The Twilight Samurai

~

(Yoji Yamada, 2002 • Total Film)

Dat samoeraifilms niet altijd hoeven te gaan over virtuoze zwaardvechters die geraffineerd met hun vijand afrekenen, bewijst The Twilight Samurai van de Japanse regisseur Yoji Yamada. De film speelt zich af in de 19e eeuw, de nadagen van de samoerai. Iguchi Seibei is een groezelige en verarmde samoerai die door de ziekte en begrafenis van zijn overleden vrouw diep in de schulden zit. Daarbij draagt hij ook eens de zorg op zich voor zijn twee dochters en zijn seniele oude moeder. Als zijn jeugdvriendin Tomoe van haar dronken echtgenoot scheidt en bij haar broer komt wonen, raken de twee opnieuw bevriend en wordt er zelfs gezinspeeld op een huwelijk. Nadat Iguchi in een gevecht Tomoe’s echtgenoot heeft verslagen en haar eer heeft gered, verspreidt zich het gerucht dat hij een uitermate goede zwaardvechter is. Dit leidt ertoe dat Iguchi erop uit wordt gestuurd om een oude samoerai te doden die het bevel van zijn clan om hari-kiri (eervolle, rituele zelfmoord) te plegen, weigerde op te volgen. Hij worstelt met deze opdracht omdat hij heimelijk wel weet dat de oude samoerai niks misdaan heeft. Dit alles wordt heel geduldig en minutieus in beeld gebracht, wat leidt tot een prachtig en verstild portret van een wereld waarin de samoerai zijn betekenis heeft verloren en zich, met hard werken en een enkele heldendaad, slechts ternauwernood staande weet te houden. De extra’s op deze dvd zijn te verwaarlozen, wat echter niets afdoet aan deze subtiele en gevoelige film. (MB)

Tupac Resurrection

~

(Lauren Lazin, 2003 • Paramount)

“I got shot.” Het is de eerste zin van deze dvd over de vermoorde rapper Tupac Shakur. De camera glijdt door wolken aan een blauwe hemel. De stem vervolgt: “I always wanted to live my life as an angel for God.” Komt dit uit de mond van een rapper die bekend stond als agressief en gewelddadig? Over de doden niets dan goeds, maar dit klinkt wel een tikkeltje schijnheilig voor een rapper die rapt over geweld, drugs en seks. Naarmate de film vordert, zien we dat ook die andere kant belicht wordt, maar bovenal is Tupac Resurrection een verhaal over een jongen uit een Black Panther-nest die zeer sociaal bewogen was en zich actief inzette voor ‘de zwarte gemeenschap’. Wie een film verwacht waarin Tupacs muziek veel aan bod komt, is hier aan het verkeerde adres. De film is een schets van de rapper als persoon. Zijn stem fungeert als voice-over, terwijl fragmenten uit zijn leven voorbij glijden. Ook zien we historische beelden van de Black Panthers, Jesse Jackson en Ronald Reagan, wat een interessant tijdbeeld schetst van de maatschappij waarin de rapper opgroeide. De film doet wat subjectief aan, maar is mooi in elkaar gezet. Voor de liefhebber. (MvD)

Les Valseuses

~

(Bertrand Blier, 1974 • Homescreen)

Pierrot en Jean-Claude zijn twee mannen die de verveling te bestrijden met klein crimineel gedrag. Ze hebben totaal geen respect voor de maatschappelijke normen en waarden en al helemaal niet voor de andere sekse. Samen met een sexy blondine trekken de met de dag levende outlaws al plunderend, joyridend en aanrandend in deze geweldig humoristiche buddy-/road-movie door Frankrijk. Naast het feit dat dit de doorbraakfilm van Gerard Depardieu betekende, is de film met name van belang voor het naakt en de seks die onverbloemd in beeld worden gebracht. Toen de film in 1974 uitkwam, zorgde Les Valseuses voor een ongekende golf van protest onder de conservatieve pers maar de film bleek, net zoals Easy Rider en Blow Up de tijdsgeest perfect weer te geven. Op het eerste gezicht lijkt er redelijk vol menu aan extra’s op te staan, maar deze stellen weinig voor. De film zelf is wèl de moeite waard. (HdV)

Tokyo Godfathers

~

(Satoshi Kon, 2003 • Columbia/TriStar)

Tokio, kerstnacht. Drie zwervers, de gok- en alcoholverslaafde Gin, de homofiele én transseksuele Hana en de 16-jarige van huis weggelopen Miyuki, vormen een wel heel bijzonder gezin. Tussen het vuilnis vinden ze een ter vondeling gelegd baby’tje en ze besluiten op zoek te gaan naar de ouders. Deze zoektocht voert hen niet alleen langs de meest duistere hoekjes van Tokio maar ook langs hun eigen, zware verleden. Deze animatiefilm, gebaseerd op John Fords Three Godfathers (1948), vertelt met erg veel humor en drama een prachtig maatschappijkritisch verhaal. Travestieten, hoeren, zwervers, aids, moord, het is allesbehalve het standaard kerstevangelie. Naast het sterke verhaal is Tokyo Godfathers (teken)filmisch ook bijzonder origineel. De mise-en-scène, het kleurgebruik, de soundtrack, alles lijkt op een sfeerondersteunende wijze exact te kloppen. De enige extra’s zijn de trailers van de andere (jap)anime’s uit de sterke Animeserie van Columbia en deze verraadden dat er op dit gebied nog veel meer moois is. (HdV)

Guncrazy

~

(Tamra Davis, 1992 • Dutch Filmworks)

Drew Barrymore speelt Anita, een woonwagenparksletje met bijbehorende hoererende moeder en alcoholische en verkrachtende stiefvader. Voor een schoolopdracht moet ze een penvriend zoeken en zo komt ze in contact met Howard, een gedetineerde. Nadat Anita haar stiefvader vermoordt en Howard vrijkomt, sleuren ze elkaar mee in een white trash road movie vol seks, geweld en wapens. Deze vreselijk slechte True Romance / Natural Born Killers rip-off bevat helemaal niets goeds. Het verhaalverloop is te suf voor woorden, de dialogen zijn stupide en de slecht gecaste acteurs spelen zo vreselijk belabberd dat je je ogen uit je hoofd wilt pulken. De dvd op stop zetten helpt gelukkig ook. (HdV)

The Last Victory

~

(John Appel, 2004 • Total Film)

Het was voor mij een totaal onbekend fenomeen, maar in de Italiaanse stad Siena lijkt het het dagelijkse leven van de inwoners 24 uur per dag bezig te houden: de Paleo, een jaarlijkse paardenrace op het centrale plein. Elke wijk van de stad levert een ruiter, krijgt een paard toegewezen en kan gaan strijden voor de eeuwige roem. In deze documentaire volgt John Appel de laatste weken voor de Paleo bezien vanuit de ogen van inwoners van de wijk Civetta die al 24 jaar wachten op een overwinning. Het fanaticisme bij de Italianen is van ongekend niveau. Serieus: het is echt ongelofelijk hoe het leeft bij de Siennezen, hoe de dagelijkse beslommeringen in het niet vallen bij de race, hoe hun hele leven zich rond deze 80 seconden per jaar lijkt te concentreren. Appel is voornamelijk bekend van de Hazes-documentaire Zij gelooft in mij. Zijn stijl is bekend: geen voice-over, een zo klein mogelijke rol voor de sprekende interviewer en rustig camerawerk. En met The Last Victory raakt hij exact de juiste snaar. Een van de inwoners van Civetta zegt: “Als je als buitenstaander deze race en onze beleving ziet, moet je ons wel voor gek verklaren.” Appel is erin geslaagd om dit fenomeen zo neer te zetten dat je de beleving als buitenstaander wèl begrijpt en dat je na afloop je tranen voelt branden. Of dit van verdriet of geluk is, laat ik in het midden. (HdV)

~

Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers!

Het begin is niet slecht. Goed geacteerd ook, door Julianne Moore, een actrice die zelden in de fout gaat. Zij speelt Terry en Gary Sinise (luitenant Dan uit Forrest Gump) is dr. Munce, de psychiater die haar behandelt. Dit eerste deel gaat over verlies en hoe om te gaan met een verpletterend verdriet. Dan komen er steeds meer barsten in het bewijsmateriaal voor Sams bestaan. Foto’s geven alleen nog Terry en haar man te zien, niet het kind. Niemand in haar omgeving – zelfs haar man niet – blijkt zich nog iets van Sam te kunnen herinneren. Videobanden blijken uitgewist. Het is allemaal aardig creepy. Je vraagt je zelfs even af of Terry niet werkelijk gestoord is en alle herinneringen aan haar zoontje bij elkaar hallucineert.

Onwaarschijnlijk

~

Aliens

In het tweede uur ontspoort de film namelijk volkomen. Het is alsof we naar de X-Files zitten te kijken, maar dan één van de mindere afleveringen. Inclusief complottheorieën en sinistere (maar voor het verhaal overbodige) geheim agenten. Je hoopte nog dat de makers niet hun toevlucht zouden nemen tot hét afgekloven cliché in dit soort situaties, maar nee: natuurlijk gaat het om aliens. Het stuk waarin die hun aanwezigheid definitief kenbaar maken is veel te dik aangezet. Deze anticlimax doet afbreuk aan de fraaie rolopbouw die Moore tot dan toe heeft neergezet als wanhopige maar krachtige vrouw die vastbesloten is achter de waarheid te komen. De sterke band die Terry met haar zoon heeft, wordt uiteindelijk haar redding. Haar herinneringen aan hem vallen met geen mogelijkheid uit te wissen.

Kluwen

Ik begrijp dat dat de boodschap is die de film ons mee wil geven. Allemaal leuk en aardig, maar het gebeurt in het kader van een plotontwikkeling die zo chaotisch is dat het belachelijk wordt. Waarom de aliens dit soort experimenten überhaupt uitvoeren blijft volkomen onduidelijk. En de slotscène ontbeert iedere logica. Het is alsof de scenarioschrijver een film heeft willen schrijven naar het recept van M. Night Shyamalan, maar tenslotte verward is geraakt in de kluwen van zijn eigen verhaallijn. Ik ben gek op onverwachte plotwendingen, maar zó bruin werden ze zelden gebakken. Ik geef toe, het is een flauwe woordspeling, maar The Forgotten is zo’n film die op het moment van de première al vergeten is.

~

Handje vasthouden

The Incredibles is Pixars eerste film waarbij ouders de kinderhandjes vast moeten houden, en stevig ook, want de koters krijgen nogal wat te zien: explosies en een body count waar John Woo zijn vingers bij af kan likken, stunts die van Jean Claude van Damme een actieheld in de categorie bloemschikker maken, een slechterik die Dr. No vele malen overtreft en kogelregens die niemand ontzien, ook de kinderen van het gezin Incredible niet. Je leest het goed: in deze Disneyfilm wordt op kinderen geschoten. Daarnaast wikkelt het verhaal zich in een dermate hoog tempo af, dat het duidelijk is dat de gemiddelde leeftijd van de kijker een stuk hoger moet zijn dan bij bijvoorbeeld Finding Nemo. Schattigheid en vertedering zijn in deze film ver te zoeken, The Incredibles is vooral flitsend.

Flitsend betekent ditmaal echter niet oppervlakkig of banaal. The Incredibles heeft echt wat te vertellen. Natuurlijk is daar de moraal, maar daarnaast zie je in deze animatiefilm echte mensen die ruzie maken, falen, liegen, schoppen en slaan. Na speelgoed, monsters en vissen is dit de eerste keer dat Pixar mensen op de computer heeft geanimeerd en hoewel ze er niet levensecht uitzien, gedragen ze zich wel zo, met alle hilarische gevolgen van dien. Stel je bijvoorbeeld voor hoe het superheldengezin in een busje over de snelweg raast, terwijl pa en moe ruziën over de juiste afslag. Daarnaast is het juist leuk dat de mensen er niet levensecht uitzien. Door te spelen met de proporties van gelaatstrekken ontstaan weliswaar karikaturen, maar juist in dit soort maskers herkennen we onszelf.

~

Buitengewoon gewoon

Maar al te vaak draait het in de bioscoop om mensen die iets buitengewoons kunnen, doen of doormaken. Pixar draait dat gegeven op een meesterlijke wijze om: de Incredibles zijn buitengewoon, maar uiteindelijk slagen ze erin gewoon te zijn. En dat is wat iedereen uiteindelijk het liefste wil, met of zonder superkrachten.