Dropkick Murphys

Eind januari 2002 zag ik de Amerikaanse punkband in 013 in Tilburg op het erg leuke International Folkfestival. Zoals te verwachten viel trakteerden de folkpunkers het publiek op een geweldig feest. Het leuke aan de Dropkick Murphys is echter dat “feest” nooit alleen maar “feest” is; heerlijke drinkliederen worden moeiteloos afgewisseld met overtuigd-geëngageerde nummers. Ook op The Warrior’s Code blijkt dat weer.

Publeven

Zo is Captain Kelly’s kitchen een ideaal voorbeeld van het eerste: deze traditional (origineel: Courtin’ in the Kitchen) moet bijna wel beluisterd worden met een pint Irish stout in de hand. Zoals het traditionals betaamt ontstijgt het refrein nauwelijks het tralalala, en de coupletjes zijn ook bijzonder eenvoudig: zelfs na heel veel pints kan iedereen het nog meezingen, en dat is nu precies de bedoeling. Het dorpsleven speelt zich op het Ierse platteland nog altijd in de pubs af, en als er geen sport op televisie is wordt er gegarandeerd gemusiceerd door wie daar maar lust in heeft.

Oorlog voor de vrede?

Serieuzer wordt de plaat bij het werkelijk punkende Citizen CIA. Hier blijken Al Bar en vrienden boos als altijd op Amerika. Ditmaal ontgelden het militarisme en de regime-changes van Bush het. Meteen na dit korte (anderhalve minuut) gitaarnummer volgt het prachtige The Green Fields of France. Dit nummer van Eric Bogle (ook auteur van The Band Played Walzing Mathilda) beschrijft op indringende wijze de waanzin van de Eerste Wereldoorlog. Zeker in samenwerking met Citizen CIA krijgen vragen als Weten zij waarom ze stierven?, Stonden ze werkelijk voor de Goede Zaak?, en Geloofden ze echt dat deze oorlog eeuwige vrede zou brengen? een zeer actueel tintje. De mening van de Murphys is duidelijk: oorlog brengt geen vrede.

Lokaal patriottisme

Mooi is dat in The Green Fields of France (de originele titel is No Man’s Land) geen elektrische gitaar voorkomt: tijdens de coupletten speelt alleen de piano, tijdens het refrein ondersteunen doedelzak en drums de zang. Echt erg mooi en zelfs indrukwekkend. Een nummer dat je niet snel verwacht op een punkplaat. Voor het overige biedt The Warrior’s Code alles wat je verwacht: punk, folk, meezingers en jawel, we hebben het ook weer over de lokale honkbal club. In afsluiter Tessie worden de Bostonse ballenwerpers (alweer) in het zonnetje gezet. Van Amerika moeten de Dropkick Murphys niets hebben, maar enig patriottisme is ze niet vreemd.