The Others laat zich vergelijken met een geslaagde kruising tussen The Shining en The Sixth Sense. In de film woont de jonge Grace (Kidman) met haar twee kinderen in een afgelegen landhuis. De kinderen zijn allergisch voor licht, en daarom is het binnen altijd donker. Dit geeft natuurlijk een lekker naargeestig sfeertje, en het feit dat Kidman een streng religieuze vrouw neerzet maakt de sfeer in de film al niet vrolijker. De oorlog is net afgelopen, en Grace wacht op nieuws over haar man die aan het front gevochten heeft. Op een dag komt Grace tot de ontdekking dat haar voltallige personeel is verdwenen. Gelukkig staan er al snel nieuwe kandidaten op de stoep.

Dan claimt de jongste dochter spoken te kunnen zien. Eerst gelooft Grace haar niet, tenslotte is ze streng religieus. Maar de gebeurtenissen volgen elkaar rap op totdat zelfs Grace gaat twijfelen. Stemmen, bewegende deuren, uit zichzelf spelende piano’s en geestverschijningen gebeuren tenslotte niet elke dag. Vooral het jongste zoontje moet het erg ontgelden, zijn angstige gezichtje is werkelijk briljant gecast. En wat moet te denken van haar nieuwe personeel? Die lijken namelijk meer te weten dan ze willen toegeven. Stapje voor stapje ontrafelen Grace en haar kinderen de afschuwlijke waarheid.

Snijdende spanning

De film geeft zonder veel goedkope schikeffecten een sfeertje af waar mening filmmaker jaloers op zal worden. Eindelijk weer eens een horrorfilm met een goed plot en fantastische suspense. Het donkere huis, de eeuwige mist en de goede regie geven alles de juiste touch. Kidman is erg goed, maar haar twee zeer jonge tegenspelers stelen de show. The Others is een echte aanrader.

Warner Huntington de derde (Matthew Davis) lijkt van deze praktijken veel verstand te hebben. Een vader met geld heeft hij al, net aangenomen op Harvard en heeft ook nog eens een mooie vriendin. Mooi is Elle Woods (Reese Witherspoon) wel maar Warner vindt haar eigenlijk te dom, zeker wanneer hij rekening houdt met zijn glorieuze toekomst. Er lijkt maar een oplossing te zijn: Elle dumpen.

Cosmo als bijbel

~

Het lukt Elle zowaar om aangenomen te worden. Met al haar hebben en houden vertrekt ze naar de oostkust. Daar wordt ze natuurlijk geconfronteerd met een hele andere wereld. Van superbegaafde mafkezen tot intellectuele lesbische activisten. Het is dan ook niet verbazend dat Elle al snel buiten de groep valt. Met haar domme antwoorden en haar voor universitaire begrippen extravagante verschijnen lijkt haar verblijf aan Harvard slechts van korte duur te zijn. Ware het niet dat de wijze vrouwen in de pedicure-salon, waar Elle in tijden van geestelijke nood haar heil zoekt, haar aansporen om door te gaan met haar studie en haar leven niet te laten verzieken door een of andere klootzak.

Zo gezegd zo gedaan. Elle gaat met haar neus in de boeken, en succesvol! Achter haar poezelige imago schuilt een slim meisje. In een korte tijd leert ze een hoop bij, zelfs zoveel dat ze stage mag gaan lopen bij een gerenommeerd advocatenbureau. In de rechtzaal blijkt dat de Cosmo-kennis die Elle heeft opgedaan ook nog van pas komt. Zo zien we weer eens dat er vele wegen naar Rome leiden.

Geestige touch

~

Wat betreft Elle’s ex-vriendje; hij bleek inderdaad een middelmatig man te zijn, studeerde af zonder aanbevelingen en aanbiedingen. Wijze les: Dames leest toch fijn de Cosmo en Heren houdt uw smoel!

De slag om de kijker

~

Toch kruipt Disney langzaam uit het dal. Omdat de maatschappij elk jaar een film uit moet brengen zijn de twijfels en wanhoopsdaden goed te zien. Disney worstelt niet alleen met zichzelf, maar ook met de deadline en dat maakt de films niet beter, maar het vernieuwingsproces wel zichtbaar. En dat proces geeft hoop.

Nieuwe koers

~

Disney richt zich van nu af aan op de markt van de volwassen animatiefilms. Dat betekent een verschuiving van lief en leuk naar actie en spannend. De personages van Atlantis schieten en slaan en verraden, en er sterven heel wat mensen, al blijft het bloed buiten beeld. Het blijft allemaal nog voorspelbaar wie het kwade genius achter de expeditie is en hoe het allemaal afloopt, maar dat zijn de Indiana-Jonesfilms ook. Atlantis is nog het best te vergelijken met een halfgelukte avonturen-pic.

~

Getekende kettingroker

Het zal nog een tijd duren voordat Disney weer een echt goede avondvullende animatie, nieuwe stijl, aflevert. De tijd van Sneeuwwitje en The Lion King is inmiddels voorgoed voorbij. Films als The Emperor’s New Groove (Keizer Kuzco) moeten het kindervermaak worden, de jaarlijkse ‘classic’ zal een volwassen prent zijn.
Eén laatste nieuwigheidje, dat hoopvol stemt maar tegelijk ook vragen oproept: in Atlantis kun je Disney’s eerste getekende kettingroker ooit aanschouwen. Is dit een voorbode van de seks en drank en drugs die komen gaan, of heeft Disney het grote geld van de tabaksindustrie gewoon niet kunnen weerstaan? Volgend jaar weten we meer.