Film / Films

Gevangen in verdriet

recensie: Rabbit Hole

.

Het Broadway-toneelstuk Rabbit Hole had zijn première in 2006, met hoofdrollen voor Cynthia Nixon (

~

Acht maanden na de dood van hun zoontje Danny is het echtpaar Becca (Kidman) en Howie (Eckhart) nog in diepe rouw gedompeld. De vreselijke gebeurtenis heeft zijn uitwerking op diverse vlakken in hun leven: vrienden zijn huiverig om contact op te nemen, familie ziet zorgelijk toe op Becca’s groeiende scepsis en er ontstaat een verwijdering tussen Becca en Howie. Iedere avond gaan de twee naar groepstherapie, waar de gesloten Becca geen heil in ziet. Resoluut wist zij de herinneringen aan haar zoontje, terwijl Howie die zichtbaar wil houden. En zo kiezen Becca en Howie hun eigen manier van omgaan met hun verdriet: zij zoekt contact met de jonge bestuurder die haar zoontje aanreed en hij zoekt toenadering bij therapiegroepslid Gaby (Sarah Oh). Langzaamaan wordt de ontreddering die in hun leven is geslopen groter en doemt de vraag op hoe ze verder kunnen gaan en vorm kunnen geven aan hun toekomst.

Rouw is een terugkerend thema in films. Van de thriller Don’t Look Now tot het zoetsappige

~

Gelukkig is die vraag met een volmondig nee te beantwoorden. De film komt qua sfeer en acteren puur over, temeer omdat de acteurs in dit drama alle ruimte krijgen. Wat ook meehelpt is de beheerste soundtrack van Anton Sanko. Rabbit Hole bewijst wel dat overdaad niet nodig is om te ontroeren. Een enkele blik is genoeg, of een shot waarin Howie van achteren gefilmd op zijn mobieltje een video van zijn zoontje bekijkt. Prachtig ingetogen zijn de scènes met de jonge bestuurder Jason (speelfilmdebuut van Miles Teller) en Becca, waarbij parallelle universums een mooie zijlijn van het verhaal vormen. Ook de immer overtuigende Dianne Wiest (Hannah and her Sisters) als Becca’s moeder zorgt voor mooie momenten: op tragische, maar ook humoristische wijze wordt de moeizame relatie tussen moeder en dochter getoond. Toch is het vooral Kidman die als de gesloten en sceptische Becca de film draagt. Het leed diep weggestopt, maar zichtbaar in haar ogen. Om verder te gaan zullen Howie en Becca vergeving en troost moeten vinden. Voorzichtig en subtiel werkt Mitchell hier naar toe, waarmee er een sprankje hoop ontstaat op een tweede leven.