Tag Archief van: landscape

8WEEKLY

Beter in het café

Artikel: World Championship Snooker 2003
/ 0 Reacties0 Sterren

Soms heb je een spel in handen waarvan je denkt, waarom zou ik dit in godsnaam interactief doen? Biljartspelletjes zijn daar een goed voorbeeld van. Niet dat ik niet van een potje poolen of snooker houd, het is meer dat ik nog nooit een snookerspel heb gezien dat ’the real thing’ waardig weet te vertalen naar het TV scherm.

~

In World Championship Snooker 2003 kan de speler kiezen uit meerdere spelletjes en varianten. Ten eerste is het natuurlijk gewoon mogelijk om een potje snooker te spelen. Je kan kiezen voor een enkele match, toernooi of carrière. Verder kan men nog voor het bij het grote publiek populaire poolen kiezen, trickshots maken of gewoon aan kleine minigames deelnemen. Minigames bestaan uit kleine opdrachten die de pooler al spelende moet uitvoeren. Hierdoor is WCS 2003 sowieso al completer en leuker dan de meeste biljartspelletjes die ik tot nu toe gespeeld heb.

Keu

Niet bekend met de regels van snooker of pool? Geen probleem, want de computer legt je van te voren de regels uit. Mocht je het dan nog niet snappen, dan kan het soms geen kwaad om tijdens een wedstrijd naar het commentaar te luisteren. Soms geeft de verslaggever vrij nuttige tips over welke bal je het beste kan spelen. Mocht je dit stukje lezen en nog niet snappen wat de bedoeling is, dan is dit echt geen spel voor jou. Ga eerst eens naar de kroeg om een keu vast te houden.

Speelplezier

~

De biljartwedstrijden zijn van redelijk niveau. Je kunt verschillende tegenstanders uitkiezen die zo elk hun sterkere en zwakkere punten hebben. Tijdens het spelen kun je ervoor kiezen om ook de beurten van je tegenstander te bekijken, en zo zijn manier van spelen te ontdekken. Duurt je dit echter allemaal te lang, dan kun je dit ook gewoon skippen. Vlot speelplezier heeft duidelijk voorop gestaan bij de programmeurs. Er is dan ook niet veel oefening nodig om al snel een potje te kunnen spelen.

Niet te missen

Qua simulatie is WCS 2003 niet het meest diepgaande spel dat ik ooit heb gespeeld. Je scala aan stoten is zeer beperkt, en de diverse camerastandpunten en hulplijntjes maken menig lastige bal een niet te missen kans. Toch is best een vermakelijk spel, mede door deze simpelheid. Zoek je een pittige snookersimulatie, kijk dan nog even verder. Wil je gewoon een lekker ongecompliceerd spel voor tussendoor, dan heb je aan deze game zeker een goeie.

Muziek / Album

…In Love…

recensie: Beyoncé - Dangerously in Love
/ 0 Reacties0 Sterren

Langzaam veroverden zij ons land met hun soulvolle doch pittige R ’n B: de vier meiden van Destiny’s Child. Het album Writings on the Wall bezorgde hen de grote doorbraak in Europa. Terwijl hun ster rees, stapten twee leden (om onduidelijke redenen) op en werd er een nieuw lid opgetrommeld. Ondanks de personeelswisseling, roddel en achterklap werd de status als belangrijkste meidengroep verzilverd met de opvolger Survivor. Ook de serieuze muziekcritici konden er niet meer omheen. Destiny’s Child kreeg lovende recensies en artikelen omtrent hun album. Onder andere OOR, de Volkskrant en NRC Handelsblad oordeelden dat de meiden écht kunnen zingen en zij artistieke kwaliteit koppelden aan wat het grote publiek wil.

~

Al snel wordt duidelijk dat Destiny’s Child steeds meer om Beyoncé Knowles draait, aangezien zij co-auteur en mede-producent van de meeste nummers is op Survivor. En daarbij ook nog bijna alle lead vocals voor haar rekening neemt. Na een aantal solo-uitstapjes kan een eigen album eigenlijk niet meer uitblijven. Als tweede (Kelly Rowland ging haar voor) komt zij met een solo-album. En verdraaid, wat is-ie fijn!

Variatie

Het album opent met de spetterende hit-sinlge Crazy in Love. Dat belooft wat. Als alle zestien nummers zo lekker funky klinken… voor de luisteraar die inderdaad een album verwacht met uitsluitend up-tempo R ’n B komt bedrogen uit. ‘Miss Bee’ is niet van plan zich in één muzikaal hokje te laten duwen. Grofweg zijn de nummers op het album te verdelen in up tempo, groovy mid tempo en ballads. Daarnaast is er een aantal zeer uiteenlopende guest appearances aangetrokken, wat het album een grote mate van variatie geeft. Zo is Hip Hop Star met rapper Big Boi (Outkast) een stoer en hoekig nummer, terwijl het duet met opper-zwijmelaar Luther Vandross, The Closer I get to You, een klassieke eighties-ballad is, waarbij visioenen van een knapperend haardvuur direct voor ogen komen. Signs (featuring Missy Elliot) is een dromerig, laid back nummer met typische muzikale Missy-grapjes. Dit houdt niet in dat de zangeres het niet alleen af kan. Het broeierige Naughty Girl en het zwoele, groovy Be With You zijn zeer geslaagd. Het meest spannende nummer is slepende Yes, wat een mix lijkt tussen smooth R ’n B en de knisperende sprookjesmuziek Björk.

Dilemma

~

Miss Bee is verliefd! En dat mogen we weten ook. Ze steekt niet onder stoelen of banken wat zij allemaal in petto heeft voor de gelukkige (in haar geval rapper Jay-Z). “I know that you want my body/Tonight I’ll be your naughty girl” (Naughty Girl) zingt ze, en “Do you want to get nasty/I dare you to undress me” (Hip Hop Star). Om maar wat te noemen. Maar Jay-Z moet nog wel geduld hebben en een ‘nee’ van zijn verloofde kunnen accepteren en dan niet gaan zeuren. “Yes we can be together/But you gotta wait for me… The first time I say no/It’s like I never say yes” (Yes) sneert ze naar hem. Het album behandelt zogezegd haar dilemma tussen jong zijn en haar geloof. Aangezien de religieuze lading niet tot nauwelijks letterlijk aanwezig is, wordt het thema van het album universeler: je bent jong en je wilt wat, maar houd je normen en waarden(!) in de gaten.

Slipgevaar

De nummers van Dangerously in Love zijn stuk voor stuk geslaagd, al dient vermeld te worden dat niet alle nummers even spannend zijn. Voornamelijk in de ballads begeeft Beyoncé zich enigszins op glad ijs, waardoor artistiek slipgevaar ontstaat, maar ze vliegt gelukkig nergens uit de bocht. De verzorgde productie en haar o zo aangename stem houden het gehele album spannend genoeg. Ach, zelfs het minst geslaagde nummer op het album is nog steeds gewoon góéd. Ja, ondergetekende is in love, en accepteert de kleine minpuntjes. Miss Bee heeft met Dangerously in Love een puike plaat afgeleverd!

Links:

www.beyonceonline.com
www.columbiarecords.com

Beyoncé

Album: Dangerously in Love
Misschien ook iets voor u
Vertrouwd geluid met nieuwe nuances
de drie albumcovers Blues en Covid-19 omarmen elkaar
Voltreffers aan kwaliteit
Legende O’Sullivan bezoekt eenmalig Eindhoven
8WEEKLY

Beter in het café

Artikel: World Championship Snooker 2003
/ 0 Reacties0 Sterren

Soms heb je een spel in handen waarvan je denkt, waarom zou ik dit in godsnaam interactief doen? Biljartspelletjes zijn daar een goed voorbeeld van. Niet dat ik niet van een potje poolen of snooker houd, het is meer dat ik nog nooit een snookerspel heb gezien dat ’the real thing’ waardig weet te vertalen naar het TV scherm.

~

In World Championship Snooker 2003 kan de speler kiezen uit meerdere spelletjes en varianten. Ten eerste is het natuurlijk gewoon mogelijk om een potje snooker te spelen. Je kan kiezen voor een enkele match, toernooi of carrière. Verder kan men nog voor het bij het grote publiek populaire poolen kiezen, trickshots maken of gewoon aan kleine minigames deelnemen. Minigames bestaan uit kleine opdrachten die de pooler al spelende moet uitvoeren. Hierdoor is WCS 2003 sowieso al completer en leuker dan de meeste biljartspelletjes die ik tot nu toe gespeeld heb.

Keu

Niet bekend met de regels van snooker of pool? Geen probleem, want de computer legt je van te voren de regels uit. Mocht je het dan nog niet snappen, dan kan het soms geen kwaad om tijdens een wedstrijd naar het commentaar te luisteren. Soms geeft de verslaggever vrij nuttige tips over welke bal je het beste kan spelen. Mocht je dit stukje lezen en nog niet snappen wat de bedoeling is, dan is dit echt geen spel voor jou. Ga eerst eens naar de kroeg om een keu vast te houden.

Speelplezier

~

De biljartwedstrijden zijn van redelijk niveau. Je kunt verschillende tegenstanders uitkiezen die zo elk hun sterkere en zwakkere punten hebben. Tijdens het spelen kun je ervoor kiezen om ook de beurten van je tegenstander te bekijken, en zo zijn manier van spelen te ontdekken. Duurt je dit echter allemaal te lang, dan kun je dit ook gewoon skippen. Vlot speelplezier heeft duidelijk voorop gestaan bij de programmeurs. Er is dan ook niet veel oefening nodig om al snel een potje te kunnen spelen.

Niet te missen

Qua simulatie is WCS 2003 niet het meest diepgaande spel dat ik ooit heb gespeeld. Je scala aan stoten is zeer beperkt, en de diverse camerastandpunten en hulplijntjes maken menig lastige bal een niet te missen kans. Toch is best een vermakelijk spel, mede door deze simpelheid. Zoek je een pittige snookersimulatie, kijk dan nog even verder. Wil je gewoon een lekker ongecompliceerd spel voor tussendoor, dan heb je aan deze game zeker een goeie.

Muziek / Album

…In Love…

recensie: Beyoncé - Dangerously in Love
/ 0 Reacties0 Sterren

Langzaam veroverden zij ons land met hun soulvolle doch pittige R ’n B: de vier meiden van Destiny’s Child. Het album Writings on the Wall bezorgde hen de grote doorbraak in Europa. Terwijl hun ster rees, stapten twee leden (om onduidelijke redenen) op en werd er een nieuw lid opgetrommeld. Ondanks de personeelswisseling, roddel en achterklap werd de status als belangrijkste meidengroep verzilverd met de opvolger Survivor. Ook de serieuze muziekcritici konden er niet meer omheen. Destiny’s Child kreeg lovende recensies en artikelen omtrent hun album. Onder andere OOR, de Volkskrant en NRC Handelsblad oordeelden dat de meiden écht kunnen zingen en zij artistieke kwaliteit koppelden aan wat het grote publiek wil.

~

Al snel wordt duidelijk dat Destiny’s Child steeds meer om Beyoncé Knowles draait, aangezien zij co-auteur en mede-producent van de meeste nummers is op Survivor. En daarbij ook nog bijna alle lead vocals voor haar rekening neemt. Na een aantal solo-uitstapjes kan een eigen album eigenlijk niet meer uitblijven. Als tweede (Kelly Rowland ging haar voor) komt zij met een solo-album. En verdraaid, wat is-ie fijn!

Variatie

Het album opent met de spetterende hit-sinlge Crazy in Love. Dat belooft wat. Als alle zestien nummers zo lekker funky klinken… voor de luisteraar die inderdaad een album verwacht met uitsluitend up-tempo R ’n B komt bedrogen uit. ‘Miss Bee’ is niet van plan zich in één muzikaal hokje te laten duwen. Grofweg zijn de nummers op het album te verdelen in up tempo, groovy mid tempo en ballads. Daarnaast is er een aantal zeer uiteenlopende guest appearances aangetrokken, wat het album een grote mate van variatie geeft. Zo is Hip Hop Star met rapper Big Boi (Outkast) een stoer en hoekig nummer, terwijl het duet met opper-zwijmelaar Luther Vandross, The Closer I get to You, een klassieke eighties-ballad is, waarbij visioenen van een knapperend haardvuur direct voor ogen komen. Signs (featuring Missy Elliot) is een dromerig, laid back nummer met typische muzikale Missy-grapjes. Dit houdt niet in dat de zangeres het niet alleen af kan. Het broeierige Naughty Girl en het zwoele, groovy Be With You zijn zeer geslaagd. Het meest spannende nummer is slepende Yes, wat een mix lijkt tussen smooth R ’n B en de knisperende sprookjesmuziek Björk.

Dilemma

~

Miss Bee is verliefd! En dat mogen we weten ook. Ze steekt niet onder stoelen of banken wat zij allemaal in petto heeft voor de gelukkige (in haar geval rapper Jay-Z). “I know that you want my body/Tonight I’ll be your naughty girl” (Naughty Girl) zingt ze, en “Do you want to get nasty/I dare you to undress me” (Hip Hop Star). Om maar wat te noemen. Maar Jay-Z moet nog wel geduld hebben en een ‘nee’ van zijn verloofde kunnen accepteren en dan niet gaan zeuren. “Yes we can be together/But you gotta wait for me… The first time I say no/It’s like I never say yes” (Yes) sneert ze naar hem. Het album behandelt zogezegd haar dilemma tussen jong zijn en haar geloof. Aangezien de religieuze lading niet tot nauwelijks letterlijk aanwezig is, wordt het thema van het album universeler: je bent jong en je wilt wat, maar houd je normen en waarden(!) in de gaten.

Slipgevaar

De nummers van Dangerously in Love zijn stuk voor stuk geslaagd, al dient vermeld te worden dat niet alle nummers even spannend zijn. Voornamelijk in de ballads begeeft Beyoncé zich enigszins op glad ijs, waardoor artistiek slipgevaar ontstaat, maar ze vliegt gelukkig nergens uit de bocht. De verzorgde productie en haar o zo aangename stem houden het gehele album spannend genoeg. Ach, zelfs het minst geslaagde nummer op het album is nog steeds gewoon góéd. Ja, ondergetekende is in love, en accepteert de kleine minpuntjes. Miss Bee heeft met Dangerously in Love een puike plaat afgeleverd!

Links:

www.beyonceonline.com
www.columbiarecords.com

Beyoncé

Album: Dangerously in Love
Misschien ook iets voor u
IMG-20231117-WA0001Machiel Coehorst Zinderende emoties
Legende O’Sullivan bezoekt eenmalig Eindhoven
Goed maar niet grandioos
Razorlight - Olympus Sleeping Indrukwekkende rentree na tien jaar radiostilte
8WEEKLY

Racen tegen Schumacher

Artikel: F1 Career Challenge
/ 0 Reacties0 Sterren

~

Net als de FIFA Soccerreeks heeft EA Sports ook haar F1 licentie elk jaar een nieuw jasje gegeven. Veel nieuws was er echter nooit te ontdekken in de reeks. In vergelijk met andere F1-games was deze game vooral pittig, en weinig arcade. Alleen de echte diehard F1 fans moesten zich er aan wagen, maar die hadden dan ook een fraaie game aan F1 2000, 2001, 2002… Voor deze nieuwe uitgave in de reeks heeft men echter wel iets nieuws bedacht.

Ooit had je op de SEGA Mega Drive het spel Super Monaco GP. Je begon daar in een middelmatig team, en je moest je door het uitdagen van anderen zien te opwerken. Als je dan een goed resultaat wist te scoren kwamen er aanbiedingen van grotere teams. Het carrière-idee in het racegame genre was begonnen. (toegegeven, Spirit of F1 voor de MSX had ook een soort carrière modus). In deze game pakt men het allemaal wat grootser aan. Nu begin je ook als een nobody, en moet je elk jaar vechten voor je zitje. Goede resultaten zullen je reputatie doen stijgen, en je kunt je wagen door je verdiende punten ‘upgraden’.

Herkenbaar

Er zijn weinig echt leuke racespellen met zo’n Carrière mode. Het probleem met bijvoorbeeld Gran Turismo is dat je meestal het gevoel hebt in je eentje te spelen. Je tegenstanders hebben geen gezicht, het zijn gewoon wagentje A en Wagentje B die je zo snel mogelijk moet verslaan. In F1 Career Challenge daag je meteen bekende F1 gezichten zoals Jean Alesi en Michael Schumacher uit, en daarmee is deze game direct een stapje voor op de concurrentie.

Moeilijk

~

Als je die stap wilt voor blijven moet je echter ook een goeie gameplay bieden. Het probleem met F1CC is het zelfde als met de vorige delen, het is echt verrekte moeilijk. Om aan je carrière te beginnen moet je bijvoorbeeld eerst wat proeven met goed gevolg afleggen, om zo je superlicentie binnen te halen. Deze proeven zijn vaak op het oog simpel, maar door de heel directe besturing kan het nemen van een bochtje al belachelijk moeilijk zijn. Net als in het echt kun je niet remmen en sturen tegelijk. Mijn eerste pogingen om een bocht te nemen eindigden dan ook gewoon in de grindbak. Voor de echte simulatiefan zal dit wel likkebaarden zijn, maar EA zet hiermee een groot aantal gamers in één keer buitenspel. Ik durf te wedden dat mensen het spel vaak na een uurtje al geërgerd wegleggen omdat ze nog niet eens hun superlicentie hebben weten te halen.

Conclusie

Het spel ziet er prima uit, en de sfeer van de F1 komt goed naar voren. Jammer genoeg zitten er ook een paar bugs in het spel. Een paar keer bleven de muziek of de SFX hangen, en dat is uiterst irritant. Het gebeurde zelfs dat ik een paar keer met een ouderwetse vastloper te maken kreeg. Gelukkig gebeurde dit in de optiemenu’s en niet tijdens de race. Maar dit soort zaken ogen wel een tikkeltje slordig, en van EA zijn we wel iets meer gewend.
F1CC is een spel dat voor de ware F1-liefhebber eindelijk iets nieuws brengt: een geslaagde carrièremodus. Daar staat tegen over dat je echt een behoorlijke doorzetter moet zijn om van dit spel te kunnen genieten. Als je eenmaal je superlicentie hebt, en aan het racen kan beginnen, dan heb je hier een prima simulatiegame. Fans van een ongecompliceerd potje racen kunnen beter Gran Turismo 3 kopen, of wachten op de GT4. F1CC is een pittige titel om je tanden in te zetten.

Muziek / Album

Party/gangstarapper

recensie: Fredro Starr - Don't Get Mad, Get Money
/ 0 Reacties0 Sterren

Hij klinkt als een iets nettere versie van DMX, is al meer dan tien jaar actief als rapper, heeft zijn eigen uitgeverij (Other Peoples Money) en is zeer productief als acteur. Fredro Starr, echte naam Fredro Scruggs, heeft zijn leven ingericht zoals meer hiphopartiesten dat tegenwoordig doen. En zo vindt hiphop allengs de weg in alle facetten van de massa-entertainment en zullen steeds meer ouders zich achter de oren krabben over de muziek waar hun kinderen nu weer naar luisteren.

~

Fredro Starr brak in 1993 door als rapper met zijn neef Sticky Fingaz en Sonee Seeza in de redelijk invloedrijke groep Onyx. Met deze groep bracht hij vier albums uit, terwijl hij in 2001 solo debuteerde met het album Firestarr. Op dat album staat ook de soundtrack van de film Save the Last Dance, waarin Starr een rol speelt. Daarnaast acteerde hij ondermeer in de series NYPD Blue, Law & Order en het in Amerika zeer populaire Moesha. De beste man is dus nogal druk en nu is er dan zijn tweede solo-album Don’t Get Mad, Get Money.

Het album opent nogal rauw; binnen de eerste tien seconden wordt het woord ‘niggah’ al zes keer gebezigd in het nummer Pranksta (heeft 50 Cent niet een nummer met dezelfde titel?). Er wordt een toon gezet van een streetwise gangsta rapper, maar zelf betwijfel ik de streetcredits van Starr. Hij is opgegroeid in Brooklyn en Queens in New York en profileert zich op nummers als Dangerous en Finer Things als een thug die middenin de gangwars met een heel arsenaal aan wapens leeft en de vrouwen voor het oprapen heeft. Maar toch blijft het beeld van de rol die hij speelt als de verloofde van Moesha in de gelijknamige zoetsappige televisieserie op het netvlies branden. LL Cool J zei ooit in een interview dat hij zelfs de personificatie van hiphop is als hij een oud vrouwtje de straat over helpt. En die redenering begrijp ik, maar bij Starr zie ik het gewoonweg niet.

~

Op het album zijn heel verfrissende melodielijnen te horen, bij Finer Things, California Girls en het titelnummer Don’t Get Mad, Get Money en ook het originele Funtime ligt prettig in het gehoor. California Girls lijkt daarbij ook nog op een N.E.R.D. productie en is dus zeer hitgevoelig, waarmee het album een compleet geheel is. Maar tussen de echte party/gangsta rappers van tegenwoordig, zoals Jay-Z, Busta Rhymes, 50 Cents en ook Ja Rule zal deze plaat waarschijnlijk geen hoge ogen gooien. Fredro Starr verstaat samen met Dirty, GET-INZ, X-1 en Sticky Fingaz het vak van het rappen, maar er zijn zoveel betere artiesten in hetzelfde genre.

Links:

www.fredrostarrmusic.com

Fredro Starr

Album: Don't Get Mad, Get Money
Misschien ook iets voor u
Portret Eric WhitacreMarc Royce Impressie en expressie
Recensie: Blauwalg Festival 2024 Veel te ontdekken onder het oppervlak
Je bek houden bij Bongeziwe Mabandla?
BluesUpdate10 Lustrumeditie bluesupdate
Film / Films

The Color Purple

recensie: The Color Purple
/ 0 Reacties0 Sterren

Na de opnamen van Indiana Jones and the Temple of Doom, zijn meest stripachtige en tegelijkertijd meest duistere film, vond Steven Spielberg het tijd een nieuwe richting in te slaan. Zijn vaste producente Kathleen Kennedy had hem al eerder de even daarvoor verschenen roman The Color Purple van Alice Walker laten lezen, en hij was op slag verliefd geworden op het verhaal van de zwarte Celie die tegen de onderdrukking moet vechten in het Amerika uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Het resultaat van Spielbergs eerste volwassen film: elf Oscarnominaties, waarvan er niet een werd verzilverd. Maar gelukkig heeft een film geen Oscars nodig om te boeien en te ontroeren, en dat is precies wat The Color Purple meer dan tweeëneenhalf uur doet.

~

Hoewel de film soms wel heel sterk neigt naar sentimentalisme, weet Spielberg door zijn feilloze visuele gevoel en talent voor het regisseren van zijn acteurs alles toch in goede banen te leiden. Vooral opvallend zijn de geweldige prestaties van Whoopi Goldberg (die hiervoor stand-up comedian was in San Francisco en nog nooit in een film had geacteerd) en Oprah Winfrey (ja, dé Oprah Winfrey), die op prachtige wijze de rol van de gebroken Sofia neerzet. The Color Purple is niet Spielbergs beste film, maar komt verdraaid dicht bij echte klassiekers als E.T. en Schindler’s List.

Extra’s

~

Wie gewend is aan de DVD-releases van Spielbergs recente films (met name A.I. en Minority Report) zal op het eerste gezicht teleurgesteld zijn in de weinige extra’s. Maar in tegenstelling tot die twee DVD’s, met vele mini-documentaires van vaak nog geen vijf minuten, duren de vier featurettes van The Color Purple bij elkaar bijna anderhalf uur. De eerste en boeiendste is Conversations with Ancestors: The Color Purple from Book to Screen (26:41). Hierin vertelt schrijfster Alice Walker over de oorsprong van het boek, de thematiek en problematiek. Het was interessant te horen dat veel van de personages uit het boek en de film zijn gebaseerd op Walkers familieleden. Na tien minuten doen ook de filmmakers een duit in het zakje, en legt Spielberg onder andere uit waarom hij bepaalde (seksuele) elementen uit het boek heeft veranderd.

Aandoenlijk

De tweede documentaire heet Collaboration of Spirits: Casting and Acting The Color Purple (28:41) en behandelt – de titel zegt het al – de acteurs en actrices in de film. Vooral Oprah Winfrey is heel aandoenlijk als ze vertelt hoe een rol in de film haar absolute droomwens was en ze de gelukkigste dag van haar leven had toen ze ook daadwerkelijk werd aangenomen. Meestal vind ik de verhalen van acteurs niet erg interessant, maar het onderwerp van de film en de bijzondere sfeer op de set leveren een paar mooie momenten op.

Anecdotes

Cultivating a Classic: The Making of The Color Purple zou op de meeste DVD’s het enige extraatje zijn geweest. In bijna 25 minuten komen de verschillende onderdelen van het maken van de film voorbij, hoewel er te weinig aandacht wordt geschonken aan de technische aspecten: alleen cameraman Allen Daviau (ook van E.T.) komt aan het woord. Niettemin genoeg interessante anecdotes, ook al is er geen seconde bewegend beeld tijdens de opnamen gemaakt.

Joop van den Ende

The Color Purple: The Musical (7:37), ten slotte, gaat gelukkig niet over de plannen van Joop van den Ende om het boek op de planken te brengen, maar over componist/producent Quincy Jones, die vele authentieke liedjes bij elkaar zocht en zelf ook enkele songs aan de film bijdroeg. Jammer genoeg gaat niemand in op het feit dat The Color Purple de enige speelfilm van Spielberg is sinds zijn debuut in 1974 waarvoor John Williams niet de muziek schreef. Steven Spielberg houdt niet van audiocommentaar en dus moeten we het daar zonder doen, maar er zijn nog wel enkele trailers en twee fotogalerijen te vinden, alhoewel er geen spoor is van de storyboards die op de hoes worden beloofd. De bijgeleverde extra’s zijn interessant, maar de kwaliteit van de film maakt de aanschaf van deze DVD essentieel.

The Color Purple

Regie: Steven Spielberg
Jaar: 1985
Distributeur: Warner Home Video
Misschien ook iets voor u
dmitriy-ermakov-AXzC9pew07w-unsplashUnsplash Levensadem
Een meeslepend portret van menselijke desillusie
Influencer met dertigersdilemma
Raised Fist Leven zonder lucht
Voor u geselecteerd door de auteur:
Tweekamersamenleving
The Green Mile
Een overdonderende hartenkreet
Volkomen gevoelloos
Kunst die kunst imiteert
Jamie Foxx op de piano
Bevlekt verleden
Film / Films

The Hunted

recensie: The Hunted
/ 0 Reacties0 Sterren

~

“Als ik over twee dagen niet terug ben, ben ik dood”, zegt Tommy Lee Jones tegen de FBI wanneer hij een meedogenloze afslachter op probeert te sporen. Veel bloed volgt, maar je zult de hele film uit moeten zitten als je wilt dat er iemand dood gaat. Verwacht geen kwaliteit in de actiefilm The Hunted, zelfs geen vermaak.

Eerst nog even het verhaal: Aaron Hallam (Benicio del Toro) is na zijn verblijf in Kosovo als regeringsmoordenaar van de VS in isolatie geraakt en leeft in de bossen waar hij al een tijd jagers om het leven brengt op een lugubere manier. Als de FBI ten einde raad is wordt de hulp ingeroepen van een FBI wildernis- en survivalspecialist L.T. Bonham (Tommy Lee Jones). Bonham krijgt de moeilijke opdracht om Hallam, die door hem zelf ooit is opgeleid, op te sporen. En dat opsporen wordt wel heel letterlijk genomen… Bonham volgt elk spoor van Hallam. Het lijkt wel een kat en muisspelletje en dat gaat maar door en gaat maar door. Hallam is namelijk ook nogal goed in ontsnappen.

Bloederig

~

Regisseur William Friedkin (The Excorcist) heeft hier echt de plank volledig misgeslagen. Het verhaal staat niet en rammelt aan alle kanten. De acties zijn voorspelbaar en de achtervolgingen allesbehalve spectaculair. Bovendien heeft Friedkin ervoor gekozen om een paar sappige smerige details in deze film te laten zien, alsof het weer een Excorcist-film is. Zo begint de film erg bloederig en meedogenloos en naar het eind toe komt dat weer terug. Jagers komen op een wrede wijze om het leven, afgehakte ledematen vliegen in het rond en messen worden overal ingestoken. Dit siert de film absoluut niet en geeft hem ook geen meerwaarde. Wat dat betreft kan Friedkin zich beter bezig houden met het maken van horror-films.

Oscars


Tommy Lee Jones (Men in Black, The Fugitive) en Benicio del Toro (Traffic) zullen zich voor hun hoofd slaan, dat ze zich hiervoor hebben geleend. Terwijl zij zeker wel het talent hebben, getuige de Academy Awards. Maar dat komt hier in ieder geval niet uit de verf. Jones heeft het druk met spoorzoekertje spelen en heeft maar een paar gesproken scènes en die zijn niet om warm van te worden. Hij staat daar maar en straalt weinig uit. En het enige wat Del Toro mag doen is zijn vechtkunsten vertonen en ook dat gaat vervelen.

~

Waar is toch de diepgang? Deze film had zoveel meer psychologische diepgang kunnen hebben, maar het blijft steeds aan de oppervlakte. Friedkin durfde niet genoeg. Nu is het enige positieve puntje van deze film de omgeving waarin gefilmd is: de jungle. Ook al eerder gezien, maar blijft toch aardig.
Nee, deze film met gaten in het plot, middelmatig acteerwerk en een slecht verhaal is er zeker niet eentje die je persé op je verlanglijstje hoeft te zetten.

The Hunted

Regie: William Friedkin
Jaar: 2025
Misschien ook iets voor u
Millie, Max en Mozart
Finbar MurphyFilmdepot Western in ruig Iers landschap
The Iron Claw IJzersterke broederliefde
Torpedo komt niet boven water
Voor u geselecteerd door de auteur:
Als een blije kleuter
Sympathieke interactie met Wouter Deprez
Doodgebloed fenomeen
Lawaaierig kaartenhuis
Insomnia
Volkomen gevoelloos
Bruce Willis in de snelkookpan
Meer vorm dan inhoud
Cowboys in het land van de halve maan
Film / Films

Just Married

recensie: Just Married
/ 0 Reacties0 Sterren

Just Married valt in het genre romantische komedie. Maar de film is én weinig romantisch (ze hebben niet eens seks tijdens hun huwelijksreis) én de goede grappen blijven weg (oe, daar krijgt hij weer een klap tegen z’n hoofd). Maar wat wil je ook met zo’n rampzalige huwelijksreis…

~

Liefde op het eerste gezicht, dat was het toen Tom (Ashton Kutcher) en Sarah (Brittany Murphy) elkaar ontmoetten op het strand. Ze zijn dolgelukkig met elkaar en Sarah vraagt hem op een wel heel aparte plaats ten huwelijk: de plek waar zij net haar lievelingshond hebben begraven (door zijn toedoen)! De families zijn er alleen niet zo blij mee. Hij is een arme sloeber die zijn brood verdient met het voorlezen van de files op de radio en zij komt uit een rijke en snobistische familie. Van het hele huwelijksritueel krijg je weinig te zien, want de film zapt snel verder naar het eigenlijke onderwerp van de film: de huwelijksreis. In één lange flashback krijg je de “onvergetelijke” reis voorgeschoteld.

Nattigheid

~

Je merkt al snel dat deze reis niet gladjes verloopt. In Europa gedragen de twee zich als echte Amerikanen. Met dat gedrag weten ze weinig sympathie op te wekken bij de kijker. Ze zijn ronduit irritant. Brittany Murphy (Don’t Say A Word, 8 Mile) speelt haar rol wel overtuigend snobistisch, maar Ashton Kutcher mist nog wat ervaring en komt over als een verveelde jongen die je alleen blij kan maken met voetbal. En daar wringt even later de schoen als madame liever een kerk en een museum bekijkt en hij de kroeg induikt. Als dan ook nog een jaloerse rijke ex probeert om Sarah voor zich te winnen, voel je de nattigheid al aankomen: ellende!

Kinderachtig

Eigenlijk weet je na de eerste scène al genoeg. Dit is een film met nogal kinderachtige humor: mensen lopen tegen elkaar op, er wordt kauwgom in haren gesmeerd, geduwd, gegooid met koffers. Verder is er natuurlijk pech met de auto waarmee ze op vakantie zijn en gebeuren er vreemde dingen in de bizarre hotels waar ze overnachten. De grappen volgen elkaar in hoog tempo op en zijn ontzettend voorspelbaar. Dat verveelt snel, maar misschien moet je gewoon je verstand op nul zetten bij deze film om het nog een beetje vermakelijk te vinden. Van het interessante verhaal moet de film het ook niet hebben. Naast de bloopers is het enige verhaal wat nog een beetje meespeelt, de kwestie arm-rijk, maar dat is zeker niet origineel meer. Regisseur Shawn Levy (Address Unknown en Big Fat Liar) heeft de plank volledig misgeslagen.

trailer

Flauwe, voorspelbare grappen, irritaties over de acteurs en een verhaal dat niet blijft boeien. Deze onvergetelijke huwelijksreis kan je als film maar beter vergeten. En als je toch nieuwsgierig bent geworden, kan je het ook best af met de trailer van de film!

Just Married

Regie: Shawn Levy
Jaar: 2025
Misschien ook iets voor u
Zeilmeisje met diepgang
Een sociaalrealistische thriller met een hart
THE CREATORFilmdepot In a galaxy not so far away
Thuiskomst: een documentaire die getoond moet worden
Voor u geselecteerd door de auteur:
'Net niet'-gevoel
De nieuwigheid is er nú wel vanaf
Bloed op het spoor
Boeken / Strip

Aarstronauten van de planeet Humus

recensie: Wormtroopers
/ 0 Reacties0 Sterren

.

Op zoek naar ‘nabijgelegen darmstelsels’ en in die hoedanigheid op bezoek in Lectrrs lichaam, rijden de aarstronauten dood in Lectrrs blinde darm, ontmoeten ze eerder hinderlijke dwergen, zien ze wel wat in een ‘strip’-beurs, maar dat blijkt, gezien Lectrrs voornaamste bezigheid, helaas heel iets anders dan wat zij eronder verstaan. Als na een lang verblijf in ‘ruimtestation’ Lectrr de sleur onvermijdelijk begint toe te slaan, en Lhul meer met zijn … dan met zijn … – ja, hij heeft niks anders eigenlijk – begint te denken, wordt het tijd voor onmiddellijke evacuatie.

Je leest en ziet het: Lectrr biedt met Wormtroopers een alternatieve interpretatie van het momenteel populaire en goedlopende genre van de autobiografische strip. Maakt de auteur met deze (pseudo-)autobiografie een statement in de richting van auteurs zoals Maaike Hartjes en Ilah? Gesprekken met de man wijzen uit van wel. Mét respect, maar zonder omwegen maakt hij in zijn eerste, overigens erg geslaagde langere strip, volgetapt met absurde, taboeloze humor, ook een punt met betrekking tot het soms inspiratieloze genre van de autobiografie – en slaagt daar zelf met méér inspiratie in! Vandaar ook de multiple choice-ondertitel: ‘een autobiografisch heldenepos’, ‘een anti-autobiografisch heldenepos’ of ‘een autobiografisch anti-heldenepos’.

~

De stripliefhebber kent Lectrr al langer van zijn geschifte één-plaatjes-gags in onder andere het Vlaamse tijdschrift Ink., maar met Wormtroopers bewijst hij niet alleen ook over meer pagina’s gevat te blijven, maar ook dat er achter de absurditeiten wel degelijk ideeën zitten. En dat maakt de vergelijking die men zou kunnen maken met Kamagurka beperkt tot een erg frêle affiniteit op het stilistisch vlak. Want bij Lectrr zit er logica in de absurditeit, die bij Kamagurka soms ver te zoeken is. Wat betreft die stijl hanteert Lectrr een eenvoudige, gekunsteld-onvolgroeide stijl die perfect aansluit bij het punt dat hij wil maken en zijn knotsgekke humor.

Wat misschien nog het best de algemene indruk van dit album illustreert, is de jammerlijke paginaverwisseling die Incognito gemaakt heeft bij het ter perse gaan: pagina dertien behoort namelijk pagina zeventien te zijn, en pagina’s veertien tot en met zeventien schuiven allemaal één pagina vooruit. En níemand, óók de auteur zelf niet, had de verwisseling opgemerkt bij een eerste lezing!!! Het noodlot van het absurde wellicht.

In ieder geval, voor Wormtroopers geldt hetzelfde als voor Ongezellige Verhalen (nummer tien in de Incognito-reeks – zie elders in de Etalage): als je niet van deze humor houdt, blijf er dan ver uit de buurt! In het andere geval: zo snel mogelijk toehappen!

Wormtroopers is te bestellen door € 5,21 (incl. portokosten) over te maken op rekeningnummer 6193908, t.n.v. R. Schouten te Zaandam. Dit onder vermelding van ‘Incognito deel 13’.

Uitgever: Incognito World productions
Prijs: € 4,10
Bladzijden: 32
Misschien ook iets voor u
Knausgard_De wolven van de eeuwigheid Lange schaduwen
Lachen om niet te huilen
Een jaar vol verrassingen
Een sprookjesachtig avontuur
Theater / Voorstelling

Romeo ’n Juliette: A Caribean Xperienz

recensie: Romeo 'n Juliette: A Caribean Xperienz
/ 0 Reacties0 Sterren

Het verhaal is o zo bekend, maar in deze uitvoering heb je hem nog nooit gezien: Romeo en Juliet. Geen poëtische dialogen en treurnis, maar veel muziek en dialogen van de straat. Het Cosmic Theater weet met deze voorstelling een feestje te bouwen. De toevoeging achter de titel van deze voorstelling is dan ook niet voor niets A Caribean Xperienz.

~

In deze herschreven versie van Shakespeares toneelstuk (door Jenny Mijnhijmer) staan twee families centraal: Coropina uit Suriname en Madaro van de Antillen. Beide families wonen in Nederland, maar kunnen elkaar niet echt luchten. Zo blijkt maar weer dat er ook genoeg spanningen zijn tussen Surinamers en Antillianen. De cast van dit stuk steekt het niet onder stoelen of banken en gaat flink tekeer met de vooroordelen over en weer. Wat weer tot herkenbaarheid leidt in het publiek. Maar de verschillen tussen de families weerhouden Romeo (Jeffrey Spalburg) en Juliette (Esmée de la Bretoniere) er niet van om verliefd op elkaar te worden. En dat vraagt om de welbekende ellende…

Emotieloos

Je vergeet tijdens de voorstelling regelmatig dat je naar een tragedie zit te kijken. Het spel is luchtig en vrolijk. En ook op de cruciale momenten voel je weinig emotie. Dit is te wijten aan de prestaties op het toneel, die meteen het minpunt van deze voorstelling vormen. De spelers hebben hun best gedaan, maar het komt er niet helemaal uit. Misschien komt het door de manier waarop ze spelen: gesprekken voeren ze niet met het gezicht naar elkaar toe, maar altijd naar het publiek en met weinig emotie. Niet echt een vernieuwende manier van toneelspelen. Als kijker word je niet meegesleurd door de ontroostbare Romeo en de wanhopige Juliette. Tijdens het stuk blijven ze aan de oppervlakte en vallen zelfs zo nu en dan weg tussen alle andere spelers die bijna continu op het toneel blijven staan.

Lichaamstaal

Nog zo’n minpunt: het stuk wordt namelijk gespeeld door 21 acteurs. Dat is op zich een mooi aantal, maar niet om constant op het podium te zien; dat maakt het onoverzichtelijk. Doordat de acteurs niet altijd met lichaamstaal werken, is het soms een zoekplaatje om de juiste spreker te vinden. De regisseurs hadden er beter aan gedaan om de sprekers steeds goed uit te lichten, of de overbodige spelers tijdelijk van het toneel af te halen. Maar tegelijkertijd heeft de gezellige drukte ook zo zijn charme. Dus daar moet je even doorheen kijken.

Beats

Waar de regisseurs John Leerdam en Khaldoun Elmecky wel in geslaagd zijn is de originaliteit. Het decor is simpel met de bouwsteigers, maar het zijn de videobeelden die het ‘m doen. Tijdens de voorstelling zijn beelden van buiten te zien. Zo lijkt het net alsof het stuk zich ook buiten afspeelt. Af en toe worden de beelden onderbroken bij een heftigere scène waarbij de gezichten van de acteurs te zien zijn op het doek. De verteller van het stuk loopt namelijk rond met een kleine camera die aan zijn hand is vastgebonden. Hiermee kan hij live-beelden van de toneelspelers maken. Erg leuk bedacht. Daarnaast worden de acteurs ondersteund door een dj en drie musici, die voor de swingende beats zorgen.

Parkeergarage

Romeo ’n Juliette, A Caribean Xperienz is een feest om naar te kijken. Qua toneelprestatie geen topper, maar muziek, dans, humor en videokunst maken het leuk en origineel. Hierdoor valt de voorstelling ook in de smaak bij jongeren en allochtonen, die lastig naar het theater te trekken zijn. Het is maar goed dat dit stuk, wat eerst alleen in een parkeergarage in de Bijlmer werd opgevoerd, nu tot en met juni 2003 in diverse theaters en schouwburgen in het land te zien is.

Romeo 'n Juliette: A Caribean Xperienz

Artiest: Cosmic Theater
Misschien ook iets voor u
Gezang, geknor en gehuil in een kleurrijk dierenbos
Huize Usher kraakt nog niet
Anderhalf uur van haast tergende herhaling
Marco Borggreve Om door een ringetje te halen
8WEEKLY

Contra: Shattered Soldier

Artikel: Contra: Shattered Soldier
/ 0 Reacties0 Sterren

Ooit speelde ik op de Super Nintendo Contra, een spel dat overigens verdacht veel leek op Probotector (of andersom). Nu brengt Konami Contra weer uit, maar dit maal op de next-gen consoles. Meestal gaan dit soort oppoetsbeurten gepaard met ‘nieuwe’ 3D gameplay die fans van het klassieke spel vaak niet kunnen bekoren. Dit is met Contra niet het geval, Konami houdt de actie lekker ouderwets.

~

Blaren

In Contra kruipt de speler in de huid van Bill Rizer, en moet je weer eens de wereld redden. In vergelijk met de NES en SNES delen zijn de achtergronden nu 3D, maar de actie is strikt 2D. Je loopt met een flink wapenarsenaal door een landschap, dat wemelt van het vijandige tuig. Alles wat in beeld komt is je vijandig gezind, dus dat betekend dat je een paar flinke blaren op je duim van het schieten kan verwachten.

Items

~

Onderweg kan je uiteraard weer allerhande items oppikken, zoals nieuwe wapens, energie, je kent het wel. Na een geslaagd level volgt uiteraard een ‘stage boss’, en zodra die verslagen is komt er een nieuw level waarin je er weer flink op los kan schieten. Misschien is de gameplay niet een toonbeeld van variatie en originaliteit, maar soms heb ik daar ook totaal geen behoefte aan. Vroeger waren dit soort games geweldig, en waarom nu niet? Is een flinke portie actie tegenwoordig niet meer aan de gamer besteed?

Conclusie

Persoonlijk begon ik het spel eigenlijk steeds leuker te vinden naar mate ik het bleef spelen. Op zijn manier is het toch origineel en gedurfd om een spel met dergelijke oude gameplay op te zetten. Het simplistische van het spel werkt voor mij heel verfrissend, in vergelijk met al die shooters waar je duizend en één mogelijkheden hebt. Contra is niet alleen voor de retrogamer een aanrader, maar ook voor de huidige gamer die op zoek is naar een spel met flinke actie. Een spel dat je regelmatig nog eens uit de kast haalt.