krijgt een te onverwachte en over-dramatische wending.

Vergeet de kritiek: filmfans mogen deze Chinese vertelling niet missen. House of Flying Daggers is minder toegankelijk dan Hero was, en zal ook niet zoveel bezoekers trekken. Maar de film bevestigt de status van Yimou Zhang als groot regisseur – en van Ziyi Zhang als groot actrice.

Resident Evil: Apocalypse gaat verder waar Resident Evil in 2002 stopte. Alice (Milla Jovovich) wordt wakker in een ziekenhuis in Raccoon City. The Hive blijkt te zijn heropend en de stad is getroffen door een dodelijk virus, dat mensen één voor één in zombieachtige wezens met moordneigingen verandert. Onmiddellijk wordt het gebied hermetisch afgesloten en zitten de inwoners, inclusief Alice, als ratten in de val. Samen met andere overlevenden, waaronder Jill Valentine (Sienna Guillory), probeert Alice – die trouwens door middel van genetische manipulatie veranderd is in een soort superchick – uit de stad weg te komen. Helaas voor haar heeft de Umbrella Corporation echter zijn nieuwste speeltje ingezet: het gemuteerde monster Nemesis.

Totaal belachelijk

Het minirokkengehalte is in Resident Evil: Apocalypse nog hoger dan in het eerste deel. Maar was dit in Resident Evil nog wel te verdragen en werd de kijker tenminste nog getrakteerd op vermakelijke spanning en sensatie, in dit vervolg begint het de betere irritatie op te wekken. Om te beginnen lijkt de film, gebaseerd op de populaire game, uit losse actiescènes te bestaan, die totaal niet met elkaar in verband staan en bovendien nergens op slaan. Het lijkt wel alsof de makers zich hebben afgevraagd wat nou echt ‘cool’ zou zijn en vervolgens al die dingen achter elkaar hebben gezet. Alice vliegt op een motor, Alice rent tegen een muur op, Alice vecht met een reusachtige mutant. Dialoog en verhaal dienen slechts als bruggetje naar de volgende ontploffing. Hierdoor ontstaat een ware overload aan actie, waardoor de scènes met enorme snelheid in kracht afnemen. Het uiteindelijke gevolg is dat niets ook maar een beetje geloofwaardig overkomt en alles totaal belachelijk wordt.

De cast van Resident Evil: Apocalypse doet het ronduit slecht, maar je kunt het ze bijna niet kwalijk nemen met zo’n beroerd script van de hand van Paul W.S. Anderson, regisseur van het eerste deel en man van hoofdrolspeelster Jovovich. Hij liet dit keer de regie over aan Alexander Witt, die vooral veel second unit werk op zijn naam heeft staan bij films als Gladiator, Black Hawk Down en The Bourne Identity. Het moge duidelijk zijn dat hij het daar beter bij had kunnen laten…

Die hard

Resident Evil: Apocalypse is een film die vanwege de vele verwijzingen misschien alleen draaglijk is voor de die hard fans van het spel. Maar zelfs dan is het de vraag of zij blij zullen zijn met wat de makers ervan hebben gebakken. De filmliefhebbers onder ons zullen deze film in ieder geval geen seconde serieus nemen.

Alfie Jenkins is verhuisd naar New York, omdat daar volgens hem de mooiste vrouwen wonen. Hij levert zelf commentaar bij zijn avontuurtjes. De toeschouwers in de bioscoop krijgen tijdens de eerste neukpartij in zijn limousine al te horen dat de vrouw het werk mag doen. Hij bekommert zich niet om gevolgen, maar neemt met een smoes over een drukke agenda afscheid. Alfie bindt zich niet en wil niet dat zijn veroveringen fantasieën in hun hoofd krijgen over meer dan af en toe een wip. Alfie is een flierefluiter, een uitbuiter die gebroken harten achterlaat.

Kuise seks

Na twintig minuten is dat wel duidelijk. Alfie ziet er onberispelijk uit, levert bij alles commentaar door rechtstreeks in de camera te kijken en beleeft avontuurtjes. Hij rijdt als taxichauffeur in mooie auto’s, ontmoet beeldschone vrouwen en vertelt zijn avonturen met een knipoog. De seks begint decent in beeld en verdwijnt al snel buiten beeld. En hoe dan verder? Een bioscoopfilm duurt toch minstens 90 minuten?

Erectiel

De makers van Alfie hebben weinig moeite gedaan om na het eerste kwartier iets origineels te verzinnen. Alfie Jenkins loopt een blauwtje, maakt een vriendin zwanger, krijgt erectiele stoornissen, is alleen met kerst. De vriendin pleegt abortus, Alfie ontmoet een ex die hem afwijst, hij heeft een soa (“een knobbeltje op mijn Big Ben”) en krijgt advies van een wat oudere man. Het zijn stuk voor stuk flinterdunne avontuurtjes, thema’s die de film worden ingetrokken en uiteindelijk maar één vraag opleveren: “What’s It All About, Alfie?” – niet zonder reden de slogan van de film.

Hoera

Zoals gezegd is Alfie een remake, en zoals zo vaak is de update weinig meer dan een herhaling van het origineel. Creatieve armoede en financiële overwegingen zijn vertaald naar de kop van Jude Law, die de kijker te veel en te vaak toespreekt. Er is slechts een lichtpuntje: de wat oudere Liz, een pittige rol van Susan Sarandon, die Alfie in alles de baas is. En als Alfie zich ten slotte aan haar wil binden, krijgt hij de deur in zijn gezicht geslagen. Ach… en hoera!

Kassa

Op het eerste gezicht lijkt er nogal wat werk gemaakt van de soundtrack, maar ook hier is de werkelijkheid minder mooi dan het aanvankelijke idee. Dave Stewart (ex-Eurythmics) en Mick Jagger zijn verantwoordelijk voor de nummers en hebben deze klus wat armoedig aangepakt. Jagger had waarschijnlijk nog wat oude teksten liggen en Stewart schreef een paar deuntjes waarvan er minimaal veertien van in een dozijn gaan. “Mild rockende, prettig herkenbare pop,” zo valt er in recensies te lezen en dat zonder een vleugje ironie. En zo rinkelt de kassa driemaal: in de bioscoop, in de platenzaak voor de soundtrack en straks weer voor de video of dvd.

Gebakken lucht

Voor fans van Jude Law is Alfie 106 minuten zwijmelen. Voor gewone stervelingen betekent het kijken naar een flinterdun verhaaltje in commerciële verpakking, luisteren naar veel goed gesoigneerde, gebakken lucht en is het eindresultaat vooral teleurstellend. Alfie levert in 2005 een leuke rol van Susan Sarandon op, maar maakt nieuwsgierig naar de originele film.