Als een blije kleuter

The Fine Art Of Self Destruction was een uitstekende plaat, waarmee Malin ook solo met akoestische gitaar de wereld in trok. Hij stond vorig jaar op The Music In My Head in Den Haag, waar hij een aantal prachtige liedjes liet horen. Echt zo’n optreden waar je nog geregeld even met een glimlach aan terugdenkt. Op The Heat doet hij eigenlijk weer hetzelfde als op het debuut. Niet louter akoestisch – “…these songs can be played with some artillery” – maar een mengeling tussen scheurende gitaren en de rust van de akoestische vriend in combinatie met een wat hese stem en altijd weer die snik.

Herkenning is het wapen

Het is verbazingwekkend hoe dit soort jongens steeds weer hetzelfde liedje opnieuw uit weten te vinden. Op een of andere manier lijkt het of je alle liedjes van Jesse Malin al eens gehoord hebt, zo herkenbaar. Een eigen geluid of gewoon steeds hetzelfde geluid? Maakt eigenlijk niet uit, want Malin weet telkens weer de juiste snaar te raken net als Springsteen dat steeds weer doet (zie zijn laatste plaat The Rising), idem Pete Yorn. Die lui zijn ongekend gedreven in het schrijven van de ultieme popsong. Herkenning is daarbij het wapen waarmee ze mij telkens weer overhoop schieten. Ik ben om als ik de eerste noten van opener Mona Lisa heb gehoord en kan dan alleen nog maar als een blije kleuter meeneuriën op de melodieën van Arrested en Since You’re In Love.

Het enige minpuntje van The Heat is dat Malin hier en daar wel een beetje pathetisch wordt. De plaat kent een aantal tearjerkers, die van mij niet hadden gehoeven, mede omdat zijn zang juist in die trage songs wat zeurderig wordt. Verder echter niets dan goeds en weer een mooie plaat voor de liefhebber van mooie liedjes.