Na Rotterdam trekt de Parade naar Den Haag (1 tot en met 10 juli), Utrecht (15 tot en met 24 juli) en Amsterdam (29 juli tot en met 14 augustus). Ook daar voert weer een bont gezelschap haar kunstjes op, van oudgedienden als Orkater tot jonge, net afgestudeerde theatermakers. Allen bieden ze je iets bijzonders, soms luchtig, soms net wat dieper, maar bijna altijd leuk, interessant en experimenteel. En ze gaan er helemaal voor, dat blijkt ook als ze je proberen te verleiden om naar hun show te komen kijken. Van te voren bedenken welke voorstelling je gaat zien, kan wel, maar als je besluit van de planning af te wijken om iets te zien waarvan je niet precies weet wat het is, zul je waarschijnlijk verrast zijn. Ook wij hebben ons laten meeslepen, maar om je toch een idee te geven welke voorstellingen er worden gespeeld en welke zeker de moeite waard zijn, kun je hier onze verslagen lezen.

27 juni

Manon Ossevoort – Doe

Doe (Foto: Geert Snoeier)

Misschien heb je al over haar wereldreis gehoord: Ossevoort gaat per tractor naar de Zuidpool! Haar tocht is begonnen tijdens Oerol. Haar voorstelling Doe gaat als bagage mee op reis. Ze staat ermee op de Parade in Rotterdam en Den Haag en daarna rijdt ze richting Frankrijk. Doe is een bijzondere voorstelling over dromen. Je wordt eerst gedwongen er zelf over na te denken en vervolgens kijk je naar haar voorstelling. Deze lijkt vrij simpel. Ossevoort zet haar voorstelling heel duidelijk neer, zonder al te veel te praten. Haar bewegingen en mimiek spreken voor zich en de muziek is een mooie aanvulling. In haar voorstelling deelt ze verschillende gevoelens met ons: angst, onzekerheid en blijdschap. Het is natuurlijk niet niets om ervoor te kiezen je droom achterna te gaan, hoe onmogelijk die misschien ook lijkt. Want alles kan, als je er maar in gelooft, blijft Ossevoort ons maar op het hart drukken. Een bijzonder en beetje maf mens, wiens enthousiasme aanstekelijk werkt. Dat haar dromen maar uit mogen komen. Meer informatie over haar reis vind je op tractortractor.org (Nathalie van Eck)

Van Houts en de Ket – Zere Benen

Van Houts en De Ket (Foto: Ben van Duin)

De verschijning van Van Houts en De Ket (Kanis en Gunnink) is al genoeg om de zaal aan het lachen te krijgen. Ze staan ook wel een beetje aandoenlijk op het podium. Dan wordt het menens: de show begint en de heren vragen zich achter de coulissen hardop af wat voor een raar publiek er nou weer in de zaal zit. Wat scherpe opmerkingen gaan over en weer. Dat is wel waar het duo om bekend staat. Scherp, maar leuk en gevat. En soms kan het net aan door de beugel, want deze grofgebekte mannen nemen niet altijd een blad voor de mond. George van Houts en Tom de Ket snijden diverse onderwerpen aan. De ene keer heeft het wat te maken met de actualiteit en een andere keer is het wat luchtiger en gaat het om problemen in een gezinssituatie bijvoorbeeld. Vervelen doe je in ieder geval niet tijdens deze voorstelling, maar de boog is niet de hele tijd gespanne. Soms missen de heren nog wat pit, maar dat kan natuurlijk aan de hoge temperaturen liggen en sowieso is het ene publiek het andere niet. (Nathalie van Eck)

26 juni

Nog een dagje en dan worden de tenten weer afgebroken om een paar dagen later in Den Haag opgezet te worden. Haast je dus als je nog wat van die mooie voorstellingen wilt zien daar. Vergeet ook de kleinere voorstellingen niet. Zoals bijvoorbeeld De man die door zijn ogen ademt… Ik heb nog nooit het lef gehad om bij deze aparte man zijn tentje in te duiken, bang voor het onbekende? Hij weet mij met zijn ogen in ieder geval niet te verleiden.

Studio Do i.s.m. De D.D.D.D. – Irene de Sirene

Irene de Sirene (Foto: Robert Benschop)

Dit is een lollige “Er was eens een zeemeermin…”-voorstelling met een erg komisch en goed uitgewerkt verhaal. Niet in de laatste plaats geslaagd omdat de rondborstige zeemeermin wordt gespeeld door Rinus Sprong. Hij won in 2001 De Mus, de prijs voor de beste Parade-voorstelling, met de voorstelling Fortuna’s Follies. En nu staat hij weer lachend te doen waar hij goed in is; mensen entertainen. Caberetier Mike Boddé leende zijn stem voor de voice over, want veel gepraat wordt er niet door de zeemeermin, die een carrière boven water ambieert. Dat is ook helemaal niet nodig, want het verhaal is zo prima te volgen. En het is helemaal niet nodig dat de meermin de ene na de andere grapt tapt, want het schouwspel zelf is al hilarisch. Het decor van deze voorstelling is multifunctioneel. Zo is het een onderwaterwereld, en zo is het een grote mensen wereld boven water, daar is goed gebruik van gemaakt en ook de attributen doen er echt toe. De voorstelling duurt ongeveer twintig minuten, dat is precies goed. In die tijd worden er verschillende climaxen opgebouwd en het eind is weer lachwekkend. Het zal mij niets verbazen als Sprong ook deze keer weer hoge punten scoort met zijn Irene de Sirene. (Nathalie van Eck)

Ellen ten Damme – Unbeschreiblich weiblich

Ellen ten Damme (Foto: Tine Acke)

Daar is ze weer, Ellen ten Damme. Eerder zagen we haar met haar imitatie van Blondie. Nu iets heel anders: liedjes in het Duits. Ten Damme vertolkt verschillende liedjes van onze oosterburen. Je hoeft niet bang te zijn voor flauwe schlagerliedjes, en ook de voor de hand liggende nummers van bijvoorbeeld Nena laat ze links liggen. Daar moet je lef voor hebben. Wat zingt ze wel? Van Nina Hagen tot La Dietrich, van Rammstein tot Brecht en Goethe. En ook het ‘Skandal-lied’ Plattgefickt, waarmee ze dit jaar aan de Duitse Grand Prix (songfestival) meedeed, laat ze horen. Gewaagd, maar zeker leuk om naar te luisteren. Ook deze show, die qua opzet en decor veel lijkt op de Blondie-voorstellingen, slaat aan. Haar Duitse rol past haar nog net wat beter dan die van Debbie Harry. Maar een net zo leuke, vlotte afsluiter van de avond kan je Unbeschreiblich Weiblich niet noemen. Dit is gewoon een heerlijk tussendoortje. (Nathalie van Eck)

25 juni

Het laatste weekend Parade in Rotterdam is aangebroken. Na de flinke regen- en onweersbuien van vannacht zal het in ieder geval vanavond in de tenten weer wat aangenamer aanvoelen. Grijp je kans dus!

De Varkensfabriek

De Varkensfabriek (foto: Jean van Lingen)

Een opvallend goede voorstelling is De Varkensfabriek. Mohammed Azaay en Karim El Guennouni weten het publiek te raken. De twee jongens die in een varkensfabriek werken, vegen met iedereen de vloer aan en zetten de tent op z’n kop met hun gevatte opmerkingen. Geitenneukers, varkensneukers; hoe gewaagd na de moord op Van Gogh. Toch trekt het publiek het wel, juist van dit duo. Ze maken niet alleen zichzelf belachelijk, de Turkse en Marokkaanse gemeenschap, maar ook de Nederlandse kaaskoppen. Vooroordelen worden uitvergroot. De heren zijn vaak bot, maar het kan toch net door de beugel. In rap tempo krijgen we een verhaal te zien, waarin meerdere personen voorkomen. Azaay en El Guennouni nemen alle typetjes voor eigen rekening. Het levert mooi cabaretesk toneel op. Het decor, de muziek, over alles is goed nagedacht en het zorgt voor een gelikte show. Het is ontzettend leuk om naar deze heren te kijken en de voorstelling zit van a tot z prima in elkaar. (Nathalie van Eck)

Kris Niklison Theatre Company – Sedicedemi (ze zeggen over mij)

Je kunt kort of lang uitleggen hoe deze voorstelling in elkaar zit, maar het is beter om het zelf te ervaren. Kris Niklison gebruikt dans, tekst en enorme filmprojecties in haar voorstelling. Ze heeft het over de dingen in het leven. Vriendschap, liefde, verdriet, blijdschap, soms staat ze er heel intens bij stil en een andere keer maakt ze er de ene na de andere grap over. Dan is er natuurlijk ook nog het element in de show waar zij om bekend staat: de klittenbandacrobatiek. Ik noem het maar even zo, want het juiste woord voor deze kunstjes is lastig te vinden. Ze beweegt zich in ieder geval een tijdje over de opstaande matrassen door middel van haar klittenbandpakje. Het ziet er mooi uit. De voorstelling is soms heftig, maar af en toe ook te traag. Op een gegeven moment merk je dat een half uur toch wel net wat te lang duurt. Toch blijft het een fascinerende vrouw om naar te kijken, een indrukwekkende voorstelling ook, maar misschien wel net te hoog gegrepen voor de Parade. (Nathalie van Eck)

Lees morgen meer!

24 juni

Naarmate het weekend in zicht komt, zie je het weer steeds drukker worden op de Parade. Een aantal voorstellingen is sinds vorige week vervangen door andere, dus er is weer genoeg te zien. Veel populaire voorstellingen ook. Wees er op tijd bij om een kaartje te bemachtigen, want sommige voorstellingen zitten vaak in rap tempo vol.

Orkater – Band loopt 42

Band loopt 42 (foto: Ben van Duin)

Twee jaar bleven ze weg van de Parade, maar dit jaar is Orkater weer van de partij! Met maar liefst twee voorstellingen. De Geräuschmacher was de voorstelling waarmee ze tien jaar geleden voor het eerst op de Parade stonden en zal nu opnieuw vertoond worden. En een nieuwe voorstelling: Band loopt 42. Een vooral leuke en muzikale voorstelling, wat wel aan Orkater toevertrouwd is. Het trio Beppe Costa, Eddie B. Wahr en Kees van der Vooren (bekend van Battling Siki en de VPRO-serie De Gebakken Mannetjes) maken er een dolle boel van. Ze moeten een perfecte tune voor een commercial voor Bulgaarse yoghurt produceren. En dat gaat bepaald niet van een leien dakje, omdat de plannen steeds veranderd worden. Geen gitaar? Wel een hobo? Plannen worden steeds veranderd en aangepast, maar het eindresultaat mag er zijn. De voorstelling zit zowel qua muziek als acteerwerk erg goed in elkaar. Deze rasartiesten weten hoe ze een grappige show in elkaar moeten draaien en een applaus voor hun timing. Delen van de voorstelling worden vertoond op het videoscherm, dat volledig geïntegreerd is. De soms onverwachte wendingen en trucjes maken de voorstelling helemaal af. De mensen van Orkater hebben ons weer weten te verrassen . (Nathalie van Eck)

Ellen ten Damme – Blondie

Blondie (foto: Richard van der Klauw)

Ook Ellen ten Damme heeft de Parade met twee voorstellingen weten te veroveren. Een Duitse show, Unbeschreiblich Weiblich, en haar vertolking van Debbie Harry: Blondie.
Heart of Glass, Denis, Rapture, Maria; ze brengt het allemaal ten gehore op een hele energieke manier. Samen met haar band houdt ze de vaart er lekker in, want gespeeld moet er worden. Af en toe een grapje tussendoor en verder wat gekke bekkentrekkerij tijdens het zingen op het podium. Ten Damme laat zich gaan en weet het publiek goed mee te krijgen. Haar performance is soms wat overdreven, maar net niet over de top. Het echte Blondie-sfeertje weet Ten Damme wel op te roepen. Een enkele keer is de zang niet helemaal zoals het zou moeten, want ze heeft soms wat moeite met de hoge noten. Desondanks is Blondie een perfecte afsluiter van een broeierig avondje uit! (Nathalie van Eck)

23 juni

Dit jaar is er voor degene die ook dol is op literatuur wat nieuws onder de zon op het Paradeterrein: de Schrijverstoren. Een paar keer per week lezen schrijvers voor uit eigen werk. Een aparte ervaring voor zowel de luisteraar als voor degene die voordraagt, want er moet een hoofdtelefoon opgezet worden om naar de verhalen, columns en gedichten te luisteren. Daardoor kan de luisteraar zich minder laten afleiden door de andere Paradegeluiden. Over het terrein kijken kan wel door de netten die zijn opgehangen. Voor de voordragers zal het wel een vreemde ervaring zijn, omdat er door de hoofdtelefoons minder interactie mogelijk is met het publiek. Deze vorm kan ook leuke verrassingen opleveren, dus klim in die toren en ga lekker rustig aan een tafel zitten. De komende dagen zijn in Rotterdam nog de volgende schrijvers ingedeeld: Adriaan Jaeggi, Laurens Abbink Spaink, Ruben van Gogh, Raoul de Jong, Ernest van der Kwast, Ronald Giphart, Vrouwkje Tuinman en F. Starik.

De Vliegende Vleugel – Last minute concert van Berry Visser

Een andere bijzondere voorstelling waarbij je een hoofdtelefoon moet opzetten om te horen wat er gebeurd, is bij de voorstellingen van De Vliegende Vleugel. Je neemt plaats in een comfortabele strandstoel en je laat je meeslepen door prachtige pianomuziek en gevoelige teksten. Wij kregen een Last Minute Concert van Berry Visser, maar er zijn ook concerten van Polo de Haas en Maarten van Roozendaal. Visser brengt een liefdesverhaal. Concentreren is wel noodzakelijk omdat het in het Engels wordt gezongen en je door deze hoofdtelefoons toch nog goed de tangomuziek en de band van Heute noch, verdomme! kan horen. (andersom hoort de rest van het Paradevolk die pianoklanken van ons concert totaal niet) Het went wel op den duur en als je even je ogen dicht doet, is er zeker een moment van ontspanning. Er staat een gigantische vleugel voor de strandstoelen, waarop Visser speelt. Opvallend en meteen ook teleurstellend (als je je ogen open hebt) is dat hij het ene liedje wel zelf speelt op de piano en bij het andere liedje een band wordt ingestart waarover hij zingt. Het enigszins abrupte eind zorgt ervoor dat dit rustpuntje op de Parade wreed wordt verstoord. Je zal uit je strandstoel moeten kruipen en de hoofdtelefoons moeten inleveren. Het concept is fraai. (Nathalie van Eck)

Leon Giesen – Club Mondo Leone

Leon Giesen (foto: Marcel Prins)

Als je zijn voorstellingen Mondo Leone I en II hebt gemist, krijg je op de Parade de kans om de schade in te halen. Leon Giesen – de filmmaker, muzikant en verteller – weet het publiek zo te betoveren dat de mensen eigenlijk niet weg willen na een half uur. Daar heeft sneaky Giesen wat op gevonden; elke voorstelling (vier op één avond) is anders, dus je zou ze in theorie alle vier kunnen bekijken zonder er iets van te herkennen. Giesen doet tijdens zijn voorstelling van alles tegelijk en dat gaat wel ’s mis. Een beetje onhandig is hij wel, maar het siert hem. Als hij eenmaal in vorm is, is zijn show ook wel superstrak. Tot op de seconde lopen de filmpjes achter hem synchroon met wat hij op z’n gitaar speelt en meezingt. Waarover zijn liedjes gaan? Over van alles: schoonheid, liefde, seks, het publiek mag het zeggen. “Hij is terug!” staat op de affiches, omdat hij een paar jaar niet meer op de Parade heeft gestaan. Aan het begin van zijn show vraagt hij zich hardop af, of wij eigenlijk nog wel op hem zitten te wachten. Ja hoor Giesen, een Parade zonder jouw muzikale klanken, grapjes, filmpjes en klungeligheid zou toch niet hetzelfde zijn?! (Nathalie van Eck)

22 juni

The Bitch: In Bed With Macbeth

Vanavond wordt er weer een nieuwe voorstelling toegevoegd aan het Parade-repertoire. Growing Up In Public speelde vorig jaar een waanzinnige versie van het paradijsverhaal. Daphne de Bruin speelde Eva en hangt nu de Bitch uit. De voorstelling The Bitch: In Bed With Macbeth trekt dit jaar langs meerdere theaterfestivals. Wij hebben het stuk al eerder op Festival aan de Werf bekeken en ook dit jaar waren we weer onder de indruk. Onze redacteur schreef: “Met The Bitch: In Bed With Macbeth zet ze een indringend portret neer van Shakespeares eerzuchtige Lady Macbeth die haar man aanzet tot het plegen van een gruwelijke moord. De Bruin draagt deze voorstelling moeiteloos in haar eentje met haar expressieve spel.” En: “De Bruin zorgt er hoogstpersoonlijk voor dat je je wel drie keer bedenkt voordat je de term ‘het zwakke geslacht’ ooit weer in je mond zal nemen.”

De Poldermakers – Poldermodel

Een van de weinige voorstellingen die echt in het NAI (en niet in een tentje) moet worden gespeeld is het Poldermodel. De tentoonstelling Polders – een theater van land en water vormt het decor voor de voorstelling en het publiek kijkt vanaf een brug toe. De Poldermakers lokken je naar de voorstelling toe door het publiek een Nederlands vlaggetje te geven en de gezellige accordeonklanken leiden je naar binnen. Wat je zou verwachten is een wat oubollige, terug-in-de-tijd-voorstelling. Niets is minder waar, want we worden welkom geheten in het jaar 2031! En zo gezellig is het niet, want we wonen een herdenkingsdienst bij, dus het verzoek aan ons is om goed te gaan zitten of staan. Dialogen, liedjes en muziekstukken is wat volgt. De spelers doen goed hun best, maar weten het publiek niet te raken. De voorstelling is nog te weinig een geheel en wat rommelig. In no time ben je deze poldervertoning weer vergeten als je het paradeterrein overloopt. (Nathalie van Eck)

Het Paleis voor Volksvlijt – Heute noch, verdomme!

Heute noch, verdomme!

Sonja moet bevrucht worden, binnen het half uur. De eierwekker tikt… Lottie Hellingman, die we eerder dit jaar zagen in de voorstelling De gelukkige mandarijn, kan niet wachten. Een kind wil ze, nu verdomme! Maar welke man moet ze nemen? Gaat ze dan toch voor de man met schietzaad? Hilariteit alom, maar soms net wat te serieus gebracht. Hellingman wordt ondersteund door een band die wel lekker speelt, maar qua zang laat deze muzikale komedie nog wat te wensen over. Wat er in een half uur wordt neergezet is vermakelijk, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De karakters zijn wel erg uitvergroot en op een gegeven moment verveelt het concept. Wat wel leuk is, zijn de kleine onverwachte wendingen in het verhaal. Ik ga ze niet verklappen, maar het loopt niet altijd zoals je denkt en dat maakt het leuk om te blijven kijken. Wel een waarschuwing: deze voorstelling ligt vrouwen waarschijnlijk beter dan mannen. Want wat zitten vrouwen toch soms onbegrijpelijk in elkaar… (Nathalie van Eck)

21 juni

’15 jaar paraderen, verleiden en verleid worden’ is het jubileummotto van dit jaar. En verleidingen zijn er genoeg. De vrouw met de baard die voor de Freakshow zit belooft je geen freaks maar SUPERfreaks! Een vrouw in badjas wil je graag de Naakte Waarheid laten zien. ‘Er moet hier snel een vrouw bevrucht worden!’ roept de man van Heute noch, verdomme! En dan zijn er nog de koude drankjes onder de warme zon, de lekkere hapjes uit de geïmproviseerde keukens, de houten banken waarop je urenlang kan blijven zitten kijken naar wat er allemaal voorbij loopt. De zon schijnt, de mensen zijn mooi en ze lachen. En de onbekende hond die onder het tafeltje naast je ligt, verleidt je tot een aai over z’n kop.

Blixum – De Naakte Waarheid

De Naakte Waarheid (foto: Petra Spiljard)

Grootste ergernis in de sauna? De luidruchtige ontboezemingen van onbekende medebezoekers, waar je haast wel naar móet luisteren als je in het halfduister op je bankje ligt te zweten. Maar tijdens deze voorstelling wordt dat ineens erg leuk. Zonder schoenen waad je door een voetbad de ‘sauna’ in, en eenmaal binnen, lekker warm(!) en dicht op elkaar, is er geen ontkomen meer aan De Naakte Waarheid. Vier vrouwen, de eigenares van de sauna, een Amerikaanse actrice, een grijze muis en een hoogblond lekker ding, wachten op dezelfde man. De verwikkelingen die volgen zijn grappig en bizar. De actrices spelen op een paar vierkante meter hun heel verschillende typetjes breed uit, maar ze zijn goed genoeg om ook je sympathie op te wekken. De voorstelling heeft een verrassend begin en een even verrassend einde. En hoewel het moeilijk is na te vertellen wat er daar tussenin nou eigenlijk precies is gebeurd, zal je je zeker prima hebben geamuseerd als je je schoenen weer aantrekt. (Ellen op de Weegh)

Conny Janssen Danst – Manoeuvres

Manoeuvres (foto: Karel van Hees)

Vier personages, twee mannen en twee vrouwen, werken zich tijdens een monotone werkdag stil en in zichzelf gekeerd door hun routineklusjes heen. De tijd kruipt en uit de radio klinkt de onvermijdelijke achtergrondruis. Maar als die verandert in muziek ontwaken ze. Onder de grauwe werkkleding komt kleur tevoorschijn en ze verleiden elkaar, dansen en spelen met elkaar. De deuntjes van de Arbeidsvitaminen klinken ineens betoverend en meeslepend en de tijd op de klok aan de muur staat stil. Tot alles weer wordt zoals het was en het werk wordt hervat. Is er wel iets gebeurd? De dansers van Conny Janssen zijn beheerst maar expressief en werken perfect samen. Ze blijven mensen van vlees en bloed die zonder tekst moeiteloos dit kleine en herkenbare verhaal vertellen. Manoeuvres is speciaal voor het 15-jarig Paradejubileum gemaakt. ’15 jaar paraderen, verleiden en verleid worden’ is het motto van dit jaar. En deze mooie, boeiende voorstelling is als een lofliedje op die verleiding. Een oproep om de dagelijkse sleur doorbreken en te genieten van je dromen en verlangens. (Ellen op de Weegh)

20 juni

Voorstellingen op de Parade duren niet zo lang. Ze variëren in lengte van 5 tot 60 minuten. Het is natuurlijk net waar je zin in hebt, maar meerdere voorstellingen op een avond zijn goed te doen. En dan heb je ook nog tijd om een hapje te eten, een drankje te doen en wat te kletsen. En ben je geen echte theaterliefhebber, dan zijn er altijd nog de kermis-achtige spelletjes waarmee je kan vermaken. Of je kan je terug trekken in de schrijverstoren of lachen om een filmpje.

Stichting Zuiderlicht – Freak

Niet voeren en niet lachen, is het advies dat we krijgen als we het zaaltje van de Synestheseur binnen lopen. Elke twaalf minuten kun je daarbinnen het filmpje Freak bekijken. Op het scherm verschijnt een reusachtige man die wel wat weg heeft van de Hulk, al is hij niet groen. Maar kwaad des te meer. De inspiratie van dit filmpje komt voort uit verhalen als The Elephant Man, het monster van Frankenstein en King Kong. De uitvoering is goed gelukt. Over de manier van filmen, vanuit welke hoek, welke soort shots is goed nagedacht. En met wat special effects in het zaaltje wordt er een aparte sfeer gecreëerd. Niet dat dat echt nodig is, want de film an sich is een ervaring op zichzelf, maar het versterkt je gevoel en werkt enigszins op je lachspieren. Je ervaart deze filmvoorstelling, gemaakt door Ton van Erp, in ieder geval aan den lijve. Een eigenaardige ervaring, die je niet mag missen en ook zeker niet hoeft te missen aangezien de film vele malen per dag vertoond wordt. (Nathalie van Eck)

Theaterproletariaat A.S.F. – Hello ici

Sexy paaldanseressen verwelkomen ons in de benauwde, donkere tent. We krijgen een talkshow voorgeschoteld (met Dicky van den Toorn en Ton Kas), waarin de koning van het erotisch goochelen te gast is. De ene flauwe grap na de andere wordt gemaakt en het gesprek duurt maar voort. Er duikt een verloren dochter op, maar verder uitgewerkt wordt dit niet. Eigenlijk duurt het gesprek te lang en daarom zijn de dames die aan de palen hangen een welkome afleiding. Ze vertonen hun kunstjes, terwijl de talkshow gaande is, en zijn daar best goed in. Verder is het een beetje onduidelijk waar de makers van dit stuk naar toe willen. Een ongedwongen sfeer hebben ze in ieder geval weten te creëren en voor vermaak is ook gezorgd, maar dit snipsnap-verhaaltje heeft te weinig in zich om een half uur lang te blijven boeien. Laat staan om het intensief te blijven volgen. (Nathalie van Eck)

Lees hier morgen meer!

19 juni

Het is genieten met het mooie weer op de Parade. De flessen rosé lijken niet aan te slepen en iedereen heeft het naar z’n zin. Door de hoge temperatuur kan het nog wel ’s warm zijn in de tenten en dat zorgt er misschien voor dat de voorstellingen soms net niet vol zitten. Een beetje afkoelen in de zweefmolen dan misschien maar? Net als elk jaar is de molen weer erg in trek.

Eric Koller – Kook

Ook in trek is Eric Koller.Sommige mensen die in de rij staan te wachten om naar binnen te mogen, roepen zelfs dat een Parade zonder Koller niets aan is. Dat viel na vorig jaar nog te betwijfelen. Toen stond hij met zijn show Rollercoaster zich een partij uit te sloven en probeerde hij te gemakkelijk en te simpel te scoren. Dit jaar is hij de kok, de ober en Snoop Dogg tegelijk. Say what? Ja, je moet het zelf gaan zien, want uitleggen is niet leuk. In een half uurtje zet Koller een geweldige Paradeshow neer. Hij is zeker gegroeid en laat zien dat hij met Kook veel meer in huis heeft dan vorig jaar. Qua metamorfoses is deze lange slungel bijvoorbeeld steeds sneller geworden en zijn uitwerking is creatiever. Wat blijft zijn z’n slapstickbewegingen en zijn gekke bekken-trekkerij, zijn handelsmerken. (Nathalie van Eck)

Eric Koller – Freaky Late Night

En als je geen genoeg van deze man kan krijgen, dan kan je elke vrijdag- en zaterdagavond ook naar zijn Freaky Late Night show. Daar maken we ook eindelijk eens kennis met een pratende Koller (in zijn andere voorstelling zegt hij bijna geen woord, wat ook wel iets heeft). Hij blijkt gevat, van de pot gerukt, van god los en wat al niet meer. In no time weet hij de lachers op z’n hand te krijgen en zet hij wat mensen op hun nummer. Het publiek heeft het naar z’n zin. Koller doet dan ook alles voor het publiek. “Het is jullie feestje,” proest Koller het uit als hij een andere reactie krijgt dan hij had verwacht van het publiek en hij valt even uit z’n rol. In een half uurtje doet Koller een greep uit zijn meest succesvolle theateracts, zoals de Bingo, het Waterballet en Jan Klaassen. Soms heel herkenbaar, maar altijd al op je klompen aan te voelen wat er gaat gebeuren, waardoor je van te voren al binnenpret hebt. Een erg vermakelijke, interactieve en simpele show. Moeilijker moet je het ook niet maken op zo’n zwoele zomeravond waar iedereen al de nodige alcohol heeft genuttigd. (Nathalie van Eck)

18 juni

Wat meteen opvalt bij aankomst in Rotterdam is de locatie. De tenten staan dit jaar niet in het Museumpark, want daaronder worden een parkeergarage en waterberging aangelegd. Daarom is de Parade vlakbij, rond het Nederlands Architectuurinstituut (NAI), neergestreken. Het terrein is daardoor wat kleiner geworden en er is voor gekozen om voorstellingen ook in de NAI plaats te laten vinden. En dat is zonde, want in de zalen van dit gebouw heb je het idee met veel meer afstand naar een voorstelling te kijken. In tegenstelling tot in de tentjes, waar de Parade juist een lekkere knusse en ongedwongen sfeer mee creëert. Maar het mag de pret allemaal niet drukken, evenals de staking van de treinen op de openingsavond van de Parade. Het festivalterrein zit toch behoorlijk vol en sommige voorstellingen zijn uitverkocht.

Nathalie Baartman – Stam

Nathalie Baartman (foto: Stéphane Logger)

Schaamteloos loopt Nathalie Baartman in haar blauwe, oubollige jurk het terrein rond om mensen naar haar voorstelling te lokken. Niet dat het Paradepubliek zich daarover verbaast, want dat heeft wel eens gekkere dingen gezien. Maar, vertrouwt Baartman ons toe tijdens haar show, ze trekt dat ding ook wel ’s gewoon op straat aan. Zelfs naar een blind date. Baartman trekt het publiek in haar voorstelling Stam mee in haar eigen belevingswereld. Eerder vertelde Baartman ons dat ze het publiek met haar gekte om de oren wil slaan en daar slaagt ze in. Ze weet soms heel aparte en bizarre verhalen te vertellen. Haar plekje op de Parade heeft ze te danken aan het winnen van de talentenjacht Voor de Leeuwen. Terecht? Jazeker, deze vrouw staat haar mannetje. Ze is gevat, heeft humor en laat weer eens wat anders zien en horen dan de gebruikelijke zin en onzin in een cabaretvoorstelling. Het nadeel van een Paradevoorstelling is alleen dat het soms te kort duurt. Dat heeft natuurlijk ook zo z’n voordelen als je er niets aan vindt, maar in dit geval had ik Baartman nog graag wat langer op het podium gezien. Haar verhalen verveelden nog niet en haar fantasie had ze dan nog meer de vrije loop mogen laten gaan. (Nathalie van Eck)

De Dutch Don’t Dance Division – Carmen

Knipper niet te vaak met je ogen tijdens deze voorstelling, want voor je het weet is het voorbij. Deze versie van Carmen heeft een hoog tempo. In twintig minuten weet je weer hoe het verhaal in elkaar zat en ben je onder meer blootgesteld aan drama, passie, jaloezie, geweld en verlangen. De aankleding van de voorstelling lijkt erg truttig (overal zwart-witte stippen), maar in combinatie met het spel heeft dat iets heel komisch. Er wordt niet gesproken tijdens deze muzikale voorstelling, af en toe worden er alleen een paar regels meegezongen op de muziek. Dat vergt een extra inspanning van de acteurs om het publiek toch te amuseren. Dat is aan dit drietal wel toevertrouwd. Ze hebben allemaal een dansachtergrond en spelen dit spel, zoals het hoort, met passie. Sabrina Vis is een uitstekende femme fatale. Een pittige tante, die Carmen, die verleidelijk het publiek in kijkt. Een voorstelling die je alleen daarom al niet mag missen. (Nathalie van Eck)