Muziek / Album

Uitstekend af zonder gitaar

recensie: Keane - Hopes and Fears

Heel af en toe kom je als recensent een band tegen waarbij alles op zijn plaats lijkt te vallen. Keane is er zo eentje. Gelukkig voor ondergetekende bleek een collega-scribent het deze week te druk te hebben om de cd te recenseren. Met alle plezier schiet ik hem in dit geval te hulp. Bekend van de hit Somewhere Only We Know tovert Keane op Hopes and Fears de ene na de andere wonderschone melodie uit de hoge hoed. Met zanger Tom Chaplin, pianist/basgitarist Tim Rice-Oxly en Richard Hughes op drums bewijst de band dat popmuziek uitstekend zonder gitaar kan.

~

De nummers op Hopes and Fears doen afwisselend denken aan Saybia (Bedshaped) en Manic Street Preachers (Everybody’s Changing, Bend and Break) terwijl ook de namen Coldplay, Travis, Radiohead en Starsailor door mijn hoofd schieten. En het allermooiste is nog wel dat Keane voor geen van allen onderdoet. Het is bovendien verfrissend om te merken dat niet alles tegenwoordig hoeft te rammelen om indruk te maken. Veelzeggend is in dat opzicht ook dat de band is vernoemd naar een oude dame die vroeger op Tom paste wanneer zijn ouders er niet waren.

Niet zwelgen maar genieten

Zanger Tom Chaplin heeft een heerlijke warme stem waarmee hij zich elf nummers lang voornamelijk afvraagt hoe het zou zijn om herenigd te worden met zijn grote liefde (“Will I ever see you again and lie in your heart of hearts?”, Untitled 1). Wat vooral opvalt, is de overtuiging waarmee hij dat doet. Als het in dit leven niet zo mag zijn, dan toch hopelijk wel in het hiernamaals. Pathetisch? Valt reuze mee. Als je naar de teksten kijkt, is het best raar dat het album niet melancholisch klinkt. Eerder wordt er bij het aanbreken van de lente nog eenmaal omgekeken naar de voorbijgeraasde winter. Nog eenmaal neemt Chaplin je mee naar die heerlijke jeugdherinnering. Het is niet zwelgen in verdriet, maar genieten van de dag.
Maar laten we niet vergeten dat Keane ook Tim Rice-Oxley en Richard Hughes is. Laatstgenoemde speelt over het algemeen ingetogen en altijd in dienst van het nummer. Rice-Oxley is de man van de krachtige popmelodieën en weet als geen ander hoe de stem van Chaplin het beste tot zijn recht komt. De drie muzikanten lijken elkaar feilloos aan te voelen.

Allemaal singles

Het knappe van Keane is dat zowel de alternatieve popliefhebber als de Radio 3FM-luisteraar lijkt te zwichten voor hun dromerige pop. Er is op de een of andere manier een brug geslagen tussen verschillende bevolkingsgroepen. Allemaal op eigen kracht bereikt. Deze jongens hebben geen hype nodig, dit zijn echte muzikanten. Eigenlijk zouden bijna alle nummers op Hopes and Fears voor single kunnen doorgaan. Stilletjes hoop ik dat er straks gekozen wordt voor Bedshaped, vooral door het heerlijke synthesizermelodietje in het refrein. Hopes and Fears zit al meer dan een week steevast in mijn stereo en daar zal hij ook nog wel een tijdje blijven.