Soms weet ik niet goed wat ik moet zeggen in een recensie, meestal bij films die ik minder goed vond. Ik weet uit ervaring wat een werk het is om een film te maken, en ik heb er moeite mee om het eindproduct van die inspanning dan in een paar honderd woorden af te zeiken.
Soms denk ik dat het aan mezelf ligt: zou ik de film gewoon niet goed hebben begrepen? Wil de regisseur meer zeggen dan mij duidelijk is geworden?

Deze recensie voor The Cell is een voorbeeld van het bovenstaande: na twee trailers en een paar positieve recensies was mijn filmische eetlust gewekt, alhoewel mijn favoriete criticus de film ongenadig neersabelde en ik daardoor met iets minder hoge verwachtingen de zaal binnenstapte dan ik daarvoor zou hebben gedaan.

Minder hoge verwachtingen. En toch stelde The Cell me teleur. En hier zit ik nu, niet wetend waar te beginnen. Precies op dat moment valt [8WEEKLY hoofdredacteur] Gijs’ commentaar over de film mijn emailbox binnen:

Mooie effects, wel spanning, buitengewoon wreed, weinig uitdieping
karakters, simpele story, gemiste kans: met zulk verhaal had veel
realistisch/ originelere en dus engere film gebouwd kunnen worden.
En moet JL de hele tijd halfnaakt door dat scherm lopen? Absoluut
niet nodig.
Wel leuke film dus, maar had beter gekund.

Aha! Aanknopingspunten voor een recensie. Om bij het begin te beginnen:

Mooie effects.

Absoluut. The Cell bevat shots die ik m’n leven lang niet meer zal vergeten. Het is duidelijk dat regisseur Tarsem veel geleerd heeft bij het maken van zijn talloze videoclips.

Wel spanning.

Spanning?! Waar dan? Geen moment heb ik op m’n nagels zitten bijten van de suspense, geen moment voelde ik mee met het onschuldige meisje dat op het punt staat te verdrinken en de jacht op de killer leverde bij mij geen andere emotie op dan ontzag over de fantastische beelden.

Buitengewoon wreed.

Laten we het er op houden dat Gijs een beetje gevoeliger is dan ik.

Weinig uitdieping karakters, simpele story.

Het grootste minpunt van de film. Het kan de kijker gewoon niks schelen wat de personages doormaken, en dat is eigenlijk het enige wat de film nodig heeft. Met een beetje meer gevoel voor zijn personages had Tarsem een heel wat betere film afgeleverd dan hij nu heeft gedaan.

Mijn conclusie kan dus niet anders zijn dan:

Wel leuke film dus, maar had beter gekund.

Ik had trouwens geen enkel probleem met de luchtige kleding van Jennifer Lopez.

Pierce heeft eens een meisje dood laten gaan tijdens zijn werk, en sindsdien wordt hij gekweld door demonen: hij ziet haar overal, terwijl ze hem beschuldigt: “Frank, why did you let me die?” Ondertussen voelt hij wel iets voor Patricia Arquette, de dochter van een hartstilstand, die een ex-junkie blijkt te zijn. In deze voorgaande zinnen wordt al duidelijk dat Bringing Out The Dead geen vrolijke film is. Het nachtleven van het ambulancepersoneel speelt zich af in oude ziekenhuizen, vervallen appartementen en natte straten, terwijl de zwarte kringen onder de ogen van de verschillende hoofdrolspelers steeds groter worden.

Bringing Out The Dead is zeker niet Scorsese’s beste film. De film is niet overtuigend genoeg om echt te boeien en vooral Nicholas Cage’s personage weet weinig sympathie op te roepen, waardoor het nut van de film niet echt duidelijk is. Technisch gezien is de film echter een stuk geslaagder: vooral de drugstrip ergens aan het eind is een briljant gefilmd en vormgegeven stukje cinema. Daarnaast maakt Scorsese in Bringing Out The Dead veelvuldig gebruik van versnelde tijd; waar Hollywood onder de invloed van John Woo en andere Hong Kongse meesters de slow motion te pas en te onpas gebruikt, keert Scorsese de zaken om, hiermee uitdrukking gevend aan de manische stemmingen van vooral Frank Pierce.

Scorsese’s volgende project is Gangs Of New York, een 100 miljoen dollar kostende film over opkomende bendes in het New York van de vorige eeuw, waarin Leonardo DiCaprio en Cameron Diaz de hoofdrollen zullen gaan vertolken.

De grootste fout die de meeste drugsdealers maken is dat ze te veel ambities koesteren terwijl ze daarvoor niet de benodigde talenten bezitten. Het lijkt allemaal zo mooi en spannend en vooral makkelijk. Zij die gezegend zijn met een roekeloze onverschilligheid, oneerlijkheid, grenzeloze onverantwoordelijkheid en zich niet om de tuin laten leiden door vrouwen, vriendschappen en zogenaamd vertrouwen maken kans het ver te schoppen in de door debielen geregeerd wereldje van de drugs.

George Jung werkte zich in de jaren ’70 op tot een van de grootste drugshandelaars van Amerika, om vervolgens zijn hele bestaan ineen te zien storten. Hij begon wat zakgeld te verdienen met de import en distributie van marihuana. Een op het eerste gezicht charmante manier om in je onderhoud te voorzien. Wanneer Jungs handel begint te groeien, stijgen de risico’s exponentieel. Jung wordt opgepakt met driehonderd kilo weed en mag vervolgens bijleren in de

gevangenis. In de gevangenis leert hij alles over het smokkelen en distribueren van cocaïne. Gezegd moet worden dat de logistieke wereld van de cocaïne niet zo complex lijkt, en grotendeels afhangt van goede timing en brave handlangers. Jung komt in contact met Escobar en dan begint het grote geld binnen te stromen, zelfs zoveel dat er op een gegeven moment geen plaats meer in huis is om de dozen met geld kwijt te kunnen. Maar hoogmoed komt voor de val. Vermeende partners zien zelf de ongebreidelde mogelijkheden van de zuivere Colombiaanse cocaïne en werken zich ten koste van Jung op. Zoals Jung opklom in de wereld, zo mag hij tot 2014 uitrusten van zijn teloorgegane dromen en kan hij blijven treuren om het verloren contact met zijn dochter.

Het levensverhaal van een drugshandelaar is bij nadere inspectie niet echt bijzonder te noemen. Het werk is niet boeiend, interessant of spannend te noemen, het leven eromheen is slecht een schim van wat geluk mag heten. Oppervlakkig zoveel mogelijk geld uitgeven, niet als status, noodzaak of plezier, maar slechts als de kleinst mogelijke rechtvaardiging van het bestaan.

Uit het bovenstaande zou opgemaakt kunnen worden dat Blow een zeer matige film is, maar dit is niet het geval. Blow is ten eerste een zeer goed geschreven film. Nick Cassavetes en David McKenna hebben een uiterst coherent scenario geschreven naar het gelijknamige boek van Bruce Porter. De acteerprestaties zijn uitmuntend te noemen. Ray Liotta, die de hardwerkende vader van George speelt is prachtig als toonbeeld van onvoorwaardelijke liefde voor zijn zoon. Penélope Cruz is uiteraard zoals gewoonlijk beeldschoon. Zij is de vrouw van George en erg sterk in het tonen van uiterste emoties. En natuurlijk Johnny Depp die gedurende de film zovele gedaantes van een enkele man weet aan te nemen dat een simpel compliment niet voldoende lijkt te zijn.

Blow is een goedgemaakte, goedgeacteerde en bovenal goedgeschreven film over een helaas niet echt bijzondere man. Dat drugsdealers geen grote en boeiende persoonlijkheden zijn wisten we al, en Blow heeft dit voor ons nogmaals bevestigd.

De korte versie van deze recensie zou uit vijf woorden bestaan: “Being John Malkovich is geniaal.” Punt.

De lange (maar behoorlijk saaie) versie zou een opsomming zijn van alle personen die iets te maken hebben gehad met de productie van deze film, gevolgd door de woorden “is geniaal”. De eerste alinea van deze versie zou er dan zo ongeveer uit hebben gezien: “Spike Jonze is geniaal. Charlie Kaufman is geniaal. John Cusack is geniaal. John Malkovich is geniaal. Zelfs Cameron Diaz–“
You get the point.

Laat ik me dan maar beperken tot een middellange recensie waarin ik probeer uit te leggen waarom Being John Malkovich geniaal is.
Allereerst is daar het waanzinnige en volstrekt originele script van Charlie Kaufman. Het verhaal op zich is al te absurd voor woorden: het gaat over een poppenspeler die een deur ontdekt waarmee hij vijftien minuten in het hoofd van de acteur John Malkovich kan kijken. Dit gegeven wordt door regisseur Spike Jonze gelukkig niet op slapstick-achtige wijze uitgewerkt, maar wordt door de verbluffend goed spelende acteurs gebracht alsof het de gewoonste zaak van de wereld betreft, wat de surrealistische sfeer van de film alleen maar versterkt.

Multi-talent Jonze regisseerde eerder videoclips van de Beastie Boys (o.a. Sabotage!) en Fatboy Slim en speelde samen met George Clooney in Three Kings.

John Malkovich moet absoluut geroemd worden voor de moed die hij toonde door in deze film mee te spelen. Veel andere acteurs hadden de rol ongetwijfeld geweigerd, bang om hun imago te beschadigen of te verliezen, maar Malkovich speelt zichzelf met een grote dosis zelfspot, wat hilarisch is om te zien (bijvoorbeeld als we hem via de telefoon over de kleur van badhanddoeken zien leuteren). Ook de andere acteurs zijn fantastisch: John Cusack ziet eruit als een landloper, met vettig lang haar, een groezelig baardje en een klein brilletje, Cameron Diaz heeft eenzelfde behandeling ondergaan en ziet er hier uit als Miss Ragebol met Leger Des Heils-kleren aan, terwijl Catherine Keeler de mega-bitch Maxine speelt.

Daarnaast zien we een stel hele bekende acteurs in superkleine rolletjes, zoals Charlie Sheen, Brad Pitt en Sean Penn, evenals Jonze’s vriend en collega David Fincher (regisseur van onder anderen Se7en en Fight Club, met wie hij samen het productiebedrijf Propaganda Films heeft opgericht).

O, en had ik de chimpansee-flashback al genoemd?

BJM is een film is die zich moeilijk in een recensie laat vatten. Duidelijk is dat dit een van de meest originele films is die je ooit zult zien, dus mis ‘m vooral niet.

Richard is een soort neo-hippie, die net als veel van zijn generatiegenoten het “gewone leven” voor een tijdje achter zich laat om avontuur en verlichting te zoeken in Thailand. Hij vindt allebei in overvloed nadat hij een kaart van de behoorlijk gestoorde “Daffy” krijgt. Op die kaart is de lokatie van een paradijselijk eiland aangegeven, met daarop een perfect strand.

Samen met zijn hotelgenoten Etienne en Francoise (de onwaarschijnlijk mooie Virginie Ledoyen) gaat hij naar het eiland op zoek. Als ze het vinden, lijkt het een paradijs te zijn. Maar na verloop van tijd gaan er bepaalde dingen goed mis.

Richard is geen aardige jongen en hij liegt tegen de aardigste mensen. Hierdoor identificeren we ons vrijwel niet met hem, maar blijven we observerende buitenstaanders, met als grootste effect dat we zijn motivaties en beweegredenen niet altijd goed begrijpen.

Dit is een bekend effect bij onsympathieke filmpersonages, en de regisseur moet dit in zo’n geval met andere middelen proberen te compenseren. Boyle heeft dat op visueel terrein gedaan. De film ziet er fantastisch uit: de Thaise lokaties zijn ten volle benut en het schitterende camerawerk van Darius Kondhji (vooral bekend van zijn stijlvolle werk in Se7en) bevat een paar hele mooie visuele vondsten.

Tel hierbij op een paar gruwelijk realistische make-upeffecten, één enorm schrikeffect (je weet waar ik het over heb als je het ziet) en een erg goeie soundtrack van vaste David Lynch-kracht Angelo Badalamenti, aangevuld met de Grote Vier van de Britse dancescene (Leftfield, Orbital, Underworld en de Chemical Brothers), en je hebt met The Beach een topper in handen.