Americana op veel manieren

Wat is het toch heerlijk om binnen het Americanagenre te zoeken naar verschillen maar ook naar overeenkomsten. Het genre is zo breed dat het soms verwonderlijk is dat al die verschillen binnen één muziekgenre te vatten zijn. Ook in deze negende editie is de variatie heel groot.

Bootleg Betty

Het dameskwintet Bootleg Betty maakt een aanstekelijke soort muziek, die referenties oproept aan het geweldig gekke damescollectief Katzenjammer uit Scandinavië, dat we als 8WEEKLY jaren geleden spotten op Eurosonic in Groningen. Hopelijk houdt dit Nederlands collectief langer stand, zodat we als muziekliefhebbers nog lang kunnen genieten van muziek zoals op dit debuut: Soul Searching. Voor wie Katzenjammer niet kent is natuurlijk wel enige uitleg op zijn plaats. Bootleg Betty maakt muziek, die we wellicht in de soul en vooral in de rootsmuziek moeten duiden, met een enorme drive en lol in het musiceren. Alle vijf dames zingen samen zodat we met regelmaat een fijne samenzang horen. Karlijn Wolsing neemt naast de toetsen ook de leadzang voor haar rekening. Vanaf het eerste liedje zet de band het feestgevoel aan. ‘Seven Sins’ spreekt over een vurige en totale liefde om in te verdrinken. Bij het daaropvolgende ‘Mocking Bird’ nemen de dames in het tempo even het gas een beetje terug, maar van een echte ballad is geen sprake. Dit is tevens de tweede single, die van het album is getrokken.

Het album van Bootleg Betty hunkert ernaar veel gedraaid te worden in de cd-speler, maar ook zeker naar een live-uitvoering op een podium. De maatregelen maken het helaas lang wachten tot we deze dames in levenden lijve kunnen gaan bewonderen. Tot die tijd koesteren we dit fijne album!

The Mystix

Met Can’t Change It heeft the Mystix een album gemaakt dat je of direct kan bekoren of je als luisteraar snel links laat liggen als de zangstem van de leadzanger je niet aanspreekt. De indringende en soms rollende zang met een lichte tremor kan afstoten, maar ook aantrekken. Instrumentaal en qua sfeer zit deze blues-rock met countryrandje heel solide in elkaar. In een aantal liedjes krijgt de band hulp van North Mississippi Allstars en één met Charlie McCoy. Vooral de eerstgenoemde band zal velen het hart sneller doen kloppen en meteen skippen naar ‘Jumper On the Line’, dat zelfs in twee versies te vinden is op dit album.

Maar laten we niet te vlug door het album heen schieten, want dan zouden we zomaar ‘Ain’t Gonna Cry’, dat als tweede liedje op de cd te vinden is, kunnen missen en dat zou heel zonde zijn. Deze slow blues gevatte melodie is een echt pareltje.

De studiomuzikant Charly McCoy speelt gitaar op ‘Bottle of Whiskey’. McCoy speelde met vele groten, waaronder Bob Dylan, Al Kooper, Gordon Lightfoot, Paul Simon, Joan Baez en Leon Russell, om de lijst niet te lang te maken.

Mocht je in eerste instantie twijfels hebben over de kwaliteiten van The Mystix en toch tot hier aangeland zijn bij de eerste beluistering, dan zul je de zang steeds meer gaan waarderen, zeker in combinatie met de kwaliteit van de composities.

Su Andersson

De naam Su Andersson zal bij velen geen belletje doen rinkelen. Ook bij 8WEEKLY was deze dame tot op heden een grote onbekende. Maar bij beluistering van haar fijne stem met een vleugje van de klank van Chrissie Hynde (The Pretenders) neemt de waardering voor haar liedjes snel toe. Een iets minder bekende referentie is wellicht die naar Edie Brickell. Of het die referentie is die de aandacht vraagt of de sterke liedjes op zich is natuurlijk moeilijk te scheiden van elkaar.

Andersson komt uit Zweden; toch gaat haar album Train Movies over een treinreis die ze door de USA maakte langs een 15-tal staten. Referenties naar grote singer-songwriters als Janis Ian, Joni Mitchell en ook Dusty Springfield rinkelen in het rond. Instrumentaal valt op dat we met regelmaat prachtige celloklanken horen, gespeeld door Maja Molander, maar we horen verder een breed palet aan instrumenten, zoals piano, orgel, contrabas, harmonica en lapsteel, naast de standaard instrumenten

Door sommige critici wordt dit album van Su Andersson gezien als een van de mooiste van het bizarre jaar 2020. Het liedje ‘A Bunch of Flowers in San Francisco’ werd begin september losgelaten op YouTube. Het album Train Movies van Su Andersson verdient zeker en vast nog een breder bereik.