70.1 miljoen dollarin het openingsweekend in Amerika. Dit zegt heel wat over het vervolg van het dramatisch slechte The Mummy en over de special effects die The Mummy Returns rijk is. Want daar gaat het in deze film toch echt om. Hierdoor gaan de mensen naar de bioscoop. De technologie is nu zo ver, dat de prachtigste effecten kunnen worden gecreëerd. Op een groot scherm met perfect surround geluid is dit een waar spektakelstuk.

Het verhaal in een notendop. Rick (Brendan Fraser) is inmiddels getrouwd met de hete stoot uit het eerste deel (Rachel Weisz). Samen hebben zij een zoontje, en op nogal onverklaanbare redenen gaan zij terug naar het strijdtoneel waar het eerste drama zich heeft afgespeeld. Vanuit daar brengen zij een belangrijk artifact mee terug, en dit blijkt alleen maar onheil te brengen. Zoontje doet het artifact op zijn pols, zoontje krijgt het artifact niet meer af, zoontje wordt ontvoerd en wederom meegenomen naar “mummy-town”. Natuurlijk moeten vader en moeder nu weer terug om hun nazaat van alle narigheid te bevrijden. Tegelijkertijd worden er natuurlijk een zootje mummy’s weer tot leven geroepen en is de ellende weer helemaal opnieuw begonnen.

Dit is eigenlijk het belachelijke verhaal van de mummy, maar wat je jezelf eigenlijk moet afvragen is: maakt het verhaal echt uit? Nope. Helemaal niks. Waar The Mummy zichzelf nog serieus nam, doet zijn opvolger dit totaal niet. Brendan Fraser speelt wederom de avonturier Rick O’Connell. En hij met name is een grappige factor in de film. Je kan je met hem indentificeren omdat hij ook weinig van al deze mummy-mythologie afweet. Dus telkens als hij weer vaag gebrabbel over mummy’s en reincarnaties naar zijn hoofd krijgt reageert hij onverschillig, en zonder blikken of blozen kraakt hij het gehele script meerdere keren af.
De makers waren ook echt al van plan om er een humoristische film van te maken. En dit is een goed punt. Het gaat om de special effects, en alles daaromheen is bijzaak. Waarom dat dan niet zo grappig en leuk mogelijk maken. Ik geef ze helemaal gelijk.

Werkelijk duizelingwekkend mooie special effects maken deze film tot een ware must om in de bioscoop te zien. Je aandacht verslapt geen moment omdat de actie onverstoord twee uur lang doorstuwt. Het verhaal is een drama, maar door de humor die erin verweven zit, blijft de film ten alle tijden vermakelijk.

Op dit moment is Julia Roberts de best betaalde en meest bekende actrice van de wereld, en anno 2001 kan ze elke rol krijgen die ze wil. Zeker ook met haar kersverse Oscar op zak voor haar rol in Erin Brockovich. Haar eerstvolgende keuze na die film viel op de low-budget film The Mexican. Samen met niemand minder dan Brad Pitt. Low budget denk je dan? Ja. De film kostte bij elkaar 35 miljoen en beide acteurs namen voor hun rol elk een bescheiden bedrag in rekening. Dit met de motivatie dat ze altijd nog eens samen wilden spelen in een film met een goed script. The Mexican van Gore Verbinski is zo’n film naar hun mening.

Het verhaal van The Mexican is opgesplitst in twee verhaallijnen. De film begint met de scheiding tussen de twee geliefden Jerry (Pitt) en Samantha (Roberts). Jerry werkt voor een criminele organisatie en omdat hij zijn laatste ‘job’ verknald heeft, dient hij nu als straf naar Mexico te gaan om daar een legendarisch pistool (genaamd: The Mexican) te vinden, en vervolgens aan zijn baas te retourneren. Samantha vind dat Jerry egoïstisch bezig is en nooit aan haar denkt. Zij wil naar Las Vegas, maar Jerry kan niet omdat hij gedwongen naar Mexico moet, en daarom besluit Samantha om Jerry een goeie reis te wensen en vervolgens alleen haar weg te vervolgen naar Vegas.

Jerry is niet de meest pientere jongen en zorgt ervoor dat zijn trip naar Mexico niet de meest succesvolle wordt. Samantha, aan de andere kant van het verhaal, komt niet ver met het bereiken van Vegas omdat ze eigenlijk prompt na het vertrekken al de ‘bad guys’ op haar nek krijgt. Leroy (sterk neergezet door James Gandolfini) is op pad gestuurd om via Samantha het pistool in handen te krijgen wat door Jerry opgehaald wordt. Al na een tijdje komt Leroy erachter dat Samantha niks afweet van Jerry, waar hij zit en of hij het pistool al daadwerkelijk in bezit heeft. Leroy besluit de in de knoop zittende Samantha, te helpen om naar Vegas te gaan. En het merendeel van hun verhaallijn wordt besloten met diepe gesprekken over relaties, de onzekerheid van Samantha, en het feit dat Leroy homo is. De andere verhaallijn met Pitt en de problemen waar hij tegen aanloopt in Mexico is veel leuker om te zien.

Het eerste deel van de film is erg boeiend en leuk. Beide verhalen zijn onderhoudend en het tempo verslapt geen enkel moment. Na het eerste uur sluipen de clichés en Hollywoodmomenten toch de film binnen. Zo geloofwaardig en grappig dat het eerste uur was, zo cliché en ongeloofwaardig is het tweede uur. Hierin komt toch wel erg duidelijk naar voren dat het einde, het gelukkige samenkomen van Roberts en Pitt, al vast lag en hier naar toegewerkt moest worden. Een kort optreden van Gene Hackman en een onverwachte plotwisseling bij het einde kunnen niet voorkomen dat de film toch een zuur nasmaakje achterlaat.

Nou is Robert de Niro altijd een plezier om naar te kijken en ook Cuba Gooding Jr. is geen slechte acteur, maar wat die twee samen in Men of Honor doen is een raadsel. Een tenenkrommende film, met misselijkmakende zoete scènes en een onvoorstelbaar verhaal. En dit alles is nog waar gebeurd ook.

Het begint al zoet als het kleine jongetje Carl Brashear ergens na de Tweede Wereldoorlog tegen zijn papa zegt dat hij niet naar school gaat omdat hij hem moet helpen het land om te ploegen. Zielig, zo’n arme zwarte familie, die het geld bijeen moet schrapen door op andermans land te ploegen voor een schijntje. Zodra Carl wat ouder is en hoort dat je in het leger veel geld kunt verdienen, schrijft hij zich in. Papa en mama de centjes, Carl naar een vliegdekschip als koksmaatje.

De rest is geschiedenis. Carl wordt op het vliegdekschip ontdekt als zwemtalent, en een welwillende blanke officier verwijst hem door naar de Marine Duikschool. Tegenwerking, tegenwerking en nog meer tegenwerking voor de arme Carl. Verbitterde duikinstructeur Billy Sunday ziet hem niet zitten, zijn klasgenoten vinden hem niet aardig en dat alles omdat hij zwart is. Maar Carl overwint. Natuurlijk wordt hij Chief Master Diver en krijgt hij uiteindelijk zijn glansrijke carrière. Natuurlijk loopt alles goed af en natuurlijk is die Billy Sunday de kwaadste niet.

Robert de Niro is inderdaad de kwaadste niet. Als Billy Sunday knauwt en snauwt hij in een zuidelijk accent, en hij doet zijn best, maar zijn rol is niet meer dan een typetje. Scènes waar hij meer kan laten zien zijn er maar weinig. Het is wel leuk om te zien hoe hij en zijn dronken vrouw Gwen (Charlize Theron) er een bijzondere relatie op na houden. Jammer dat het scenario die lijn niet verder uitwerkt.

Cuba Gooding Jr. kan mooi volhardend kijken en guitig glimlachen, meer zit er in Men of Honor niet voor hem in. Hij speelt een historische figuur, wiens levensverhaal echt zo gegaan is, maar het is te gek voor woorden om te zien hoe Gooding tegenslag na tegenslag overwint, en daarbij steeds de kaken op elkaar klemt. Dit kan en mag je niet van een acteur eisen.

Regisseur Tillman levert een gladde film af die er technisch goed uitziet, maar die de bioscoopbezoeker misselijk maakt van de hoeveelheden vioolmuziek, gepijnigde blikken en zielige momenten. De Niro en Gooding acteren beiden tot aan de grenzen van hun eendimensionale karakters, en Charlize Theron komt niet vaak in beeld, maar is wel degene die van haar typetje het meeste weet te maken. Wie van zoetsappig melodrama houdt en geniet van goedkope tranentrucjes mag naar Men of Honor. Voor de rest: een waargebeurd drama op RTL4 is geloofwaardiger.

Slechte grappen en “treiteren” brachten Andy Kaufman een twijfelbare roem. Een man die leefde tussen schijn en wezen. Hij verlegde de grens tussen artiest en publiek, testte het publiek alvorens het iets aan te bieden. Zo las hij aan een stel studenten integraal The Great Gatsby voor, tot absolute verveling van de studenten. Kaufman ging een stap verder met zijn humor, of misschien zijn anti-humor.

Het was aan Jim Carrey de eer Andy Kaufman neer te zetten; iets wat hij weergaloos doet.
Man on the Moon is niet een eerbetoon geworden in de gewone zin van het woord. Kaufman wordt gewoon neergezet zoals hij was: moeilijk in de omgang en met gebreken en al. Juist dit maakt het zo de moeite waard om naar de film te kijken; we worden nogmaals geconfronteerd met zijn gedrag en de daaruit voortkomende consequenties.

We volgen Kaufman gedurende de verschillende periodes in zijn leven: het moeilijk hanteerbare jongetje dat optreedt voor de muur, de van zichzelf verzekerde stand-up comedian, zijn grote doorbraak in Taxi die hem de zo begeerde roem bracht, tot aan zijn dood in 1984.
Zijn one man show in Carnegie Hall wordt gepresenteerd als zijn afscheid, maar dit was in werkelijkheid niet het geval. Wel is waar dat hij na zijn optreden In Carnegie Hall de bezoekers op “Milk and Cookies” trakteerde.

De kracht die Miloš Forman aan de film geeft is dat hij geen redenen geeft waarom Kaufman was zoals hij was. Dit is een zeer groot pluspunt waar andere filmmakers iets van kunnen leren. Juist door niet te analyseren en te moraliseren is het veel interessanter om “levens” te verfilmen en krijgt de kijker de kans zelf een beeld te vormen van het betreffende onderwerp.

Forman heeft een fascinerend beeld gegeven van een onmogelijke maar bijzondere man die genoeg zelfkennis had om van zichzelf te kunnen zeggen: “There’s no way to describe what I do. It’s just me.” Forman heeft met Man on the Moon een mooi en eerlijk monument geschapen van een man die in zijn leven nooit een grap verteld heeft.