Mondo Leone II (Leon Giesen)

“Soms word ik er duizelig van,” bekent een gedreven Italiaanse kok nadat hij voor Giesens camera een familierecept heeft verklapt. “Als ik denk aan alles wat je kan maken van al die verschillende ingrediënten. Maar als ik samen met mijn moeder, van wie ik leerde koken, in de keuken bezig was, leek het eigenlijk allemaal heel gewoon.” Hoewel de thema’s van de serie korte films waaruit de voorstelling bestaat veelal groots en veelomvattend zijn – leven, dood, en geboorte bijvoorbeeld – zijn de getoonde onderwerpen bedrieglijk eenvoudig. Stenen in het zand, een straatartieste, een eitje pellen, leren duiken, en het maken van ravioli. Maar Giesen is een vaardig en heel poëtisch filmer. Stenen in het zand laten zich lezen als boodschappen van liefde in de woestijn. De in zichzelf gekeerde straatartieste straalt van sensualiteit. Het pellen van een eitje kan een gedenkwaardige gebeurtenis worden. Het jongetje dat leert duiken toont je alle menselijke worstelingen en twijfels, en herinneringen blijken goud waard. Mochten er toch grootse en wereldse zaken de revue passeren, de lancering van de Voyager bijvoorbeeld, dan krijgen ook deze een onverwachte draai. Want wat zullen de eventuele aliens nou eens aan gaan vangen met het geluid van een menselijke kus dat aan boord werd meegestuurd de ruimte in?

Persoonlijk

Dat de maker bij dit alles op het podium zijn eigen muziek zit te spelen – lekkere basloopjes! – zingt, en vertelt terwijl je kijkt, maakt het beleven van de voorstelling tot een heel persoonlijke aangelegenheid. Wat overigens een van de redenen voor Giesen was om het theater in te gaan. Hij geniet zichtbaar van het contact met het publiek, iets wat hij, naar eigen zeggen, bij de vertoning van zijn documentaires op televisie (o.a. door de VPRO en de NPS) en in bioscoopzalen altijd heeft gemist. De muziek en de beelden smelten moeiteloos samen, en de overige muzikanten die aan deze voorstelling meewerken, waaronder een weergaloze Mathilde Santing en de bassectie van het Radio Philharmonisch Orkest, zijn, hoewel enkel op het scherm, toch door de intense manier waarop ze ten tonele worden gevoerd, ‘larger than life’ aanwezig.

De tover terug de wereld in

“Mijn eigen speeldoos,” zegt Giesen desgevraagd over deze schijnbaar eenvoudige, maar geraffineerde aaneenschakeling van ontroering, verwondering, kippenvel en humor. “Ik doe het doosje open en ik hoop dat er wat tover terug de wereld in zal gaan.” Mondo Leone I, de voorganger van de huidige voorstelling, werd bekroond met de Gouden Mus. In deel twee werkt de betovering nog steeds. Gewoon (weer) gaan kijken. En genieten.

Mondo Leone II is nog te zien tot en met 20 maart 2005. Mondo Leone I wordt op 9 april 2005 nog gespeeld.