~

Het eerste wat opvalt tijdens Coyote Ugly is dat de film eigenlijk anders is dan de indruk die de trailer geeft.
Daar waar de trailer snel, leuk en humoristisch is en veel verwachtingen schept, is de film redelijk voorspelbaar en gewoon.

Het verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van de hoofdpersoon gaat eigenlijk gewoon over het leven: “Wat moet ik ermee, wat wil ik en als ik besloten heb wat ik wil, doe ik het ook”; en zoals een goede feelgood-movie behoort te zijn (want dat is het, ook al is er duidelijk aan gewerkt om ook de tegenslagen van het leven te verwerken) gebeurt het ook allemaal zoals we het het liefste zien.
Is dit het einde van het verhaal?

Toch niet. De film is allerminst een slecht of saai product, en zeker als je kijkt naar wat producent Bruckheimer de afgelopen tijd heeft geproduceerd is dit een uitschieter. De rollen zijn goed gespeeld, vlot en de persoonljkheden hebben karakter.

Het verhaal gaat over een meisje van het platteland die het helemaal wil gaan maken in de grote stad (New York) als songwriter maar ze ontdekt daar dat je er toch wat voor moet doen om werk te krijgen. Zo gaat ze bijvoorbeeld naar een platenmaatschappij met de vraag, “Kan ik even met Whitney of Mariah praten?”.
Ook ontdekt ze dat niet al haar verwachtingen van het leven in de stad uitkomen. Ze moet nodig gaan werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien en belandt zo heel toevallig als dansende en zingende serveersteer in de bar Coyote Ugly.

Ondanks het nogal vrij voorspelbare en tegelijk geidealiseerde verhaal heeft de film ook een aantal pluspunten: de ‘uithangborden’ van de film (en de trailer): feest, lekkere meiden, girl power en nog een keer feest, zijn weliswaar aanwezig maar blijven het verhaal trouw. Het is duidelijk om zo een moraal (als je het zo al kan noemen) te tonen: het relativeren van dingen en het-doen-wat-jij-wilt (ook al gaat het soms niet goed) staan duidelijk centraal in de hele film.

Dit kan zeker als een pluspunt worden beschouwd: de film is goed opgebouwd en verzuipt niet in het eigen feestgedruis. Aan de andere kant is het verhaal niet echt realistisch en loopt alles eigenlijk als in een sprookje, inclusief duidelijk ingebouwde tegenslagen.

De muziek in de film is in een goed bijpassende stijl en de overgang van de folk-stijl naar een meer urban sound is zeer typerend. Alleen jammer dat de echte zangeres van de prachtige nummers die Violet zingt niet zelf de hoofdrol kon spelen. Haar aandeel is erg klein, op de site wordt haar naam niet eens vermeld. Alleen op de aftiteling is te zien dat het LeAnn Rimes is, die ook in Con Air de titelsong deed.

Je vraagt je bijna af hoe de regisseur van Romper Stomper en Metal Skin in godsnaam interesse kan hebben voor een film als Cherry Falls. Wright die met Cherry Falls zijn eerste Amerikaanse film maakte, komt met een teen slasher comedy van laag allooi aankakken. De regisseur weet er nog een aardige aan draai te geven: “There is enough idiosyncrasy and madness in this script to pique your interest, and that kept happening throughout.” Daar heeft hij een punt, de film is absoluut absurd en zo ontzettend pretentieloos dat felle kritiek leveren hier niet op zijn plaats lijkt te zijn.

In het rustige plaatsje Cherry Falls lijkt alles zijn gangetje te gaan. Wanneer er plotseling tieners vermoord worden is het hele plaatsje in rep en roer. Pas bij het derde slachtoffer wordt het motief zichtbaar. De moordenaar heeft het gemunt op maagden! Als er dan ook nog eens een vierde slachtoffer valt, is iedere maagdelijke tiener doodsbang. Het is er nu op of eronder!

Hiermee komen we natuurlijk er niet achter wie nou eigenlijk de moordenaar is. Jody, zelf een maagd, heeft de romantiek hoog in het vaandel. Zij is niet van plan om zo maar te gaan neuken met de eerste de beste bangerik. Ze besluit dan ook zelf om de moordenaar op te sporen.

Met messen, bloed, bange geile tieners en wat flauwe humor worden we op een bijzondere rare manier vermaakt. Eigenlijk deugt er helemaal niet aan de film, maar dat maakt uiteindelijk niets meer uit. Het is een film die je graag wilt vergeten, maar aangezien alles zo dom en slecht is, vergeten we Cherry Falls niet. Of dit een compliment is weet ik niet, maar we zullen ermee moeten leren leven.

Soms weet ik niet goed wat ik moet zeggen in een recensie, meestal bij films die ik minder goed vond. Ik weet uit ervaring wat een werk het is om een film te maken, en ik heb er moeite mee om het eindproduct van die inspanning dan in een paar honderd woorden af te zeiken.
Soms denk ik dat het aan mezelf ligt: zou ik de film gewoon niet goed hebben begrepen? Wil de regisseur meer zeggen dan mij duidelijk is geworden?

Deze recensie voor The Cell is een voorbeeld van het bovenstaande: na twee trailers en een paar positieve recensies was mijn filmische eetlust gewekt, alhoewel mijn favoriete criticus de film ongenadig neersabelde en ik daardoor met iets minder hoge verwachtingen de zaal binnenstapte dan ik daarvoor zou hebben gedaan.

Minder hoge verwachtingen. En toch stelde The Cell me teleur. En hier zit ik nu, niet wetend waar te beginnen. Precies op dat moment valt [8WEEKLY hoofdredacteur] Gijs’ commentaar over de film mijn emailbox binnen:

Mooie effects, wel spanning, buitengewoon wreed, weinig uitdieping
karakters, simpele story, gemiste kans: met zulk verhaal had veel
realistisch/ originelere en dus engere film gebouwd kunnen worden.
En moet JL de hele tijd halfnaakt door dat scherm lopen? Absoluut
niet nodig.
Wel leuke film dus, maar had beter gekund.

~

Aha! Aanknopingspunten voor een recensie. Om bij het begin te beginnen:

Mooie effects.

Absoluut. The Cell bevat shots die ik m’n leven lang niet meer zal vergeten. Het is duidelijk dat regisseur Tarsem veel geleerd heeft bij het maken van zijn talloze videoclips.

Wel spanning.

Spanning?! Waar dan? Geen moment heb ik op m’n nagels zitten bijten van de suspense, geen moment voelde ik mee met het onschuldige meisje dat op het punt staat te verdrinken en de jacht op de killer leverde bij mij geen andere emotie op dan ontzag over de fantastische beelden.

Buitengewoon wreed.

Laten we het er op houden dat Gijs een beetje gevoeliger is dan ik.

Weinig uitdieping karakters, simpele story.

Het grootste minpunt van de film. Het kan de kijker gewoon niks schelen wat de personages doormaken, en dat is eigenlijk het enige wat de film nodig heeft. Met een beetje meer gevoel voor zijn personages had Tarsem een heel wat betere film afgeleverd dan hij nu heeft gedaan.

Mijn conclusie kan dus niet anders zijn dan:

Wel leuke film dus, maar had beter gekund.

Ik had trouwens geen enkel probleem met de luchtige kleding van Jennifer Lopez.