De voorwaarden van Carter (een rol van Samuel L. Jackson) hebben te maken met respect, respect voor de tegen- èn de medestander. Daarbij hecht hij waarde aan de schoolgang van zijn spelers. Spijbelen is uit den boze en de studieresultaten moeten voldoende zijn. Hij traint zijn team niet alleen op hun sterke punten, maar gaat aan de slag met de vedetteneigingen, de sterallures en de maniertjes van zijn sterspelers. Coach Carter doet dit door veel te straffen. Zijn spelers doen heel veel push-ups en trekken honderden sprintjes. Carter beloont door niet te straffen. Carter is zelf ster geweest. Hij heeft zijn punten en diploma’s behaald met discipline en hard werken. Het team waar hij trainer en coach van wordt, is een team van luiwammesen en niksnutten. Studenten die toevallig aardig een balletje kunnen gooien, maar vooral veel spijbelen.

Criminaliteit

Carter stuit op veel tegenstand. Allereerst zijn er de spelers. Ze zien het nut van hard werken niet in. Ze verliezen al maanden hun wedstrijden en werken binnen de lijnen net zo hard als in de klas. De ouders willen dat hun kinderen toch blijven sporten en blijken minder te hechten aan de studieresultaten. Een van de manieren voor deze studenten om te ontsnappen aan uitzichtloze baantjes, criminaliteit en werkeloosheid is een sportcarrière. Ouders blijken te denken, dat een carrière in de sport gemakkelijker te bereiken is dan een diploma. Ook het onderwijzend personeel staat niet achter Carter. Slechts vijf leden van het team onderwijzers helpen Carter uiteindelijk door het geven van bijlessen.

Driepunter

Samuel L. Jackson is geen basketbalcoach. In de film is al snel duidelijk dat Jackson charisma heeft, maar geen balgevoel. Hij gaat goed om met zijn jongens, maar hij straalt geen moment de vergane glorie van een grote ster uit. Opvallend daarbij is dat deze ex-basketballer de bal in de film nauwelijks aanraakt. Een topcoach mag een pak dragen, maar een ex-speler die geen enkele driepunter scoort is wat ongeloofwaardig. Deze coach gaat het gevecht met zijn spelers vooral buiten de lijnen aan. Carter is een coach in een pak en een trainer die van zijn spelers vooral inzet eist. Briljante aanwijzingen worden weinig gegeven.

Luie donders

Toch heeft de film Coach Carter – overigens gebaseerd op een waar gebeurd verhaal – kwaliteiten. De opnames op het basketbalveld zijn geloofwaardig, de wedstrijden fantastisch in beeld gebracht. De spelers van het team zijn luie donders, hebben allerlei neigingen, maar kunnen een aardig balletje gooien. Zes van de spelers blijken uiteindelijk baat te hebben bij de aanpak van Carter.

Tissues

En zo af en toe is er een onverwachte wending in het verhaal. Zo’n moment waarbij de toeschouwer een brok in de keel voelt, misschien zelfs wel een traan voelt opwellen. Tissue time! Dan is duidelijk, dat Coach Carter gemaakt is voor het grote publiek. De studenten veranderen van kansarme jongeren in sporters met discipline en ambitie, en willen zelfs de schoolbanken weer in! Ze maken keuzes die zullen leiden naar een sportieve en goede toekomst, blijken als een team te kunnen spelen. Natte ogen voor jongeren die zich eerder het liefst als etterbakken gedroegen. Coach Carter overtuigt vooral in die scènes.

Het thema van de film is een familiedrama met fouten, schulden, boete en verlossing, en het helen van emotionele wonden, maar waar het ook om draait is een grote liefde voor films. Hoewel de vele filmfragmenten en de referenties aan de geschiedenis van de Chinese cinema een westerling niets zeggen, is de filmliefde erg toegankelijk. De hartstocht blijkt hij uit elk aspect van Electric Shadows: de jeugd van de hoofdpersonen is met imposante enscenering zelf als nadrukkelijk filmisch weergegeven, alle hoofdpersonen zijn bezeten van films en de belangrijkste handelingen spelen zich af rond projecties en bioscopen. Dat roept vergelijkingen met Cinema Paradiso op, maar Electric Shadows is ook op eigen wijze een vakkundig gemaakt staaltje publiekscinema.

Grandeur

Met overdadige muziek en schitterende settings verkiest regisseur Xiao filmische grandeur boven intimiteit, maar hij verliest daarbij details en menselijkheid niet uit het oog. Alle acteurs spelen prachtig, met name door de acteurs die Dabing en diens oom spelen. De productie is tot in de puntjes verzorgd en hoewel zich nauwelijks verrassingen voordoen en het verhaal nergens buiten braaf afgebakende paden treedt, biedt deze Chinese film een heerlijk anderhalf uurtje publieksvermaak. De kijker laat zich net zo ademloos vervoeren als de personages in de film.

Het script van Memories of Murder werd gebaseerd op een toneelstuk dat op zijn beurt weer op feiten gebaseerd is: het platteland van Zuid-Korea werd eind jaren 80 geteisterd door de eerste seriemoordenaar uit de geschiedenis van het land. De film behandelt het onbeholpen politieonderzoek tijdens de vaak bizarre reeks verkrachtingen en moorden. De plaatselijke inspecteur Park (Kang-Ho Song uit Sympathy For Mr. Vengeance) is een luie, arrogante botterik die het liefst een bekentenis uit een verdachte slaat. Seo, zijn tegenhanger uit de grote stad, is een meer bescheiden maar eigengereide academicus die eerder zijn verstand volgt. De manier waarop hun karakters botsen en uiteindelijk naar elkaar toe groeien is een van de vele fascinerende aspecten van deze complexe film.

Conventies

Iedereen weet hoe het er in een doorsnee seriemoordenaarsfilm aan toe gaat: de frustrerende jacht op een maniak, overspannen politieinspecteurs, onschuldige verdachten, vage aanwijzingen, blunders, de dader die steeds op het nippertje ontsnapt, enzovoorts. Die elementen zijn aanwezig, maar verwacht van deze film geen clichés of een plot met verrassende ontknoping – evenmin als romantiek en heldendaden. Memories of Murder moet het hebben van een buitengewone combinatie van factoren. Een genie achter de schermen en eersteklas acteurs voor de camera maken van deze film een prachtig vormgegeven en intelligent spel met genreconventies.

Hilarisch

De perfect acterende hoofdrolspelers geven geheel overtuigend gestalte aan personages, zodat zelfs de corrupte politiemannen sympathiek en levensecht worden. De cinematografie, met lange, ruime shots en veel aandacht voor de plattelandslocatie, is adembenemend. Bong (1969) geeft de film een rustig en beheerst tempo, heeft oog voor details en subtiele elementen en weet de spanning vakkundig en geloofwaardig op te bouwen. Het is de tweede film van de jonge regisseur (Barking Dogs Never Bite vond buiten festivals geen distributie in het westen), maar opnieuw een meesterlijk en buitengewoon intelligent geregisseerd werk. Het is een misdaadthriller, maar tegelijkertijd ook een absurde komedie, een overtuigend drama èn een macabere horrorfilm. De realistische sfeer, de hilarische mislukkingen in het amateuristische onderzoek, de snijdende spanning als de dader lijkt te zijn gevonden, karakters waar je om geeft – het zijn ongewone maar geheel overtuigende elementen van een verbluffende film.

Het is moeilijk om een reden te bedenken waarom je The Incredibles niet aan zou schaffen: de film op zichzelf is al leuk genoeg om nog veelvuldig te bekijken. Maar wanneer je “2-disc speciale uitvoering” op het hoesje ziet prijken, ben je toch nieuwsgierig naar de extra’s. Vooral omdat Pixar bekend staat om hilarische cartoons en pseudoblunders van de personages van de animatie, die bijna onlosmakelijk met de film verbonden zijn. Als er dan ook nog een sticker op het doosje zit met de woorden “Inclusief gloednieuwe cartoon”, heb je die 17 euro al snel op de toonbank gelegd.

Filmpjes

Hoewel de speciale uitvoering van The Incredibles veel belooft en ook het nodige waar maakt, zijn de extra’s van deze dvd niet zo goed als je zou verwachten. Het korte filmpje Boundin’, dat ook al in de bioscoop te zien was, is mooi gemaakt, maar meer dan een glimlach levert de cartoon niet op. Jack Jack Attack is de met veel bombarie gepresenteerde “gloednieuwe cartoon” en ook hier geldt dat het een mooi filmpje is dat je gezien moet hebben, maar dat niet de verwachte lachstuipen oplevert.
Eigenlijk heel lelijk, maar daardoor juist extra leuk, is Mr. Incredible and Friends. Het is een korte, stripachtige cartoon die oud lijkt (maar dat niet is), waarin Mr. Incredible en Frozone samen met een neurotisch konijn stram rondlopen in een jaren zestig tekenfilmdecor. Niets beweegt, behalve de monden, die van echte acteurs zijn. Optioneel commentaar, ingesproken door Incredible en Frozone samen, maakt het filmpje nog leuker.

Naast deze cartoons staan er ook nog twee making of-documentaires op de dvd. De eerste duurt bijna een half uur en blijkt voornamelijk te gaan over de regisseur, Brad Bird. Dat dit een bijzonder mannetje is, wordt wel duidelijk. Bird, die eerder The Iron Giant maakte, is zeer aanwezig, zeer koppig en praat meer in klanken (“You know, like… whoa!”) en gebaren (“You know, like… this!”) dan in hele zinnen. Dat de ondertitelaars daar een begrijpelijke vertaling van hebben gebrouwen, is bewonderenswaardig. De irritantie van Bird kan echter niet verhullen dat hij zeer wel in staat is om creativiteit te stimuleren. Zijn medewerkers dragen hem op handen en de sfeer in het Pixarkantoor is opperbest.

Koppig

De making of is echter rommelig van opzet en geeft weinig informatie, behalve dan over het karakter van Bird. De tweede documentaire, More making of, is een stuk informatiever: in overzichtelijke stukjes, die je achter elkaar kunt afspelen (totaal ruim 40 minuten), wordt van storyboard tot aan software-ontwikkeling kort getoond hoe deze elementen hebben bijgedragen aan de film. Ook interessant zijn de deleted scenes, waaronder een compleet andere openingsscène. Ook hier is alles voorzien van inleidend commentaar van Bird, die blijft vinden dat de gesneuvelde scènes geniaal waren. Maar vooral bij de openingsscène zie je meteen waarom die niet werkte. Het is maar goed dat er bij Pixar mensen werken die blijkbaar nog koppiger zijn dan Bird.

Bird is ook weer terug te vinden op een van de twee audiocommentaren tijdens de film. Samen met de producent spreekt hij een geluidsspoor in, een groep animatoren zorgt voor het andere. Bird en producer zijn iets interessanter dan het droog mompelende animatieteam. Ze praten over kleine dingetjes die de normale kijker niet eens opvallen en dan vooral over bewegende kleding en stoffen, die goed geanimeerd zijn. Wanneer Mr. Incredible in een scène met zijn superheldenpak losjes in zijn hand loopt, roepen ze: “O my God, did you see that!?”, terwijl de argeloze kijker zich afvraagt wat hij eigenlijk gemist heeft. Dat is meteen ook het nadeel van goede animatie: het is zo goed dat het niet meer opvalt. Birds commentaar is best interessant, maar het is moeilijk om je erop te concentreren. De overweldigende beelden van de film zelf leiden voortdurend af van het commentaar. Ligt dat aan de kracht van de film of aan de zwakte van het audiocommentaar? Waarschijnlijk is het een combinatie van beide.

Paaseieren

De speciale uitvoering bevat nog een aantal extraatjes, waaronder een kleine verzameling bloopers die behoorlijk tegenvalt, een uitgebreide superheldendatabase die leuk is om door te bladeren maar eigenlijk wat overbodig aandoet, en een grote verzameling paaseieren. Deze verborgen bonusfilmpjes zijn gemakkelijk te vinden: na twintig seconden wachten komen ze in de meeste menu’s vanzelf tevoorschijn. Er zitten een paar hele leuke tussen, maar ook flink wat onbegrepen humor.

Zo leuk en flitsend als de film zelf is, zo gewoontjes blijkt eigenlijk de speciale dvd-editie. Incredible is in dit geval ook van toepassing op alle extra’s: ongelofelijk dat zo’n goede film het met zo’n middelmatige dvd moet doen.