Muziek / Album

Party/gangstarapper

recensie: Fredro Starr - Don't Get Mad, Get Money

Hij klinkt als een iets nettere versie van DMX, is al meer dan tien jaar actief als rapper, heeft zijn eigen uitgeverij (Other Peoples Money) en is zeer productief als acteur. Fredro Starr, echte naam Fredro Scruggs, heeft zijn leven ingericht zoals meer hiphopartiesten dat tegenwoordig doen. En zo vindt hiphop allengs de weg in alle facetten van de massa-entertainment en zullen steeds meer ouders zich achter de oren krabben over de muziek waar hun kinderen nu weer naar luisteren.

~

Fredro Starr brak in 1993 door als rapper met zijn neef Sticky Fingaz en Sonee Seeza in de redelijk invloedrijke groep Onyx. Met deze groep bracht hij vier albums uit, terwijl hij in 2001 solo debuteerde met het album Firestarr. Op dat album staat ook de soundtrack van de film Save the Last Dance, waarin Starr een rol speelt. Daarnaast acteerde hij ondermeer in de series NYPD Blue, Law & Order en het in Amerika zeer populaire Moesha. De beste man is dus nogal druk en nu is er dan zijn tweede solo-album Don’t Get Mad, Get Money.

Het album opent nogal rauw; binnen de eerste tien seconden wordt het woord ‘niggah’ al zes keer gebezigd in het nummer Pranksta (heeft 50 Cent niet een nummer met dezelfde titel?). Er wordt een toon gezet van een streetwise gangsta rapper, maar zelf betwijfel ik de streetcredits van Starr. Hij is opgegroeid in Brooklyn en Queens in New York en profileert zich op nummers als Dangerous en Finer Things als een thug die middenin de gangwars met een heel arsenaal aan wapens leeft en de vrouwen voor het oprapen heeft. Maar toch blijft het beeld van de rol die hij speelt als de verloofde van Moesha in de gelijknamige zoetsappige televisieserie op het netvlies branden. LL Cool J zei ooit in een interview dat hij zelfs de personificatie van hiphop is als hij een oud vrouwtje de straat over helpt. En die redenering begrijp ik, maar bij Starr zie ik het gewoonweg niet.

~

Op het album zijn heel verfrissende melodielijnen te horen, bij Finer Things, California Girls en het titelnummer Don’t Get Mad, Get Money en ook het originele Funtime ligt prettig in het gehoor. California Girls lijkt daarbij ook nog op een N.E.R.D. productie en is dus zeer hitgevoelig, waarmee het album een compleet geheel is. Maar tussen de echte party/gangsta rappers van tegenwoordig, zoals Jay-Z, Busta Rhymes, 50 Cents en ook Ja Rule zal deze plaat waarschijnlijk geen hoge ogen gooien. Fredro Starr verstaat samen met Dirty, GET-INZ, X-1 en Sticky Fingaz het vak van het rappen, maar er zijn zoveel betere artiesten in hetzelfde genre.

Links:

www.fredrostarrmusic.com