Terug naar Tiengemeten

Het zaterdagprogramma ging aan 8WEEKLY voorbij, maar van muziekliefhebbers die beide dagen aanwezig waren, vernamen we zondagavond op de boot terug naar de wal dat de zondag veruit te prefereren viel. Toch keek iedereen terug op een geslaagde vijfde editie van het kleinschalige festival. Gezien de locatie kan het festival qua bezoekers niet ver boven de vijfhonderd gasten huizen.

Van Hoek maakt hoge verwachtingen waar

We arriveren met de speciale Salonbootvaart op Tiengemeten aan de kleine steiger bij de herberg, net voor het optreden van De Baron. Als Maurice van Hoek en band worden aangekondigd als een ‘must have’ van organisator Hans Oosterhofs vrouw, stijgen de verwachtingen naar nog grotere hoogten dan ze al waren. Direct als Van Hoek met ‘Traveling Man’ zijn set inzet weten we dat hij met zijn band de verwachtingen helemaal gaat waarmaken. Het spelplezier straalt van het podium en de band is prima op elkaar ingespeeld, niet in het minst vanwege de vrolijke frontman Maurice, die de touwtjes stevig in handen heeft. In een set van bijna een huur laat Van Hoek horen hoe hij in 2019 de countrymuziek heeft omarmd. Met een EP en een album als wapenfeiten heeft Van Hoek zijn draai helemaal gevonden. Hij laat zich begeleiden door toetsen, bas, drums en pedalsteel/elektrische gitaar terwijl hij zelf de akoestische gitaar hanteert.

‘Loosing My Mind’ is een tweede hoogtepunt van het optreden van Van Hoek. Na drie kwartier verlaat hij met band het podium, maar wordt door het publiek teruggeroepen voor een toegift. Met ‘I’ll Be on My Way’ sluit Maurice van Hoek zijn optreden op Terug naar Tiengemeten machtig af. Het intro van het nummer lijkt met de Hammondklanken even te sturen naar ‘With A little Help From My Friends’, dat even Woodstock in herinnering roept. Van Hoek heeft met zijn overtuigende optreden zeker nieuwe aanhangers gemaakt!

 

Malford Milligan schittert

Malford Milligan & The Southern Aces zorgen er door de krachtige stem van de frontman en de geoliede band al voor dat de festivalbezoeker het gevoel bekruipt dat het hierna niet meer beter gaat worden. Milligan en band openen met ‘The Man I Used to Be’ en leggen de lat direct heel hoog. Het uur dat volgt vliegt werkelijk voorbij. De hoge lat wordt meer dan eens overtroffen. ‘River Runs Deep’, geschreven door Stephen Bruton, raakt de festivalbezoekers zonder twijfel allen diep in het soulhart. Je moet werkelijk totaal niet van soul houden om niet geroerd te worden door de zang van Milligan.

Het publiek begint spontaan meet te zingen als Milligan het Otis Redding-nummer ‘I’v Got Dreams to Remember’ inzet, dat hij zeker zo mooi als het origineel weet te vertolken. Een ander hoogtepunt is het eerder in de set gespeelde titelnummer van het recente album Life Will Humble You. ‘Meesterlijk’ mag deze song, geschreven door Jack Hustinx en Malford Milligan, zeker genoemd worden. De stem van Milligan heeft door de jaren heen een extra rasperig randje gekregen wat zijn zwarte stemgeluid alleen maar meer kracht heeft bijgezet. Ondanks de witte verschijning van de albino Milligan klinkt hij net zo donker als James Brown.

De toegift is een waanzinnige vertolking van het door Charlie Rich geschreven ‘Feels Like Going Home’. Milligan zingt met een gevoel of het werkelijk het laatste liedje is dat hij ooit zal zingen. Hij start het nummer samen met Roel Spanje op piano en raakt je diep in je hart als hij deze gospel zingt. Ook als je totaal niet gelovig bent, voel je dat hier iemand zingt over de naderende dood. Het nummer krijgt nog een diepere lading als de volledige band zich warm om de zang van Milligan weet heen te krullen. Wat een waardig einde van een uur lang op en top genieten! We kunnen naar huis met deze warme avondgroet.

 

Festivalsluiting met traditionele bluegrass

Tim Knol is met zijn band The Blue Grass Boogiemen in de huid gekropen van de zeer traditionele muziekstroming van de Blue Grass. Dit is een muziekstroming die zijn oorsprong kent aan het einde van de jaren vijftig. Met bijna de hele band rond één microfoon laten Knol en consorten de tijd van de jaren vijftig herleven. Spijtig genoeg voelt het optreden niet als de uitsmijter van het festival; die hadden we werkelijk in het optreden ervoor. Zeker geen slecht optreden, maar Blue Grass biedt een heel smal spectrum dat niet een uur lang kan boeien, hoe goed je het ook beheerst.

Met een heerlijk, muzikaal bevredigd gevoel van een kleinschalig festival, dat groots weet te laten genieten, worden we door de Salonboot weer naar het vasteland gebracht, terwijl de zonsondergang de hemel machtig kleurt. Zo wordt zelfs de overtocht een fraai slotakkoord van deze festivaldag.