We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Fijn album
In mei bezoekt Sean Taylor opnieuw samen met Eric Bibb Nederland. Gelukkig is zijn zesde album Chase the Night nu ook in ons land te verkrijgen.
Taylor noemt zelf als invloeden grote namen als John Martyn, Tom Waits, JJ Cale, Eric Bibb en Van Morrison. Het is maar goed dat hij van niemand een evenbeeld is. Zijn muziek beweegt zich lichtjes in de blues, maar ademt zeker ook een singer-songwriter-stijl uit.
Fluweelzacht
Op het album Chase the Night laat Taylor de begeleiding op piano vaak een hoofdrol vervullen. En dat terwijl hij het gitaarspelen zo te horen van John Martyn geleerd heeft met al zijn finesses. Zijn stem huist ergens tussen die van James Blunt en de rafelige randjes van Chris Rea, maar klinkt vooral fluweelzacht. Zijn zang is zijn wapen, samen met de hand van mooie liedjes schrijven, in de traditie van zijn voorbeelden. Wie Chase the Night in een aantal draaibeurten tot zich heeft laten doordringen, want dan krijgen de liedjes pas echt zeggingskracht, wordt zeker nieuwsgierig naar de andere vijf albums die Taylor al op zijn naam heeft staan. Deze uit Kilburn, noord-west Londen afkomstige muzikant heeft de weg al gevonden naar Austin, Texas om daar samen met Danny Thompson, die we kennen van Carole King en Ani Di Franco, dit album op te nemen.
Andere invloeden
Opvallende momenten zijn er zeker op Chase the Night. Op ‘So Fine’ zingt Sean Taylor samen met Stepahnie Daulong. Het is een song die de sfeer met zich meedraagt van het meesterlijke album van Robbie Robertson, dat louter zijn eigen naam als titel heeft. ‘Love Bleeds’ heeft invloeden van Ian Siegal als deze niet de blues zingt. Ook de mondharmonicaklanken zijn in de geest van Siegal, maar ook de inspiratie door Bruce Springsteen is het noemen waard.
‘The Road’ is een rustpunt op het album dat veel fraais in zich verenigd heeft. Toch is het niet alles goud wat er blinkt. Op de albumafsluiter ‘River’ kiest Taylor er voor om niet echt te zingen, maar meer te praten. Het is geen gelukkige keuze. Het maakt de afronding van een overigens fijne plaat niet echt briljant, maar doet daarmee net geen afbreuk aan de totaalbeoordeling.
Live in Nederland:
28 mei Roepaen, Ottersum
https://youtube.com/watch?v=RXhaoFPwvcQ%3Flist%3DUUaZFFWzWU_mPojIMoFr6GTQ
Sean Taylor
Album: Chase the NightLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Kitsch op z’n allerbest
Voor The Grand Budapest Hotel heeft regisseur/schrijver Wes Anderson alles uit de kast gehaald. Met een droomensemble, hilarische achtervolgingen, slapstick en georganiseerde chaos in een bontgekleurd decor is dit entertainment op zijn best.
~
Verhaal in verhaal in verhaal
Het verhaal is een Shakespeariaans ‘play within a play’ met drie prologen. In de eerste proloog komt een jonge vrouw met een boek in haar handen bij een grafmonument en hangt een sleutel aan het monument. Het monument is van een schrijver (Tom Wilkinson) die in de tweede proloog vertelt over zijn reis naar een vervallen kuuroord in de hoge bergen van de fictieve Midden-Europese plaats Zubrowska in de jaren 60, proloog nummer drie. Hier ontmoet hij als jonge schrijver (Jude Law) de bejaarde hoteleigenaar Zero Moustafa (F. Murray Abraham). In hoofdstuk één vertelt Zero het verhaal over het fameuze hotel in 1932 met de in paarsgehulde hoffelijke en bij de oudere dames zeer geliefde conciërge Gustave H (Ralph Fiennes) als het grootste middelpunt van het hotel en de jonge Zero (nieuwkomer Tony Revolori) als diens protegé. Gustave H’s leven verandert wanneer één van zijn oudere minnaressen, de vierentachtig jaar oude Madame Celine Villeneuve Desgoffe und Taxis (Tilda Swinton), hem het onbetaalbare schilderij ‘Jongen met de appel’ nalaat.
~
Pietje Precies
~
The Grand Budapest Hotel
Regie: Wes AndersonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Productief over het graf
Bij leven was Bernlef een van Nederlands meest productieve schrijvers. Vanzelfsprekend heeft hij zijn publicatiefrequentie na zijn overlijden in 2012 enigszins moeten minderen, maar toch brengt hij met de verhalenbundel Wit geld zijn tweede boek sindsdien uit.
Wit geld bestaat uit twee delen en acht verhalen, en dat die twee delen niet geheel op elkaar aansluiten, is hem vergeven. Het eerste deel, ‘Alles moet weg’, bevat de op de flaptekst beloofde ’tragikomische verhalen over mensen die streven – en meestal falen’. De mensen die de verhalen bevolken lijken, zoals zo vaak in korte verhalen, verdwaald te zijn in hun leven.
Een beetje sneu
Zoals bijvoorbeeld belastinginspecteur Leo Daamen uit het titelverhaal. Hij stuit op een fraudezaak die hij volgens de regels aan zijn meerderen moet overlaten, maar in plaats daarvan gaat hij zelf op pad. Hij reist zijn vermoedens achterna naar George Town, waar de lezer al snel bemerkt dat Daamen van het kastje naar de muur wordt gestuurd zonder ooit dichter bij de kern van de zaak te komen. Een beetje sneu, maar daar is hij zich zelf gelukkig niet van bewust.
Of Seth, die in ‘De figurant’ zo’n nondescripte persoonlijkheid heeft dat hij besluit om letterlijk een figurant te worden. Bernlef beschrijft zijn leven in de onopgesmukte stijl die zo kenmerkend voor hem is. Seth wilde zelden iets. Voor zijn verjaardag had hij nooit specifieke wensen, zodat hij vaak cadeaus kreeg die hem nutteloos toeschenen, zoals een paar rolschaatsen of felgekleurde metalen autootjes om mee te spelen. Spelen deed hij nauwelijks.
Passie voor jazz
Het tweede deel, ‘His masters voice’, bevat twee oorlogsverhalen. In ‘Onvervalste jazz’ komt Bernlef terug bij een van zijn grote liefdes: de jazz, die tijdens de Tweede Wereldoorlog tot een vriendschap leidt tussen een Nederlandse jongeman en een Duitse soldaat.
Bernlef, zelf ook jazzmuzikant en fervent liefhebber van het genre, schreef er een groot aantal verhalen en essays over. Hij zag veel overeenkomsten tussen literatuur en muziek. Beiden moeten schijnbaar moeiteloos zijn, vond hij. Hoewel zowel literatuur als jazz gecomponeerd zijn, mag dat niet teveel doorklinken. Aan die regel houdt hij zich strikt. Eenieder in Wit geld zou je buurman kunnen zijn. Aan Bernlefs lijf geen polonaise, in zijn verhalen geen bizarre ontdekkingen of fantastische vertelsels. Geen grote verrassing dus, deze bundel, maar een ouderwets lekker weglezende Bernlef.
Prijs: 19,95
Bladzijden: 248
ISBN: 9789021447223
Link: uitgeverij Querido
Misschien ook iets voor u
Tommy Wieringa, schrijver en cabaretier
/ 0 Reactiesdoor: Jesse van Amelsvoort0 Sterren‘Ik moet het alleen doen. Daar had ik niet op gerekend,’ zei Tommy Wieringa aan het begin van zijn optreden in de Meppelse schouwburg Ogterop. De Boekenweek had hem vanuit Antwerpen via Emmen en Assen naar de Zuid-Drentse stad gebracht.
Een bibliothecaresse uit Diever, hofleverancier van boeken aan de jongen die Wieringa vroeger was, had hem naar Meppel gekregen, naar Schouwburg Ogterop, waar hij in het verleden eens met een ‘verrukkelijk meisje’ in de foyer gezoend had. De bibliothecaresse kondigde de schrijver echter alleen aan, en daar stond hij dan in zijn eentje op het podium. ‘U bent verantwoordelijk voor het welslagen van deze avond,’ hield hij zijn publiek voor. Een interviewer, had hij al grappend gewaarschuwd, kon hij met twee glimlachjes en wat bitse opmerkingen het zwijgen toedoen – dat is makkelijk. Nu moest Wieringa zelf – onvoorbereid, naar eigen zeggen – bijna anderhalf uur lang een zaal vermaken.
Het bracht een nieuwe kant van de schrijver naar voren. Hoewel de avond serieus begon, met een oproep tot het steunen van bibliotheken en andere culturele instellingen, werd Wieringa al snel lichter van toon. Hij maakte venijnige grappen, over Delfzijl, Diederik Samsom (‘Zijn naam is al bijna vergeten. Zo snel gaat dat.’) en een vrouw die hem voor Cees Geel aanzag. Het leek op een cabaretvoorstelling.
Reizen
Er gebeurt nogal wat in Wieringa’s leven. Deze dagen zelfs zo veel, dat hij een notitieboekje met zich meedraagt om allerlei voorvallen op te schrijven. ‘Dit is mijn externe geheugen.’ Hij leest voor uit het boekje en vertelt over twee mensen die over zijn broer begonnen: tegen de een zegt hij dat deze broer nu curator in Kopenhagen is, de ander probeert hij naar waarheid te vertellen dat hij geen broer heeft, maar dat wordt niet geloofd.
Je kan het begrijpen. Ook deze avond mengen feit en fictie tot een wonderlijk, mythisch geheel. Een anekdote over zijn moeder mondt uit in een passage uit Joe Speedboot (over water in een urn en natte as), boven een artikel in het toenmalige Nieuwsblad van het Noorden kopte de jonge en hongerige Wieringa over een brand ‘Schuim en as in de Dammanstraat’ (de straat heette Damanstraat, grote rectificatie in de krant) en tijdens een verhaal over zijn jeugd kon de jonge schrijver de geboorteplaats van Gabriel García Márquez in Colombia zien (‘En dan eindigen we toch weer in Stockholm, dames en heren’).
Wieringa reist graag en het is goed te zien waarom dat handig kan zijn voor een schrijver. Zo werd Joe Speedboot waarachtiger door zijn ontmoetingen met Bill Richardson, een armworstelaar in Antwerpen, en Joost Conijn, kunstenaar en vliegtuigbouwer – die ook nog eens heel goed kan schrijver en ‘daarmee ook kan wat ik kan, terwijl ik niet kan wat hij kan. Ik haat hem.’ Wat hij leerde van Richardson en Conijn maakte zijn boek beter, echter, gekker. De verbeelding, is Wieringa’s punt, kan ook niet alles.
Losse vorm
In de pauze werkt Wieringa een amorfe massa fans die op een handtekening wachten indrukwekkend snel weg. Sommigen stellen zich bescheiden op en leggen een boek aan hem voor, anderen lijken de kast te hebben leeggehaald en wensen overal een krabbeltje in. Het is wat, auteur van het Boekenweekgeschenk zijn. Naast hem staan de glunderende boekhandelaars van boekhandel Barth: zij doen goede zaken. De stapels Wieringaboeken slinken snel.
Na de pauze leest Wieringa twee passages voor uit zijn geschenk Een mooie jonge vrouw. Het zijn korte stukjes die aanvoelen als een soort encore bij de rest van de avond. Misschien komt die mooie jonge vrouw hem inmiddels ook al de neus uit. Er zijn nog een paar vragen over de intelligentie van recensenten en Dit zijn de namen. Daar blijft het bij. Misschien was het publiek ook niet helemaal voorbereid op de losse vorm die de avond zou nemen.
Om vijf over tien wordt Wieringa een boeket overhandigd, dat hij vakkundig de zaal in gooit. Deze dag zit erop, nu terug naar huis. Het was een vermakelijke avond, niet al te spectaculair, vaak grappig. Waarschijnlijk wat je mag verwachten van het moordende Boekenweekschema.
Link: Schouwburg Ogterop
Link: Tommy Wieringa
Misschien ook iets voor u
Genezing gaat niet door de maag
.
Laura wil verdwijnen, onzichtbaar worden. De roes van het vasten laat de jonge vrouw haar familieproblemen vergeten. Steeds minder gaat ze eten, totdat er niks meer van de negentienjarige overblijft. Zal een ziekenhuisopname de laatste uitweg zijn om haar te redden?De Vigan beschrijft humoristische, maar realistische taferelen over de psychiatrische afdeling waar Laura verblijft. Een verscheidenheid aan personages passeert de revue:
Minder realistisch lijkt de plotselinge ommezwaai die Laura maakt. Ze lijkt zich van de ene op andere dag over te geven aan haar nieuwe dieet; ze sluit zonder protest elke avond zelf haar sondevoeding aan. De Franse schrijfster besteedt weinig woorden aan de strijd tegen de eetstoornis. ‘Ze is gaan legen. Voor het eerst sinds weken komen er tranen uit haar lichaam van steen, dat uitgeputte lichaam dat zich zojuist gewonnen heeft gegeven.’
Wonderdokter?
De vriendelijke, charmante dokter Brunel speelt een rol in haar snelle genezingsproces. Geregeld komt hij langs de eenpersoonskamer van Laura om het over haar groeicurve te hebben. Laura lijkt enkel voor hem aan te komen. Zijn verhalen over het leven imponeren haar. Wellicht is dat de reden Laura’s ommezwaai.
Laura denkt en analyseert veel. Dit wordt vooral duidelijk door het perspectief dat De Vigan kiest voor haar roman. Alles wordt verteld vanuit de ik-figuur en in haar gedachten komt geen enkele keer de directe rede voor. Gebabbel van andere patiënten wordt weergegeven in apart geplaatste tekst, zonder dat Laura deze monologen doorbreekt. Het gekozen perspectief benadrukt de isolatie waarin Laura zich bevindt. Waar ze voorheen het liefst zou verdwijnen, staat de negentienjarige nu op de voorgrond. De Vigan verwerkt deze tegenstelling knap in haar roman.
Dagen zonder honger is een van de weinige romans over eetstoornissen die niet alleen over afvallen, dik voelen en calorieën gaat. Wat dat betreft is de roman een toevoeging. De Vigan had alleen wat meer woorden mogen geven aan de strijd tegen de eetstoornis. Laura is gaan eten, maar is ze daarmee ook beter? De achterliggende oorzaken, haar familieproblemen, blijven onaangeroerd. Het bezoekje aan het ziekenhuis is dan eerder een tijdelijke uitweg in plaats van een grondige oplossing voor de ‘dagen zonder honger’.
Prijs: 18,95
Bladzijden: 185
ISBN: 9789044532906
Misschien ook iets voor u
Volksheldin gereduceerd tot zwak popcornvermaak
Een doodnormaal, hard werkend persoon wordt door omstandigheden in een leiderspositie gedwongen wanneer een buitenlandse overheerser het thuisland en alles wat haar eigen is bedreigt. Met Kenau biedt regisseur Maarten Treurniet (De Heineken Ontvoering) een film die in essentie de Nederlandse Braveheart is. Het niveau van dat Schotse vrijheidsdrama haalt het niet, toch blijkt Kenau, ondanks een aantal ernstige problemen, redelijk entertainend.
Kenau Simonsdochter Hasselaer was een weduwe en onderneemster in Haarlem ten tijde van de Spaanse bezetting (16e eeuw). Tijdens het beleg van Haarlem – dat cruciaal was voor het verloop van de tachtigjarige oorlog – speelde zij een rol, al zijn historici het er niet over eens wat die rol precies inhield. De film houdt de meest geromantiseerde interpretatie aan, waarin Kenau een tactisch en moreel leider is van het volk van Haarlem en zonder wie de stad maanden eerder zou zijn ingenomen.
Slecht geschreven
~
Kenau
Regie: Maarten TreurnietJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
THIS! IS! MEDIOCRE!
Zack Snyders 300 was een over the top, maar verfrissend actiespektakel dat excessief geweld in een zorgvuldig uitgedachte stijl presenteerde. Het vervolg probeert het origineel groter en bloediger maken, maar laat daarbij bijna alles wat er interessant aan was achterwege.
300: Rise of an Empire speelt zich af rond hetzelfde moment als 300 (beiden zijn gebaseerd op comics van Frank Miller). In 480 v.C. marcheert het Perzische leger Griekenland binnen. Zij stuitten daarbij al snel op driehonderd halfnaakte Spartanen, maar ook de andere Griekse volken leverden een felle strijd. De film volgt Themistokles (Sullivan Stapleton), die Griekenland probeert te verenigen en de Perzen op zee trotseert.
Minder dan het eerste deel
~
Naarmate de film vordert wordt het steeds duidelijker dat regisseur Noam Murro heeft geprobeerd om 300 in zoveel mogelijk opzichten na te maken. Hierbij slaat hij echter telkens de plank volledig mis. Het waren Snyders gedurfde originele trucjes die het eerste deel tot zo’n bioscoopervaring maakten, met vreemd misvormde monsters, effectieve slow motion, dialogen die knap balanceerden tussen episch en knullig en een cast die met volle overgave speelde. Daarnaast hielp het ook dat de hoofdrol werd vertolkt door de uitstekend gecaste Gerard Butler. Stapleton mist Butlers charisma en komt over als een dertien-in-een-dozijn actieheld. In de actiescènes vloeit het bloed ditmaal rijker en op allerlei nieuwe manieren (en natuurlijk in 3D), maar het heeft een fractie van de impact die het had in de eerste film. Ook is de strijd veel onduidelijker in beeld gebracht, met obscure camerahoeken en veel ‘shaky cam‘-beelden. In 300 diende de slow motion om je een goed beeld te geven van alle rondvliegende ledematen, hier voelt het meer als een slechte poging om de actie te intensiveren.
Zonde
~
300: Rise of an Empire is geen al te vreselijke actiefilm. Het is echter jammer dat het uitkomt als vervolg op een film die zoveel origineler en vermakelijker is. Deze keer valt er te genieten van een enkele geslaagde vechtscène, vermakelijke slechteriken en speeches met een minimale epische inslag. Verwacht dus geen ‘THIS! IS! SPARTA!’ of ‘Tonight we dine in hell!’ 300: Rise of an Empire durft geen risico’s te nemen en dat is eigenlijk bovenal zonde.
300: Rise of an Empire
Regie: Noam MurroJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
‘Tussendoortje’
/ 0 Reactiesdoor: Joost Festen4 SterrenHet is voor een band als Shearwater onmogelijk een tussendoortje te maken dat als zodanig klinkt. Fellow Travelers klinkt dan ook als een volwaardig album. Toch bevat het louter covers.
Het moet toch een eer zijn om als band gecoverd te worden door de band waar je in het voorprogramma van mocht staan. Die eer valt een groot aantal van de bands waarmee Shearwater in de loop der jaren het podium deelde in de schoot. Met Fellow Travelers heeft Shearwater een bijzonder album gemaakt. Volgens mij zijn er geen voorbeelden bekend in de popgeschiedenis waar dit eerder is gedaan door een artiest.
Als de luisteraar onbevangen luistert naar deze nieuwe van Shearwater zal er niets bijzonders opvallen. Toch speelt de band hier nummers van anderen. Om het rijtje even te benoemen: St. Vincent, Wye Oak, Sharon van Etten, Jesca Hoop, Xiu Xiu, Coldplay, Smog, Folk Implosion, David Thomas Broughton, Clinic en the Baptist Generals. Op ‘A Wake for the Minotaur’ zingt van Etten mee met Shearwater. Stuk voor stuk trekt de band de nummers volledig naar zich toe. Het maakt Fellow Travelers tot een fijn Shearwater album dat zeker niet afgedaan mag worden als tussendoortje.
Live in Nederland:
28 april Bitterzoet, Amsterdam
Shearwater
Album: Fellow TravelersLink: Platenmaatschappij
Link: Artikel op 8WEEKLY
Misschien ook iets voor u
Portugese Britpop
Het is maar zelden dat een band uit Portugal klinkt alsof hij zo uit de UK komt. De onmiskenbare Britpop van The Weatherman zet de luisteraar op het verkeerde been.
Al bij het eerste nummer ‘Unite The People’ is de vergelijking met Oasis onverdraaglijk. Zelfs het beetje zeurderige zingen en net niet vals op de toon zitten van voorzanger Alex Monteiro is vergelijkbaar en aandoenlijk.
Verkeerde eiland
Het album van The Weatherman ademt een mengeling van Oasis met de elektronica van Visage en Soft Cell uit. Dat bekruipt de luisteraar al bij het eerste nummer en wordt naargelang het album vordert alleen maar sterker. Dat de band ook goed in een stevige doorstappende Britpopcompositie kan uitblinken, is niet alleen te horen in ’15 Days’ maar ook op de single ‘Fab’. Dat nummer heeft een lekkere drive meegekregen die zo bekend is van de bandjes van het eiland voor de kust van het Europese vasteland. Het rustpuntje ‘It Took Me So Long’ wordt opgelicht met de stem van de eveneens Portugese ster Emmy Curl. Haar stem is een uiterst fijne aanvulling op het liedje dat daarmee boven de andere uitsteekt.
Klippen ontwijken
Dat The Weatherman met ieder liedje referenties blijft oproepen met andere bandjes uit Groot-Brittannië die niet te duiden zijn, zoals bij ‘Double Trouble’, kan hen niet aangerekend worden maar moet juist toegejuicht worden. Blijkbaar klinkt een en ander zo fijn en toch origineel dat het overal en nergens op lijkt. Het zijn dan uiteindelijk toch gewoon liedjes van de mannen zelf die een goede neus hebben om de klippen te ontwijken van het plagiaat.
Dat deze band van het Iberische schiereiland afkomstig is, is niet aan de muziek te horen. Er is geen enkele invloed van de traditionele Portugese muziek te horen. De heren zijn wat dat betreft geboren op het verkeerde plekje. Of zouden ze geboren zijn met een koptelefoon op met daarop The Beatles en alles wat daarna kwam?
The Weatherman
Album: The WeathermanMisschien ook iets voor u
Een melancholische geschiedenis
In 2010 publiceerde Ljoedmila Oelitskaja, één van Ruslands bekendste schrijvers, Een Russische geschiedenis, een roman over de kracht van kunst.
Ljoedmila Oelitskaja is één van Ruslands bekendste schrijvers, die op bijna 50-jarige leeftijd debuteerde met de novelle Sonjetsjka. De Sovjet-Unie was verleden tijd, en misschien was dat een vereiste voor haar werk om gepubliceerd te worden. Een Russische geschiedenis, haar grote roman die door Arie van der Ent prachtig vertaald is, is in ieder geval kritisch over het Sovjetbewind.
De roman gaat, simpel gesteld, over drie vrienden die opgroeien tijdens de Sovjet-Unie. We ontmoeten Sanja, Micha en Ilja voor het eerst in 1953, tijdens de dagen van de dood van Stalin en volgen ze tot 1996, rond Brodsky’s dood. Twee Josefs, maar elkaars antithese: de een politiek, de ander literair; de een autoritair, de ander vrijheidslievend; de een blijft in Rusland, de ander emigreert. Dit contrast loopt door het hele verhaal.
Een hele wereld
Rondom de drie vrienden heeft Oelitskaja een hele wereld van moeders en andere familieleden, docenten en collega’s opgetrokken. Middels verhalen en anekdotes laat ze zien hoe de drie jongens het hun hele leven moeilijk hebben in een totalitair land dat zo uitermate tegen kunst en vrijheid is gekant. Ze zijn communisten, maar misschien meer in theorie dan in praktijk. Micha formuleert het in 1968, wanneer de Sovjets Tsjecho-Slowakije binnenvallen om de Praagse lente in de knop te breken, zo:
De harten van de jongens gaan sneller kloppen door de kunst, door het grandioze verleden van Rusland – en Europa. Aan zo ongeveer alle schrijvers uit de Russische Gouden Eeuw wordt gerefereerd – Tolstoj, Poesjkin, Gogol, etc. –, als ook aan latere en hedendaagse schrijvers als Achmatova, Mendelstam, Brodsky en Nabokov. Oelitskaja en haar personages staan via hen in verbinding met het Russische verleden – ze zijn een houvast, gids en vereerde.
Kunst, politiek en vrijheid
Een Russische geschiedenis is diep melancholisch, die emotie waar de grote Russen het patent op lijken te hebben. Zoals de titel aangeeft is de roman zowel een geschiedenis van (de tweede helft van de twintigste eeuw in) Rusland als een geschiedenis die op deze manier alleen in Rusland kan zijn gemaakt. Rusland: dat kunstige land, van kraanvogels, de Hermitage en Grote Literatuur; Rusland: dat wrede land, van Stalin, goelags en terreur.
De roman opent met de dood van Stalin en eindigt met de dood van Brodsky. Het effect hiervan is ook melancholisch: de ene leider mag dood en begraven zijn, de ander komt ervoor in de plaats (Chroeststjov, Brezjnev, Andropov, Tsjernenko, Gorbatsjov), maar wanneer de dichter sterft, is er niemand meer zoals hij. De roman gaat verder na de dood van Stalin, de roman eindigt met de dood van Brodsky: het zet je aan het nadenken over de relatie tussen kunst, politiek en vrijheid.
Diep treurig?
De roman geeft het idee dat kunst uiteindelijk minder macht heeft dan kunstenaars zichzelf nog wel eens willen toedichten. Zonder politieke besluiten gebeurt er niets. Dat is misschien niet slechts melancholisch, maar ook diep treurig. In deze geëngageerde en vermakelijke roman van Ljoedmila Oelitskaja is het hoe dan ook een krachtig besef.
Prijs: 29,95
Bladzijden: 536
ISBN: 9789044519341
Misschien ook iets voor u